HR, 10-07-2009, nr. 07/13308

Middel I telt 7 onderdelen. De middelonderdelen 1.1 en 1.7 bevatten geen zelfstandige klacht en behoeven derhalve geen bespreking.

De middelonderdelen 1.2 en 1.3 lenen zich voor gezamenlijke behandeling. De onderdelen zijn gericht tegen de rechtsoverwegingen 3.2–3.5 en betogen in de kern dat het hof ten onrechte heeft geoordeeld dat partijen verschillen van mening over wat zich rond 19 december 2002 precies feitelijk heeft afgespeeld (rov. 3.2) en op die grond vervolgens zelf tot onderzoek is overgegaan (rov. 3.3–3.4) om uiteindelijk tot het oordeel te komen dat moet worden uitgegaan van de lezing van [verweerder 2] (rov. 3.5). Daartoe wordt verwezen naar het verweerschrift van NSL in de eerste, door [eiser] geëntameerde ontbindingsprocedure10., welk verweerschrift door NSL in de onderhavige procedure is overgelegd als productie 25 bij haar conclusie van antwoord. Daarin wordt opgemerkt (p. 2) dat [betrokkene 1] (bestuurslid van NSL, A-G) in een aan [verweerder 2] en [eiser] gerichte brief d.d. 9 januari 2003 heeft gesteld ‘dat de door beide gegeven beschrijving van het incident in dier mate met elkaar overeenkomt (knijpen in de billen en het daarbij maken van een seksueel getinte opmerking) dat een verdere verheldering niet nodig is’. Deze passage heeft, aldus onderdeel 1.2, te gelden als een partij-erkenning waaraan niet alleen NSL (en [verweerder 2]) maar ook het hof gebonden was. Het hof heeft dan ook ten onrechte overwogen dat partijen van mening verschillen (rov. 3.2). Nu partijen zelf geen nadere verheldering meer nodig oordeelden was de exercitie van het hof in rov. 3.3 en 3.4 zinledig, behoefde [eiser] van zijn weergave geen bewijs meer aan te bieden en behoefde hij de door [verweerder 2] gegeven weergave van de werkverhouding voor 19 december 2002 en hetgeen zich tussen [eiser] en [verweerder 2] heeft afgespeeld in de dagen erna, niet te bestrijden (onderdeel 1.3 n.a.v. rov. 3.5). Het hof is dan ook op rechtens onjuiste althans onbegrijpelijke gronden tot het oordeel gekomen dat het zal uitgaan van de juistheid van de weergave van [verweerder 2], aldus nog steeds onderdeel 1.3.

Voorop moet worden gesteld dat naar het kennelijk en niet onbegrijpelijk oordeel van het hof in hoger beroep de vraag voorlag of het handelen van [verweerder 2] op 19 december 2002 al dan niet moet worden gekwalificeerd als seksuele intimidatie11.. Het is niet zonder meer duidelijk waarop de in onderdeel 1.2 bedoelde partij-erkenning, waaraan het hof bij de beantwoording van die vraag volgens het onderdeel gebonden zou zijn, precies betrekking heeft, nog daargelaten dat niet wordt aangegeven waar een stelling van de strekking dat sprake zou zijn van een partij-erkenning, in feitelijke instanties is aangevoerd. Voor zover het middel derhalve al voldoet aan de daaraan door art. 407 lid 2 Rv gestelde eisen, kan het volgende worden opgemerkt.

Indien met de onderdelen 1.2 en 1.3 wordt bedoeld te betogen dat — zoals elders in de cassatiedagvaarding expliciet wordt gesteld, waarmee aan de onderdelen 1.2 en 1.3 lijkt te worden gerefereerd12. — tussen partijen ([eiser] en [verweerder 2]) vast staat dat sprake is geweest van seksuele intimidatie, maakt het middel niet duidelijk hoe zulks zou kunnen worden afgeleid uit de enkele omstandigheid dat [betrokkene 1] heeft vastgesteld dat de beschrijvingen van partijen in die zin overeenstemmen dat sprake is geweest van knijpen in de billen en het daarbij maken van een seksueel getinte opmerking, en dat hij (in dat stadium en in het kader van zijn taak, A-G13.) een verdere verheldering niet nodig achtte.

