Hof 's-Hertogenbosch, 06-09-2005, nr. C0401029

"Artikel 8

Tycho en haar directeur [broer 1] verplichten zich tot strikte geheimhouding met betrekking tot alle gegevens respectievelijk alle bijzonderheden de onderneming van [appellante] of van een met haar gelieerde onderneming speciaal [dochteronderneming van appellante] aangaande en zal zich in het algemeen onthouden van iedere handeling of gedraging welke leidt tot schade voor [appellante] of [dochteronderneming van appellante].

Vorenstaande in aanmerking nemende staat het Tycho en/of haar directeur [broer 1] vrij om werkzaam te zijn en/of financiële belangen te hebben in een onderneming die werkzaam is op hetzelfde terrein als [appellante] en/of [dochteronderneming van appellante]Bij overtreding van het hiervoren genoemde verbod verbeurt Tycho en/of [broer 1] een niet voor matiging vatbare boete van f. 50.000,- per overtreding, zulks onverminderd het recht van [appellante] c.q. [dochteronderneming van appellante] om de terzake werkelijk geleden schade op Tycho en/of [broer 1] te verhalen".

"Daarnaast had ik enkele vragen over de passage dat er geen concurrentiebeding van toepassing zou zijn, maar dat [broer 1] geen schade mocht toebrengen aan [appellante], maar dat het hem wel weer vrij stond in de textielbranche werkzaam te zijn......";

alsmede over zijn overleg met [broer 3]:

"........

De door mij voorgestelde geheimhoudingsplicht vond hij wel een goed idee".

Grief 2 faalt daarom.

Blijkens haar grief 3 vindt [appellante] de rechtsoverwegingen 3.4 en 3.5 in het tussenvonnis van de rechtbank onbegrijpelijk, evenals de gevolgtrekking die de rechtbank daaraan verbindt ten aanzien van [appellantes] beroep op bedrog, dwaling en wijziging van omstandigheden (grief 4). Het hof overweegt als volgt.

De klacht van [appellante] in grief 3 dat de rechtbank ten onrechte van mening is, dat de vraag wanneer de beëeindigingsovereenkomst tot stand gekomen is onbeantwoord kan blijven, treft naar het oordeel van het hof doel, maar kan [appellante] niet baten, zoals uit de overwegingen hierna zal blijken.

Het hof is, zoals uit het onder 4.4.1-4.4.2 overwogene blijkt, van oordeel dat de beëindigingsovereenkomst tussen partijen tot stand gekomen is op 8 juli 1999. Het beroep van [appellante] op bedrog en dwaling moet derhalve naar die datum beoordeeld worden. In die zin is die datum van belang.

Het beroep op bedrog/misleiding

[appellante] stelt dat zij de beëindigingsovereenkomst niet op deze wijze zou hebben gesloten als zij had geweten dat [broer 1] bij [bedrijf] in dienst zou treden als verkoopdirecteur, en dat Tycho bedrog heeft gepleegd doordat [broer 1] heeft verzwegen dat hij voornemens was te gaan werken als verkoopdirecteur in hetzelfde segment waarin [appellante] opereerde. [appellante] stelt dat het voornemen van [broer 1] blijkt uit het feit dat hij op 8 juli 1999 de klantenlijst van [appellante] kopieerde zonder dat mede te delen.

Dat [broer 1] bij het sluiten van de overeenkomsten op 8 juli 1999 reeds enige toekomstige functie in het vooruitzicht had is ten processe echter niet gesteld noch gebleken, zodat hem en Tycho geen verwijt te maken valt daarover toen ten onrechte te hebben gezwegen of wie dan ook "op het verkeerde been te hebben gezet". Uit de getuigenverklaring van de getuige [getuige bedrijf] blijkt immers dat deze pas eind september 1999 met [broer 1] contact heeft opgenomen, en dat pas daarna tot samenwerking is besloten.

Het enkele feit dat [broer 1] op 8 juli 1999 een klantenlijst van [appellante] kopieerde leidt niet tot een andere conclusie. [broer 1] heeft daarvoor de aannemelijke verklaring opgegeven dat hij dacht dat die lijst ooit nog eens te kunnen gebruiken als hij weer in de textielbranche werkzaam zou zijn. Er is geen enkele aanwijzing dat daarvoor toen al concrete plannen bestonden.

