HR, 16-04-2010, nr. 08/04242

Door in zijn arrest in rechtsoverweging 3.8 te overwegen en te oordelen dat niettegenstaande het zowel op de balansdatum 31 december 2001 als op 16 december 2004, zijnde de datum van het opstellen (lees: vaststellen-advocaat) van [gerekwireerde] B.V.'s (hierna: [gerekwireerde]) jaarrekening 2001, bestaande faillissement van [gerekwireerde]'s schuldenaar [A] Management & Advies B.V. (hierna: [A]), [gerekwireerde] niet gehouden was om haar vordering op [A], waarmee [gerekwireerde] op de balansdatum 31 december 2001 overigens geen juridische relatie had, ad f 2.781.764 af te waarderen althans terzake deze vordering een voorziening voor oninbaarheid te treffen omdat in het onderhavige geval, aldus het hof, niet is komen vast te staan dat verhaal van deze vordering in redelijkheid is uitgesloten en dit in het bijzonder te baseren op een vonnis van de rechtbank Haarlem van 25 mei 2005, waarin [betrokkene] onder voorbehoud van de uitkomst van een nog te voeren schadestaat procedure aansprakelijk is gehouden in het tekort van het faillissement van [A], schendt het hof een regel uit het jaarrekeningenrecht en wel met name de regel, die onder andere is neergelegd in artikel 2:362 lid 6 BW, namelijk dat de jaarrekening wordt vastgesteld met inachtneming van hetgeen omtrent de financiele toestand op de balansdatum is gebleken tussen het opmaken van de jaarrekening en de algemene vergadering waarin zij wordt behandeld, voorzover dat onontbeerlijk is voor het in lid 1 bedoelde inzicht. Deze regel is verder onder andere neergelegd in de door de Raad voor de Jaarverslaggeving uitgevaardigde Richtlijn 160 ‘Gebeurtenissen na balansdatum’ paragraaf 2‘verwerking van gebeurtenissen na balansdatum die nadere informatie geven over de feitelijke situatie op balansdatum’ waarin deze alsvolgt is verwoord: dat een rechtspersoon effecten van gebeurtenissen na balansdatum toch voor de vaststelling van de jaarrekening die nadere informatie geven over de feitelijke situatie op de balansdatum in de jaarrekening mag en onder omstandigheden moet verwerken.

Uit deze regels volgt onmiskenbaar dat effecten van gebeurtenissen van na de vaststelling van de jaarrekening in de waardering van posten in de jaarrekening geen rol meer mogen spelen.

Op 16 december 2004, zijnde de datum van vaststelling door de algemene vergadering van aandeelhouders (hierna: ava) van de jaarrekening 2001 van [gerekwireerde], was voormeld vonnis van de rechtbank van 25 mei 2005 met daarin de veroordeling van [betrokkene] in het tekort van het faillissement van [A] nog niet gewezen. Dit houdt in dat bij de vaststelling van de jaarrekening 2001 op 16 december 2004 en bij het daaraan nog voorafgaande opmaken van de jaarrekening 2001 geen rekening met dit vonnis kon worden gehouden. Het is in strijd met de hierboven vermelde regel van jaarrekeningenrecht en dus een schending van recht om, zoals het hof doet, bij arrestwijzing op 26 juni 2008 de aanvaardbaarheid van de waardering van de vordering van [gerekwireerde] op het failliete [A] (mede en wel in doorslaggevende mate) te toetsen aan een gebeurtenis, te weten het vonnis van de rechtbank Haarlem van 25 mei 2005, dat onmiskenbaar van na de vaststelling van de jaarrekening 2001 dateert. Aldus verwart het Hof bovendien kennis die zij ten tijde van arrestwijzing in 2008 had met de kennis die men in 2004 ten tijde van het vaststellen van de jaarrekening 2001 had.

De verdere doorwerking regardeert rov. 3.33 en de vervolgens gegeven beslissing onder 4 in dit arrest.

