Hof 's-Gravenhage, 02-10-2008, nr. 2200735106

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg en het onderzoek op de terechtzittingen in hoger beroep van dit hof van

Aan de verdachte is tenlastegelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaardingen, waarvan kopieën in dit arrest zijn gevoegd.

Het hof heeft de feiten die in deze dagvaardingen zijn opgenomen van een doorlopende nummering voorzien.

Het zal die nummering in dit arrest aanhouden.

Bij gelegenheid van repliek heeft de advocaat-generaal naar voren gebracht dat het onder 1A en 1B tenlastegelegde dient te worden gelezen als een cumulatieve tenlastelegging. Blijkens het standpunt van de advocaat-generaal kan de ‘Piranha groep’ gelijktijdig als terroristische en criminele organisatie worden gezien en geldt artikel 140a Wetboek van Strafrecht in deze situatie niet als specialis ten opzichte van artikel 140 Wetboek van Strafrecht.

Procesgang

In eerste aanleg is de verdachte van het onder 1A en 1B tenlastegelegde vrijgesproken en ter zake van het 2, 3 en 4 tenlastegelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van drie jaren, met afrek van voorarrest, met beslissing omtrent de inbeslaggenomen voorwerpen en de vordering tenuitvoerlegging als vermeld in het vonnis waarvan beroep.

De officier van justitie [officier van justitie 2] heeft tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Het vonnis onder de parketnummers 10-600023-06 en

10-600093-06 en 10-600046-05, kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Door de verdediging gevoerde verweren

Het in artikel 68 van het Wetboek van Strafrecht neergelegde “ne bis in idem” beginsel is geschonden.

De verdenking dat de verdachte als lid heeft deelgenomen aan een criminele, terroristische organisatie en in dat verband voorbereidingshandelingen zou hebben gepleegd, is geseponeerd met de zaak RL 8026F.

Het gaat ook in de thans voorliggende strafzaak om de vermeende deelneming door de verdachte aan een criminele organisatie en vuurwapenfeiten. De korte periode waarin een en ander volgens het openbaar ministerie zou hebben plaatsgevonden, brengt met zich dat er sprake is van een geheel van feiten die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn waardoor er sprake is van een wezenlijke samenhang en gelijktijdigheid in schuld en handelen.

Het strafdossier van de verdachte dat betrekking heeft op de thans voorliggende tenlastegelegde strafbare feiten is vrijwel een exacte kopie van het dossier in de zaak RL 8026F.

Handelingen die als één feitencomplex moeten worden aangemerkt brengen met zich dat hernieuwde vervolging afstuit op de strekking van artikel 68 en 74 van het Wetboek van Strafrecht.

De conclusie dient te zijn dat het openbaar ministerie niet ontvankelijk wordt verklaard dan wel dat de al ten tijde van het sepot bestaande bewijsmiddelen dienen te worden uitgesloten van het bewijs.

Het openbaar ministerie is niet ontvankelijk in zijn vervolging van de verdachte wegens het schenden van beginselen van een behoorlijke procesorde waarbij doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte tekort is gedaan aan haar recht op een behoorlijke behandeling van haar zaak dan wel dat er sprake is van zo ernstige schendingen dat deze het wettelijke systeem en de eerlijkheid van het proces in de kern raken dan wel wegens het schenden van artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (verder: EVRM).

Ter onderbouwing daarvan heeft de raadman van de verdachte – verkort en zakelijk weergegeven- het volgende betoogd.

Er is sprake geweest van een sturende en uitlokkende rol van de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (verder: AIVD). Het handelen van de AIVD is niet te toetsen terwijl er niet op kan worden vertrouwd dat de inhoud van de ambtsberichten afkomstig van die dienst betrouwbaar zijn, nu de waarheidsvinding voor de AIVD in zijn werkzaamheden niet centraal staat, bewijsvergaring niet tot de taken van de AIVD behoort en de AIVD zich niet bezig houdt met de vraag of er ook ontlastend materiaal voorhanden is. De AIVD heeft de familie van de verdachte beloofd dat de verdachte niet zou worden vervolgd en heeft de familie instructies gegeven hoe te handelen wanneer zij de verdachte telefonisch spraken. De AIVD heeft telefoongesprekken achtergehouden en een belangrijke rol gespeeld bij het doen van aangifte van vermissing van de verdachte door haar moeder.

Deze inmenging van de AIVD leidt er toe dat er een processtuk in het strafdossier van de verdachte is gevoegd dat als belastend kan worden gekwalificeerd en dat door opzettelijk handelen van de overheid inhoudelijk onjuist is. Een zus van de verdachte, genaamd [getuige 6] heeft de verdachte aangeraden om mee te werken en een andere zus, genaamd [getuige 5], is door de politie opgehaald om met de verdachte te spreken toen de verdachte in alle beperkingen gedetineerd zat. [getuige 5] heeft toen tegen de verdachte gezegd dat deze alles moest vertellen. Daarmee hebben zowel de AIVD als de politie geprobeerd de verdachte te bewegen om mee te werken.