Indien met de onderdelen enkel wordt bedoeld te betogen dat tussen partijen vast staat dat sprake is geweest van de in de brief van [betrokkene 1] genoemde feiten (te weten: knijpen in de billen en het daarbij maken van een seksueel getinte opmerking) lijken de onderdelen te miskennen dat het hof in rov. 3.5 is uitgegaan van de — in hoger beroep niet bestreden — feitelijke vaststelling van de kantonrechter van hetgeen zich op 19 december 2002 heeft voorgedaan, te weten dat [verweerder 2] bij het binnentreden van de recreatiezaal [eiser] in de billen heeft geknepen en het woord ‘darkroom’ heeft gebruikt (zie hierboven onder 1.1 sub (ii)), welke vaststelling zakelijk overeenkomt met die van [betrokkene 1]. Het hof heeft het voor de beantwoording van de vraag of deze feiten kunnen worden gekwalificeerd als seksuele intimidatie echter kennelijk en niet onbegrijpelijk noodzakelijk geacht om over meer feiten te beschikken betreffende het voorval en de context waarin dit plaatsvond. Het oordeel van het hof dat partijen op dit punt van mening verschillen, is in het licht van de gedingstukken niet onbegrijpelijk.14.

De verwijzing in onderdeel 1.3 naar enkele brieven en memo's is onvoldoende specifiek (niet wordt aangegeven welke passages uit de documenten van belang worden geacht) en mist relevantie voor zover daarmee wordt onderstreept dat tussen partijen vast stond dat het incident, zoals in de brief van het bestuur van 19 maart 2003 vermeld wordt, inhield ‘een aanraking van c.q. knijpen in de bil(len) van [eiser] en het daarbij maken van seksueel getinte opmerkingen’.

De onderdelen 1.2 en 1.3 falen derhalve.

Middelonderdeel 1.4 komt op tegen enkele van de in rov. 3.5 vermelde bijkomende omstandigheden (hiervoor aangehaald onder 1.5.1) die het hof mede van belang heeft geacht bij de beoordeling van de ernst van het incident.

De eerste klacht komt op tegen de door het hof (eerste gedachtestreepje) van belang geachte omstandigheid dat de verweten gedraging voor [verweerder 2] geen seksuele lading had en betoogt dat het hof aldus heeft miskend dat niet relevant is of de verweten gedraging wel of niet een seksuele lading bevatte of behelsde, nu toch de ratio achter art. 7:646 lid 8 BW deze is dat niet bepalend is hoe de aandacht is bedoeld, maar hoe die aandacht is ervaren door [eiser] zelf.

De klacht faalt. In de wetsgeschiedenis bij art. 7:646 lid 8 BW is door de minister immers uitdrukkelijk te kennen gegeven dat in rechte niet gestreden moet worden over de innerlijke belevingswereld van betrokkenen. Op deze grond is door het kabinet ervan afgezien om, evenals in de definitie van de Richtlijn 2002/73/EG, in de definitie van seksuele intimidatie in art. 7:646 lid 8 BW na de woorden ‘enige vorm van’ de term ‘ongewenst’ op te nemen. Een belangrijk bezwaar voor het kabinet was de subjectieve lading die het begrip ongewenst heeft15.. Men zie T.M.J. Smits, die in dit verband opmerkt dat wat gewenst of ongewenst is, weliswaar in beginsel ter beoordeling staat van de persoon die aan dat gedrag wordt blootgesteld, maar dat het uitdrukkelijk niet de bedoeling is dat ongewenst gedrag naar subjectieve willekeur — dus per persoon verschillend — seksuele intimidatie oplevert16..

