Hof Amsterdam, 01-11-2022, nr. 200.283.560/01

[appellante] had een arbeidsongeschiktheidsverzekering bij De Amersfoortse. De Amersfoortse heeft [appellante] geen dekking onder de verzekering verleend omdat [appellante] naar het oordeel van De Amersfoortse niet arbeidsongeschikt was in de zin van de polisvoorwaarden. [appellante] heeft zich vervolgens tot [geïntimeerde] gewend om haar belangen te behartigen. [geïntimeerde] heeft de termijn laten verstrijken waarbinnen bezwaar kon worden gemaakt tegen het besluit van De Amersfoortse. In de hoofdprocedure heeft de rechtbank geoordeeld dat dit een beroepsfout oplevert van [geïntimeerde] en dat hij de schade moet vergoeden die [appellante] daardoor heeft geleden, op te maken bij staat. In deze schadestaatprocedure heeft de rechtbank de schade van [appellante] vastgesteld op € 136.600,- en [geïntimeerde] veroordeeld dit bedrag aan [appellante] te betalen. Volgens [appellante] is dit bedrag te laag, terwijl [geïntimeerde] meent dat dit te hoog is. In hoger beroep beoordeelt het hof de vordering van [appellante] opnieuw. Het hof komt tot de conclusie dat geen causaal verband bestaat tussen de beroepsfout van [geïntimeerde] en de schade die [appellante] stelt te hebben geleden. [appellante] moet daarom de schadevergoeding die zij van [geïntimeerde] heeft ontvangen, aan hem terugbetalen.

[appellante] is bij dagvaarding van 9 september 2020 in hoger beroep gekomen tegen een vonnis van de rechtbank Noord-Holland, zittingsplaats Alkmaar, van 1 juli 2020, onder bovenvermeld zaak- en rolnummer gewezen tussen [appellante] als eiseres en [geïntimeerde] als gedaagde.

Partijen hebben daarna de volgende stukken ingediend:

- memorie van grieven, met producties;

- memorie van antwoord, tevens memorie van grieven in incidenteel appel, met producties;

- memorie van antwoord in incidenteel appel;

- akte, met productie;

- antwoordakte.

Ten slotte is arrest gevraagd.

[appellante] heeft in principaal hoger beroep geconcludeerd dat het hof het bestreden vonnis zal vernietigen en – uitvoerbaar bij voorraad – alsnog haar vorderingen zoals die luiden na de eiswijziging zal toewijzen, met veroordeling van [geïntimeerde] in de kosten van het geding in beide instanties, met nakosten en rente. [geïntimeerde] heeft in principaal hoger beroep geconcludeerd dat het hof het bestreden vonnis zal bekrachtigen, met veroordeling – uitvoerbaar bij voorraad – van [appellante] in de kosten van de procedure, met nakosten en rente.

[geïntimeerde] heeft in incidenteel hoger beroep geconcludeerd dat het hof het bestreden vonnis zal vernietigen en – uitvoerbaar bij voorraad – alsnog (i) de vorderingen van [appellante] zal afwijzen, (ii) voor recht zal verklaren dat de schadevergoeding en proceskosten die [geïntimeerde] op grond van het bestreden vonnis heeft betaald, onverschuldigd zijn betaald en (iii) [appellante] zal veroordelen tot terugbetaling van de door [geïntimeerde] betaalde schadevergoeding met wettelijke rente, met veroordeling van [appellante] in de kosten van het geding in beide instanties, met nakosten en rente. [appellante] heeft in incidenteel hoger beroep geconcludeerd dat het hof het bestreden vonnis zal bekrachtigen, met veroordeling – uitvoerbaar bij voorraad – van [geïntimeerde] in de kosten van het geding in hoger beroep.

Beide partijen hebben in hoger beroep bewijs van hun stellingen aangeboden.

Deze procedure is een schadestaatprocedure en vloeit voort uit de procedure tussen partijen met het kenmerk C/14/156436/ HA ZA 14-282 (hierna: de hoofdprocedure) die heeft geleid tot een vonnis van de rechtbank Noord-Holland, zittingsplaats Alkmaar, van 24 juni 2015. De rechtbank heeft in het bestreden vonnis – onder verwijzing naar het vonnis in de hoofdprocedure – onder 2 de feiten vastgesteld die zij tot uitgangspunt heeft genomen. Deze feiten zijn in hoger beroep niet in geschil en dienen ook het hof tot uitgangspunt. Samengevat en aangevuld met andere vaststaande feiten komen de feiten op het volgende neer.