Door de verwevenheid van het optreden van de AIVD met de opsporing is vervuiling van het bewijsmateriaal ontstaan. Er zijn voldoende feiten en omstandigheden voorhanden die aannemelijk doen worden dat de samenwerking verder gaat dan men wil doen geloven.

Politie en justitie hebben gepoogd de rol van de AIVD te verhullen en te bemantelen door de passages waaruit die rol zou blijken uit verklaringen van eerdergenoemde [getuige 5] te verwijderen.

Verbalisant [verbalisant 2] heeft nagelaten proces-verbaal op te maken van een cruciale opmerking gemaakt door [getuige 1] tijdens een met de verbalisant gevoerd telefoongesprek en heeft daarmee zijn verbaliseringsplicht en de beginselen van een behoorlijke procesorde geschonden. Verder is verzuimd om in de door [getuige 10] bij de politie afgelegde verklaring op te nemen dat zij bij die gelegenheid heeft verklaard dat de verdachte haar heeft gevraagd de gemeente te bellen in verband met de stank van de riolering in de kelder van het pand aan de [adres B] waarvan de woning van [getuige 10] deel uit maakte.

Verbalisant [verbalisant 1] heeft naar aanleiding van een verzoek van de rechter-commissaris een aanvullend proces-verbaal opgemaakt met betrekking tot de wijze waarop het 5e verhoor van de verdachte [getuige 2] heeft plaatsgevonden waar het het voorhouden van passages uit de verklaring van de [getuige 1] betrof. Geconstateerd is dat het ter zake opgemaakte proces-verbaal niet volledig is en op onderdelen zelfs onjuist is. Daarmee is een meer dan redelijk vermoeden van schuld ontstaan ter zake van valsheid in geschrift en meineed, terwijl bovendien sprake is van schending van zijn verbaliseringsplicht op grond van artikel 152 van het Wetboek van strafvordering evenals van beginselen van een behoorlijke procesorde.

Er bestaat verder een redelijk vermoeden dat de officier van justitie zich schuldig heeft gemaakt aan valsheid in geschrift doordat onder zijn verantwoordelijkheid passages zijn verwijderd uit bij de politie op 24 juni 2005 afgelegde verklaringen van [getuige 5] en aan meineed voor wat betreft de verklaring die hij ter terechtzitting van dit hof op 19 augustus 2008 heeft afgelegd over het gebruik van die verklaringen van [getuige 5].

De strafrechter is misleid doordat de oorspronkelijke en niet aangepaste verklaringen van [getuige 5] bewust uit het dossier zijn gelaten en daarmee buiten kennis van de rechter en de verdediging zijn gehouden. Er is daardoor ontlastend bewijsmateriaal achtergehouden.

Verder heeft het openbaar ministerie het vertrouwensbeginsel geschonden door de op grond van genoemd sepot bij de verdachte gewekte gerechtvaardigde verwachting dat de verdachte ter zake van de feiten waarvoor geseponeerd werd niet zou worden vervolgd. De officier van justitie heeft de verdachte in de zaak met parketnummer 10/600046-05 uitsluitend gedagvaard voor haar vermeende vuurwapenbezit en heeft ter terechtzitting van de rechtbank te Rotterdam vrijspraak gevorderd ten aanzien van het bij die dagvaarding eveneens tenlastegelegde terroristische oogmerk waarna die rechtbank haar van genoemd oogmerk ook daadwerkelijk heeft vrijgesproken.

Ten slotte is betoogd dat het openbaar ministerie in strijd heeft gehandeld met de beginselen van een redelijke en billijke belangenafweging, van zorgvuldigheid, van proportionaliteit en subsidiariteit en dient het Openbaar Ministerie – alles in aanmerking nemende – ook daarom niet ontvankelijk te worden verklaard.

Het hof overweegt te dien aanzien als volgt:

Naar het oordeel van het hof betreft de thans voorliggende tenlastelegging een ander feitencomplex in de zin van artikel 68 van het Wetboek van Strafrecht en is er geen sprake van een wezenlijke samenhang in het handelen van de verdachte en haar schuld in de inmiddels onherroepelijk afgedane strafzaak met parketnummer 10/600046-05. Aan de verdediging kan worden toegegeven dat de thans ter berechting voorliggende tenlastegelegde feiten voor een deel betrekking hebben op hetzelfde tijdvak waarin het eerder berechte feit is gepleegd en dat thans een soortgelijk feit ter berechting voorligt, maar dat alleen is niet voldoende om tot strijd met artikel 68 van het Wetboek van Strafrecht te concluderen. De verdachte wordt in deze strafzaak verdacht van en vervolgd voor het plegen van andere strafbare feiten op andere plaatsen, waarbij voor een deel andere personen betrokken zijn, van welke personen niet is komen vast te staan dat zij ook in de eerdere strafzaak een rol hebben gespeeld.