Het hof heeft niet alleen het recht geschonden door bij arrestwijzing de aanvaardbaarheid van de jaarrekening 2001 in strijd met het recht te toetsen aan een gebeurtenis die dateert van na het moment van vaststelling van de jaarrekening 2001.

Het hof heeft voorts het recht geschonden door bij arrestwijzing, zelfs indien het hof het vonnis van de rechtbank Haarlem van 25 mei 2005 wel in de waardering van de vordering had mogen betrekken, in strijd met het recht de vordering van [gerekwireerde] op het failliete [A] niet af te waarderen en wel om de volgende redenen.

Door in zijn arrest in rechtsoverweging 3.8 te overwegen en te oordelen dat niettegenstaande het zowel op de balansdatum 31 december 2001 als op 16 december 2004, zijnde de datum van het opstellen (JPdM: lees vaststellen) van [gerekwireerde] B.V.'s (hierna: [gerekwireerde]) jaarrekening 2001, bestaande faillissement van [gerekwireerde]'s schuldenaar [A] Management & Advies B.V. (hierna: [A]), [gerekwireerde] niet gehouden was om haar vordering op [A] ad f 2.781.764 af te waarderen althans terzake deze vordering een voorziening voor oninbaarheid te treffen omdat in het onderhavige geval, aldus het hof, niet is komen vast te staan dat verhaal van deze vordering in redelijkheid is uitgesloten, schendt het hof een regel uit het jaarrekeningenrecht en wel met name de regel dat een rechtspersoon als een B.V. bij de waardering van haar vordering(en) op balansdatum moet beoordelen of er objectieve aanwijzingen zijn voor bijzondere waardeverminderingen van haar vordering(en) en bij aanwezigheid van objectieve aanwijzingen voor bijzondere waardeverminderingen de omvang van het verlies uit hoofde van de bijzondere waardevermindering moet bepalen en in de winst- en verliesrekening moet verwerken. Deze verplichting is een uitwerking van het in het jaarrekeningenrecht heersende ‘voorzichtigheidsbeginsel’ dat onder andere is neergelegd in artikel 2:384 lid 2 BW. Voormelde regel is onder andere vastgelegd door de Raad voor de Jaarverslaggeving in de Richtlijnen voor de jaarverslaggeving, met name Richtlijn 222 ‘vorderingen’ paragraaf 2 ‘waardering en resultaatbepaling’.

De overweging van het hof dat [gerekwireerde] niet is gehouden om de vordering op het failliete [A] af te waarderen althans terzake deze vordering een voorziening voor oninbaarheid te treffen omdat niet is komen vast te staan dat verhaal van deze vordering in redelijkheid is uitgesloten is onverenigbaar met voormelde richtlijn en voormeld voorzichtigheidsbeginsel en wel om de volgende reden. Richtlijn en voorzichtigheidsbeginsel verplichten de rechtspersoon immers om bij aanwezigheid van objectieve aanwijzingen voor een bijzondere waardevermindering van haar vordering de omvang van het verlies uit hoofde van deze bijzondere waardevermindering te bepalen. Dit houdt in dat volgens richtlijn en voorzichtigheidsbeginsel de rechtspersoon tevens op de vordering een verlies zal moeten nemen in het geval waarin nog niet vaststaat dat verhaal van de vordering in redelijkheid is uitgesloten, welke laatst gemelde situatie zich hier volgens het hof voordoet, maar waarin wel ernstig rekening moet worden gehouden met de kans dat verhaal van de vordering geheel of gedeeltelijk onmogelijk zal blijken te zijn.