Aan die beschuldigingen (met inbegrip van die van diefstal/verduistering van de klantenlijst) van [appellante] dient derhalve voorbijgegaan te worden. Datzelfde geldt ten aanzien van de op een exemplaar van de aanvullende overeenkomst van 8 juli 1999 bijgeschreven aantekening (volgens [appellante]: vervalsing van een document), nu reeds in eerste aanleg alsnog de juiste versie in het geding werd gebracht en de bepaling zoals deze correct luidde ongewijzigd in de "nette" versie van 22 oktober 1999 is overgenomen, doch bovendien [broer 1] ter pleidooizitting van het hof desgevraagd een plausibele verklaring heeft gegeven, welke de reden is geweest van de litigieuze aantekening (de geruststelling van zijn echtgenote).

Gelet op het feit dat de overeenkomst reeds op 8 juli 1999 was gesloten en gelet op de vrijheid die de overeenkomst [broer 1] bood om elders in de branche een functie aan te nemen en uit te oefenen, was [broer 1]/Tycho ook niet verplicht op 22 oktober 1999 bij gelegenheid van het bezoek aan de notaris melding te maken van zijn nieuwe betrekking.

Afgezien daarvan heeft, ter pleidooizitting van het hof, [broer 1] het hof medegedeeld dat hij destijds toen hij bij de notaris - in een ijzige sfeer - zijn broers ontmoette, wel degelijk aan [broer 3] verteld heeft dat hij een baan zou krijgen, en dat [broer 3] hem daar zelfs mee feliciteerde. [broer 3] heeft daarop, desgevraagd, het hof geantwoord dat hij (weliswaar na mededeling door [broer 1] dat hem nog een psychologische test te wachten stond) inderdaad heeft gereageerd met "fijn voor je" of iets in gelijke zin.

Van misleiding, laat staan bedrog (en de in verband met haar stellingen dienaangaande door [appellante] voorts geuite beschuldigingen van diefstal of verduistering en/of ten onrechte verzwijging) door [broer 1] is derhalve geen sprake geweest.

Het beroep op dwaling

Evenals de rechtbank is het hof van oordeel, en stelt het voorop, dat de beëindigingsovereenkomst [broer 1] uitdrukkelijk de mogelijkheid (en de vrijheid) biedt werkzaam te zijn en/of financiële belangen te hebben in een onderneming die werkzaam is op hetzelfde terrein als [appellante] en/of [dochteronderneming van appellante] "Hetzelfde terrein" wordt zelfs met name genoemd. Ook eenzelfde (soort) functie als die welke hij bij [appellante] vervulde wordt niet uitgesloten.

Het feit dat [appellante] mogelijk meende dat [broer 1] toch nergens aan de slag zou kunnen c.q. dat [broer 1] hooguit enkele agenturen zou gaan voeren maakt dat niet anders en kon/kan in ieder geval [broer 1] niet binden. Het hof merkt hierbij op dat mr. Hoyng als getuige heeft verklaard [broer 1] op diens vragen over de eveneens in art. 8 opgenomen geheimhoudingsplicht geantwoord te hebben dat een concurrentiebeding veel verder gaat, en dat hij in die branche werkzaam mag zijn mits hij zich zou onthouden van schade toebrengen aan [appellante]

,zodat ook daaruit de gevolgtrekking kan worden gemaakt dat een eventuele functie elders in de textielbranche voor [broer 1] niet beperkt zou zijn tot enige agenturen.

Dat [appellante] zich voorts, bij maar ook reeds vóór het aangaan van de overeenkomsten, zeer wel gerealiseerd heeft dat [broer 1] slechts in de textielbranche werkzaam zou kunnen zijn, in de verkoop, blijkt, zoals ook de rechtbank reeds heeft overwogen en het hof onderschrijft, uit de getuigenverklaring van [broer 3]. De kans c.q. het risico dat [broer 1] binnen de branche, en zelfs al snel, bij een concurrerende onderneming werd aangenomen in een leidinggevende functie, dient dan ook geheel voor rekening en risico van [appellante] te blijven. Ook haar beroep op dwaling dient derhalve van de hand te worden gewezen.

Het beroep op gewijzigde omstandigheden

Ook van gewijzigde omstandigheden kan hier niet gesproken worden.

