HR, 01-03-2024, nr. 23/02621

Het cassatiemiddel van [eiseressen] bestaat uit twee onderdelen die elk subonderdelen met klachten bevatten, gevolgd door een “Uitwerking van en toelichting op de klachten”.14.Daarmee richt [eiseressen] zich enkel tegen rov. 3.6.1 van de bestreden beschikking, die betrekking heeft op de berekening van de gemiddelde omzet conform art. 22 Statuten.

Ik citeer uit rov. 3.4.2 en 3.6-3.6.1 van de beschikking:

“3.4.2. (…) Bij de uitleg van een schriftelijk contract zijn telkens van beslissende betekenis alle omstandigheden van het concrete geval, gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid meebrengen. Bij de uitleg van een bepaling in de statuten zijn de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de gehele statuten, in beginsel van beslissende betekenis. Het komt dan in de regel niet aan op de bedoelingen van degenen die tot de vaststelling van de statuten hebben besloten, voor zover deze niet uit de daarin opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar op de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de statuten zijn gesteld, gelezen in het licht van de overigens in de statuten gebruikte formuleringen. Daarbij kan ook acht geslagen worden op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de verschillende, op zichzelf mogelijke interpretaties zouden leiden. Indien een statutaire bepaling voortbouwt op een bepaling in eerdere statuten, kan afhankelijk van de omstandigheden van het geval, ook acht geslagen worden op de tekst van die eerdere bepalingen (in hun context).

Feiten en omstandigheden die nopen tot een meer subjectieve uitleg van artikel 22 van de statuten zijn gesteld noch gebleken.

(…)

De berekening van de gemiddelde omzet conform artikel 22 statuten

Volgens [eiseressen] zijn de berekeningen van de liquidatiecommissie onjuist en heeft de rechtbank dit miskend in r.o. 4.5.1. (zaak 21-371). Op grond van artikel 22 moet voor de uitkeringsgerechtigdheid van een lid niet worden gekeken naar zijn totale omzet, maar naar de gemiddelde bedragen waarvoor hij jaarlijks gedurende de laatste drie volle boekjaren of bij korter lidmaatschap gedurende zijn lidmaatschap goederen van de coöperatie heeft afgenomen. Oftewel, voor elk lid moet een gemiddelde jaarlijkse omzet (lees: gemiddelde jaaromzet) worden uitgerekend. CNC heeft dit uitvoerig bestreden, en [verweersters 4-33] hebben zich hierbij aangesloten.

Het hof overweegt hiertoe als volgt. Artikel 22 onder (ii) van de statuten luidt als volgt (vet, GHSHE):

“(ii) voor het overige over de leden die op het tijdstip van de ontbinding lid waren, naar gelijke delen het overschot verdeeld, zulks naar verhouding van de gemiddelde bedragen in geld waarvoor de leden jaarlijks gedurende de laatste drie (3) volle boekjaren (of bij korter lidmaatschap gedurende hun lidmaatschap) goederen van de coöperatie (of van een afhankelijke maatschappij) hebben afgenomen, (…).”

Naar het oordeel van het hof is het vanuit de coöperatiegedachte gezien aannemelijk en ook redelijk dat de bijdrage van een loyaal lid moet worden beloond en dat de uitkering van het overschot verband houdt met de omvang van de afname van de goederen over de aangewezen periode van het lidmaatschap. Hoe langer men lid is, over die periode heeft afgenomen en contributie heeft betaald, hoe meer aanspraak dit lid zou moeten hebben op het overschot en op een hogere uitkering dan een lid die minder lang lid is geweest. De afname vóór een lidmaatschap telt daarbij niet mee (aldus ook [eiseressen] ).

Als een lid A en een lid B allebei in de periode 2017-2019 voor 1 miljoen euro per jaar compost van CNC hebben afgenomen, maar lid A is 3 jaar lang lid en lid B slechts 1 jaar, dan zou lid A een hogere uitkering uit het overschot moeten ontvangen dan lid B. Lid A heeft namelijk meer contributie betaald en over een langere periode (constant) bijgedragen aan de doelstellingen van de coöperatie.