De tweede klacht is gericht, zo begrijp ik, tegen het in aanmerking nemen door het hof van de omstandigheid (tweede gedachtestreepje) dat de gedraging niet in het geniep maar openlijk plaatsvond, bij welke omstandigheid het hof tussen haakjes heeft vermeld dat [verweerder 2] zijn handeling verrichtte terwijl [eiser] met twee collega's stond te praten. De klacht verwijt het hof zich hiermee schuldig te hebben gemaakt aan een verboden aanvulling van de feiten en/of van de verweermiddelen van NSL en [verweerder 2], nu [eiser] dit feit niet heeft gesteld en NSL en [verweerder 2] dit feit niet aan hun conclusie van antwoord ten grondslag hebben gelegd. De derde klacht maakt het hof hetzelfde verwijt met betrekking tot de door het hof relevant geachte omstandigheid (derde gedachtestreepje) dat op de gedraging van [verweerder 2], ook door [eiser], lachend is gereageerd. De klachten lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

Het verbod op aanvulling van de feiten (art. 149 Rv) brengt mee dat de rechter in beginsel17. geen andere feiten aan zijn beslissing ten grondslag mag leggen dan die in het geding aan hem ter kennis zijn gekomen of zijn gesteld en die zijn komen vast te staan. Het verbod ziet dus, kort gezegd, op feiten die geen grondslag vinden in de gedingstukken18.. Binnen deze grens bestaat voor de rechter — behoudens de hierna te noemen beperking van art. 24 Rv — betrekkelijk veel speelruimte voor de feitelijke onderbouwing van zijn beslissing. De feiten waaruit de rechter kan putten behoeven niet met zoveel woorden door (een der) partijen te zijn gesteld; voldoende is dat de feiten blijken uit de stukken van het geding, zoals deskundigenrapportages of het door partijen geproduceerde materiaal. De Hoge Raad formuleert de op dit punt aan de rechter toekomende vrijheid aldus dat deze bij de beoordeling van het voorliggende geschil(punt), binnen de grenzen van de rechtsstrijd, alle behoorlijk te zijner kennis gebrachte en ten processe gebleken feiten en omstandigheden in zijn beschouwingen mag betrekken en vrij is daaraan zijn eigen conclusies te verbinden, waarbij hij niet is beperkt tot de feiten en omstandigheden die door ieder van partijen voor het door haar ingeroepen rechtsgevolg zijn aangevoerd.19.

Het zojuist bedoelde (eerste) vereiste dat de rechter de door hem aan zijn uitspraak ten grondslag gelegde feiten ontleent aan de stukken van het geding laat zich onderscheiden van het (tweede) vereiste dat de rechter de zaak onderzoekt en beslist op de grondslag van hetgeen partijen aan hun vordering of verweer ten gronde hebben gelegd (art. 24 Rv).20. Deze zogenoemde feitelijke grondslag ziet op de feiten die door een partij met het oog op een bepaald rechtsgevolg (vordering, ingebrekestelling, verjaring) zijn geselecteerd en ingeroepen.21. Deze feitelijke grondslag moet zijn gesteld en vormt tevens de grondslag voor het onderzoek en de beslissing van de zaak. Het hieruit voortvloeiende verbod tot aanvulling van de feitelijke grondslag brengt mee dat de rechter deze niet mag aanvullen met feiten die de andere partij heeft gesteld of die hem ten processe zijn gebleken, noch zich mag baseren op andere feiten en omstandigheden dan die welke partijen daadwerkelijk aan hun vordering of verweer ten grondslag hebben gelegd.22. Zo is sprake van een verboden aanvulling van feitelijke gronden indien een omzettingsverklaring in de zin van art. 6:87 BW wordt aangenomen op grond van een brief die weliswaar tot de gedingstukken behoort maar waarop koper zich in dit verband niet heeft beroepen23., een beroep van eiseres op eigen schuld van verweerder wordt verworpen op een niet door deze aangevoerde grondslag24., of dwaling wordt aangenomen in verband met schending van een inlichtingenplicht van verkoper, terwijl een onjuiste mededeling aan het beroep op dwaling ten grondslag is gelegd.25.