Het gaat – anders gezegd - in de onderhavige strafzaak om vermeende andere feitelijke gedragingen van de verdachte.

Dat bij de vervolging van de verdachte ten aanzien van de aanwezigheid van een vuurwapen in Amsterdam op 22 juni 2005 door de officier van justitie niet tot bewezenverklaring van het toen wel tenlastegelgde terroristische oogmerk is gerekwireerd -de rechtbank te Rotterdam heeft geoordeeld dat daarvan geen sprake is geweest en heeft de verdachte daarvan in de zaak met parketnummer 10/600046-05 vrijgesproken- brengt niet met zich dat het hof in de onderhavige zaak als vaststaand moet uitgaan van de afwezigheid van genoemd oogmerk. De beoordeling van de bij dagvaardingen met parketnummer 10/600023-06 en 10/600093-06 tenlastegelegde feiten ligt thans aan dit hof voor en, zoals al is overwogen, gaat het in de onderhavige strafzaak om andere feitelijke gedragingen dan die waarvoor de verdachte zich eerder bij de strafrechter heeft moeten verantwoorden.

Overigens is uit het strafdossier van de verdachte en het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep niet aannemelijk geworden dat van een sepot sprake is geweest als door de raadsman is betoogd en is er – anders dan de raadsman kennelijk meent - geen rechtsregel die het in zijn algemeenheid de officier van justitie verbiedt wettige bewijsmiddelen rechtmatig verkregen in het kader van het ene opsporingsonderzoek onderdeel te doen uitmaken van het strafdossier samengesteld in het kader van een ander opsporingsonderzoek.

De taken en bevoegdheden van de AIVD zijn vastgelegd in de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten (verder de WIV 2002). De wetgever heeft daarbij een duidelijk juridisch en feitelijk onderscheid voor ogen gehad tussen enerzijds het optreden van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten en anderzijds het optreden van de opsporingsdiensten. Wederkerige contacten tussen de verschillende diensten zijn op grond van wet- en regelgeving mogelijk en daarbij geldt dat de inlichtingen- en veiligheidsdiensten bevoegdheden uitsluitend voor de eigen taakstelling mogen aanwenden.

De WIV 2020 verleent aan de inlichtingen- en veiligheidsdiensten de discretionaire bevoegdheid tot het verstrekken van informatie aan het openbaar ministerie en verzet zich niet tegen informatieverstrekking op verzoek van het openbaar ministerie of de opsporingsdiensten. Geen rechtsregel verzet zich er tegen dat zowel de inlichtingen- en veiligheidsdienst als het openbaar ministerie of een opsporingsdienst elk voor zich en daardoor mogelijk parallel onderzoek doet naar bepaalde personen of groeperingen.

Indien de AIVD op informatie stuit die tevens van belang kan zijn voor de opsporing en vervolging van strafbare feiten dan wordt het openbaar ministerie in de persoon van een daartoe aangewezen officier van justitie daarvan door middel van een ambtsbericht op de hoogte worden gesteld. Deze officier van justitie beoordeelt of er een gerede kans bestaat dat de informatie uit het ambtsbericht gebruikt kan worden en daarbij heeft hij inzage in relevante gegevens die voor de beoordeling van de juistheid van de in het ambtsbericht vervatte gegevens noodzakelijk zijn. Na toetsing geleidt bedoelde officier van justitie de informatie door naar de betrokken met vervolging belaste autoriteit.

De bij wet geregelde en voor ambtenaren van de AIVD geldende geheimhoudingsplicht brengt met zich dat bij ambtsbericht ingebracht materiaal niet rechtstreeks kan worden getoetst, wat betekent dat de strafrechter van geval tot geval met de nodige behoedzaamheid zal moeten beoordelen of het materiaal voor het bewijs kan worden gebezigd.

Dat betekent naar het oordeel van het hof overigens niet dat ervan moet worden uitgegaan dat er niet op kan worden vertrouwd dat de inhoud van de ambtsberichten afkomstig van die dienst betrouwbaar zijn, zoals door de verdediging is betoogd. Aan het gebruik van materiaal dat bij ambtsbericht door de AIVD aan het openbaar ministerie ter beschikking is gesteld en door deze is ingebracht in een strafdossier staat niets in de weg, wanneer de verdediging zich daartegen voldoende heeft kunnen verweren.

Met betrekking tot de rol van de AIVD in de onderhavige strafzaak zijn getuigen gehoord en stukken aan het strafdossier toegevoegd. Ook [getuige 6] en [getuige 5], beiden zussen van de verdachte, zijn hierover gehoord.