[appellante] is samen met haar echtgenoot vanaf 1986 tot 15 juli 2001 eigenaresse geweest van een confectie-atelier in [plaats 1] .

[appellante] heeft haar werk verricht als zelfstandig ondernemer. Zij was daarom op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen (hierna: WAZ) verplicht verzekerd tegen arbeidsongeschiktheid. De WAZ gaf recht op een maximale uitkering van 70% van het minimumloon.

[appellante] heeft met ingang van 7 december 1992 een (aanvullende) arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten bij N.V. Amersfoortse Algemene Verzekering Maatschappij (hierna: De Amersfoortse). Deze verzekering dekt het risico van inkomensderving als gevolg van arbeidsongeschiktheid van [appellante] voor het verzekerde beroep van eigenaresse van een confectieatelier (rubriek A) en voor passende arbeid (rubriek B). De jaarrente in geval van arbeidsongeschiktheid bedroeg destijds voor het eerstejaarsrisico (rubriek A) maximaal fl. 80.000,- en voor het na-eerstejaarsrisico maximaal fl. 20.000,- (rubriek B). De einddatum van de verzekering is bepaald op 1 juli 2018.

Op de arbeidsongeschiktheidsverzekering van [appellante] bij De Amersfoortse zijn de polisvoorwaarden "model 124" (hierna: de polisvoorwaarden) van toepassing. Deze luiden – voor zover hier van belang – als volgt:

"5 Begrip arbeidsongeschiktheid (rubriek A)

Arbeidsongeschiktheid is aanwezig indien de verzekerde rechtstreeks en uitsluitend door medisch vast te stellen gevolgen van ongeval en/of ziekte voor tenminste 25% ongeschikt is tot het verrichten van de werkzaamheden verbonden aan zijn op het polisblad vermelde beroep, zoals dat voor deze beroepsbezigheden in de regel en redelijkerwijs van hem verlangd kan worden. (…)

Arbeidsongeschiktheid is aanwezig indien de verzekerde rechtstreeks en uitsluitend door medisch vast te stellen gevolgen van ongeval en/of ziekte voor tenminste 25% ongeschikt is tot het verrichten van werkzaamheden, die voor zijn krachten en bekwaamheden zijn berekend en die met het oog op zijn opleiding en vroegere werkzaamheden in redelijkheid van hem verlangd kunnen worden.

Bij het aldus vaststellen van de mate van arbeidsongeschiktheid zal derhalve geen rekening worden gehouden met verminderde gelegenheid tot het verkrijgen van arbeid. (…)

Mits verzekerde arbeidsongeschikt is in de zin van artikel 10, voorziet de verzekering in een uitkering indien verzekerde recht kan doen gelden op een

arbeidsongeschiktheidsuitkering krachtens de AAW."

De Amersfoortse heeft in juni 1996 en februari 1999 aan [appellante] laten weten dat voor het na-eerstejaarsrisico (rubriek B) voortaan hetzelfde criterium zou gelden als voor het eerstejaarsrisico (rubriek A), te weten arbeidsongeschiktheid voor het verzekerde beroep. In de brief van De Amersfoortse van februari 1999 staat onder meer het volgende:

"Rubriek B en Waz altijd samen?

Is het nu zo dat rubriek B en de Waz altijd samen uitkeren? En altijd met hetzelfde uitkeringspercentage? Het antwoord is: nee. Dat komt door het verschil in voorwaarden. De Amersfoortse beoordeelt in hoeverre u uw beroepswerkzaamheden niet meer kunt uitoefenen. Bij de Waz gaat men uit van andere (gangbare) arbeid buiten uw bedrijf of beroep. Het kan dus voorkomen dat De Amersfoortse wel uitkeert maar de Waz niet of minder."

[appellante] heeft zich per 28 februari 2000 bij De Amersfoortse arbeidsongeschikt gemeld in verband met rug- en beenklachten. De Amersfoortse heeft [appellante] tot 5 juli 2000 een uitkering verstrekt behorende bij 80-100% arbeidsongeschiktheid voor rubriek A, en vanaf die datum tot 3 februari 2001 een uitkering behorende bij 65-80% arbeidsongeschiktheid voor rubriek A.