Dit betekent niet dat feiten die wel in het geding zijn komen vast te staan als bedoeld in art. 149 Rv maar die niet door partijen aan de vordering of het verweer ten grondslag zijn gelegd in de zin van art. 24 Rv, niet in de beoordeling kunnen worden betrokken. Volgens de toelichting bij art. 24 Rv mag de rechter dergelijke niet-gestelde feiten en de feitelijke gevolgtrekkingen die hij daaruit maakt, gebruiken ter staving van de feitelijke grondslag.26. Hieruit wordt afgeleid dat bedoelde feiten mogen worden gebruikt ter vaststelling en onderbouwing van de feitelijke juistheid van de feitelijke grondslag, bijvoorbeeld door daaruit door middel van vermoedens tot het bestaan van de gestelde rechtsfeiten te concluderen.27. De hier bedoelde bevoegdheid wordt eveneens aangevoerd ter verklaring van jurisprudentie waarbij de rechter niet-gestelde feiten in zijn beoordeling betrekt zonder te handelen in strijd met art. 24 Rv. De grens van de hier bedoelde rechterlijke argumentatievrijheid zou daar liggen, waar de rechter ter staving van een gesteld rechtsfeit — bijvoorbeeld seksuele intimiteiten28. — onderliggende stellingen zou moeten aanvullen die tot de stelplicht van de betreffende partij behoren. Wanneer dit het geval is, is afhankelijk van de vraag hoe algemeen dan wel geïndividualiseerd het gestelde rechtsfeit in kwestie is.29.

Het hof heeft de in rechtsoverweging 3.5 genoemde omstandigheden in aanmerking genomen in het kader van de beoordeling van de vorderingen tegen [verweerder 2]. Voor zover de klachten betogen dat het hof ten onrechte de feitelijke grondslag van het verweer van NSL heeft aangevuld, berusten zij derhalve op een onjuiste lezing van het arrest van het hof en kunnen zij reeds op die grond niet tot cassatie leiden.

Met betrekking tot de beoordeling van de vordering jegens [verweerder 2] kan het volgende worden opgemerkt. Het hof heeft de in de tweede en derde klacht bedoelde omstandigheden kennelijk ontleend aan het als productie 25 bij conclusie van antwoord van NSL overgelegde verweerschrift van NSL van 12 december 2003 in de door [eiser] aanhangig gemaakte ontbindingsprocedure, en aan het als productie 26 bij conclusie van antwoord van NSL overgelegde verzoekschrift van NSL van 26 april 2004 in de door haar geëntameerde onbindingsprocedure. In bedoeld verweerschrift wordt door NSL op p. 6 over het incident gesteld dat ‘het een eenmalige en kortstondige handeling betrof, waarbij geen dwang is uitgeoefend, en de handeling niet heimelijk maar in alle openheid plaatsvond’. Deze stellingname is door NSL herhaald onder 16 in haar als productie 26 overgelegde verzoekschrift. Voorts wordt in die stukken op p. 5 respectievelijk 6 opgemerkt dat het in de optiek van [verweerder 2] ging ‘om een onschuldige grap, waar [eiser] zelf ook om moest lachen’, dat [eiser] in zijn memo van 5 januari 2003 aan [betrokkene 1] heeft geschreven dat hij op dat moment in gesprek was met drie collega's, dat uit de verklaringen van deze personen niet blijkt dat zij zich aan de opmerking van [verweerder 2] over een ‘darkroom’ hebben gestoord en dat uit de verklaringen evenmin kan worden opgemaakt dat [eiser] was aangedaan door de gebeurtenissen.

Naar voormelde, als productie 25 en 26 bij conclusie van antwoord overgelegde processtukken uit de respectieve ontbindingsprocedures is door NSL — om proceseconomische redenen30. — voor haar verweer verwezen in haar conclusie van antwoord onder 14, met het verzoek de inhoud van die stukken als daar herhaald en ingelast te beschouwen. De verwijzing betreft heel in het algemeen ‘haar verweer’ tegen ‘de stellingen van [eiser]’, zonder dat daarbij bepaalde stellingen of feiten worden aangeduid. Op zijn beurt heeft [verweerder 2] in zijn conclusie van antwoord (onder 2) de kantonrechter verzocht de inhoud van de conclusie van antwoord van NSL als herhaald en ingelast te beschouwen.

Volgens vaste rechtspraak is het overleggen van processtukken uit een andere procedure, met de afspraak of de verklaring dat deze als herhaald en ingelast hebben te gelden, niet voldoende om hetgeen in die stukken aan stellingen en feiten is te vinden te beschouwen als aangevoerd in het geding waarin dat overleggen heeft plaatsgevonden, en aldus als mede aan het in dat geding gevoerde verweer ten grondslag gelegd. De partij die zulke stellingen en feiten wil inroepen, dient dit op een zodanige wijze te doen dat voor de rechter en de wederpartij duidelijk is wat als grondslag voor het verweer ter beoordeling wordt voorgelegd.31. In dit licht heeft het hof, door stellingen uit processtukken uit de ontbindingsprocedures in aanmerking te nemen zonder dat daar door [verweerder 2] specifiek naar wordt verwezen, in strijd met art. 24 Rv de feitelijke gronden van het verweer van [verweerder 2] aangevuld.