[getuige 6] heeft –voor zover thans van belang verkort en zakelijk weergegeven- op 12 oktober 2006 bij de rechter-commissaris verklaard1 dat zij is benaderd door een medewerkster van de AIVD en dat haar het advies is gegeven om niet met de politie te spreken. De medewerkster citeerde de aangifte van vermissing van de verdachte waarin drie steekwoorden genoemd moesten worden, te weten: Hofstadgroep, Nouriddin en “iets goed doen”.

[getuige 5] heeft – voor zover thans van belang verkort en zakelijk weergegeven- op 25 januari 2008 bij de rechter-commissaris verklaard2 dat haar zuster benaderd is door een medewerkster van de AIVD die liet weten dat zij hen wilde helpen bij het zoeken naar de verdachte. Tijdens die zoektocht heeft de AIVD de familie gevraagd om als er telefonisch contact was met de verdachte deze contacten zo lang mogelijk te laten duren en te spreken over onder meer de Hofstadgroep en radicale geloofszaken.

Naar het oordeel van het hof dient op grond van die verklaringen te worden aangenomen dat er contacten zijn geweest tussen een medewerkster van de AIVD en [getuige 6] met betrekking tot de verdachte en dat die contacten van invloed zijn geweest op het contact van de familie met de verdachte in de tenlastegelegde periode. Verder is op grond van de afgelegde verklaringen aannemelijk geworden dat de familie van de verdachte eigener beweging heeft gehandeld overeenkomstig de instructies die [getuige 6] naar eigen zeggen van de AIVD heeft gekregen en dat daarin de politie noch de officier van justitie enige rol hebben gespeeld. Uit het onderzoek ter terechtzitting en de stukken van het dossier is dat ook overigens niet aannemelijk geworden, terwijl evenmin aannemelijk is geworden dat de familie van de verdachte tot genoemd handelen is gedwongen door de AIVD.

Het openbaar ministerie kan gelet op wat hiervoor is overwogen niet verantwoordelijk worden gehouden voor de feitelijke gang van zaken als voormeld. Dat er van een verdergaande samenwerking tussen de AIVD en politie en justitie sprake is geweest dan op basis van de wettelijke regelingen gerechtvaardigd is, is uit de stukken en het verhandelde ter terechtzitting niet aannemelijk geworden.

Het hof acht het horen van de bronnen van de AIVD niet noodzakelijk nu, gelet op het standpunt van de AIVD, zoals blijkt uit haar ambtsbericht d.d. 7 maart 2008, dat zij ingevolge artikel 15 van de Wet op de Inlichtingen- en veiligheidsdiensten wettelijk verplicht is tot geheimhouding van daarvoor in aanmerking komende gegevens en van de bronnen waaruit deze gegevens afkomstig zijn, het naar het oordeel van het hof onaannemelijk is dat deze bronnen binnen een aanvaardbare termijn gehoord zouden kunnen worden.

Het hof acht het horen van de bronnen van de CIE eveneens niet noodzakelijk, nu CIE-informatie wel als startinformatie voor een opsporingsonderzoek, doch niet als bewijsmiddel mag worden gebezigd en wordt gebezigd.

De beide verzoeken worden derhalve afgewezen.

Het hof wijst het herhaalde verzoek tot het horen van het hoofd van de AIVD dan wel een medewerker van de AIVD af, nu door de raadsman van de verdachte geen nieuwe feiten of omstandigheden zijn aangevoerd die het horen van voornoemde personen noodzakelijk maken.

Uit het enkele feit dat politieambtenaren [getuige 5] op enig moment hebben opgehaald om met de verdachte te spreken na de aanhouding van laatstgenoemde, niet de conclusie kan worden getrokken dat de politie heeft geprobeerd de verdachte te bewegen om mee te werken.

Bij de beoordeling van de inhoud van door familieleden van de verdachte bij de politie afgelegde verklaringen en telefoongesprekken die de verdachte met haar familieleden heeft gevoerd in de tenlastegelegde periode voor mogelijk gebruik als bewijsmiddel zal het hof rekening houden.

met wat in dit verband door [getuige 6] en [getuige 5] is verklaard, Naar het oordeel van het hof is uit de stukken en uit hetgeen ter terechtzitting is besproken niet aannemelijk geworden dat van de zijde van de AIVD enige belofte is gedaan met betrekking tot de vervolging van de verdachte als door de raadsman is betoogd, terwijl evenmin aannemelijk is geworden dat de politie of het openbaar ministerie enige rol heeft gespeeld bij de vermeende invloed van de AIVD op de aangifte die door de moeder van de verdachte van haar vermissing is gedaan.

Het hof stelt voorop dat van een onherroepelijke veroordeling van [verbalisant 1] en [officier van justitie 1] met betrekking tot de hen door de verdediging verweten strafbare feiten geen sprake is.

Op grond van het dossier en van hetgeen ter terechtzitting in hoger beroep is besproken kan het hof het er – wat er van de door de verdediging gestelde feiten ter zake verder ook zij - niet voor houden dat respectievelijk het opzet dan wel het oogmerk tot het plegen van de misdrijven als genoemd in de artikelen 207 en 225 van het Wetboek van Strafrecht vaststaan, zoals vereist om tot een bewezenverklaring te komen van die vermeende strafbare feiten.