[appellante] is op 12 januari 2001 bezocht door de arbeidsdeskundigen [naam 1] (hierna: [naam 1] ) en [naam 2] van De Amersfoortse. Bij brief van 1 februari 2001 heeft De Amersfoortse aan [appellante] bericht dat haar medisch adviseur op basis van het rapport dat naar aanleiding van voornoemd onderzoek is opgesteld, het controlerapport van de controlerende arts en informatie van de reumatoloog en huisarts, heeft geoordeeld dat geen sprake is van een medisch objectiveerbare aandoening die leidt tot een mate van arbeidsongeschiktheid van 25% of meer. Vanaf 3 februari 2001 heeft De Amersfoortse aan [appellante] geen uitkering (meer) verstrekt.

Met ingang van 26 februari 2001 is aan [appellante] een uitkering uit hoofde van de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (nu WAZ) verstrekt op basis van een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80-100%.

Naar aanleiding van een door [appellante] verzochte second opinion betreffende de knieklachten is [appellante] op 13 maart 2001 onderzocht door dr. [naam 3] (hierna: [naam 3] ), orthopedisch chirurg. Bij brief van 24 april 2001 heeft [naam 3] – voor zover hier van belang – het volgende geschreven aan de toenmalige huisarts van [appellante] :

"Anamnese: patiënte heeft sinds een jaar pijn ter hoogte van de binnenzijde van de knieën. De pijn wordt als inspannings gebonden ervaren. Er bestaat geen ochtendstijfheid.

‘s Avonds zouden de knieën wat zwellen.

Tot nu toe werd een behandeling ingesteld met ontstekingsremmers en fysiotherapie. Deze helpen maar de pijnverlichting is van korte duur.

Patiënte vermeldt verder dat zij niet lang met gebogen knieën kan zitten en dat strekken van beide knieën pijnverlichting geeft.

Onderzoek: horizontaal bekken, rechte beenassen, normale stand van beide enkels.

Bilateraal bestaat een kleine retropatellaire rasp. Palpatie van de mediale gewrichtsspleet is bilateraal gevoelig.

Meniscusprovocatietests en laxiteittests zijn negatief.

Röntgenonderzoek: X-knieën toont: bilateraal een versmalde mediale gewrichtsspleet.

Conclusie: de klachten passen bij een mediale compartimentsgonarthrose met retropatellaire irritatie.

Deze kan toegeschreven worden aan het beroep van patiënte: zij zit al 20 jaar achter een naaimachine met manuele aandrijving door middel van de voet. Hierbij bevinden beide knieën zich in een geflecteerde toestand.

Beleid: wij hebben een behandeling ingesteld met isometriche quadricepstraining. Een onmiddellijk effect is niet te verwachten, afname van de klachten op langere termijn wel.

Bij falen van deze conservatieve therapie valt een licht valgiserende tibiakoposteotomie te overwegen.

Wij hebben patiënte terug verwezen naar de orthopaedisch chirurg in [plaats 2] ."

Naar aanleiding van bezwaren van [appellante] tegen de onder 3.7 genoemde beslissing heeft dr. [naam 4] (hierna: [naam 4] ), orthopedisch chirurg, op 9 april 2001 op verzoek van De Amersfoortse een onderzoek uitgevoerd naar de klachten van [appellante] . Bij brief van 17 mei 2001 heeft [naam 4] – voor zover hier van belang – het volgende aan de verzekeringsarts van De Amersfoortse gerapporteerd:

"Concluderend: Is hier sprake van een [x] jarige gezonde vrouw met linker knie- en rugklachten zonder traumatische origine die al langer bestaan. Bij lichamelijk onderzoek worden behalve een functiestoornis van de rug geen duidelijke afwijkingen gevonden. Dit geldt ook voor röntgenologisch onderzoek.

In antwoord op uw vraagstelling het volgende: Mijn bevindingen vindt u boven beschreven. Een duidelijk orthopaedisch diagnose is er niet. Hieruit volgt dat er geen therapeutische overwegingen zijn. In mijn onderzoek vind ik geen aanleiding om betrokkene op basis van medisch aantoonbare gevolgen van ziekte of ongeval beperkingen op te leggen ten aanzien van het verrichten van werkzaamheden. Ik kan dan ook niet aangeven welke beperkingen, er zijn, mijns inziens zijn die er namelijk niet."