In het onderhavige geval moet ten minste ernstig rekening worden gehouden met de kans dat verhaal van de vordering geheel of gedeeltelijk onmogelijk zal blijken te zijn, sterker nog, in het onderhavige geval is de kans bijzonder groot dat verhaal van de vordering geheel of gedeeltelijk onmogelijk zal blijken te zijn. Daartoe bestaan de volgende redenen, vervat in de navolgende, ook volgens het hof zelf vaststaande feiten en omstandigheden, respectievelijk aan de stukken van het geding te ontlenen feiten en omstandigheden:

In voormelde fax van 24 september 2004 bepleit de advocaat van [rekwirante] afwaardering van de vordering van [gerekwireerde] op het failliete [A] onder andere op grond van de argumenten dat het hoogstonzeker is dat de debiteur, lees [betrokkene], een eventuele schuld aan [A] zal kunnen betalen en dat [A] van zijn eventuele debiteur, lees [betrokkene], eventueel te ontvangen gelden tot een bedragvan tussen € 750.000 en € 800.000 niet aan [gerekwireerde] maar aan preferente schuldeisers zal moeten betalen. Gelet op deze argumenten van de advocaat van [rekwirante] rustte op [gerekwireerde] en haar accountant, ingevolge het voorzichtigheidsbeginsel en de hierboven geciteerde Richtlijn 222, een onderzoeksplicht teneinde de verhaalbaarheid van [gerekwireerde]'s vordering op [A] vast te stellen op op basis daarvan de vordering van [gerekwireerde] op het failliete [A] te waarderen. Die onderzoeksplicht had in het bijzonder moeten bestaan uit de vaststelling van het verhaalbaar vermogen van [A] en, in verband daarmee, de vaststelling van het verhaalbaar vermogen van [betrokkene] voor het geval een schuld van [betrokkene] aan het failliete [A] zou blijken te bestaan. Uit de gedingstukken blijkt dat [gerekwireerde] noch haar accountant bij de waardering van de vordering in de jaarrekening 2001 aan deze onderzoeksplicht heeft voldaan. Immers [gerekwireerde] noch haar accountant reppen ook maar met een woord over de resultaten van een dergelijk onderzoek. Integendeel, [gerekwireerde] en haar accountant beargumenteren bij de vaststelling van de jaarrekening 2001 op 16 december 2004 de waardering van de vordering tegen nominale waarde dan ook niet aan de hand van de veronderstelde verhaalbaarheid van de vordering van [gerekwireerde] op [A] maar aan de hand van andere argumenten waarbij het hoofdargument is dat per 31 december 2001 de onderhavige vordering geen vordering was van [gerekwireerde] op het failliete [A] maar een vordering was op [rekwirante] (zie productie 3 bij de akte overlegging producties van [rekwirante], zijnde de notulen van de ava van 16 december 2004 sub 10 en sub 13 ad vraag 1).Dit argument miste iedere grondslag. [gerekwireerde] heeft dit argument in de gedingstukken voor het hof wederom aangevoerd teneinde de waardering van de vordering tegen nominale waarde te verdedigen. Het hof zelf heeft dit argument van [gerekwireerde] in rov 3.7. als onjuist en onbegrijpelijk van de hand gewezen. Zeker nu [gerekwireerde] niet aan de op haar rustende onderzoeksplicht om de verhaalbaarheid van de vordering vast te stellen heeft voldaan en [gerekwireerde] op 16 december 2004 op basis van een ook volgens het hof aantoonbaar onjuiste grond, te weten dat [gerekwireerde] haar vordering niet op het failliete [A] maar op [rekwirante] zou hebben, de vordering tegen nominale waarde heeft gewaardeerd is het duidelijk dat [gerekwireerde] door op 16 december 2004 de vordering aldus te waarderen het voorzichtigheidsbeginsel heeft geschonden en bovendien de uit Richtlijn 222 volgende verplichting heeft geschonden om in geval van objectieve aanwijzingen voor een bijzondere waardevermindering van haar vordering op [A] het verlies uit hoofde van de bijzondere waardevermindering te bepalen en in de jaarrekening te verwerken. Door deze waardering van [gerekwireerde] te honoreren schendt het hof het recht.

