HR, 10-07-2001, nr. 00511/00

Het gerechtshof te 's-Gravenhage heeft verzoeker bij arrest van 5 juli 1999 ter zake van 1. en 2. "opzettelijk gebruik maken van het valse of vervalste geschrift, als bedoeld in artikel 225, lid, 1 van het Wetboek van Strafrecht, als ware het echt en onvervalst, meermalen gepleegd" en 3. "opzettelijk een bij de belastingwet voorziene aangifte onjuist en onvolledig doen, terwijl daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven" veroordeeld tot drie jaren gevangenisstraf en een geldboete van ƒ 100.000,- subsidiair 360 dagen hechtenis.

Namens verzoeker heeft mr M.W. Stoet, advocaat te 's-Gravenhage, bij schriftuur vier middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel behelst de klacht dat het hof heeft verzuimd te beslissen op het verweer dat sprake is van afwezigheid van alle schuld en op het beroep op schending van art. 6 EVRM.

De in het middel bedoelde verweren zijn in vervat in de in eerste aanleg aan de rechtbank overgelegde pleitnota.

Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep houdt onder meer in:

De ter terechtzitting in hoger beroep door de raadsman overgelegde pleitnota, waaraan als bijlage de pleitnota uit eerste aanleg is gehecht, houdt onder meer in (p. 2):

Nu niet blijkt dat verzoeker dan wel zijn raadsman de in het middel bedoelde passages als vervat in de in eerste aanleg overgelegde pleitnota ter terechtzitting in hoger beroep bij wijze van verweer heeft voorgedragen, was het hof niet gehouden daaromtrent een beslissing te geven. Hieraan doet niet af dat de raadsman in algemene zin heeft verzocht om de in eerste aanleg gevoerde verweren als ter terechtzitting in hoger beroep als integraal herhaald te beschouwen (vgl. HR 3 maart 1998, NJ 1999, 59 en HR 30 juni 1998, NJ 1999, 60 m.nt. Kn) en dat de in eerste aanleg overgelegde pleitnota als bijlage aan de in hoger beroep overgelegde pleitnota is gehecht.

Hoewel de raadsman zich daar in het middel niet met zoveel woorden op beroept, wil ik voor de volledigheid nog opmerken dat voornoemde jurisprudentie niet kan worden omzeild door de bal naar het hof toe te spelen, zoals de raadsman in zijn in hoger beroep overgelegde pleitnota heeft gedaan met de zinsnede: "Ik kan deze pleitnota hier opnieuw voorlezen, maar indien uw Hof daar geen behoefte aan heeft omdat zij met de inhoud reeds uit het procesdossier bekend is, dan acht ik hier de inhoud van die pleitnota als bekend, en beschouw ik de nota hier integraal overgenomen en ingelast". Het voordragen van verweren behoort immers bij uitstek tot de taak van de verdediging en de verantwoordelijkheid daarvoor kan niet op deze wijze op de rechter worden afgeschoven. Dit lijkt mij in overeenstemming met het door annotator Knigge onder HR NJ 1999, 60 zowel streng als aansprekend genoemde standpunt van Uw Raad in dezen.

Het middel is tevergeefs voorgesteld.

Het tweede middel klaagt erover dat 's hofs arrest aan nietigheid leidt, aangezien dat arrest slechts de tweede pagina van de dagvaarding bevat waarop de feiten 2 en 3 staan vermeld.

Het bestreden arrest houdt op pagina 1 onder het kopje Tenlastelegging in:

Achter pagina 1 van het arrest zijn drie kopieën van de tweede pagina van de tenlastelegging behelzende de feiten 2 en 3 ingevoegd. Een kopie van de eerste pagina bevattende het onder 1 tenlastegelegde feit ontbreekt aldaar.

Op pagina 2 van het arrest wordt voor de bewezenverklaring verwezen naar een bijlage bij het arrest, zijnde de achter pagina 2 ingevoegde uitgestreepte tenlastelegging van onder meer feit 1. De tenlastelegging van feit 1, inclusief de doorgehaalde gedeelten, is goed leesbaar. Onder die omstandigheden moet het ervoor worden gehouden dat het arrest de tenlastelegging van feit 1 bevat (vgl. HR 14 april 1987, DD 87.411).

Het middel faalt derhalve bij gebrek aan feitelijke grondslag.

Het derde middel klaagt erover dat de bewezenverklaring van feit 3 niet uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid.

Ten laste van verzoeker is onder 3 bewezenverklaard dat:

Voorzover het middel betoogt dat de bewezenverklaring van feit 3 - gelet op de gemotiveerde betwisting van het onder 3 tenlastegelegde feit zoals opgenomen in de in eerste aanleg overgelegde pleitnota - een nadere motivering behoeft, faalt het reeds op de in verband met de bespreking van het eerste middel uiteengezette gronden.

Verzoeker heeft blijkens het als bewijsmiddel 19 tot bewijs gebezigde aangifteformulier inkomstenbelasting over het jaar 1996 ƒ 7726,- aan inkomsten opgegeven bij de belastingdienst, terwijl hij blijkens zijn onder 8 tot bewijs gebezigde verklaring schat in 1996 tussen de ƒ 50.000,- en ƒ 100.000,- te hebben verdiend exclusief de facturen aan [bedrijf C]. Voorts houdt de als bewijsmiddel 18 tot het bewijs gebezigde verklaring van [betrokkene A] onder meer in dat verzoeker 50% ontving van de (in 1996, NJ) ten onrechte aan Soyo in rekening gebrachte BTW. Daaruit heeft het hof zonder meer kunnen afleiden dat verzoeker opzettelijk een onjuiste en onvolledige aangifte inkomstenbelasting over het jaar 1996 heeft gedaan.

Het middel kan derhalve niet tot cassatie leiden.

Het vierde middel behelst de klacht dat de bewijsconstructie (bedoeld zal zijn: van feit 2, NJ) innerlijk tegenstrijdig is.

De als bewijsmiddel 8 tot het bewijs gebezigde verklaring van verzoeker houdt onder meer in:

De als bewijsmiddel 17 tot het bewijs gebezigde verklaring van [betrokkene B] houdt onder meer in:

Verzoeker werkte voor [bedrijf C] en declareerde de kosten die hij in het kader van de uitoefening van zijn werkzaamheden voor [bedrijf C] maakte aan dat bedrijf. De goederen die hij aan Simmpossible leverde bracht hij aan Simmpossible in rekening. Wat hier tegenstrijdig aan is vermag ik niet in te zien.

Het middel is ondeugdelijk.

De middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 101a RO ontleende overweging. Ambtshalve gronden waarop Uw Raad de aangevallen beslissing zou moeten vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.