Het hof acht geen termen aanwezig om met betrekking tot [officier van justitie 1] in het kader van de onderhavige strafzaak zelfstandig een onderzoek als bedoeld in artikel 295 lid 1 en lid 4 van het Wetboek van Strafvordering te doen plaatsvinden als door de verdediging verzocht. Het desbetreffende verzoek wordt dan ook afgewezen.

In dit verband overweegt het hof, dat het de verdachte vrij staat om op basis van de opgemaakte en vastgestelde processen verbaal terechtzitting in hoger beroep van de respectieve verhoren van [officier van justitie 1] bij de politie aangifte te doen van de vermeende strafbare feiten, hetgeen de verdediging naar eigen zeggen inmiddels ook heeft gedaan.

Naar het oordeel van het hof heeft de verdediging onvoldoende feiten en omstandigheden aangedragen op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat enig telefoongesprek dat [verbalisant 2] heeft gevoerd met [getuige 1] is aan te merken als een door hem opgespoord strafbaar feit of als door hem ter opsporing verricht of bevonden, zoals bedoeld in artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering. In dit verband is van belang dat uit de door [verbalisant 2] als getuige in de strafzaken van [getuige 1] en [getuige 2] op 2 april 2007 afgelegde verklaring bij de rechter-commissaris3 kan worden opgemaakt dat [getuige 1] die [verbalisant 2] in een bepaalde periode veel belde en dat [verbalisant 2] in die periode op enig moment ook tijdens zijn vakantie telefonisch benaderd is door die [getuige 1] met de mededeling dat [getuige 1] alles gelogen had, welke mededeling [verbalisant 2] toen niet heeft geloofd.

Ook het door de verdediging gestelde ten aanzien van de verbalisant die verantwoordelijk is voor het afnemen van het verhoor van [getuige 10] waar het de schending van de verbaliseringsplicht betreft, is naar het oordeel van het hof onvoldoende met feiten en omstandigheden onderbouwd om de getrokken conclusie te rechtvaardigen. Naar het oordeel van het hof is dat uit de stukken en het verhandelde ter terechtzitting ook overigens niet aannemelijk geworden.

[verbalisant 1] heeft op 26 februari 2007 verklaard4 – voorzover thans van belang, verkort en zakelijk weergegeven- dat hem door [getuige-deskundige 2] op enig moment is gevraagd een aanvullend proces-verbaal op te maken met betrekking tot de aan [getuige 2] voorgehouden verklaringen van [getuige 1], die niet duidelijk uit de processen-verbaal van verhoor van [getuige 2] bleken. Er is hem niet gevraagd opgave te doen van alle door hem aan [getuige 2] voorgehouden stukken en hij is er bij het opmaken van dat aanvullend proces-verbaal niet van uitgegaan dat het de bedoeling was om een limitatieve opsomming te geven van alle door hem aan [getuige 2] voorgehouden passages. [verbalisant 1] is er van uitgegaan dat door de combinatie van de opgemaakte processen-verbaal van verhoor van [getuige 2] en het door hem opgemaakte aanvullende proces-verbaal gedateerd 12 april 2006 een totaal beeld is gegeven van de aan [getuige 2] tijdens haar verhoren voorgehouden passages uit de verklaring van [getuige 1].

Naar het oordeel van het hof kan op grond van hetgeen hiervoor is weergegeven niet worden geconcludeerd dat [verbalisant 1] bij het opmaken van het aanvullend proces-verbaal de bedoeling had om te verhullen dat [getuige 2] niet uit zichzelf is gaan verklaren. Ook overigens is dat op grond van de stukken en het verhandelde ter terechtzitting niet aannemelijk geworden.

Hetgeen hiervoor is overwogen neemt niet weg dat ook naar het oordeel van het hof [verbalisant 1] ten onrechte heeft nagelaten om in het aanvullend proces-verbaal alle redengevende informatie op te nemen die de strafrechter in staat stelt om de betrouwbaarheid van bij de politie afgelegde verklaringen van [getuige 2] te beoordelen en de verdediging en ook het openbaar ministerie de mogelijkheid biedt om ter zitting hun visie over de waarde van het gerelateerde kenbaar te maken ter realisering van het recht op een eerlijke berechting zoals neergelegd in artikel 6 EVRM.

Daarmee heeft [verbalisant 1] de in artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering neergelegde verbaliseringsplicht niet volledig nageleefd. Niet is aannemelijk geworden dat dit geschiedde met de kennelijke bedoeling om bepaalde activiteiten aan het rechterlijk oordeel te onttrekken. Het hof zal daaraan geen gevolgen verbinden nu tijdens het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep bedoelde redengevende informatie alsnog aan zowel het hof als het openbaar ministerie en de verdediging ter beschikking is gekomen. Daarmee is voldoende inzicht verkregen op de onderdelen van het opsporingsonderzoek waarover in het strafdossier inzicht ontbrak.