De uitleg/berekening van de liquidatiecommissie van CNC is dan ook juist en het meest voor de hand liggend, namelijk dat het overschot moet worden verdeeld naar rato van de gemiddelde jaaromzet per lid tijdens de hele periode 2017-2019, en dat van leden die niet gedurende die volledige periode lid waren, alleen de omzet als lid meetelt voor hun gemiddelde jaaromzet in totaliteit. Voor zover [eiseressen] hebben bedoeld dat voor leden die niet drie jaar lid waren, de gemiddelde jaaromzet over het lidmaatschap moet worden berekend, is deze uitleg niet juist. In dat geval wordt immers de gerealiseerde omzet over een kortere periode als het ware geëxtrapoleerd naar een ‘fictieve’ hogere of zelfs veel hogere omzet als ‘teller’ die bepalend zou zijn voor het aandeel in het overschot.

Het is het hof niet ontgaan dat [eiseressen] in hun beroepschrift (BS onderdeel 10.17) een andere uitleg bepleiten voor de situatie A waarin een lid korter dan drie jaar maar meer dan 1 jaar lid is geweest, dan voor de situatie B waarin een lid korter dan een jaar lid is geweest (BS onderdeel 10.18). In de situatie A bepleiten zij - naar zijn uitkomst - in de kern extrapolatie van de omzet gedeeld door maanden lidmaatschap naar drie jaar (of een gemiddelde omzet in drie jaar). In situatie B bepleiten [eiseressen] per saldo alleen te kijken naar de reële omzet in de betreffende maanden afgezet tegen 36 maanden (zoals CNC kort gezegd ook tot uitgangspunt heeft genomen). Blijkbaar vinden [eiseressen] in situatie B extrapolatie van omzet ook niet bepleitbaar (meer, zie immers de eerste aanleg), maar in situatie A nog steeds wel (al is het opdrijvende effect daar wel geringer). [eiseressen] zijn aldus niet consistent in de door hen voorgestane uitleg, hetgeen alleen al aan de aannemelijkheid ervan in de weg staat.

Uit niets blijkt het hof echter dat iets anders bedoeld is dan het belonen van daadwerkelijk gerealiseerde omzet van de coöperatie, dit alles vanuit de coöperatieve gedachte zoals door CNC benadrukt.

Dus dient de te hanteren teller conform artikel 22 statuten die werkelijkheid één op één te reflecteren, althans dat leidt tot het meest aannemelijke en ook door alle leden toentertijd beoogde rechtsgevolg.

CNC kan door het hof worden gevolgd in de benadering dat het rekenkundig niet uitmaakt of men uitgaat van de gemiddelde omzet over de relevante periode van en in drie jaar (2017-2019) dan wel naar rato van hun totale omzet in die periode. De middeling vindt dan plaats via de noemer (36, zijnde 3 maal de maanden van een jaar, ‘drie volle boekjaren’).

CNC heeft de aandelen van de in aanmerking komende leden dus in algemene zin - het hof is niet bekend met de uiteindelijke uitkomst of het bedrag per lid, maar dat is ook geen onderdeel van deze procedures - berekend.”

s Hofs oordeel in rov. 3.6.1 van de bestreden beschikking - te bezien tegen de achtergrond van de in rov. 3.4.2 geformuleerde uitlegmaatstaf - komt erop neer dat bij toepassing van art. 22 onder (ii) Statuten het daar bedoelde overschot15.wordt verdeeld over de leden die lid waren op het tijdstip van de ontbinding16.naar rato van de gemiddelde jaaromzet per lid tijdens de hele periode 2017-2019, waarbij geldt dat van leden die niet gedurende die volledige periode lid waren alleen de omzet als lid meetelt voor hun gemiddelde jaaromzet in totaliteit.17.Blijkens rov. 3.6.1 is dát volgens het hof de (hier beslissende) betekenis die naar objectieve maatstaven al met al volgt uit de bewoordingen waarin de Statuten zijn gesteld, waaronder die van art. 22 onder (ii), waar het gaat om de “berekening van de gemiddelde omzet conform artikel 22 statuten”. In het door het hof in rov. 3.6.1 gegeven voorbeeld met “lid A” en “lid B” betekent het voorgaande dat de gemiddelde jaaromzet voor lid A € 1 miljoen bedraagt (kort gezegd: € 3 miljoen (totaalomzet in 2017-2019) / 3 (jaar)), en voor lid B € 333.333,33 (kort gezegd: € 1 miljoen (totaalomzet in 2017-2019) / 3 (jaar)).18.

Onderdeel 1

Dit onderdeel19.bevat twee subonderdelen. Ik vat samen.20.

