HR, 22-06-2012, nr. 11/05453

Hoge Raad der Nederlanden

Belastingkamer

Postbus 20303

2500 EH 's‑Gravenhage

Betreft: verzoek tot herziening van het arrest in cassatie van 22 juni 2012

Mijne heren,

Belanghebbende dient zijn verzoek in op grond van feiten en omstandigheden als omschreven in artikel 8:88 Awb, alsmede dat in zijn zaak artikel 1 EP en artikel 6 EVRM werden geschonden. Verder werd ten onrechte voorbij gegaan aan pertinente rechtsvragen, vragen betreffende de rechtszekerheid, rechtsbescherming en rechtseenheid. Het verzoek wordt hierna toegelicht.

Het bekendmakingsvereiste.

Belanghebbende stelde in zijn beroep in cassatie van 9 december 2011 bij klacht I. dat het achterhouden van een aanwijzingsbesluit op grond van privacygevoelige gegevens in strijd is met de Awb en het beginsel van rechtszekerheid. Uit de Awb volgt immers dat een besluit niet eerder in werking treedt dan dat deze op de juiste wijze is bekend gemaakt. Het moet voor de burger duidelijk zijn aan wie welke bevoegdheden zijn toegekend en waar dit op is gebaseerd. Een besluit dat wordt achtergehouden kan daar met zekerheid niet aan voldoen.

Tevens is het achterhouden van een aanwijzingsbesluit in strijd met de vaste jurisprudentie over het bekendmakingsvereiste, in het bijzonder van uw Hoge Raad.

Verder is het achterhouden van een aanwijzingsbesluit in strijd met het EVRM. De Awb voorziet niet in de mogelijkheid dat een aanwijzingsbesluit kan worden achtergehouden. Evenmin voorziet de Awb op grond waarvan dit zou zijn toegestaan en onder welke voorwaarden.

De inbreuk is daarmee niet ‘foreseeable and accessible’ als bedoeld in het EVRM.

Daarnaast gaat het Hof er volledig aan voorbij dat zij verzuimd heeft de bevoegdheden van de aanwezige ambtenaren op juistheid te toetsen, terwijl daar alle aanleiding toe was.

De uitspraak van het Gerechtshof Den Bosch van 10 november 2011 is niet in overeenstemming met de wet, het EVRM en de jurisprudentie, op grond waarvan deze uitspraak niet in stand mag blijven.

Daarnaast heeft het Gerechtshof met haar uitspraak onmiskenbaar voor een novum gezorgd, waaraan iedere motivatie ontbreekt. Feteris stelt dat ook de uitspraak zelf nova kan inhouden, als bedoeld in art. 8:88 Awb. Nu daarvan sprake is wordt voldaan aan art. 8:88 Awb.

Bovendien is het onbegrijpelijk dat het Gerechtshof Den Bosch in een eerdere uitspraak oordeelde waaraan het bekendmakingsvereiste heeft te voldoen en daar vervolgens in de zaak van belanghebbende volledig aan voorbij gaat. Had belanghebbende dit feit eerder geweten, had hij dit met zekerheid onder de aandacht van het Gerechtshof en uw Hoge Raad gebracht.

Het eigendomsrecht.

‘Overheid en aansprakelijkheid’(Barkhuysen en Emmink) november 2002, nr. 4, blz. 104.

Hoge Raad 22 oktober 2010, LJN BL 1943, r.o. 3.4.2.

Uw Hoge Raad oordeelde vervolgens dat een marge waarbinnen de vastgestelde WOZ-waarde juist moet worden geacht zich niet verdraagt met artikel 1 EP.

Belanghebbende stelde in zijn beroep in cassatie bij klacht III dat in zijn zaak eveneens in strijd werd gehandeld met het verdragsrecht.

In haar verweerschrift van 18 februari 2010 wordt door verweerder voor de juistheid van de vastgestelde WOZ-waarden nadrukkelijk een beroep gedaan op de wettelijke bezwaren marge, artikel 26a Wet WOZ; de zogenaamde Fierensmarge (Memorie van grieven, grief 1.2).

In zijn conclusie van repliek van 12 april 2010, pagina 19 van 21, stelt belanghebbende dat verweerder niet alleen een onjuiste interpretatie geeft van artikel 26a Wet WOZ, maar bovendien dat het artikel in strijd is met het verdragsrecht.

In haar ‘reactie op brief belanghebbende’ van 18 mei 2010, punt 10 handhaaft verweerder haar beroep op de Fierensmarge.