Het hof stelt voorop dat het aanpassen van verklaringen die [getuige 5] op 24 juni 2005 bij de politie heeft afgelegd heeft plaatsgevonden met haar medeweten en dat het verklaringen betreft, die [getuige 5] als verdachte in haar eigen zaak heeft afgelegd. Dat zij bezwaar had tegen die gang van zaken, is uit de stukken noch uit het verhandelde ter terechtzitting aannemelijk geworden.

[officier van justitie 2], als officier van justitie betrokken bij de behandeling ter terechtzitting van de zaak van de verdachte in eerste aanleg heeft als getuige ter terechtzitting van dit hof op 26 augustus 2008 – verkort en zakelijk weergegeven- verklaard5 dat hij per brief van 17 oktober 2006 naar aanleiding van een daartoe strekkend verzoek van de toenmalige raadsman van de verdachte, gedaan ter terechtzitting van de rechtbank van 16 oktober 2006, stukken heeft overgelegd aan de rechtbank uit het dossier van de zaak met nummer RL8026-F waaronder ook verklaringen van [getuige 5]. Dat er verschillende versies van die verklaringen van [getuige 5] bestonden, wist [officier van justitie 2] bij die gelegenheid niet. Voor zover hij het zich nog kon herinneren, was de selectie van toevoeging van stukken bij eerder genoemde brief niet gebaseerd op keuzes van zijn kant maar op een verzoek van de raadsman van de verdachte.

Officier van justitie [officier van justitie 3] en in die hoedanigheid ook belast met de vervolging van de verdachte in eerste aanleg heeft als getuige ter terechtzitting van dit hof op 26 augustus 2008 – verkort en zakelijk weergegeven- verklaard6 dat hij niet weet hoe de verklaringen van [getuige 5] in het strafdossier van de verdachte terecht zijn gekomen. Hij heeft wel deelgenomen aan overleg met de politie over de vraag hoe uiteindelijk het strafdossier eruit zou moeten zien. Daarbij is niet per verklaring besproken of die verklaring wel of niet in het strafdossier gevoegd diende te worden. Hij heeft zelf geen selectie gemaakt uit het dossier, dat bekend is onder nummer RL8026F, ter voeging in de strafzaak van de verdachte.

Er zijn naar het oordeel van het hof uit de stukken en het verhandelde ter terechtzitting in hoger beroep geen feiten en omstandigheden aannemelijk geworden op grond waarvan het hof aan de juistheid van hetgeen door [officier van justitie 2] en [officier van justitie 3] ter zake is verklaard, dient te twijfelen.

[verbalisant 3], Unit Hoofd bij de KLPD heeft op 29 mei 2008 bij de rechter-commissaris een verklaring7 afgelegd. Het hof begrijpt uit die verklaring dat hij als opsporingsambtenaar betrokken is geweest bij de strafzaak tegen [getuige 5]. Met betrekking tot het schrappen van passages uit de ten overstaan van de verbalisanten [verbalisant 5] en [verbalisant 4] op 24 juni 2005 als verdachte afgelegde verklaring van [getuige 5] – voor zover thans van belang verkort en zakelijk weergegeven - heeft hij het volgende verklaard.

Hij heeft contact gezocht met [officier van justitie 1] omdat er passages in de verklaringen van [getuige 5] voorkwamen die belastende informatie bevatten voor [getuige 6] en de verdachte. De desbetreffende passages zijn vervolgens geschrapt om [getuige 5] en haar familie in bescherming te nemen.

[verbalisant 5] heeft op 4 april 2008 bij de rechter-commissaris verklaard8 – voor zover thans van belang verkort en zakelijk weergegeven – dat hem door zijn baas [verbalisant 3] is gezegd dat de ten overstaan van [verbalisant 5] en zijn collega afgelegde verklaringen van [getuige 5] nog een keer met haar moesten worden doorgenomen en dat een bepaalde passage uit haar verklaring moest worden geschrapt. Het ging om een passage die de veiligheid van haar en haar familie in gevaar zou kunnen brengen. Hij heeft dat met zijn collega vervolgens ook gedaan en de passage is geschrapt; [getuige 5] had daartegen geen bezwaar.

