HR, 05-09-2000, nr. 01882/00U

De opgeëiste persoon heeft beroep in cassatie ingesteld tegen een uitspraak van de arrondissementsrechtbank te Zutphen van 28 december 1999 waarbij de uitlevering aan de Verenigde Staten van Amerika ter strafvervolging van de vier tenlaste-gelegde feiten als omschreven in het op 23 juli 1997 door de Federal Grand Jury of the middel district of Florida, USA uitgevaardigde fourth superseding indictment toelaatbaar is verklaard.

Namens verzoeker heeft J.M. Sjöcrona, advocaat te ’s-Gravenhage, bij schriftuur vier middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel komt er in de kern op neer dat nu de rechtbank bij onher-roepelijk geworden uitspraak van 13 augustus 1998 heeft geoordeeld dat voor een deel van de feiten waarvoor de uitlevering wordt verzocht niet is voldaan aan de eis van de dubbele strafbaarheid, de rechtbank in haar uitspraak van 28 december 1999 ten onrechte althans ontoereikend gemotiveerd de Officier van Justitie ontvankelijk heeft geacht in diens vordering van 7 september 1999 tot inbehandelingneming van het uitleverings-verzoek voorzover dat verzoek betrekking heeft op vorenbedoelde feiten, althans dat de rechtbank in haar uitspraak van 28 december 1999 ten onrechte althans ontoereikend gemotiveerd heeft geoordeeld dat zij niet gebonden in aan vaststellingen en rechtsoordelen vervat in haar uitspaak van 13 augustus 1998.

Uit de stukken van het geding blijkt het volgende: - Bij uitspraak van 13 augustus 1998 heeft de rechtbank te Zutphen de uitlevering van [de opgeëiste persoon] aan de Verenigde Staten van Amerika ontoelaatbaar verklaard, aangezien:

a)de in het uitleveringsverzoek vervatte gegevens zodanig zijn dat op basis daarvan de identiteit van de opgeëiste persoon en zijn nationaliteit niet is komen vast te staan; b) het bevel tot aanhouding slechts ziet op twee van de vier feiten waarvoor de uitlevering wordt gevraagd; c) het bewijsmateriaal als bedoeld in art. 9, derde lid aanhef en onder b, van het Uitleveringsverdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Verenigde Staten (hierna: het Uitleveringsverdrag) niet bij het uitleveringsverzoek is gevoegd, terwijl d) ter zake van een aantal feiten waarvoor de uitlevering wordt verzocht niet aan het vereiste van dubbele strafbaarheid is voldaan.

Ter terechtzitting van de rechtbank op 30 juli 1998 is verschenen een persoon die opgaf te zijn genaamd [de opgeëiste persoon], geboren te [geboorteplaats] (Engeland) op [geboortedatum] 1957. De rechtbank heeft in haar uitspraak van 13 augustus 1998 onder meer geoordeeld dat op basis van de gegevens vervat in de door de verzoekende staat overgelegde stukken de identiteit van de opgeëiste persoon niet is komen vast te staan. In dat oordeel ligt tevens besloten dat niet is komen vast te staan dat de ter terechtzitting van 30 juli 1998 verschenen persoon degene is wiens uitlevering door de Verenigde Staten wordt verzocht. Al hetgeen de rechtbank in haar uitspraak van 13 augustus 1998 heeft overwogen, heeft derhalve geen betrekking op [de opgeëiste persoon] voornoemd en is reeds daarom niet onherroepelijk ten aanzien van deze persoon.

Aangezien voor een succesvol beroep op de onherroepelijkheid van een eerdere beslissing op een uitleveringsverzoek in ieder geval vereist is dat die eerdere beslissing ook jegens de opgeëiste persoon is gewezen en uit het vorenoverwogene volgt dat aan die voorwaarde niet is voldaan, kunnen de in het middel vervatte klachten - waarin het vorenoverwogene wordt miskend - reeds daarom niet tot cassatie leiden. Mocht Uw Raad hier anders over denken, dan wil ik er op wijzen dat in het uitleveringsrecht aan een vonnis niet dezelfde rechtsgevolgen zijn verbonden als aan een vonnis inhoudende een einduitspraak over een feit.