Bij brief van 29 juni 2001 heeft De Amersfoortse haar standpunt gehandhaafd, omdat volgens haar medisch adviseur ook [naam 4] van mening is dat [appellante] geen beperkingen ten aanzien van het verrichten van arbeid opgelegd kunnen worden als gevolg van medisch aantoonbare gevolgen van ziekte. In die brief heeft zij [appellante] daarnaast bericht dat de verzekerde bedragen per de premievervaldatum van 7 december 2001 worden aangepast in die zin dat het verzekerde bedrag voor rubriek A maximaal f1. 46.000,- en voor rubriek B maximaal fl. 30.000,- bedraagt.

Naar aanleiding van een klacht van [appellante] heeft De Amersfoortse opnieuw een verzekeringsgeneeskundig en arbeidsdeskundig onderzoek laten uitvoeren, gebaseerd op de bevindingen van [naam 3] . Verzekeringsgeneeskundige [naam 5] heeft op 11 juli 2001 een beperkingenprofiel opgesteld, omdat [naam 3] meer beperkingen aanwezig achtte dan [naam 4] . In het arbeidsdeskundig rapport van [naam 1] van 24 september 2001 staat – voor zover hier relevant – het volgende:

"2.2 Beperkingen volgens opgave medisch adviseur

De beperkingen zijn door de medisch adviseur aangegeven op het beperkingenformulier, d.d. 11-07-01

De volgende beperkingen zijn aangegeven:

Lichamelijke belasting:

Tillen, dragen

Staan lopen en zitten

 langdurig/veelvuldig lopen

Knie en/of heupbelasting

Aanvullende opmerkingen:

De bovengenoemde beperkingen zijn min of meer ter tegemoetkoming naar verzekerde aangenomen want zuiver op grond van de zeer lichte afwijkingen zouden er nauwelijks beperkingen moeten zijn. (…)

7. Conclusie

(…) Op grond van het beperkingenformulier is er geen arbeidsongeschiktheid."

Daarnaast heeft De Amersfoortse aan [naam 4] zijn reactie op het rapport van [naam 3] gevraagd. Bij brief van 7 september 2001 heeft [naam 4] het volgende aan de verzekeringsarts van De Amersfoortse gemeld:

"Ik heb kennis genomen van de brief van collega dr. [naam 3] , orthopaedisch chirurg van het AMC, de dato 24-04-01. Hij beschrijft daarin dat de klachten van de patiënte zouden kunnen passen bij een mediale compartimentsgonarthrose met retropatellaire irritatie. Op de röntgenfoto zou bilateraal een versmalde mediale gewrichtsspleet te zien zijn.

Anamnestisch wordt vermeld dat er geen ochtendstijfheid zou zijn, hetgeen een typisch verschijnsel is van gonarthrose en van arthrose in het algemeen. Aan de hand hiervan is het, mijns inziens, onwaarschijnlijk dat de klachten van de betrokkene worden veroorzaakt door een compartimentsgonarthrose. Temeer daar ik op de röntgenfoto eigenlijk geen afwijkingen zie.

Tevens zou er volgens collega [naam 3] sprake zijn van een bilateraal versmalde mediale gewrichtsspleet, terwijl patiënte eigenlijk voornamelijk klachten heeft aan de linker knie. Al met al kan ik dan ook niets anders dan tot de conclusie komen dat de inhoud van de brief van collega [naam 3] geen aanleiding vormt tot wijziging van mijn standpunt in deze casus.

Ik blijf bij mijn stelling dat ik geen aanleiding vind om betrokkene op basis van medisch aantoonbare gevolgen van ziekte of ongeval beperkingen op te leggen ten aanzien van het verrichten van werkzaamheden."

In het kader van de (her)beoordeling van de mate van arbeids(on)geschiktheid in het kader van de WAZ heeft op 4 december 2001 een verzekeringsgeneeskundig onderzoek van [appellante] plaatsgevonden. De conclusie van de naar aanleiding van dit onderzoek opgestelde rapportage luidt – voor zover hier van belang – als volgt:

"Er is sprake van beperking van de belastbaarheid als rechtstreeks en medisch objectief vast te stellen gevolg van ziekte of gebrek.(…) Voor de huidige mate van belastbaarheid, zie FML, d.d. 4 december 2001."