De welbewuste keuze van [appellante] om [broer 1] de vrijheid en gelegenheid te laten - op eventuele schending van art. 8 komt het hof hierna terug - binnen de branche werkzaam (en financieel belanghebbende) te zijn, zonder aan de soort werkzaamheden of functies, al dan niet in dienst van een concurrent, enigerlei beperking op te leggen, brengt voor [appellante] mede dat zij het aanvaarden door [broer 1] van zijn functie bij [bedrijf] had te accepteren als - bepaald niet als onvoorzien aan te merken - gevolg van die door haarzelf gemaakte keuze.

De grieven 3 en 4, alsmede grief 8 in verband met het voorgaande

Daarom kunnen de grieven 3 en 4 in zoverre niet slagen, en voorzover het door [appellante] ingeroepen bedrog, dwaling, en/ of gewijzigde omstandigheden betreft, faalt naast de grieven 3 en 4 tevens grief 8.

Het beroep op tekortschieten in de nakoming van art. 8 van de beëindigingsovereenkomst

De grieven 3, 4 en 8, voorzover in het voorgaande niet ten volle besproken, de grieven 5 tot en met 7, en grief 10 betreffen voor het overige de beslissing van de rechtbank dat Tycho/[broer 1] niet is tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst. [appellante] stelt zich op het standpunt dat dat wel het geval is doordat Tycho/[broer 1] art. 8 van de beëindigingsovereenkomst heeft geschonden en dat daardoor ontbinding c.q. wijziging van die overeenkomst wordt gerechtvaardigd.

In hoger beroep heeft [appellante] bovendien gevorderd Tycho te veroordelen tot betaling van schadevergoeding en boete.

Volgens [appellante] (mvg blz. 33 ad grief 3) moet het in art. 8 opgenomen verbod schade toe te brengen gezien worden als remplacant voor een concurrentiebeding, en maakt deze clausule het de facto voor [broer 1] onmogelijk om

ad a)

De betekenis van het begrip geheimhouding in art. 8 moet, nu partijen daarover van mening verschillen, worden vastgesteld aan de hand van de tekst ervan en van hetgeen partijen over en weer hebben verklaard en uit elkaars verklaring en gedragingen overeenkomstig de zin die zij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijze mochten toekennen, hebben afgeleid en van hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijze van elkaar mochten verwachten. Uit een en ander volgt dat redelijkheid en billijkheid hierbij een rol spelen (H.R. 12 januari 2001, NJ 2001, 199).

Het hof is met Tycho van oordeel dat de geheimhoudingsplicht redelijkerwijs aldus moet worden begrepen, dat zij uitsluitend ziet op bijzondere gegevens betreffende de onderneming. Geheimhouding van algemeen toegankelijke gegevens is immers zinloos.

Nu de betreffende bepaling niet op 8 juli 1999 in de overeenkomst is opgenomen, maar achteraf op instigatie van mr. Hoyng wel in de tekst van de "nette" versie is opgenomen acht het hof mede van belang wat mr. Hoyng daarover met [broer 1] heeft besproken. Mr. Hoyng heeft als getuige verklaard - naast hetgeen daarover in r.o.v. 4.6.2 is vermeld - dat het hier om een standaard artikel gaat en dat het betekent dat degene die het contract beëindigt zich niet mag uitlaten over de gang van zaken, de boekhouding, specifieke klanten en dergelijke.

Het hof neemt bij de uitleg van het begrip geheimhouding ook in aanmerking dat het Tycho en/of [broer 1] uitdrukkelijk was toegestaan in dezelfde branche als [appellante] werkzaam te zijn. Dat blijkt ook nog eens uit de notitie van [broer 3] aan mr. Hoyng (prod. G1 bij mvg), waarin uitdrukkelijk is vermeld dat [broer 1] gewoon zakelijk in dezelfde branche aan de slag kan.

Dat brengt logischerwijs mede dat het voor hen ([broer 1] en Tycho) geoorloofd was de algemene ervaring en kennis, opgedaan bij [appellante], in de toekomst te benutten.

Uitgangspunt is derhalve dat de geheimhoudingsplicht moet betreffen (bedrijfsspecifieke) gevoelige/vertrouwelijke bedrijfsinformatie, die als deze buiten het bedrijf bekend (gemaakt) wordt, schade veroorzaakt. Het moet gaan om gegevens en bijzonderheden, die, zoals Tycho stelt, voor de concurrentie daadwerkelijk geheim zijn.