Het tweede middel richt zich met rechts- en motiveringsklachten tegen de verwerping door de rechtbank van het verweer dat de uitlevering ontoelaatbaar dient te worden verklaard wegens het frustreren van de uitleveringsprocedure, althans het ontbreken van voldoende waarborgen voor een eerlijke berechting in de Verenigde Staten van Amerika.

Het in het middel bedoelde verweer is door de rechtbank als volgt samengevat en verworpen:

“Namens [de opgeëiste persoon] is aangevoerd dat het uitleveringsverzoek en de overigens uit de Verenigde Staten afkomstige stukken omtrent de verdachte en/of de opgeëiste persoon telkens afwijkende personalia vermelden en dat zulks, chronologisch bezien, tot de conclusie voert dat de bij laatstvermel-de vingerafdrukken behorende personalia later ten nadele van [de opgeëiste persoon], ten behoeve van diens uitlevering, zijn aangepast, Bij deze stand van zaken dient, aldus het verweer, de uitlevering ontoelaatbaar te worden verklaard wegens het frustreren van een eerlijke uitleveringsprocedure, althans het ontbreken van voldoende waarborgen voor een eerlijke berechting in de Verenigde Staten van Amerika. De rechtbank verwerpt dit verweer en overweegt daartoe, dat afwijkende persoonsgegevens in uitleveringszaken niet ongewoon zijn, dat, mede in dit licht, de gestelde vervalsing geenszins aannemelijk is geworden en dat het Amerikaanse rechtssysteem in theorie en praktijk ruim voldoende waarborgen biedt voor een eerlijke berechting.”

Op grond van het aan het uitleverings-recht ten grondslag liggende vertrouwens-beginsel moet de Nederlandse uitleverings-rechter er vanuit gaan dat de door de verzoekende staat bij het uitleverings-verzoek overgelegde stukken op rechtmatige wijze tot stand zijn gekomen, tenzij er zwaarwegende aanwijzingen zijn van het tegendeel. Nu de stukken van het geding niets behelzen dat de gevolgtrekking zou kunnen rechtvaardigen dat van dergelijke aanwijzingen sprake is, heeft de rechtbank het verweer dat de uitlevering ontoelaat-baar dient te worden verklaard omdat de verzoekende staat verzoekers recht op een eerlijke uitleveringsprocedure heeft gefrustreerd terecht verworpen, wat er ook zij van haar overwegingen dienaangaande.

Voorzover het middel zich richt tegen de verwerping van het beroep op ontoelaat-baarverklaring van de uitlevering wegens het ontbreken van voldoende waarborgen voor een eerlijke berechting in de verzoekende staat, miskent het dat die beslissing niet toekomt aan de rechter maar aan de Minister van Justitie. Het voorgaande kan uitzondering leiden indien blijkt dat de opgeëiste persoon ten gevolge van zijn uitlevering zou worden blootgesteld aan zodanig risico van flagrante inbreuk op enig hem ingevolge art. 6 EVRM toekomend recht dat de ingevolge art. 1 EVRM op Nederland rustende verplichting om dat recht te verzekeren, in de weg staat aan de uit het ten deze toepasselijke uitleveringsverdrag voortvloeiende verplichting tot uitlevering. Uit het namens de opgeëiste persoon aangevoerde kan zulks echter niet blijken. De rechtbank heeft dit verweer derhalve terecht verworpen, zodat het middel ook in zoverre faalt (vgl. HR 28 maart 2000, NJ 2000, 367).

Het derde middel behelst de klacht dat de rechtbank door met betrekking tot de verjaring van het recht tot strafvervol-ging te overwegen “dat de Amerikaanse verjaringstermijn van vijf jaren hoogstens ten aanzien van de delictsperiode van invloed kan zijn”, de mogelijkheid heeft opengelaten dat verjaring deels aan de verzochte uitlevering in de weg staat.

Het middel faalt bij gebrek aan belang, aangezien uit art. 6 van het Uitleverings-verdrag volgt dat verjaring volgens het recht van de verzoekende staat niet aan de uitlevering in de weg staat.

Het vierde middel klaagt erover dat de rechtbank een aantal vormvoorschriften niet in acht heeft genomen.