Subonderdeel 1.121.klaagt dat het hof de in rov. 3.4.2 van de bestreden beschikking op juiste wijze geëxpliciteerde maatstaf voor de uitleg van een statutaire bepaling verkeerd heeft toegepast bij zijn uitleg in rov. 3.6.1 van art. 22 Statuten. En wel doordat het hof geen in beginsel doorslaggevende betekenis heeft toegekend aan de bewoordingen van art. 22 Statuten, in het bijzonder de zinsnede “of bij korter lidmaatschap gedurende hun lidmaatschap”. Daarmee bedoelt het subonderdeel dat het hof in strijd met genoemde uitlegmaatstaf niet heeft vastgesteld wat (nu eigenlijk precies) naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de Statuten zijn gesteld, in het bijzonder art. 22 Statuten en met inachtneming van genoemde zinsnede, en daaraan geen in beginsel beslissende betekenis heeft toegekend.

Subonderdeel 1.222.klaagt dat het hof in rov. 3.6.1 genoemde uitlegmaatstaf onbegrijpelijk heeft toegepast en/of een onbegrijpelijke uitleg heeft gegeven aan art. 22 Statuten, in het bijzonder in het licht van genoemde zinsnede. Daarmee bedoelt het subonderdeel dat art. 22 Statuten zich gezien die zinsnede niet anders laat verstaan dan dat naar objectieve maatstaven uit de bewoordingen ervan, gelezen in het licht van de gehele Statuten, volgt dat bij een lidmaatschap dat korter geduurd heeft dan de laatste drie volle boekjaren “het aankomt op de gemiddelde bedragen in geld waarvoor het betreffende lid gedurende zijn kortere lidmaatschap goederen van de coöperatie afgenomen heeft”. Nu ’s hofs uitleg is dat het overschot verdeeld zou moeten worden naar rato van de gemiddelde jaaromzet per lid tijdens de gehele periode 2017-2019 (aldus niet voor de duur van het kortere lidmaatschap van het betreffende lid), en dat van de leden die niet gedurende die volledige periode lid waren alleen de omzet als lid meetelt voor hun gemiddelde jaaromzet in totaliteit (over de gehele periode 2017-2019), is deze uitleg onbegrijpelijk.

Behandeling

Het onderdeel faalt, gelet op het volgende.

Te beginnen met subonderdeel 1.1.

Dit loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van de bestreden beschikking. Blijkens rov. 3.6.1 stelt het hof daarin immers wel degelijk vast wat meer precies de (hier beslissende) betekenis is die naar objectieve maatstaven al met al volgt uit de bewoordingen waarin de Statuten zijn gesteld, waaronder die van art. 22 onder (ii), waar het gaat om de “berekening van de gemiddelde omzet conform artikel 22 statuten”. Zie onder 3.2-3.3 hiervoor. Daaraan doet niet af dat het hof dit met zoveel woorden tot uitdrukking brengt via de “uitleg/berekening van de liquidatiecommissie van CNC”, door daar te overwegen dat - en elders in rov. 3.6.1 beredeneerd nader toe te lichten waarom - deze uitleg/berekening23.“juist en het meest voor de hand liggend” is. Overigens laat de (volgens het subonderdeel op juiste wijze weergegeven) uitlegmaatstaf in rov. 3.4.2 het hof ook de ruimte daartoe.

Tot slot subonderdeel 1.2.

Dit komt erop neer dat de zinsnede in art. 22 onder (ii) Statuten “(of bij korter lidmaatschap gedurende hun lidmaatschap)” meebrengt dat art. 22 Statuten zich louter laat verstaan als betoogd in het subonderdeel, oftewel dat bij een lidmaatschap dat korter geduurd heeft dan de laatste drie volle boekjaren het in art. 22 onder (ii) Statuten bedoelde gemiddelde slechts berekend wordt over dat kortere tijdvak. In het door het hof in rov. 3.6.1 van de bestreden beschikking gegeven voorbeeld met “lid A” en “lid B” zou het voorgaande kennelijk betekenen dat de gemiddelde jaaromzet niet alleen voor lid A € 1 miljoen bedraagt (kort gezegd: € 3 miljoen (totaalomzet in 2017-2019) / 3 (jaar)), maar ook voor lid B (kort gezegd: € 1 miljoen (totaalomzet in 2017-2019) / 1 (jaar)).24.M.i. kijkt het subonderdeel daarmee te geïsoleerd en eenzijdig naar die geciteerde woorden in art. 22 onder (ii) Statuten, en kent het van daaruit ook te veel gewicht toe aan die zinsnede. Beschouwen wij - het bepaald niet ‘strak’ geformuleerde25.- art. 22 Statuten als geheel, met inbegrip van die zinsnede en met inachtneming van wat het hof verder betrekt in rov. 3.6.1, dan valt niet vol te houden dat deze bepaling bezien door de lens van de in rov. 3.4.2 weergegeven uitlegmaatstaf zich vanwege die zinsnede louter laat verstaan als betoogd in het subonderdeel. Dit laatste is eenvoudigweg te categorisch gesteld. Daarmee ontvalt reeds de bodem aan het subonderdeel. Volledigheidshalve zij nog opgemerkt dat [eiseressen] zélf in feitelijke instanties kennelijk van opvatting was dat art. 22 Statuten multi-interpretabel is.26.