Ten overvloede, hoewel niet blijkend uit de stukken van het geding, wordt opgemerkt dat [betrokkene] tegen het vonnis van de rechtbank in hoger beroep is gekomen en zijn verhaalbaar vermogen zowel tijdens het vaststellen door de ava van de jaarrekening 2001 als heden een bedrag van maximaal enkele honderdduizenden euro's beloopt. De omstandigheid dat [betrokkene] bij vonnis van de rechtbank Haarlem van 25 mei 2005 onder meer is veroordeeld om aan de curator het tekort in het faillissement van [A], voorzover ontstaan voor 10 januari 2001, te voldoen doet om de hierboven sub 9 en 10 vermelde redenen overigens niet af aan de aanmerkelijke kans dat verhaal van de vordering geheel of gedeeltelijk onmogelijk zal blijken te zijn.

In de hierboven vermelde tevens uit de stukken van het geding blijkende omstandigheden ligt verhaal van de volledige vordering van f 2.781.764 niet voor de hand. In omstandigheden gelijk aan bovenvermeld zal verhaal van de vordering in de regel geheel of gedeeltelijk onmogelijk zijn. Door bij de waardering van de vordering er niettemin bij voorbaat van uit te gaan dat volledig verhaal van de vordering mogelijk zal zijn, gaat het hof uit van de uitzonderingssituatie en niet van de gebruikelijke situatie. Het hof geeft dat ook met zoveel woorden aan door te stellen dat waardering op nominale waarde is toegestaan zolang niet is komen vast te staan dat verhaal van de vordering in redelijkheid is uitgesloten

Aldus keert het Hof in strijd met het recht de regel om. In plaats van bij de waardering overeenkomstig het voorzichtigheidsbeginsel rekening te houden met het in de onderhavige omstandigheden evidente risico dat verhaal van de vordering geheel of gedeeltelijk onmogelijk zal blijken te zijn en dienovereenkomstig afwaardering van de vordering te bevelen gaat het hof bij de waardering van de vordering bij voorbaat uit van de situatie die, hoewel in deze zeer onwaarschijnlijk, niet kan worden uitgesloten: te weten dat verhaal van de vordering volledig mogelijk is. Zijn overweging en oordeel zijn mitsdien niet naar de eisen der wet met voldoende redenen omkleed.

De verdere doorwerking regardeert rov. 3.33 en de vervolgens gegeven beslissing onder 4 in dit arrest.

Door in zijn arrest in rechtsoverweging 3.8 te overwegen en te oordelen als vermeld onder middel 1 en 2 en dit te motiveren met de overweging ‘dat door [rekwirante] niet is gesteld en ook overigens niet is gebleken dat [betrokkene] geen verhaal biedt of dat de curator van [A] Management om een andere reden niet in staat zal zijn de vordering van [gerekwireerde] te voldoen, zijn er geen gronden voor het oordeel dat de vordering in verband met de niet-gegoedheid van de schuldenaar zou moeten worden afgewaardeerd’ schendt het hof het vormvereiste van een voldoende motivering.

Voormelde motivering van het hof is terzake het onderdeel ‘dat door [rekwirante] niet is gesteld en ook overigens niet is gebleken dat [betrokkene] geen verhaal biedt (…) zijn er geen gronden voor het oordeel dat de vordering in verband met de niet-gegoedheid van de schuldenaar zou moeten worden afgewaardeerd’ ondeugdelijk en onbegrijpelijk en daarmee een schending van het vormvereiste van voldoende motivering nu [rekwirante] in de procedure voor het hof wel degelijk een stelling terzake de verhaalbaarheid van de vordering van [A] op [betrokkene] heeft ingenomen die grond levert voor het oordeel dat de gegoedheid van [A] op zijn minst zeer twijfelachtig is.