Het hof komt daarmede toe aan de behandeling van de reeks verwijten, door [appellante] geuit, welke volgens [appellante] ieder afzonderlijk als overtreding van art. 8/schending van de geheimhoudingsplicht moeten worden aangemerkt (mvg blz. 43-44 onder 24).

Het hof heeft hiervóór onder 4.6.1-4.6.2 reeds overwogen, dat het enkele maken en meenemen door [broer 1] op 8 juli 1999 van een uitdraai van de klantenlijst - zeker naar de situatie van dat moment - niet als diefstal, verduistering, bedrog en wat dies meer door [appellante] aan verwijten is geuit, kan worden gezien. Thans dient te worden beoordeeld of [broer 1], voorzien van die klantenlijst, voor [bedrijf] werkzaam zijnde, ten nadele van [appellante] misbruik heeft gemaakt van daarin opgenomen geheime gegevens van de aard zoals door het hof beschreven, na de aanvaarding door Tycho van bedoelde geheimhoudingsverplichting.

In hoger beroep is na de door [appellante] overgelegde nadere verklaringen van [getuige 1], door Tycho/[broer 1] niet langer weersproken, dat de klantenlijst van [appellante] door [broer 1] niet alleen uitgedraaid en meegenomen is, doch bovendien in de eerste maanden van 2000 bij [bedrijf] ter tafel is geweest en daar ook, al dan niet voorzien van aantekeningen, is benut. Het hof beschouwt dit gebruik maken van deze lijst als een schending van de geheimhoudingsplicht: onweersproken staat immers vast, dat dit een bedrijfsspecifieke lijst van [appellante] was met gegevens, waartoe bij [appellante] slechts enkele personen toegang hadden. Aldus is hier sprake van een eigen, vertrouwelijk document van [appellante] met vertrouwelijke informatie in de zin zoals door het hof onder 4.12.1-4.12.2 overwogen, en is het hanteren door [broer 1] daarvan bij [bedrijf] een overtreding waarop de overeengekomen boete van fl. 50.000,- wordt verbeurd. Het hof ziet geen grond tot matiging van het bedrag van die - door het hof als éénmalige overtreding beschouwde - boete, en zal genoemd bedrag van fl. 50.000,-- (in Euro omgerekend E. 22.689,-) met de rente daarover toewijzen.

Het beroep van Tycho op matiging van de boete verwerpt het hof. Tycho heeft terecht aangevoerd dat de bepaling dat de boete niet voor matiging vatbaar is, nietig is. Matiging is evenwel slechts toegestaan als de billijkheid dat klaarblijkelijk eist, waarbij de rechter terughoudend moet zijn. Tycho heeft echter onvoldoende gesteld om matiging te rechtvaardigen. Het enkele feit dat het een geringe overtreding zou betreffen acht het hof in dit geval onvoldoende voor matiging.

In zoverre slagen, doch slechts zeer ten dele, de grieven

Deze overtreding van de geheimhoudingsplicht rechtvaardigt echter geen ontbinding van de overeenkomst.

Het had op de weg van [appellante] gelegen ter onderbouwing van haar vorderingen duidelijk aan te tonen, van welke (uitsluitend aan [appellante] bekende, onder haar berustende geheime) gegevens betreffende afnemers van [appellante], [broer 1] ten nadele van [appellante] gebruik heeft gemaakt. [appellante] heeft dat niet aangetoond, en heeft met name niet aangetoond dat klanten van [appellante] door [broer 1] zijn overgehaald om voortaan in plaats van bij [appellante] hun aankopen bij [bedrijf] te doen.

Bovendien is niet gebleken is dat als gevolg van het gebruik van de lijst voor [appellante] schade is ontstaan.

Het hof acht hier van aanzienlijk belang het bestaan binnen de branche van diverse lijsten (Euretco; Modint/Admolijst) waarop gegevens betreffende klanten die [appellante] (mede) als geheime gegevens aangemerkt wil zien, verkrijgbaar zijn.