Na een uitgebreide correspondentiewisseling tussen [appellante] en De Amersfoortse, waarbij [appellante] (nogmaals) bezwaar heeft gemaakt tegen de afwijzende beslissing van De Amersfoortse, heeft De Amersfoortse bij brief van 23 januari 2002 de bezwaren van [appellante] (nogmaals) afgewezen. Daarbij heeft De Amersfoortse erop gewezen dat [appellante] op grond van de polisvoorwaarden de zaak binnen een jaar na die datum aanhangig kan maken bij de bevoegde rechter, dus tot 23 januari 2003.

Vervolgens heeft [appellante] wederom bezwaar gemaakt, onderbouwd met nieuwe medische gegevens. Daarin heeft De Amersfoortse geen aanleiding gezien haar standpunt te herzien. Uiteindelijk heeft [appellante] zich op 14 november 2002 gewend tot [geïntimeerde] , met het verzoek haar belangen te behartigen en het geschil met De Amersfoortse voor te leggen aan de rechter. Nadat [geïntimeerde] [appellante] om nadere informatie had verzocht, heeft hij op 20 maart 2003 een herzieningsverzoek aan De Amersfoortse gezonden. Hierbij heeft hij onder meer een kopie van bevindingen van een onderzoek op 12 februari 2003 in Vietnam, een arbeidsdeskundige rapportage van het UWV van 22 juli 2002 en genoemde rapportage van de verzekeringsgeneeskundige van het UWV van 4 december 2001 gevoegd. De Amersfoortse heeft afwijzend gereageerd op het herzieningsverzoek en een beroep gedaan op eerdergenoemde vervaltermijn.

De Amersfoortse heeft de verzekering op 6 mei 2003 met terugwerkende kracht per 15 juli 2001 beëindigd, omdat het bedrijf van [appellante] en haar echtgenoot per die datum is opgeheven.

[appellante] heeft een klacht tegen [geïntimeerde] ingediend bij de Deken van de Orde van Advocaten van het arrondissement Alkmaar, omdat hij de vervaltermijn heeft laten verstrijken. Bij beslissing van 28 juni 2006 heeft de Raad van Discipline in het ressort Amsterdam de klacht gegrond verklaard en aan [geïntimeerde] de maatregel van waarschuwing opgelegd.

Op 18 juli 2006 heeft [appellante] [geïntimeerde] aansprakelijk gesteld voor de schade die zij heeft geleden als gevolg van het laten verstrijken van de vervaltermijn door [geïntimeerde] . Uiteindelijk heeft [appellante] [geïntimeerde] in rechte betrokken en – samengevat – een verklaring voor recht gevorderd dat [geïntimeerde] wegens de door hem gemaakte beroepsfout aansprakelijk is en gehouden is de dientengevolge door [appellante] geleden en nog te lijden schade te vergoeden, nader op te maken bij staat. De rechtbank heeft in de hoofdprocedure de vorderingen van [appellante] toegewezen. In het vonnis van 24 juni 2015 heeft de rechtbank – voor zover hier relevant – als volgt overwogen:

"4.1. In deze procedure is niet in geschil tussen partijen dat [geïntimeerde] door het laten verstrijken van de vervaltermijn een beroepsfout heeft gemaakt, hetgeen in beginsel aansprakelijkheid en een recht op vergoeding van de hierdoor door [appellante] geleden schade met zich brengt. Partijen verschillen echter van mening over de vraag of [appellante] , door deze beroepsfout, daadwerkelijk schade heeft geleden. (…)

Voor de beantwoording van de vraag of, en zo ja, in welke mate, [appellante] als gevolg van de beroepsfout schade heeft geleden, dient te worden vastgesteld hoe de rechter op de vordering had behoren te beslissen, althans moet het te dier zake toewijsbare bedrag worden geschat aan de hand van de goede en kwade kansen die [appellante] zou hebben gehad als de vordering tijdig was ingesteld (vgl. Hoge Raad 24 oktober 1997, NJ 1998, 257). Dit betekent dat de rechtbank eerst zal dienen te onderzoeken of met voldoende zekerheid kan worden gezegd dat de rechter de vordering van [appellante] , indien deze tijdig was ingesteld, zou hebben toegewezen dan wel zou hebben afgewezen. Komt de rechtbank echter tot geen van beide voornoemde conclusies dan geldt dat sprake is van een situatie waarin als gevolg van de beroepsfout van [geïntimeerde] een kans verloren is gegaan dat de rechter de vordering had toegewezen. Deze kans, mits reëel, vertegenwoordigt dan een waarde die in beginsel voor vergoeding in aanmerking komt (vgl. Hoge Raad 19 januari 2007, NJ 2007, 63).