[rekwirante] heeft immers bij akte na deskundigenverhoor van 1 maart 2007, pagina 4, 2^e alinea haar stelling dat afwaardering van [gerekwireerde]'s vordering op [A] moet plaatsvinden onder andere gemotiveerd met een verwijzing naar een fax van haar advocaat aan de accountant van [gerekwireerde] van 24 september 2004 welke fax [gerekwireerde] bij conclusie van antwoord als productie 3, bijlage IV heeft overgelegd. In deze fax somt de advocaat van [rekwirante] een aantal argumenten op die pleiten voor afwaardering van de vordering. In deze fax gaat de advocaat van [rekwirante] sub 2 in op het argument van [gerekwireerde]'s accountant tegen afwaardering van de vordering, te weten dat de curator van [A] er in een gerechtelijke procedure wellicht in zou slagen om een bepaald bedrag voor de failliete boedel te incasseren en daaruit de vordering van [gerekwireerde] te voldoen. De advocaat van [rekwirante] bestrijdt in zijn fax de juistheid van dit argument onder meer als volgt: ‘het is onwaarschijnlijk, en zelfs als ik met u meedenk hoogst onzeker dat zodanige vordering een kans van slagen heeft. Indien zodanige vordering van de curator al zou worden toegewezen is het vervolgens hoogst onzeker of de debiteur deze vermeende vordering van de curator kan betalen (…)’. Met debiteur bedoelde de advocaat van [rekwirante] feitelijk en onbetwist de heer [betrokkene].

Nu [rekwirante] in voormelde akte voor de onderbouwing van haar standpunt expliciet naar de argumenten in deze fax varwijst, is de motivering van het hof dat [rekwirante] niet heeft gesteld dat [betrokkene] geen verhaal biedt voor de vordering van de curator van [A] niet alleen feitelijk onjuist, maar daardoor ook onbegrijpelijk.

De accountant dacht in dat stadium in het bijzonder aan een gerechtelijke procedure gebaseerd op benadeling van de boedel terwijl het voormelde vonnis van de rechtbank Haarlem is gebaseerd op bestuurdersaansprakelijkheid. Dat doet echter niet af aan het argument dat de advocaat van [rekwirante] in zijn fax aanvoert, te weten dat verhaal van een eventuele vordering van de curator van [A] hoogst onzeker is. Voor de goede orde merkt [rekwirante] op dat de curator [betrokkene] in een separate procedure eveneens heeft gedagvaard wegens vermeende benadeling.

Overigens gebruikte de advocaat van [rekwirante] in voormelde fax de terminologie ‘hoogst onzeker’ omdat ten tijde van deze fax de omvang van een eventuele schuld van [betrokkene] aan de curator onbekend was. [betrokkene] zou zowel toen als nu bij een veroordeling eventueel ‘slechts’ tot een bedrag van enkele honderdduizenden euro's verhaal bieden. Derhalve zou hij een veroordeling tot een dergelijk bedrag mogelijk wel kunnen voldoen maar veroordeling tot een veel hoger bedrag zeker niet kunnen voldoen. De omvang van [betrokkene]'s aansprakelijkheid was overigens ook na het vonnis van de rechtbank Haarlem nog altijd onbekend omdat dit vonnis voorziet in een schadestaat procedure en daarbij uitdrukkelijk de mogelijkheid van matiging van [betrokkene]'s aansprakelijkheid noemt.

Voormelde motivering van het hof is terzake het onderdeel dat ‘door [rekwirante] niet is gesteld en ook overigens niet is gebleken (…) dat de curator van [A] Management om een andere reden niet in staat zal zijn de vordering van [gerekwireerde] te voldoen (…), zijn er geen gronden voor het oordeel dat de vordering in verband met de niet-gegoedheid van de schuldenaar zou moeten worden afgewaardeerd’ eveneens ondeugdelijk en onbegrijpelijk en daarmee een schending van het vormvereiste van een voldoende motivering nu [rekwirante] in de procedure voor het hof wel degelijk gemotiveerd heeft gesteld dat de curator ook om andere redenen niet in staat zal zijn de vordering van [gerekwireerde] te voldoen en er dus wel degelijk gronden zijn om in verband met de niet-gegoedheid van het failliete [A] de vordering op [A] af te waarderen.