Ter pleidooizitting van het hof is desgevraagd door partijen geantwoord, dat alleen al op de Admolijst de volgende gegevens te vinden zijn:

Het standpunt van [appellante] (mvg blz. 33) dat de geheimhouding "alle gegevens respectievelijk bijzonderheden van de onderneming van [appellante] omvat" kan gelet op het hiervoor onder 4.12.1-4.12.2 overwogene niet worden aanvaard.

Uiteraard moet er in het bedrijfsleven administratie worden gevoerd, maar dat betekent niet dat er op de gekozen wijze van administreren een monopolie zou rusten. Toepassing van boekingssystemen en systemen bijv. voor het snel traceren van een klant (c.q. klantencodering, -rubricering e.d. en verfijningen daarvan) die men uit ervaring kent omdat men daarmee - zeker indien het een vakspecialist betreft - vertrouwd is, kunnen niet gezien worden als schending van bedrijfsgeheimen. [appellante] klachten vermeld in haar memorie van grieven onder 24 en genummerd 7 (verwijzend naar mvg 12 sub a), 9 (naar mvg 12 sub b) en 10 (naar mvg 12 sub c) gaan daarom niet op.

Datzelfde geldt ten aanzien van hetgeen [appellante] aanvoert omtrent haar verkoopconcept zoals extra kortingen bij vroegtijdige boeking en extra-gunstige prijsregelingen voor vaste afnemers bij "einde-seizoens-" en uitverkoopacties (namonstering); evenmin als het tonen van modellenmappen aan afnemers en potentiële afnemers en het onderhouden van een showroom ([appellante] klachten in haar memorie van grieven onder 24 genummerd als 2 (verwijzend naar mvg 10 sub b), 4 (naar mvg 11 sub a), 5 (naar mvg 11 sub d) en 8 (naar mvg 12 sub a).

Dat het door haar gevoerde kledingconcept (het door [appellante] gehanteerde concept om kledingstukken te combineren: coördinates), uniek zou zijn wordt weerlegd door meerdere van haar vakgenoten, met klem van argumenten toegelicht (prod. 38 tot en met 40 bij mva), waaronder de voorzitter van de huurdersvereniging van het World Fashion Center te Amsterdam, tevens bestuurslid van de branche-organisatie Modint.

In dit verband overweegt het hof voorts, dat ook de eventuele verbeteringsmethodiek (mvg 12 sub d) naar zijn oordeel niet te beschouwen valt als iets waarop een alleenrecht of monopolie voor [appellante] zou berusten, maar als een in betere kledingzaken geboden service aan de klant.

Wat het logo (mvg 10 sub c) en [appellante] betoog betreffende het onderhouden van een showroom betreft verwijst het hof voorts naar de overwegingen van de rechtbank onder 3.9 van haar tussenvonnis: de rechtbank heeft haar oordeel daaromtrent gegeven op goede gronden, die het hof overneemt.

Ten aanzien van het verwijt dat Tycho/[broer 1] gebruik gemaakt zouden hebben van namen van ex-agenten van [appellante] ([appellante] verwijst daarbij in haar memorie van grieven sub 24 onder 3, dat verwijst naar memorie van grieven 10 sub e, en dat weer naar producties 45 en 46) kan het hof [appellante] niet volgen: niet valt na te gaan via die verwijzingen, wat ex-agenten en eventuele buitenlandse afnemers van [appellante] - die ook niet genoemd worden - van doen zouden hebben met de keuze van een nieuwe naam voor een collectie en de introductie van een brochure met die collectie (waarover de producties 46 en 46 spreken), daargelaten dat niet valt in te zien dat het bij benadering van (ex-)agenten om geheime gegevens zou gaan.

Dit alles in onderling verband genomen, acht het hof niet aangetoond en ook niet aannemelijk gemaakt, dat Tycho/ [broer 1] - afgezien van de hiervoor door het hof als (eenmalige) schending aangemerkt gebruik van [broer 1] van de klantenlijst binnen [bedrijf] - de geheimhoudingsplicht zou hebben geschonden.

ad b)

Wat betreft de overige door [appellante] aan Tycho/[broer 1] verweten, volgens haar ontoelaatbare, handelingen die zij aanvoert ter ondersteuning van haar stellingen dat Tycho/[broer 1] in strijd zouden hebben behandeld met de in art. 8 opgenomen verplichting zich te onthouden van handelingen/gedragingen die [appellante] schade bezorgen, overweegt het hof als volgt.