Anders dan door [geïntimeerde] betoogd is de rechtbank van oordeel dat er wel onzekerheid bestaat over de uitkomst van een procedure tegen de Amersfoortse, als die tijdig door [geïntimeerde] zou zijn gestart. Naar het oordeel van de rechtbank kan de kans dat die procedure succesvol zou zijn geweest voor [appellante] niet verwaarloosbaar klein worden genoemd. (…)

Nu partijen van mening verschillen over de vraag of er bij [appellante] sprake is van een medisch vast te stellen beperking in de zin van de polis is het aannemelijk dat in een procedure tegen de Amersfoortse een onafhankelijk deskundigenonderzoek zou zijn bevolen. Gelet op de door [appellante] overgelegde stukken moet de kans dat op grond van dat deskundigenonderzoek het standpunt van de Amersfoortse zou zijn verworpen, als een reële kans worden aangemerkt. [geïntimeerde] heeft in dit verband nog aangevoerd dat voor de beantwoording van de vraag of [appellante] arbeidsongeschikt is in de zin van de polisvoorwaarden geen betekenis toekomt aan de beoordelingen die hebben plaatsgevonden in het kader van de WAZ. De rechtbank verwerpt dit verweer. Weliswaar wijkt de toets van de mate van arbeidsongeschiktheid in het kader van de WAZ af van die in het kader van een particuliere verzekering, maar dat betekent niet dat aan de conclusie van het UWV dat sprake is van 80-100% arbeidsongeschiktheid, omdat sprake is van beperking van de belastbaarheid als rechtstreeks en medisch objectief vast te stellen gevolg van ziekte of gebrek, totaal geen waarde kan worden toegekend.

De mogelijkheid dat [appellante] door het verlies van de reële kans, zoals hiervoor verwoord, schade heeft geleden, is voldoende aannemelijk. Daarmee ligt de vordering tot verwijzing naar de schadestaatprocedure voor toewijzing gereed. In die schadestaatprocedure kunnen de goede en kwade kansen (opnieuw) aan de orde komen bij de beoordeling van de mate waarin de in die procedure vast te stellen schade aan de door [geïntimeerde] gemaakte beroepsfout kan worden toegerekend. (…)

verklaart voor recht dat [geïntimeerde] , als gevolg van de door hem gemaakte beroepsfout, jegens [appellante] aansprakelijk is en gehouden is de dientengevolge door [appellante] geleden schade en nog te lijden schade te vergoeden, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van verzuim tot aan de dag der algehele vergoeding,

veroordeelt [geïntimeerde] tot vergoeding aan [appellante] van die schade, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet (…)."

De vorderingen van [appellante] en de omvang van het hoger beroep

Het hof:

rechtdoende in principaal en incidenteel hoger beroep:

vernietigt het vonnis waarvan beroep,

en in zoverre opnieuw rechtdoende:

wijst de vorderingen van [appellante] , zoals deze luiden na de eiswijziging, af;

veroordeelt [appellante] tot terugbetaling aan [geïntimeerde] van het op grond van het bestreden vonnis aan [appellante] betaalde bedrag van € 136.600,-, te vermeerderen met wettelijke rente als niet binnen veertien dagen na dit arrest aan deze veroordeling is voldaan;

veroordeelt [appellante] in de kosten van het geding in beide instanties, in eerste aanleg aan de zijde van [geïntimeerde] begroot op € 79,- aan verschotten en € 9.640,- voor salaris en in principaal en incidenteel hoger beroep tot op heden op € 1.727,- aan verschotten en € 8.557,50 voor salaris en op € 163,- voor nasalaris, te vermeerderen met € 85,- voor nasalaris en de kosten van het betekeningsexploot als betekening van dit arrest plaatsvindt, te vermeerderen met de wettelijke rente, als niet binnen veertien dagen na dit arrest of het verschuldigd worden van de nakosten aan de kostenveroordeling is voldaan;

verklaart deze veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het meer of anders gevorderde.

Dit arrest is gewezen door mrs. J.F. Aalders, R.M. de Winter en Y. Steeg-Tijms en door de rolraadsheer in het openbaar uitgesproken op 1 november 2022.