Onderdeel 2

Dit onderdeel27.bevat vier subonderdelen. Ik vat weer samen.28.

Subonderdeel 2.129.klaagt dat onbegrijpelijk en/of ontoereikend gemotiveerd is ’s hofs oordeel in rov. 3.6.1, vijfde alinea van de bestreden beschikking30.dat [eiseressen] zou bepleiten om voor leden die korter dan drie jaar, maar meer dan één jaar lid zijn geweest, de totale omzet in die periode te delen door het aantal maanden lidmaatschap en te vermenigvuldigen naar drie jaar (of een gemiddelde omzet in drie jaar). Hetgeen [eiseressen] gesteld heeft, laat zich immers niet anders verstaan dan dat voor leden die korter dan drie jaar, maar meer dan één jaar lid geweest zijn, de in hun lidmaatschapsperiode gerealiseerde omzet gedeeld moet worden door het aantal maanden lidmaatschap en vermenigvuldigd moet worden met 12 om de gemiddelde jaaromzet te berekenen. Bovendien heeft [eiseressen] niet gesteld dat de berekende gemiddelde jaaromzet gelijk zou moeten staan aan de gemiddelde jaaromzet in drie jaar.

Subonderdeel 2.231.klaagt dat onbegrijpelijk zijn ’s hofs oordelen in rov. 3.6.1, vierde en vijfde alinea dat door voor leden die niet drie jaar lid waren de gemiddelde jaaromzet over het lidmaatschap te berekenen, de gerealiseerde omzet over een kortere periode “als het ware geëxtrapoleerd wordt naar een ‘fictieve’ hogere of zelfs veel hogere omzet als ‘teller’ die bepalend zou zijn voor het aandeel van het overschot”. En dat [eiseressen] - naar zijn uitkomst - in de kern “extrapolatie van de omzet” zou bepleiten. [eiseressen] heeft immers gesteld (als vermeld in subonderdeel 2.1) dat de gemiddelde jaaromzet van leden die korter dan drie jaar, maar meer dan één jaar lid geweest zijn, berekend moet worden door de door hen gerealiseerde omzet te delen door het aantal maanden lidmaatschap en te vermenigvuldigen met 12. In deze berekening zijn extrapolatie en fictieve cijfers nimmer aan de orde, want (i) het gaat hier om leden met een lidmaatschap van 13 t/m 35 maanden en (ii) het getal 12, waarmee hier vermenigvuldigd wordt, is altijd lager dan het getal waarmee de gemiddelde maandomzet berekend wordt (namelijk 13 t/m 35). Wat betreft leden die korter dan een periode van één jaar lid geweest zijn, heeft [eiseressen] gesteld dat de reële, in die periode gerealiseerde omzet voor de toepassing van art. 22 Statuten als gemiddelde jaaromzet aangemerkt moet worden. Door uit te gaan van de feitelijke omzet wordt de in minder dan één jaar gerealiseerde omzet (dus) juist niet geëxtrapoleerd naar een fictieve hogere omzet in één jaar.

Subonderdeel 2.332.klaagt dat onbegrijpelijk zijn ’s hofs oordelen in rov. 3.6.1 wat betreft de consequenties van stellingen van [eiseressen] over de verdeling van het overschot voor leden die korter dan één jaar lid zijn geweest. Want eerst oordeelt het hof, in rov. 3.6.1, vierde alinea, dat door voor leden die niet drie jaar lid waren (dus ook voor leden die korter dan één jaar lid waren) de gemiddelde jaaromzet over het lidmaatschap te berekenen, de gerealiseerde omzet over een kortere periode als het ware geëxtrapoleerd wordt naar een ‘fictieve’ hogere omzet. Maar verderop oordeelt het hof, in rov. 3.6.1, vijfde alinea, dat door voor leden die korter dan één jaar lid geweest zijn alleen te kijken naar de reële omzet in de betreffende maanden afgezet tegen 36 maanden géén sprake is van extrapolatie van omzet. Het hof spreekt zichzelf dus tegen, omdat leden die korter dan één jaar lid waren behoren tot de populatie ‘leden die niet drie jaar lid waren’. Wat deze oordelen reeds hierom onbegrijpelijk maakt.