De vraag zou nog kunnen worden gesteld of zich hier het hiervoor (onder 2.7) besproken geval voordoet dat het hof de onder het tweede en derde gedachtestreepje vastgestelde omstandigheden slechts gebruikt ter staving van het verweer van [verweerder 2], zodat een verboden aanvulling van de feitelijke gronden in de zin van art. 24 Rv niet aan de orde is. Ik meen dat die vraag negatief moet worden beantwoord.

In de eerste plaats zou voor een positief antwoord vereist zijn dat de feiten in kwestie kunnen worden aangemerkt als behoorlijk ter kennis van de rechter gebracht en gebleken in de onderhavige procedure. Verwezen zij naar hetgeen in 2.7 is opgemerkt met betrekking tot art. 149 Rv. Ik acht het, gelet op de onder 2.10 aangehaalde rechtspraak met betrekking tot art. 24 Rv, minstgenomen zeer twijfelachtig of het verwijzen naar een overgelegd processtuk uit een andere procedure ertoe leidt dat hetgeen daarin is gesteld eveneens geldt als — kort gezegd — behoorlijk ingebracht in de onderhavige procedure in de zin van art. 149 Rv.

Wat hiervan zij, in de tweede plaats heeft [verweerder 2] in de onderhavige gedingstukken, tegenover de door [eiser] gestelde seksuele intimidatie (nader omschreven in MvG onder 5), voor zijn verweer volstaan met een globale ontkenning van die kwalificatie.32. Nu het aldus ging om een tegen een geïndividualiseerd rechtsfeit gericht verweer33., was dit verweer onvoldoende specifiek om aan te nemen dat de in het tweede en derde gedachtestreepje genoemde feiten daarin reeds besloten lagen en behoorden die feiten mitsdien tot de stelplicht van [verweerder 2] (zie hiervoor onder 2.7 slot). Door het in aanmerking nemen van de hier bedoelde feiten beperkt het hof zich dan ook niet tot het staven van het verweer van [verweerder 2], maar vult het de feitelijke grondslag van dat verweer aan.

Uit het voorgaande volgt dat de tweede en derde klacht van het middelonderdeel slagen.

De klacht in de laatste volzin van middelonderdeel 1.4, te weten dat de door het hof onder het tweede en derde gedachtestreepje vastgestelde omstandigheden, gelet op de volgens het onderdeel te hanteren subjectieve norm, niet relevant zijn bij de beoordeling van de ernst van het incident, bouwt voort op de eerste klacht en moet derhalve het lot daarvan delen.

In middelonderdeel 1.5 wordt in de eerste plaats geklaagd dat nu in hoger beroep tussen partijen vaststond dat sprake was van seksuele intimidatie, het hof buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden door de vraag of [verweerder 2] zich schuldig heeft gemaakt aan seksuele intimidatie in de zin van art. 7:646 lid 8 BW in rov. 3.6 zelfstandig te beoordelen. Dit betoog stuit af op hetgeen hiervoor onder 2.3 werd opgemerkt.

Voorts wordt geklaagd dat het hof met het in aanmerking nemen van de onder het tweede, derde en vierde gedachtestreepje in rov. 3.6 weergegeven omstandigheden (zie hiervoor onder 1.5.1) feiten en/of de feitelijke gronden van het verweer van NSL en [verweerder 2] heeft aangevuld en buiten de rechtsstrijd van partijen is getreden.

Op het punt van de vermeende aanvulling van de feitelijke grondslag van het verweer van NSL berust de klacht op onjuiste lezing van het arrest en kan zij reeds op die grond niet tot cassatie leiden.34.

