HR, 24-09-1997, nr. 31667

Geding in cassatie Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daar van deel uit. De Directeur heeft een vertoogschrift ingediend. Belanghebbende heeft de zaak doen toelichten door haar advocaat mr A.J.G. Jukema.

Beoordeling van de klachten 3.1. De hier toepasselijke Verordening verontreinigingsheffing Rijnland (hierna: de Verordening) bevat een met artikel 18, lid 3, van de Wet verontreiniging oppervlaktewateren (hierna: de Wet) overeenkomende bepaling over voor recreatiedoeleinden bestemde woonruimten die zich bevinden op een voor verblijfsrecreatie bestemd terrein dat als zodanig wordt geëxploiteerd. In cassatie is - evenals voor het Hof - niet in geschil dat het in dit geval over zodanige woonruimten en een zodanig terrein gaat. 3.2. De tweede klacht bestrijdt het oordeel van het Hof dat belanghebbende, nu zij het beheer voert over het bungalowpark waarover het gaat, als gebruiker van dit park en derhalve als gebruiker van een bedrijfsruimte in de zin van de Verordening dient te worden aangemerkt. Met het oog op de ruime uitleg van het begrip exploitatie die gelet op de door het Hof vermelde geschiedenis van de totstandkoming van deze bepaling geboden is, geeft dit oordeel evenwel niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Voor het overige kan het als van feitelijke aard en niet onbegrijpelijk in cassatie niet met vrucht worden bestreden. De

klacht die zich tegen dit oordeel richt faalt derhalve. 3.3. De klacht dat het Hof zijn oordeel mede heeft gebaseerd op de "nieuwe" statuten van belang hebbende, waarin staat vermeld dat het bestuur bevoegd is de van het Hoogheemraadschap van Rijnland ontvangen aanslagen verontreinigingsheffing opper vlaktewateren op de leden en andere eigenaren voor hun deel te verhalen, faalt bij gebrek aan feitelijke grondslag. 3.4. Ook de klacht dat de aanslag ten onrechte naar het forfaitaire tarief als bedoeld in artikel 18, lid 2, van de Wet ter zake van woonruimten is berekend faalt wegens gebrek aan feitelijke grond slag. De uitspraak van het Hof en de stukken van het geding laten geen andere gevolgtrekking toe dan dat de - ambtshalve opgelegde - aanslag berust op een schatting van het totale waterverbruik van de tot het park behorende woningen en dat bij deze schatting is uitgegaan van een gemiddelde vervuiling van 3 inwonerequivalenten per woonruimte. 3.5. De klacht die erop neer komt dat het Hof ten onrechte ervan is uitgegaan dat belanghebbende met de berekeningswijze van de aanslag kon instemmen kan evenmin tot cassatie leiden aangezien de uitleg van de standpunten van partijen is voorbehouden aan het Hof. Voorzover deze klacht bedoelt het - kennelijke - oordeel van het Hof te bestrijden dat de aan het slot van 3.4. bedoelde schatting niet onredelijk is, richt de klacht zich tegen een feitelijk en niet onbegrijpelijk oordeel en faalt zij om die reden. 4. Proceskosten De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet administratieve rechtspraak belastingzaken.

5. Beslissing De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is op 24 september 1997 vastgesteld door de vice-president Stoffer als voorzitter, en de raadsheren Urlings, Fleers, Pos en Beukenhorst, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Barendse, en op die datum in het openbaar uitgesproken.