HR, 25-04-2008, nr. 07/13606HR

Reknr. 07/13606

mr J. Spier

Parket 20 maart 2008

Conclusie inzake

[Verzoeker]

1. Uit het door mij opgevraagde hofdossier (het door [verzoeker] overgelegde dossier is verregaand incompleet) blijkt het volgende.

2. Bij vonnis van de Rechtbank Zwolle-Lelystad van 10 september 2007 is op zijn verzoek (hangende een verzoek van verschillende schuldeisers tot faillietverklaring) op [verzoeker] voorlopig de schuldsaneringsregeling van toepassing verklaard.

3. Bij de mondelinge behandeling van de definitieve toepassing heeft [verzoeker] blijkens het p.v. (samengevat) verklaard een huurkoopauto vóór de afloop van het contract te hebben verkocht zomede een werkgeversverklaring en loonstrook te hebben vervalst.

4. Bij vonnis van 29 oktober 2007 is het verzoek tot definitieve toepassing van deze regeling afgewezen. Volgens de Rechtbank bestaat "vanwege het gedrag van verzoeker gegronde vrees (..) dat hij zijn uit de schuldsaneringsregeling voortvloeiende verplichtingen niet naar behoren zal nakomen dan wel schuldeisers zal benadelen." In plaats van - zo vat ik samen - zijn met torenhoge schulden belaste onderneming te beëindigen, heeft [verzoeker] "met onrechtmatige en frauduleuze praktijken getracht nog enige ruimte te creëren." Hij had beter moeten weten "zeker gezien zijn -zij het lang geleden- eerdere faillissement." Ook wordt nog gewezen op de "ongeloorloofde verkoop van de auto in huurkoop". Van enig saneringsgedrag lijkt nog geen sprake. Daarom is de vrees gewettigd dat [verzoeker] ook tijdens de regeling zal trachten zijn crediteuren te benadelen of nieuwe schulden laat ontstaan.

4. [Verzoeker] heeft beroep ingesteld. In het beroepschrift wordt uitsluitend aangevoerd dat hem de kans moet worden geboden "om aan de verplichtingen uit de WSNP-regeling te kunnen voldoen".

5. Blijkens het p.v. van de mondelinge behandeling ten Hove heeft [verzoeker]s advocaat te berde gebracht dat de huurkoopauto(1)

ten tijde van de verkoop "al praktisch" eigendom was van [verzoeker]. Het klopt, aldus Z.E.G., dat [verzoeker] stukken voor het aanvragen van de hypotheek heeft vervalst en dat een hypothecaire lening tijdens de schuldsanering is aangevraagd. [Verzoeker] heeft daaraan nog toegevoegd dat het taxatierapport ziet op "het hele complex".(2) Mr Oldenhof heeft nog benadrukt dat [verzoeker] zijn bedrijf "koste wat kost draaiende [wilde] houden". [Verzoeker] heeft "volgende week een gesprek om weer aan het werk te gaan".(3)

6. In zijn arrest van 12 december 2007 heeft het Hof Arnhem (nevenzittingsplaats Leeuwarden) het bestreden vonnis bekrachtigd op de volgende - samengevatte - gronden. [Verzoeker] is niet te goeder trouw bij het ontstaan van de schuld aan een autobedrijf omdat de auto tijdens de huurkoopperiode is verkocht zonder dat hij is doorgegaan de huurkooptermijnen te betalen (rov. 1). Daarenboven heeft hij frauduleus gehandeld bij het aanvragen van een hypothecaire lening en heeft hij toegegeven dat de taxatiewaarde "(veel) te hoog was". Dit alles is gebeurd na indiening van het verzoek tot toelating van de schuldsaneringsregeling. Daarom bestaat gegronde vrees dat [verzoeker] tijdens de toepassing dier regeling zal trachten schuldeisers te benadelen of uit de regeling voortvloeiende verplichtingen niet naar behoren zal nakomen (rov. 2).