[appellante] heeft onder meer aangevoerd (mvg blz. 31 midden) dat de rechtbank "ten onrechte het onderhandelingsproces vanaf 8 juli 1999 negeert", en gaat er daarbij van uit dat de beëindigingsovereenkomst pas op

[appellante] heeft echter overigens ook niet aannemelijk gemaakt, dat zij als gevolg van de activiteiten van [broer 1] schade heeft geleden. Met de door [appellante] in het geding gebrachte cijfers betreffende mogelijke teruggang van haar omzet in Nederland kan dat bewijs niet geleverd worden geacht (Tycho stelt daar een aantal geenszins onaannemelijke redenen tegenover), noch met het door haar overgelegde zgn. Cumuna-rapport (prod. 17 bij dupliek/ repliek). Het hof stelt vast, dat laatstgenoemd rapport, kennelijk in eenzijdige opdracht ten behoeve van [appellante] opgesteld en zonder toepassing van hoor en wederhoor, geen enkel schadecijfer noemt en dat iedere beschouwing ontbreekt over de vraag, welk effect het - uitdrukkelijk door [appellante] geëiste - vertrek van [broer 1], haar verkoopdirecteur, op [appellantes] omzet en resultaten moet hebben gehad. Dat valt ook niet te lezen in het als prod. 59 bij memorie van grieven door [appellante] overgelegd accountantsrapport van Witlox; de accountant wijst er bovendien nadrukkelijk op geen oordeel te geven over de oorzaak van het teruglopen van de orderintake.

In elk geval is in het geheel niet gebleken dat tegenover de daling van de omzet van [appellante] een stijging stond van de omzet van [bedrijf], hetgeen voor de hand zou liggen als de omzetdaling van [appellante] het gevolg zou zijn van activiteiten van Tycho/[broer 1].

ad c)

Het hiervoor overwogene leidt tot de slotsom, dat de grieven 3 tot en met 8 en grief 10 (ook)voor het overige falen.

Het hof onderschrijft de conclusie van de rechtbank, dat aan [appellante] noch beroep op dwaling, bedrog dan wel gewijzigde omstandigheden toekomt, noch sprake is van een ontbinding der beëindigingsovereenkomst rechtvaardigende niet-nakoming door Tycho/[broer 1] van (art. 8 van de) beëindigingsovereenkomst.

Die ontbinding is door de rechtbank mitsdien terecht geweigerd, en de reconventionele vorderingen zijn door de rechtbank terecht afgewezen.

Evenwel zal het eindvonnis van de rechtbank, waarvan beroep, voorzover in reconventie gewezen moeten worden vernietigd, nu van de (pas in hoger beroep) door [appellante] bij vermeerdering van eis ingestelde aanvullende vorderingen een boetebedrag van fl. 50.000,- (E. 22.689) met de rente daarover door het hof toewijsbaar is geoordeeld.

De grieven 1 en 9 betreffen de - volgens [appellante] door de rechtbank ten onrechte - tevens voor het in de aanvullende overeenkomst genoemde bedrag van (telkens) fl. 125.000,- toegepaste indexering. Over indexering daarvan valt immers, aldus [appellante], in de aanvullende overeenkomst niets te vinden.

Het hof verwerpt deze grieven, en onderschrijft het oordeel van de rechtbank op dit punt. Het hof stelt vast, dat de op 8 juli 1999 tot stand gekomen handgeschreven overeenkomst zowel ten aanzien van de bedragen van fl. 100.000,- als die van fl. 125.000,- de bepaling bevat:

Ook in het voorafgegane concept-Habraken, dat bij gelegenheid van het getuigenverhoor van de heer Der Kinderen ter sprake is geweest en is gevoegd bij het proces-verbaal, houdt in art. 2, na vaststelling van een totale jaarlijkse vergoeding van maximaal fl. 225.000,- (fl. 100.000,- plus fl. 125.000,-) in:

En tenslotte vermeldt ook het voorstel van 3 juni 1999 (prod. 2 bij repliek in conventie) - waarmede [broer 2] en [broer 3] blijkens hun als prod. 13 bij dupliek/repliek overgelegde brief van 30 juni 1999 besloten hadden accoord te gaan - onder "Regeling inkomen Hr. Jr":