Hetgeen het hof onder het tweede gedachtestreepje heeft overwogen — te weten dat de handeling, hoe ongewenst ook, min of meer aansloot bij de wijze waarop [verweerder 2] en [eiser], wat betreft de grappen die zij onderling maakten, zich voorafgaand aan het evenement gedroegen — betreft kennelijk een gevolgtrekking van het hof uit de in rov 3.5 aan de hand van de brief van [verweerder 2] van 24 januari 2003 vastgestelde feiten (geciteerd onder 1.5.1) omtrent — kort gezegd — de wijze waarop [verweerder 2] en [eiser] met elkaar plachten om te gaan. Het hof heeft deze gevolgtrekking zonder schending van art. 149 Rv in zijn oordeel kunnen betrekken.35. Op de hier bedoelde omstandigheid heeft [verweerder 2] echter in feitelijke instanties geen beroep gedaan, zodat wel sprake is van schending van art. 24 Rv. Op dit punt slaagt het onderdeel derhalve.

De overweging van het hof (onder het derde gedachtestreepje) dat [eiser] niet behoort bij de groepen die, blijkens de door [eiser] als productie 2 overgelegde informatie over seksuele intimidatie, een groter risico lopen met seksuele intimidatie in aanraking te komen, betreft een — gelet op de gedingstukken — niet onbegrijpelijke gevolgtrekking uit door [eiser] zelf in het geding gebrachte gegevens.36. In zoverre is geen sprake van een verboden aanvulling van feiten. Nu [verweerder 2] dit aspect echter niet aan zijn verweer ten grondslag heeft gelegd, heeft het hof door deze omstandigheid in zijn oordeel te betrekken in strijd met art. 24 Rv de feitelijke gronden van het verweer aangevuld. Ook in zoverre slaagt het onderdeel.

Met betrekking tot de klacht omtrent het vierde gedachtestreepje is van belang dat [eiser] zich ter onderbouwing van zijn vorderingen jegens [verweerder 2] heeft beroepen op seksuele intimidatie en dat het, mede gelet op de betwisting door [verweerder 2] (zie hiervoor onder 2.3), derhalve aan hem was om deze voldoende aannemelijk te maken. Het hof is blijkens zijn overwegingen in rov. 3.6, vierde gedachtestreepje, van oordeel dat [eiser] niet, althans onvoldoende, heeft aangevoerd om te kunnen oordelen dat, zoals art. 7:646 lid 8 BW eist, de handeling tot gevolg heeft gehad dat hij in zijn waarde is aangetast, in welk oordeel het hof heeft betrokken dat zich niet heeft voorgedaan dat een bedreigende, vernederende of kwetsende situatie is gecreëerd.37. Ik begrijp deze laatste zinsnede aldus dat volgens het hof hetgeen is aangevoerd niet tot het oordeel kan leiden dat sprake is van een bedreigende, vernederende of kwetsende situatie als bedoeld in art. 7:646 lid 8 BW. Met dit alles heeft het hof zich niet schuldig gemaakt aan een verboden aanvulling van de feiten of van de feitelijke grondslag van het verweer van [verweerder 2]. 's Hofs oordeel dat [eiser] seksuele intimidatie niet aannemelijk heeft gemaakt betreft een waardering van de door [eiser] ingenomen stellingen en de door [verweerder 2] gegeven beschrijving van hetgeen rond het incident is voorgevallen, in het licht van door de wetgever relevant geachte criteria, welke waardering niet onbegrijpelijk is en voor het overige is voorbehouden aan het hof als rechter die over de feiten oordeelt. De omstandigheid dat [verweerder 2], aldus het onderdeel, niet heeft betwist dat [eiser] zich in zijn waarde aangetast heeft gevoeld, doet aan voorgaande niet af. Het hof is conform art. 7:646 lid 8 BW nagegaan of de handeling tot gevolg heeft gehad dat [eiser] in zijn waarde is aangetast, waarmee het hof, zoals hiervoor onder 2.5 is besproken, een objectieve maatstaf moest hanteren.

De slotsom is dat de klacht met betrekking tot het vierde gedachtestreepje faalt.

Middelonderdeel 1.6 berust wederom op de hiervoor (onder 2.3) onjuist bevonden stelling dat rechtens vast staat dat de handelwijze van [verweerder 2] als seksuele intimidatie moet worden aangemerkt. Het faalt dan ook.

