HR, 15-01-2016, nr. 14/04106

Opgemerkt zij dat het Hof het geschil — op grond van de nader gepreciseerde rechtsvraag ter zitting van 28 maart 2014 — niet duidelijk, danwel onjuist, heeft omschreven in zijn uitspraak.

Blijkens de tot de processtukken behorende motivering van het hoger beroepschrift van belanghebbende van 1 augustus 2013, de voorgelegde te beantwoorden rechtsvragen bij brieven van 5 februari 2014, de regiezitting van 28 maart 2014, de daarop ingezonden nadere gronden van 29 april 2014, de pleitnota van belanghebbende van 2 juni 2014, de pleitnota van de Inspecteur van 13 juni 2014 en het verhandelde ter zitting van 13 juni 2014 zoals beschreven in het proces-verbaal, zijn belanghebbende en de Inspecteur de procedure voor het Hof ingegaan met de volgende te bantwoorden rechtsvraag:

‘De te beantwoorden rechtsvraag: BK/SK 13/00650 ([X]).

Het Hof heeft het geschil anders omschreven, niet vermeld dat belanghebbende de aanvraag voor de opgave van een kenteken heeft gedaan en daartoe aangifte heeft gedaan, maar het geschil omschreven alsdat belanghebbende ten behoeve van de kentekenhouder aangifte BPM heeft gedaan in verband met de registratie van een personenauto in het Nederlandse kentekenregister van een personenauto, afkomstig uit een andere lidstaat van de Europese Unie.

Het Hof vervolgd zijn oordeel op grond van een onjuiste omschrijving van het geschil in 6.2 dat belanghebbende die namens de kentekenhouder alleen de aangifte voor de BPM heeft gedaan, niet kan worden aangemerkt als degene door wie de BPM op aangifte is voldaan als bedoeld in de artikelen 26 en 26a van de AWR, zodat belanghebbende zonder een daartoe strekkende volmacht van de kentekenhouder niet de bevoegdheid heeft bezwaar te maken tegen het bedrag aan BPM dat door de kentekenhouder is voldaan.

(…)

(…)

Mede in het licht van de artikelen 26 en 26a van de AWR volgt uit dat arrest niet dat als de kentekenhouder zelf de BPM heeft voldaan, aan degene die enkel de aangifte doet nog een zelfstandig recht toekomt tot het indienen van bezwaar op voldoening.

De Inspecteur heeft geen verweerschrift ingezonden. In zijn pleitnota in hoger beroep beperkt de Inspecteur zich tot een reactie op de pleitnota van belanghebbende, waarin belanghebbende verwijst naar de uitspraak van Gerechtshof amsterdam van 17 oktober 2013, ECLI:NL:GHAMS:2013:3566, waarin het Hof Amsterdam onder verwijzing naar een arrest van Uw Raad van 29 augustus 2000, nr. 35.501, ECLI:NL:HR:2000:AA6929 oordeelt dat ‘genoegzaam kan worden afgeleid dat zowel de aangever als de kentekenhouder de mogelijkheid heeft om bezwaar te maken tegen het bedrag dat op aangifte is voldaan. de enkele omstandigheid dat de verschuldigde belasting is voldaan door de kentekenhouder en niet door de aangever namens de kentekenhouder noopt niet tot een ander oordeel.

Verder verwijst de Inspecteur naar 3.3 van de uitspraak van Uw Raad, maar verzuimd het verwijzingsnummer te vermelden. Veronderstellenderwijs kom ik niet verder alsdat ook de Inspecteur verwijst naar het arrest van Uw Raad onder verwijzing naar het arrest van Hof Amsterdam van 17 oktober 2013,

ECLI:NL:GHAMS:2013:3566.

Opgemerkt zij dat in dat geschil dezelfde Inspecteur en gemachtigde de procespartijen waren en dat de Staatssecretaris heeft berust in het oordeel van het Hof door geen cassatieberoep in te stellen bij Uw Raad.

Wanneer belanghebbende de weergave van het verloop van het proces, de onderliggende tot het geding behorende stukken en bewijsmiddelen en de daaruit te trekken conclusie over de omvang van het geschil naast de oorspronkelijke geschilomschrijving leg, zoals belanghebbende deze in de motivering van zijn hoger beroepschrift, de nadere gronden en de pleitnota weergaf en toelichtte, komt belanghebbende tot de slotsom dat de door het Hof gegeven omschrijving van het geschil het punt van de aanvraag voor de opgave van een kenteken doet voor degene op wiens naam het kenteken wordt gesteld is weggevallen, en dientengevolge het Hof zich over dit punt niet heeft uitgelaten en geoordeeld heeft zoals het geoordeeld heeft.