7. [Verzoeker] heeft tijdig beroep in cassatie doen bezorgen door een procureur. Dat is in strijd met art. 426a lid 1 Rv. Het had immers door een advocaat moeten worden ingediend. Bovendien zijn in strijd met art. 278 lid 1 Rv. de voornamen van [verzoeker] niet genoemd. Ik ga hieraan verder maar voorbij omdat het beroep hoe dan ook mislukt.

8. Het eerste middel is gericht tegen het Nederlandse recht. Die klacht mislukt reeds omdat dit ingevolge art. 79 RO geen cassatiegrond is. In cassatie gaat het om de vraag of de bestreden uitspraak bestand is tegen de klachten als genoemd in art. 79 RO.

9. Ook bij welwillender lezing kan de klacht niet slagen. [Verzoeker] heeft blijkens het p.v. immers erkend (zowel in eerste als in tweede aanleg) frauduleus te hebben gehandeld. Hij heeft niets aangevoerd dat deze verklaringen ontkracht of in een ander daglicht stelt.

10. Verder klaagt (de toelichting op) het middel er nog over dat de aanvraag van de hypothecaire lening niet heeft plaatsgevonden ná indiening van het onder 1 genoemde verzoek. Nog daargelaten dat deze klacht niet aan de daaraan te stellen eisen voldoet (immers wordt niet aangegeven waaruit dat blijkt en waar deze stelling eerder is betrokken) én dat zij afstuit op de andersluidende mededelingen van [verzoeker]s raadsman (zie onder 5) doet zij niet ter zake. Ook wanneer veronderstellenderwijs zou moeten worden aangenomen dat de aanvraag (kort) vóór bedoelde indiening plaatsvond, blijft 's Hofs redengeving in stand.

11. Ten overvloede: de redenering die aan het onder 10 genoemde betoog ten grondslag ligt ([verzoeker] zou de hypothecaire lening met zijn arbeidsinkomsten kunnen aflossen) is niet goed te volgen. In de eerste plaats omdat [verzoeker] ten tijde van 's Hofs arrest nog steeds niet werkte en ten tweede omdat - naar de bewindvoerder bij de mondelinge behandeling ten Hove heeft gesteld en door [verzoeker] of zijn advocaat niet is bestreden - deze lening de problemen slechts zou hebben vergroot.

12. Het tweede middel voert aan dat [verzoeker] een kans moet worden geboden. Hij rept van saneringsgezindheid.

13. Deze klacht faalt reeds omdat uit niets blijkt van een serieuze saneringsgezindheid. Hij heeft niets concreets aangevoerd waaruit zou kunnen worden afgeleid dat hij daadwerkelijk van plan was de schulden af te lossen en nog minder waarom zijn inkomsten zelfs bij benadering toereikend zouden (kunnen) zijn om een meer dan verwaarloosbaar deel van zijn schulden af te lossen. Anders dan het middel lijkt te menen, heeft [verzoeker] wél voldoende tijd gehad om zijn stellingen te onderbouwen. Immers dateert zijn aanvraag van 14 juni 2007. Tussen die datum en die van de mondelinge behandeling door het Hof zit viereneenhalve maand. Bovendien - het is een zelfstandig dragende grond - heeft [verzoeker] het andersluidende oordeel van de Rechtbank in appèl niet bestreden.

14. Hoe dit zij: het middel loopt veel te lichtvoetig heen over de gepleegde fraude en de onregelmatige verkoop van een huurkoopauto. Deze omstandigheden kunnen 's Hofs oordeel ruimschoots dragen.

Conclusie

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep met toepassing van art. 81 RO.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden,

Advocaat-Generaal

1 Dat is mijn interpretatie. Gerept wordt slechts van een auto.

2 Terwijl, zo begrijp ik, de hypotheek daarop niet zou worden gevestigd.

3 Blijkens het verslag van de bewindvoerder genoot hij een WAO-uitkering.