[officier van justitie 1] heeft daarover als getuige ter terechtzitting van dit hof op 19 augustus 2008 het volgende – verkort en zakelijk weergegeven- verklaard9. Kort na de aanhouding van [getuige 5] heeft hij telefonisch gesproken met [verbalisant 3] over wat [getuige 5] had verklaard. [verbalisant 3] schetste hem het dilemma waarin [getuige 5] zich volgens [verbalisant 3] bevond, doordat zij enerzijds haar zuster niet wilde belasten en anderzijds de waarheid wilde vertellen. Uiteindelijk heeft zij toch heel veel verteld over de verdachte, haar familie en ook over contacten tussen haar familie en de AIVD. [verbalisant 3] vond dat zij met haar verklaringen niet alleen zich zelf maar ook haar familie in gevaar bracht en hij liet [officier van justitie 1] weten het onverantwoord te vinden een en ander in haar verklaring te laten staan. Vanwege de veiligheid van

[getuige 5] en haar familie is toen de afweging gemaakt om bepaalde passages uit haar verklaringen te schrappen. Hoewel er wel gesproken is over een andere oplossing, heeft [officier van justitie 1] met de gang van zaken ingestemd. De gang van zaken had niet zijn voorkeur maar was zijns inziens verdedigbaar en hij heeft niet overwogen om het terug te laten draaien.

Naar het oordeel van het hof is op grond van wat ter zake door [verbalisant 3], [verbalisant 5] en [officier van justitie 1] is verklaard niet aannemelijk geworden dat de passages zijn verwijderd in een poging om de rol van de AIVD in de strafzaak tegen de verdachte te verhullen en te bemantelen. Ook overigens is dat uit de stukken en het verhandelde ter terechtzitting niet aannemelijk geworden.

Gelet op wat hiervoor is overwogen is – anders dan de verdediging kennelijk meent - de conclusie niet gerechtvaardigd, dat de strafrechter is misleid doordat de oorspronkelijke en niet aangepaste verklaringen van [getuige 5] bewust uit het dossier gelaten zijn in een poging om de rol van de AIVD te verhullen en te bemantelen en daarmee buiten kennis van de rechter en de verdediging zijn gehouden.

De vraag of ontlastende bewijsmateriaal is achtergehouden, kan onbeantwoord blijven nu zowel de oorspronkelijke als de aangepaste versie van bedoelde verklaringen zich in hoger beroep in het strafdossier van de verdachte bevinden.

Hetgeen hiervoor is overwogen neemt niet weg dat ook naar het oordeel van het hof door [verbalisant 3] en [verbalisant 5] onjuist is gehandeld door de gang van zaken rond het schrappen van passages uit verklaringen van [getuige 5] niet in een proces-verbaal te relateren omdat die gang van zaken ontegenzeggelijk van belang is voor de strafrechter om de betrouwbaarheid van de verklaringen te beoordelen en de verdediging en ook de zittingsofficier van justitie alsmede de advocaat-generaal in staat te stellen om ter terechtzitting hun visie over de waarde van het gerelateerde kenbaar te maken ter realisering van het recht op een eerlijke berechting zoals neergelegd in artikel 6 van het EVRM.

Daarmee hebben [verbalisant 3] en [verbalisant 5] de in artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering neergelegde verbaliseringsplicht niet volledig nageleefd.

[officier van justitie 1] heeft er ten onrechte niet voor zorg gedragen dat aan bedoelde verbaliseringsplicht wel volledig werd voldaan. Hem kwam als zaaksofficier van justitie in de strafzaak van [getuige 5] het gezag toe over hetgeen de opsporingsambtenaren in dit verband hebben verricht en uit dien hoofde heeft hij de gevolgde gedragslijn getoetst. Het enkel mededelen aan [verbalisant 3] op het moment dat hij van het schrappen van de passages op de hoogte raakte, dat er ook een andere oplossing was en dat de door [verbalisant 3] gekozen oplossing niet zijn voorkeur had, is -gelet op hetgeen hiervoor is overwogen- in dit verband onvoldoende.

Niet is aannemelijk geworden dat dit geschiedde met de kennelijke bedoeling om bepaalde activiteiten aan het rechterlijk oordeel te onttrekken.

Het hof zal daaraan geen gevolgen verbinden nu tijdens het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep bedoelde redengevende informatie aan zowel het hof als de verdediging en de advocaat-generaal ter beschikking is gekomen, de oorspronkelijke verklaringen van [getuige 5] aan het dossier zijn toegevoegd als ook [verbalisant 3] en [verbalisant 5] bij de rechter-commissaris en [officier van justitie 1] ter terechtzitting in aanwezigheid van de verdediging hierover als getuige uitgebreid zijn gehoord. Daarmee is voldoende inzicht verkregen op de onderdelen van het opsporingsonderzoek waarover in het strafdossier inzicht ontbrak.

Op grond van hetgeen hier voor is overwogen verwerpt het hof de door de verdediging gevoerde verweren en acht het hof het openbaar ministerie ontvankelijk in zijn vervolging.