Subonderdeel 2.433.bevat een voortbouwklacht. Gezien hetgeen waarover subonderdeel 2.2 klaagt, kan geen standhouden ’s hofs oordeel in rov. 3.6.1, vijfde alinea dat [eiseressen] aldus niet consistent zou zijn in de door haar voorgestane uitleg en dat dit alleen al aan de aannemelijkheid van deze uitleg in de weg zou staan. Dat berust immers op ’s hofs oordelen dat de door [eiseressen] voorgestane uitleg erop zou neerkomen: (a) dat voor leden die korter dan drie jaar, maar meer dan één jaar lid geweest zijn, de omzet geëxtrapoleerd wordt naar een (gemiddelde) omzet in drie jaar; en (b) dat voor leden die korter dan één jaar lid geweest zijn, alleen gekeken wordt naar de reële omzet (en de omzet daarom niet geëxtrapoleerd wordt). Nu [eiseressen] ook wat betreft de onder a genoemde leden uitgaat van de daadwerkelijk gerealiseerde omzet van een lid (zie subonderdeel 2.2), is zij juist wél consistent: bij geen van de bij de onder a en b vermelde leden wordt geëxtrapoleerd.

Behandeling

Het onderdeel faalt, gelet op het volgende.

Te beginnen met subonderdeel 2.1.

Dit faalt reeds bij gebrek aan belang, omdat de daarmee bestreden overweging niet (mede) dragend is voor ’s hofs in rov. 3.6.1 van de bestreden beschikking vervatte uitleg van art. 22 Statuten. Ook zonder rov. 3.6.1, vijfde alinea blijft dit uitlegoordeel immers staan, nu dit hoe dan ook zelfstandig gedragen wordt door rov. 3.6.1, eerste t/m vierde en zesde t/m achtste alinea waaruit reeds volgt dat en waarom het hof de door [eiseressen] voorgestane uitleg van art. 22 Statuten niet volgt. In rov. 3.6.1, vijfde alinea wijst het hof op een extra argument, te weten de inconsistentie van de door [eiseressen] in hoger beroep voorgestane uitleg van art. 22 Statuten (wat alleen al aan de aannemelijkheid ervan in de weg staat, welke aannemelijkheid het hof ook los daarvan dus niet aanneemt).

Bovendien meen ik dat ’s hofs bestreden overweging niet valt aan te merken als onbegrijpelijk of ontoereikend gemotiveerd op basis van wat het subonderdeel daartoe aanvoert, voor zover dit al uitgaat van een juiste lezing van de bestreden beschikking en daarmee feitelijke grondslag heeft. Ik licht dit toe.

Wat het hof beoogt in rov. 3.6.1, vijfde alinea is het blootleggen van de onder 3.11 hiervoor bedoelde inconsistentie. Daartoe contrasteert het hof wat [eiseressen] in hoger beroep heeft aangevoerd ten aanzien van “situatie A” (waarin een lid korter dan drie jaar, maar meer dan één jaar lid is geweest)34.en van “situatie B” (waarin een lid korter dan één jaar lid is geweest).35.

M.i. heeft het hof met de bestreden overweging, die ziet op het door [eiseressen] aangevoerde inzake situatie A en waarin het hof genuanceerd formuleert (“In de situatie A bepleiten zij - naar zijn uitkomst - in de kern”, etc.), op het oog wat [eiseressen] voor die situatie heeft bepleit in hoger beroep.36.Te weten het herleiden van de omzet van het lid tot één volledig jaar,37.wat resulteert in de “gemiddelde jaarlijkse omzet lid”.

Daarbij zij bedacht dat het hof met de bestreden overweging kenbaar voortbouwt op de laatste twee zinnen van rov. 3.6.1, vierde alinea (“Voor zover [eiseressen] hebben bedoeld”, etc.). Met dit laatste bedoelt het hof - evenmin onbegrijpelijk - het volgende.