Middel II telt 5 onderdelen. De middelonderdelen 2.1 en 2.5 bevatten geen zelfstandige klacht en behoeven mitsdien geen bespreking.

De middelonderdelen 2.2 en 2.3 klagen dat hetgeen het hof in rov. 3.10 overweegt, berust op een verboden aanvulling van de feiten en/of van de feitelijke grondslag van het verweer van NSL en [verweerder 2]. De klacht is niet nader uitgewerkt (zo wordt niet vermeld op welke punten precies sprake zou zijn van een verboden aanvulling) en kan, nu zij niet voldoet aan de daaraan ex art. 407 lid 2 Rv te stellen eisen, niet in cassatie in behandeling worden genomen. Hierbij heeft in de verhouding tot NSL nog te gelden dat de klacht feitelijke grondslag mist voor zover deze ervan uitgaat dat het hof het verweer van NSL heeft aangevuld, nu ook de overwegingen in rov. 3.10 in de sleutel van de beoordeling van de vorderingen jegens [verweerder 2] staan.

Overigens geldt dat de onderdelen rechtstreeks voortbouwen op het ook aan de middelonderdelen 1.5 en 1.6 ten grondslag liggende en hierboven (onder 2.14 en 2.19 i.v.m. 2.3) onjuist bevonden uitgangspunt dat tussen partijen vaststond dat sprake is geweest van seksuele intimidatie, zodat zij ook inhoudelijk niet tot cassatie kunnen leiden. Hetzelfde geldt voor de aan het slot van onderdeel 2.2 opgenomen rechtsklacht tegen het oordeel van het hof dat [verweerder 2] zich terecht heeft beroepen op het ontbreken van (voldoende) causaal verband.

Middelonderdeel 2.4 heeft betrekking op het causaal verband tussen het gestelde onrechtmatig handelen van [verweerder 2] en de beweerdelijk daardoor ontstane schade. Het slagen van (enkele van) de klachten in middelonderdelen 1.4 en 1.5 brengt mee dat de onrechtmatigheid van het handelen van [verweerder 2] opnieuw moet worden beoordeeld. Dit brengt mee dat ook het causaal verband tussen dat handelen en de gestelde schade opnieuw zal moeten worden beoordeeld. In dit licht behoeft middelonderdeel 2.4 geen bespreking.

Mocht Uw Raad van oordeel zijn dat middelonderdelen 1.4 en 1.5 vergeefs zijn voorgesteld, dan geldt met betrekking tot het onderdeel het volgende. Anders dan het onderdeel kennelijk veronderstelt, heeft het hof in rov. 3.10 niet geoordeeld dat er geen sprake is van causaal verband (in de zin van condicio sine qua non-verband38.) tussen het incident en de uiteindelijke, door [eiser] gestelde schade, doch is het van oordeel dat deze schade in redelijkheid niet aan de onrechtmatig geachte handeling van [verweerder 2] kan worden toegerekend, een en ander als bedoeld in art. 6:98 BW. Het onderdeel zal derhalve bij gemis aan feitelijke grondslag niet tot cassatie kunnen leiden.

Uit het voorgaande volgt dat middel II in zijn geheel faalt.

Middel III is gericht tegen 's hofs beoordeling van de op art. 6:162 BW gebaseerde vordering jegens NSL. De middelonderdelen 3.1 en 3.3 bevatten geen zelfstandige klacht en behoeven derhalve geen bespreking.

Waar middelonderdeel 3.2 voortbouwt op de middelen I en II deelt het het lot van die middelen voor zover zij falen. Voor het overige is de verwijzing naar die middelen niet uitgewerkt of toegelicht, zodat het onderdeel niet voldoet aan de op grond van art. 407 lid 2 Rv te stellen eisen. Voorts gaat ook dit onderdeel uit van het onjuist bevonden uitgangspunt dat vast staat dat sprake is geweest van seksuele intimidatie. De klachten betreffende de rechtsoverwegingen 3.19 – 3.21 zijn niet uitgewerkt en voldoen evenmin aan de daaraan te stellen eisen. Daardoor faalt ook de daarop voortbouwende klacht betreffende 's hofs verwerping van het bewijsaanbod.