[rekwirante] heeft bij akte na deskundigenverhoor van 1 maart 2007, pagina 4, 2^e alinea met haar uitdrukkelijke verwijzing naar voormelde fax van haar advocaat van 24 september 2004, anders dan het Hof in rechtsoverweging 3.8 oordeelt, tevens een ander argument aangevoerd voor de stelling dat de curator van [A] niet in staat zal zijn om de vordering van [gerekwireerde] te voldoen en er dus wel degelijk gronden zijn voor het oordeel dat de vordering van [gerekwireerde] in verband met de niet-gegoedheid van de schuldenaar [A] zou moeten worden afgewaardeerd. In deze fax voert de advocaat van [rekwirante] voor afwaardering van de vordering sub 3 het volgende argument aan: ‘Indien de omstandigheid waarop u waardering tegen nominale waarde baseert zich al zou voordoen, hetgeen onwaarschijnlijk is, zal deze omstandigheid niet resulteren in betaling van de vordering op [A]. De schuldenlast in de faillissementsboedel van [A] bestaat onder andere uit een post preferente schulden aan de belastingdienst en een post preferente schulden terzake zogenaamde boedelschulden. De preferente schulden aan de belastingdienst belopen in totaal een bedrag van circa € 750.000. Tot deze preferente schulden behoort onder meer een omzetbelastingschuld van € 730.334 waarvan ik u hierbij de naheffingsaanslag doe toekomen (bijlage). Daarnaast is er een post preferente schulden van enkele tienduizenden euro's; het betreft hier boedelschulden ofwel schulden die na het faillissement zijn ontstaan zoals de kosten deurwaarder (bedoeld wordt ‘curator’). Tot slot zijn er naast de schuld aan [gerekwireerde] nog overige concurrente schulden van circa € 100.000. Dit betekent dat wanneer de curator er al in zou slagen om op grond van een vermeende benadelingshandeling een geldbedrag voor de failliete boedel te incasseren, de opbrengst hiervan niet ten goede zal komen aan de concurrente schuldeiser [gerekwireerde] maar aan de preferente schuldeisers die vorderingen hebben tussen € 750.000 en € 800.000 (zie hierboven).’ De advocaat van [rekwirante] heeft de preferente omzetbelastingschuld van € 730.334 van [A] tegenover de accountant van [gerekwireerde] tevens onderbouwd door bij voormelde fax als bijlage de betreffende naheffingsaanslag omzetbelasting te overleggen. [rekwirante] heeft deze in de procedure voor het hof tevens overlegd bij akte overlegging producties van 18 augustus 2005 en wel door middel van productie 6.

Nu [rekwirante] in voormelde akte voor de onderbouwing van haar standpunt expliciet naar de argumenten in deze fax verwijst en daarin gemotiveerd stelt dat en waarom [A] zelfs bij toewijzing van enige vordering van [A] niet in staat zal zijn om de (concurrente) vordering van [gerekwireerde] te betalen, is de motivering van het hof ‘dat door [rekwirante] niet is gesteld (…) dat de curator van [A] Management om een andere reden niet in staat zal zijn de vordering van [gerekwireerde] te voldoen en er dus geen gronden zijn voor het oordeel dat de vordering in verband met de niet-gegoedheid van de schuldenaar zou moeten worden afgewaardeerd’ niet alleen feitelijk onjuist maar mede daardoor ook onbegrijpelijk.