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1A en 1B, 2, 3 en 4 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

1.A

zij in de periode van 11 november 2004 tot en met 14 oktober 2005

in Nederland

heeft deelgenomen aan een organisatie die werd gevormd door haar, verdachte, en [medeverdachte 2] en [getuige 2] en [getuige 1] en [medeverdachte 1] en [medeverdachte 4]

welke organisatie tot oogmerk had het plegen van terroristische misdrijven als bedoeld in artikel 83 Wetboek van Strafrecht, te weten:

Daarbij heeft het hof in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

De verdachte heeft deelgenomen aan een criminele organisatie die tot oogmerk had het plegen van terroristische misdrijven, te weten doodslag, moord en het voorhanden hebben, doen binnenkomen en doen uitgaan van één of meer wapens.

Daarnaast heeft de verdachte zich, samen met haar mededaders, schuldig gemaakt aan voorbereiding en/of bevordering tot het plegen van terroristische misdrijven, te weten moord en/of doodslag te plegen op één of meer Nederlandse politici en in het verlengde daarvan vuurwapenbezit.

Daartoe heeft zij, samen met zijn mededaders, wapens, gasmaskers, bivakmutsen en informatiedragers voorhanden gehad, wapens vervoerd en met een wapen geschoten, lijstjes met daarop – al dan niet gecodeerd - namen en adressen van politici voorhanden gehad. Eén van haar mededaders heeft voorts een afscheidsvideo/ zelfmoordtestament opgenomen waarin hij het Nederlandse volk direct toespreekt.

De door de verdachte beoogde terroristische misdrijven behoren tot één van de ernstigste misdrijven die de Staat, de samenleving en de democratische rechtsorde in ernstige mate bedreigen. Het gaat immers om het plegen van een of meer aanslagen op Nederlandse politici, waarmee inbreuk op het menselijk leven van anderen zou worden gemaakt en gemeen gevaar voor goederen veroorzaakt zou kunnen worden. Deze ernstige feiten dienen er toe (een deel van) de Nederlandse bevolking ernstige vrees aan te jagen en/of de politieke en constitutionele structuren van de Nederlandse samenleving te ontwrichten of te vernietigen.

Bij de strafmaat heeft het hof rekening gehouden met het feit dat de rol van de verdachte binnen de criminele organisatie met terroristisch oogmerk een beperkte is geweest. Door de omgang met en onder invloed van haar man en medeverdachte [medeverdachte 2] is zij bij voornoemde organisatie betrokken geraakt. Zij heeft zich vervolgens echter wel actief bezig gehouden met het achterhalen van adressen van politici.

Daarnaast heeft het hof bij de bepaling van de strafmaat rekening gehouden met het feit dat de verdachte, als enige vrouwelijke verdachte, ongeveer 10 maanden gedetineerd heeft gezeten in de terroristen afdeling van de Penitentiaire Inrichting Vught met alle voor haar bezwarende gevolgen vandien.

Voorts heeft het hof bij de bepaling van de strafmaat rekening gehouden met artikel 63 van het Wetboek van Strafrecht, nu de verdachte blijkens een haar betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 4 augustus 2008, op 18 oktober 2005 onherroepelijk is veroordeeld ter zake van het medeplegen van het voorhanden hebben van de Agram 2000.

Gelet op het bovenstaande is het hof van oordeel dat op de bewezenverklaarde feiten niet anders gereageerd kan worden dan met een geheel onvoorwaardelijke gevangenisstraf van navermelde duur.

Beslag

De advocaat-generaal heeft in deze met betrekking tot de inbeslaggenomen en niet teruggegeven voorwerpen, vermeld op de in kopie aan dit arrest gehechte lijst van inbeslaggenomen voorwerpen, geconcludeerd tot verbeurdverklaring van de voorwerpen onder de nummers 1, 2 en 7 en tot onttrekking aan het verkeer van de nummers 3, 4, 5 en 6.

De inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerpen, zoals deze vermeld zijn onder nummers 1, 2 en 7 op de in kopie aan dit arrest gehechte lijst van inbeslaggenomen voorwerpen, volgens opgave van verdachte aan hem toebehorend, zal het hof de verbeurdverklaring gelasten, nu deze voorwerpen zijn met behulp waarvan de bewezenverklaarde feiten zijn begaan en voorbereid.

De inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerpen, zoals deze vermeld zijn onder nummers 3, 4, 5 en 6 op de in kopie aan dit arrest gehechte lijst van inbeslaggenomen voorwerpen, met betrekking tot welke het tenlastegelegde en bewezenverklaarde is begaan, dienen te worden onttrokken aan het verkeer, aangezien het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet.

Het hof heeft hierbij rekening gehouden met de draagkracht van verdachte.

Vordering tenuitvoerlegging

Bij vonnis van de meervoudige kamer van de rechtbank te Rotterdam van 18 oktober 2005 (onder parketnummer

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart bewezen dat de verdachte het onder 1A en 1B, 2, 3 en 4 tenlastegelegde, zoals hierboven omschreven, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen terzake meer of anders is tenlastegelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Bepaalt dat het bewezenverklaarde de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart de verdachte strafbaar ter zake van het bewezenverklaarde.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van