In het verweerschrift van 18 januari 2010 echter stelt verweerder dat ‘een toetsing aan de Fierensmarge niet aan de orde is geweest en bovendien niet meer relevant is’ (Memorie van repliek, punt 23).

Het is duidelijk dat verweerder voor de juistheid van de door haar vastgestelde waarden een beroep heeft gedaan op de Fierensmarge. Nadat verweerder kennis heeft genomen van het arrest van uw Hoge Raad van 22 oktober 2010, ontkent zij dit en vervangt de Fierensmarge door het begrip ‘bandbreedte’. Verweerder betoogt overeenkomstig de Fierensmarge dat binnen deze ‘bandbreedte’ de WOZ-waarde voor juist moet worden gehouden. Belanghebbende stelde in zijn memorie van repliek punt 8, dat ook deze bandbreedte in strijd is met het verdragsrecht en in het bijzonder de jurisprudentie van uw Hoge Raad.

Dit klemt te meer nu zelfs niet eens duidelijk is waar deze bandbreedte of marge uit bestaat.

De inmenging in het eigendomsrecht is daarmee niet ‘foreseeable and accessible’ als bedoeld in het EVRM. Daarnaast is de inmenging in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel en het verbod op willekeur.

De uitspraak van het Gerechtshof Den Bosch van 10 november 2011 is in strijd met artikel 1 EP en artikel 6 EVRM en het beginsel van rechtszekerheid en het verbod op willekeur. Daarnaast heeft het Gerechtshof met haar uitspraak het arrest van 22 oktober 2011 van uw Hoge Raad genegeerd en daarmee voor een novum gezorgd, waaraan iedere motivatie ontbreekt.

Redenen op grond waarvan de uitspraak van het Hof niet in stand mag blijven.

Bewijslastverdeling.

Gerechtshof Den Bosch 15 juni 2012, LJN BW 9025.

In deze WOZ-zaak legt het Hof uit dat er een hardnekkig misverstand bestaat over hoe het Oostflakkee-arrest van de Hoge Raad moet worden uitgelegd. De visie van de heffingsambtenaar en de Rechtbank dat op de heffingsambtenaar de bewijslast rust mag er niet toe leiden dat op ingebrachte stukken en argumenten van belanghebbenden geen acht hoeft te worden geslagen.

R.o. 4.6 ‘De door belanghebbende ingebrachte processtukken worden dan niet eens bekeken, zijn processtukken worden dan genegeerd en zijn argumenten niet gehoord. Het behoeft geen betoog dat deze visie leidt tot een zodanige ernstige schending van fundamentele regels van procesrecht, dat uitgesloten moet worden dat de Hoge Raad een dergelijke uitleg van het Oostflakkee-arrest voor ogen heeft gestaan’.

Dat het bij de onjuiste bewijslastverdeling in WOZ-zaken niet bepaald om een incident gaat blijkt uit r.o. 4.4 en r.o. 4.7 van het Hof.

Het Hof vernietigde de uitspraak onder andere, omdat niet viel op te maken of de bewijslastverdeling juist was toegepast.

Het is voor belanghebbende dan ook volstrekt onbegrijpelijk en niet te accepteren dat het Hof deze uitleg bij het Oostflakkee-arrest essentieel vindt, en hier in de zaak van belanghebbende volledig en ongemotiveerd aan voorbij gaat.

Ook in de zaak van belanghebbende hebben de Rechtbank en het Hof zich uitsluitend laten leiden door de taxatierapporten van verweerder en werden de pertinente stellingen van belanghebbende volkomen genegeerd:

Belanghebbende concludeert dat het Gerechtshof Den Bosch ten onrechte en ongemotiveerd volledig voorbij is gegaan aan zijn pertinente stellingen en dat daarmee de bewijslastverdeling niet juist werd toegepast. Bijgevolg heeft het Hof de fundamentele regels van procesrecht, maar ook artikel 6 EVRM (fair trial) ernstig geschonden op grond waarvan het arrest van het Hof niet in stand mag blijven. Had belanghebbende dit eerder geweten dan had hij het met zekerheid onder de aandacht van het Hof en uw Hoge Raad gebracht.

Al om welke redenen belanghebbende uw Hoge Raad verzoekt haar arrest van 22 juni 2012 te herzien en alsnog de uitspraak van het Gerechtshof Den Bosch te vernietigen en recht te doen waar recht gedaan moet worden.