Voormelde motivering van het hof is terzake het onderdeel dat ‘overigens niet is gebleken (…) dat de curator van [A] Management om een andere reden niet in staat zal zijn de vordering van [gerekwireerde] te voldoen (…), zijn er geen gronden voor het oordeel dat de vordering in verband met de niet-gegoedheid van de schuldenaar zou moeten worden afgewaardeerd’ bovendien om de volgende reden ondeugdelijk en onbegrijpelijk en daarmee een schending van het vormvereiste van een voldoende motivering nu uit het door [gerekwireerde] bij conclusie van antwoord sub 34 overgelegde vonnis (productie 3, bijlage V) van de rechtbank Haarlem van 25 mei 2005 blijkt dat de precieze omvang van de aansprakelijkheid van [betrokkene] niet is vastgesteld, voor de vaststelling daarvan nog een schadestaat procedure moet worden gevoerd en deze schadestaat procedure, zoals het vonnis uitdrukkelijk vermeldt, de ruimte biedt om de omvang van de aansprakelijkheid van [betrokkene] te matigen mede in aanmerking nemende de argumenten die [betrokkene] ten overstaan van de rechtbank heeft aangevoerd. [rekwirante] verwijst in het bijzonder naar de volgende passage uit rechtsoverweging 5.8 van voormeld vonnis van de rechtbank Haarlem: ‘In de schadestaat procedure kan tevens aan de orde komen of er aanleiding is tot matiging in verband met eventuele concrete activiteiten van [betrokkene] om het (verder) belasten van [A] met schulden te voorkomen, alsmede in verband met het door [betrokkene]— zoals hij stelt maar verder niet onderbouwt— ter beschikking stellen van substantiële bedragen aan [A] en/of het door [betrokkene] voldoen van schuldeisers van [A] voor substantiële bedragen’.

Uit dit vonnis blijkt dat in de schadestaat procedure alsnog matiging van de aansprakelijkheid van [betrokkene] kan plaatsvinden. Deze matiging kan in het uiterste geval een matiging tot nihil zijn in welk geval [A] aan [gerekwireerde] niets zal kunnen betalen. Verder kan deze matiging ook heel wel een matiging zijn tot een bedrag van maximaal het saldo van [A] 's preferente schulden (dat na vermeerdering met rente ten tijde van het arrest van het hof reeds hoger was dan € 900.000) in welk geval [A] slechts haar preferente schulden kan betalen. Voorts kan deze matiging ook heel wel een matiging zijn tot een bedrag dat hoger is dan het saldo van [A]'s preferente schulden maar lager is dan de som van [A]'s preferente schulden en de vordering van [gerekwireerde] ad f 2.781.755 in welk geval [A] naast haar preferente schulden slechts een gedeelte van haar concurrente schuld aan [gerekwireerde] kan betalen. Het is evident dat hierdoor de verhaalbaarheid van de vordering van [gerekwireerde] op [A] nog immer zeer onzeker is. Door niettegenstaande de inhoud van het vonnis van de rechtbank Haarlem te overwegen en te oordelen dat ‘overigens niet is gebleken (…) dat de curator van [A] Management om een andere reden niet in staat zal zijn de vordering van [gerekwireerde] te voldoen (…), zijn er geen gronden voor het oordeel dat de vordering in verband met de niet- gegoedheid van de schuldenaar zou moeten worden afgewaardeerd’ geeft het hof wederom een onjuiste en onbegrijpelijke motivering waarmee het hof het vormvereiste van voldoende motivering schendt.

Voormelde motivering van het hof is tot slot tevens ondeugdelijk en onbegrijpelijk en daarmee een schending van het vormvereiste van een voldoende motivering nu zij in schril contrast staat tot uit de stukken van het geding blijkende feiten zoals hierboven in middel 2 sub 9 en 10 vermeld. Het is gelet op deze feiten niet begrijpelijk hoe het hof heeft kunnen oordelen dat op [gerekwireerde] geen verplichting tot afwaardering rust. Voor een verdere onderbouwing verwijst [rekwirante] ten overvloede naar hetgeen zij in middel 2 heeft aangevoerd.

De verdere doorwerking regardeert rov. 3.33 en de vervolgens gegeven beslissing onder 4 in dit arrest.

Op grond van deze middelen te horen eis doen dat het de Hoge Raad behage het arrest, waarvan beroep, te vernietigen en de zaak terug te verwijzen naar de ondernemingskamer van het hof Amsterdam met als opdracht aan het hof zich opnieuw over de waardering van de vordering van [gerekwireerde] op [A] te buigen althans te beslissen als de Hoge Raad juist zal achten, mede ten aanzien van de kosten.

Kosten exploot: [€ 71.80.]

Gerechtsdeurwaarder