De eerste klacht luidt dat de rechtbank heeft verzuimd in haar uitspraak een precieze omschrijving op te nemen van de feiten waarvoor de uitlevering toelaatbaar wordt verklaard.

De beslissing van de rechtbank luidt als volgt:

“Verklaart de uitlevering van: [de opgeëiste persoon], ()toelaatbaar voor de vervolging van de vier hem ten laste gelegde strafbare feiten naar de als hier ingelast te beschouwen omschrijving in het fourth superseding indictment door de Federal Grand Jury of the middel district of Florida, USA.”

De fourth superseding indictment behelst een duidelijke uiteenzetting van de vier feiten (count I, II, III en V) waarvan verzoeker wordt verdacht en een nauwkeurige vermelding van de tijdstippen waarop respectievelijk de tijdvakken waarin en de plaats waar die feiten zouden zijn begaan. Nu de rechtbank de uitlevering toelaatbaar verklaart voor al die feiten en er dus geen twijfel over kan ontstaan voor welke feiten verzoeker na uitlevering mag worden vervolgd, zijn deze feiten door de enkele verwijzing naar voornoemde indictment voldoende gespecificeerd (vgl. Keijzer in: Vademecum Strafzaken, [58]-181 e.v. en zie HR 28 maart 2000, griffienummer 01197/99/U).

Dat de indictment niet aan de uitspraak van de rechtbank is gehecht, dat de concrete aanklachten soms vooraf worden gegaan door een uitvoerige inleiding en dat ook melding wordt gemaakt van de aanklachten tegen verzoekers mededaders doet aan het vorenoverwogene niet af. De eerste klacht faalt derhalve.

Voorzover het middel erover klaagt dat de rechtbank heeft verzuimd er melding van te maken dat en welke vreemde wetsbepa-lingen zijn overgelegd faalt het, aangezien aldus een eis gesteld wordt die geen steun vindt in het recht.

De klacht dat de rechtbank heeft verzuimd aan te geven op welke relevante bepalingen van de Uitleveringswet zij acht heeft geslagen, deelt het lot van de vorige klacht (vgl. Keijzer in: Vademecum Strafzaken [58]¾178-180 e.v.).

De middelen falen; het tweede tot en met het vierde middel kunnen worden afgedaan met de aan art. 101a RO ontleende overweging.

Ambtshalve vraag ik de aandacht voor de volgende kwestie. Ingevolge het hiervoor onder 12 reeds genoemde art. 6 van het Uitleveringsverdrag wordt de uitlevering niet toegestaan als het recht tot vervolging volgens het recht van de aangezochte staat is verjaard. De feiten die in de fourth superseding indictment als count I, II en III zijn aangeduid, zijn volgens de aanklacht telkens begaan in de periode 1980 tot september 1996. Deze feiten zij naar Nederlands recht strafbaar gesteld in art. 140 Sr, zodat de verjaringstermijn ingevolge art. 70, eerste lid aanhef en onder 3°, Sr twaalf jaren bedraagt. Hieruit volgt dat een gedeelte van de feiten naar Nederlands recht is verjaard, tenzij de verjaring door een daad van vervolging mocht zijn gestuit.

Nu de mogelijkheid van verjaring van een gedeelte van de feiten waarvoor de uitlevering wordt verzocht rechtstreeks voortvloeit uit de inhoud van de stukken die bij het verzoek tot uitlevering zijn gevoegd, had de rechtbank moeten doen blijken of een onderzoek naar mogelijke stuiting van de verjaring heeft plaatsgehad. Uit de bestreden uitspraak blijkt niet dat een dergelijk onderzoek heeft plaatsgehad. Derhalve is de bestreden uitspraak in zoverre niet naar behoren met redenen omkleed, zoals art. 28, eerste lid, Uitleveringswet eist (vgl. Keijzer in: Vademecum strafzaken, [58]-142-144 e.v. en zie HR 14 mei 1991, NJ 1991, 730 en HR 10 januari 1995, griffienummer 99.271 U).

Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak en tot oproeping van verzoeker tegen een nader door Uw Raad te bepalen zittingsdatum, teneinde op het verzoek omtrent zijn uitlevering te worden gehoord.