- Indien voor een lid dat korter dan drie jaar lid was zou worden uitgegaan van “de gemiddelde jaaromzet” berekend “over het lidmaatschap” (dus over die kortere duur van het lidmaatschap),38.zou naar de aard de aldus berekende ‘gemiddelde jaarlijkse omzet lid’ van zo’n lid hetzelfde zijn als wanneer diens gemiddelde jaarlijkse omzet zou worden berekend als ware hij lid gedurende die volledige drie jaar (wat in werkelijkheid dus niet het geval is). Te weten door de omzet die hij daadwerkelijk heeft gerealiseerd gedurende diens lidmaatschapsperiode tijdens die drie jaar te laten oplopen evenredig met het resterende tijdvak van die drie jaar waarin hij geen lid was (welk als het ware geëxtrapoleerde deel van die omzet dus ‘fictief’ is, want niet daadwerkelijk gerealiseerd), en vervolgens de aldus geconstrueerde driejaars totaalomzet te delen door drie.39.

- Voor zover [eiseressen] dit voorstaat bij de uitleg van art. 22 Statuten, is dat niet juist (zie reeds het daaraan voorafgaande in rov. 3.6.1, eerste t/m vierde alinea, alsmede rov. 3.6.1, zesde t/m achtste alinea).

Wat het hof tot uitdrukking brengt in de bestreden overweging is dat hetgeen [eiseressen] in hoger beroep heeft bepleit voor situatie A als bedoeld onder 3.12.2 hiervoor, neerkomt op een uitleg van art. 22 Statuten als bedoeld onder 3.12.3 hiervoor. Dus waarin voor een lid dat korter dan drie jaar lid was, wordt uitgegaan van “de gemiddelde jaaromzet” berekend “over het lidmaatschap”. Ook dit is prima te volgen.

Vervolgens constateert het hof, zo blijkt uit het vervolg van rov. 3.6.1, vijfde alinea, dat [eiseressen] in hoger beroep zo’n uitleg van art. 22 Statuten voor situatie B “niet bepleitbaar (meer, zie immers de eerste aanleg)” vindt,40.nu [eiseressen] voor die situatie bepleit “per saldo alleen te kijken naar de reële omzet in de betreffende maanden afgezet tegen 36 maanden (zoals CNC kort gezegd ook tot uitgangspunt heeft genomen)”.

Ziedaar die inconsistentie in de door [eiseressen] voorgestane behandeling van situatie A en situatie B. Wat voor het hof dus een extra argument is om de door [eiseressen] voorgestane uitleg van art. 22 Statuten niet te volgen.

Overigens lees ik in de procesinleiding geen klacht (laat staan een die voldoet aan de eisen van art. 426a lid 2 Rv) gericht tegen de onder 3.12.5 hiervoor bedoelde uitleg door het hof van de stellingname van [eiseressen] inzake situatie B.41.CNC evenmin, getuige haar verweerschrift in cassatie.

Dan subonderdeel 2.2.

Dit strandt in het voetspoor van subonderdeel 2.1. Zie onder 3.10-3.12.7 hiervoor. Daaruit volgt reeds dat ’s hofs bestreden overwegingen in rov. 3.6.1, vierde en vijfde alinea van de bestreden beschikking niet als onbegrijpelijk vallen aan te merken op basis van wat het subonderdeel daartoe aanvoert (voor zover [eiseressen] al belang heeft bij het subonderdeel en dit al uitgaat van een juiste lezing van de bestreden beschikking).

Dan subonderdeel 2.3.

Dit strandt in het voetspoor van de subonderdelen 2.1-2.2. Zie onder 3.10-3.13.1 hiervoor. Daarbij verdient nog opmerking dat het hof in de bestreden overweging in rov. 3.6.1, vijfde alinea van de bestreden beschikking dus ervan uitgaat dat [eiseressen] wat betreft situatie B in hoger beroep niet langer redeneert vanuit “de gemiddelde jaaromzet” berekend “over het lidmaatschap” als bedoeld in de bestreden overweging in rov. 3.6.1, vierde alinea, waar [eiseressen] dat in eerste aanleg nog wel deed (wat het hof dus afdekt met laatstgenoemde bestreden overweging). Kortom, van de door het subonderdeel gesuggereerde innerlijke tegenstrijdigheid tussen deze overwegingen van het hof is in werkelijkheid geen sprake.

Tot slot subonderdeel 2.4.

Dit strandt in het voetspoor van de subonderdelen 2.1-2.3. Zie onder 3.10-3.14.1 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Slotsom

Het cassatieberoep van [eiseressen] is derhalve vergeefs voorgesteld.

Ik geef toepassing van art. 81 lid 1 RO in overweging.