Had het hof het geschil wel omschreven — zoals eenparig door partijen in geding omschreven, dan had het Hof zich tenminste moeten uitlaten over de stelling van belanghebbende dat — kort gezegd — zoals door belanghebbende betoogd in de procedure, geen sprake was van vertegenwoordiging in belastingzaken, welke vertegenwoordiging kan plaats hebben krachtens volmacht, zoals de Inspecteur, de rechtbank en het Hof concluderen, maar dat van vertegenwoordiging moet worden onderscheiden situaties waarin iemand op grond van wettelijke bepalingen (artikel 7, lid 1, Wet BPM 1992, […]) eigen verplichtingen krijgt opgelegd, die in verband staan met de belastingplicht van een ander, omdat in dergelijke situaties niet namens die ander wordt opgetreden (Mr. dr. P. van der Wal, vertegenwoordiging en bijstand in belastingzaken, Erasmusuniversiteit 2005, hoofdstuk 18.2.6) blz. 272.

In het aanvullend beroepschrift van 29 april 2014 heeft belanghebbende in 5.7 zijn stelling, onder verwijzing naar de dissertatie van de heer mr. dr. Paul van der Wal betoogd dat de in de Wet BPM geregelde vorm van vertegenwoordiging geen vertegenwoordiging is krachtens volmacht, maar een vorm van wettelijke vertegenwoordiging. Deze vorm van wettelijke vertegenwoordiging is uitputtend geregeld in de BPM. De regeling staat dan ook volledig los van de regeling van vertegenwoordiging in de Awb. (artikel 2:1 en 2 Awb).’

Belanghebbende vervolgd in zijn aanvullende beroepschrift van 29 april 2014 onder 5.8;

Prof. dr. M.W.C. Feteris schrijft in zijn monografie ‘Heffing van belasting door middel van betaling op aangifte’;

(Prof. dr. M.W.C. Feteris, Heffing van belasting door middel van betaling op aangifte, blz. 271).

Had het Hof de geschilomschrijving op de juiste wijze vervat — zoals door partijen eenparig in de vorm van een rechtsvraag was geformuleerd — dan had het Hof de grieven van belanghebbende niet onbehandeld kunnen laten teneinde een antwoord te geven op de rechtsvraag die partijen verdeeld hield en waarop om antwoord werd verzocht teneinde de onderliggende zaken te beslechten.

Het Hof heeft het recht miskend.

Voor het geval Uw Raad tot het oordeel zou komen dat het Hof op grond van de tot het geschil behorende stukken het geschil wel juist heeft omschreven, heeft het Hof de in de stukken vermelde grieven, meer in het bijzonder onder verwijzing naar het betoogde onder 3.10 e.v. 1 van dit cassatieberoep, onbehandeld gelaten en had het zich moeten uitlaten over het daarin verhandelde, dat belanghebbende, als importeur, waarschijnlijk geen volmacht nodig heeft, nu de in de Wet BPM geregelde vorm van vertegenwoordiging geen vertegenwoordiging is krachtens volmacht, maar een vorm van wettelijke vertegenwoordiging. Deze vorm van wettelijke vertegenwoordiging is uitputtend geregeld in de BPM. De regeling staat dan ook volledig los van de regeling van vertegenwoordiging in de Awb. (artikel 2:1 en 2 Awb).’

Het gegeven oordeel van het Hof geeft blijk van een verkeerde rechtsopvatting.

Voor het geval Uw Raad tot het oordeel zou komen dat het Hof op grond van de tot het geschil behorende stukken het geschil wel juist heeft omschreven, heeft het Hof blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting.

Indien Uw Raad overweegt dat uit de geschilomschrijving van het Hof volgt dat kan worden opgemaakt dat het Hof het oog heeft gehad op een situatie zoals omschreven in artikel 7, lid 1 Wet BPM 1992, heeft het Hof blijk gegeven van een verkeerde rechtsopvatting.

Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende zonder een daartoe strekkende volmacht van de kentekenhouder niet de bevoegdheid heeft bezwaar te maken tegen het bedrag aan BPM dat door de kentekenhouder is voldaan.

Aldus moet worden geacht dat het Hof kennelijk het oog heeft gehad op artikel 2.1 en 2 Awb en dat het Hof van oordeel is dat sprake is van vertegenwoordiging krachtens volmacht.

Belanghebbende heeft betoogt dat hij, als importeur, die de aanvraag voor de opgave van een kenteken heeft gedaan voor degene op wiens naam het kenteken wordt gesteld waarschijnlijk geen volmacht nodig heeft, nu de in de Wet BPM geregelde vorm van vertegenwoordiging geen vertegenwoordiging is krachtens volmacht, maar een vorm van wettelijke vertegenwoordiging. Deze vorm van wettelijke vertegenwoordiging is uitputtend geregeld in de BPM. De regeling staat dan ook volledig los van de regeling van vertegenwoordiging in de Awb. (artikel 2:1 en 2 Awb).’

Het Hof heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting.