HR, 12-09-2003, nr. R02/084HR
ECLI:NL:PHR:2003:AF9468
- Instantie
Hoge Raad
- Datum
12-09-2003
- Zaaknummer
R02/084HR
- LJN
AF9468
- Vakgebied(en)
Personen- en familierecht (V)
- Brondocumenten en formele relaties
ECLI:NL:HR:2003:AF9468, Uitspraak, Hoge Raad (Civiele kamer), 12‑09‑2003; (Cassatie)
Conclusie: ECLI:NL:PHR:2003:AF9468
ECLI:NL:PHR:2003:AF9468, Conclusie, Hoge Raad (Advocaat-Generaal), 12‑09‑2003
Arrest Hoge Raad: ECLI:NL:HR:2003:AF9468
- Vindplaatsen
NJ 2004, 6 met annotatie van S.F.M. Wortmann
NJ 2004, 6 met annotatie van S.F.M. Wortmann
Uitspraak 12‑09‑2003
Inhoudsindicatie
12 september 2003 Eerste Kamer Rek.nr. R02/084HR JMH/HJH Hoge Raad der Nederlanden Beschikking in de zaak van: [De vrouw], wonende te [woonplaats], VERZOEKSTER tot cassatie, advocaat: mr. H.H. Barendrecht, t e g e n [de man], wonende te [woonplaats], VERWEERDER in cassatie, advocaat: mr. J. van Duijvendijk-Brand. 1. Het geding in feitelijke instanties
12 september 2003
Eerste Kamer
Rek.nr. R02/084HR
JMH/HJH
Hoge Raad der Nederlanden
Beschikking
in de zaak van:
[De vrouw],
wonende te [woonplaats],
VERZOEKSTER tot cassatie,
advocaat: mr. H.H. Barendrecht,
t e g e n
[Verweerder],
wonende te [woonplaats],
VERWEERDER in cassatie,
advocaat: mr. J. van Duijvendijk-Brand.
1. Het geding in feitelijke instanties
Met een op 30 dan wel 31 mei 2000 ter griffie van de rechtbank te Leeuwarden ingekomen verzoekschrift heeft verzoekster tot cassatie - verder te noemen: de vrouw - zich gewend tot die rechtbank en - na wijziging van haar verzoek - verzocht om voor zover mogelijk bij beschikking uitvoerbaar bij voorraad:
a. tussen partijen op 12 december 1980 in de gemeente Alphen aan den Rijn gehuwd, de echtscheiding uit te spreken en partijen te veroordelen om met elkander over te gaan tot verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap, waarin zij met elkander zijn gehuwd, met benoeming van een notaris en een onzijdig persoon als volgens de wet;
b. de man te veroordelen om zolang de vrouw met beide kinderen de echtelijke woning aan de [A-straat] te [plaats] bewoont en de kinderen de middelbare school bezoeken, aan haar bij vooruitbetaling met ingang van 1 augustus 1999 als partneralimentatie ƒ 6.000,-- per maand en als kinderalimentatie ƒ 250,-- per kind per maand te betalen; daarnaast te bepalen dat als een of beide kinderen een vervolgopleiding gaat volgen, de kosten van studie van het desbetreffende kind volledig ten laste van de man komen, en voorts te bepalen dat de lasten verbonden aan bewoning van de woning aan de [A-straat] te [plaats] voor rekening van de man komen;
c. de man te veroordelen om vanaf de eerste van de maand volgend op de maand waarin de vrouw met beide kinderen de voormalige echtelijke woning heeft verlaten en elders haar intrek heeft genomen aan haar bij vooruitbetaling als partneralimentatie ƒ 10.000,-- per maand te betalen, en haar als bijdrage in de kosten van verzorging en onderhoud van de kinderen ƒ 250,-- per kind per maand te betalen, en voorts te bepalen dat zodra een of beide kinderen een vervolgopleiding gaat volgen, de kosten van studie van het desbetreffende kind volledig ten laste van de man komen;
d. de man te veroordelen om vanaf de eerste van de maand volgend op de maand waarin één kind van partijen niet meer bij de vrouw woont, aan de vrouw bij vooruitbetaling als partneralimentatie ƒ 7.500,-- per maand te betalen, en haar ƒ 1.250,-- per maand als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van het bij haar inwonende kind te betalen, en voorts te bepalen dat de kosten van levensonderhoud en studie van het niet bij de vrouw wonende kind volledig ten laste van de man komen;
e. de man te veroordelen om vanaf de eerste van de maand volgend op de maand waarin geen van beide kinderen bij verzoekster woont, aan verzoekster bij vooruitbetaling een partneralimentatie van ƒ 7.500,-- per maand te betalen, en voorts te bepalen dat de kosten van levensonderhoud en studie van de kinderen van partijen volledig ten laste van de man komen;
f. te bepalen dat de man de alimentatie verschuldigd is voor een termijn van tien jaar na ontbinding van het huwelijk, welke termijn wordt bekort tot zeven jaren, ingeval de man buiten zijn schuld stopt met werken;
g. te bepalen dat indien verzoekster inkomen uit arbeid geniet, de netto inkomsten daarvan eerst na zeven jaren na datum ontbinding van het huwelijk in mindering komen op de door de man verschuldigde alimentatie;
h. voor recht te verklaren dat de tussen partijen overeengekomen alimentatie niet gewijzigd kan worden, behoudens op grond van een zo ingrijpende wijziging van omstandigheden, dat partijen naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet langer aan het beding mogen worden gehouden.
i. te bepalen dat de man aan de vrouw over de als partneralimentatie en kinderalimentatie aan de vrouw uit te keren bedragen de wettelijke indexering van art. 1:402a BW betaalt, berekend vanaf 1 januari 2000.
De man heeft het verzoek van de vrouw omtrent de partner- en kinderalimentatie bestreden en zelfstandig verzocht echtscheiding tussen partijen uit te spreken met een nevenverzoek omtrent de verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap.
De vrouw heeft het verdelingsverzoek van de man bestreden.
De rechtbank heeft bij beschikking van 10 januari 2001 de echtscheiding tussen partijen uitgesproken, partijen gelast over te gaan tot verdeling van de huwelijksgemeenschap, het alimentatieverzoek ten aanzien van het oudste kind niet-ontvankelijk verklaard, en de beslissing omtrent de partneralimentatie en de kinderalimentatie ten aanzien van het jongste kind aangehouden.
Bij beschikking van 24 oktober 2001 heeft de rechtbank:
- de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van haar eigen levensonderhoud over de periode van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil en met ingang van 1 september 2001 bepaald op ƒ 1.337,-- per maand;
- de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van het jongste kind over de periode van 28 maart 2001 tot september 2001 bepaald op nihil en met ingang van 1 september 2001 bepaald op ƒ 530,-- per maand, en
- het overige, waaronder hetgeen met betrekking tot de wijze van verdeling van de huwelijksgemeenschap is verzocht, afgewezen.
Tegen beide beschikkingen heeft de vrouw wat betreft haar verzoeken omtrent de partner- en kinderalimentatie voor beide kinderen hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof te Leeuwarden.
De man heeft een verweerschrift ingediend.
Bij beschikking van 24 juli 2002 heeft het hof:
met betrekking tot de beschikking van de rechtbank te Leeuwarden van 10 januari 2001:
- de vrouw niet-ontvankelijk verklaard in het door haar tegen deze beschikking ingestelde hoger beroep met betrekking tot de door de man te betalen onderhoudsbijdrage ten behoeve van het oudste kind, en
- de beschikking voor het overige bekrachtigd, voor zover deze nog verder in het beroep is betrokken;
met betrekking tot de beschikking van de rechtbank te Leeuwarden van 24 oktober 2001:
- de beschikking waarvan beroep vernietigd voor zover het betreft de door de man aan de vrouw te betalen bijdragen in de kosten van verzorging en opvoeding van het jongste kind, en in de kosten van levensonderhoud van de vrouw;
en in zoverre opnieuw beslissende:
- de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van het jongste kind:
* met ingang van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil, en
* met ingang van 1 september 2001 bepaald op € 240,51 (ƒ 530,--) per maand;
- de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de vrouw:
* met ingang van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil, en
* met ingang van 1 september 2001 bepaald op € 1.198,03 (ƒ 2.640,--) per maand;
- deze beschikking tot zover uitvoerbaar bij voorraad verklaard, en
- bepaald dat iedere partij de eigen kosten van het geding in hoger beroep draagt.
De beschikking van het hof is aan deze beschikking gehecht.
2. Het geding in cassatie
Tegen de beschikking van het hof heeft de vrouw beroep in cassatie ingesteld. Het cassatierekest is aan deze beschikking gehecht en maakt daarvan deel uit.
De man heeft verzocht het beroep te verwerpen.
De conclusie van de Advocaat-Generaal D.W.F. Verkade strekt tot vernietiging van de bestreden beschikking en tot verwijzing van het geding naar een aangrenzend hof.
De advocaat van de man heeft bij brief van 11 juni 2003 op die conclusie gereageerd.
3. Beoordeling van de middelen
3.1 In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.
(i) Partijen zijn op 12 december 1980 in gemeenschap van goederen gehuwd. Uit het huwelijk zijn twee kinderen geboren, [de zoon], geboren op 31 oktober 1982 en [de dochter], geboren op 26 maart 1985. Het huwelijk is op 28 maart 2001 ontbonden door inschrijving van de beschikking van de rechtbank van 10 januari 2001 waarbij echtscheiding is uitgesproken.
(ii) Partijen hebben concept-afspraken gemaakt ter zake van de gevolgen van hun echtscheiding, gedateerd 10 juli 1999. Een onderdeel hiervan luidt:
"[de vrouw] Alleenstaand:
Partneralimentatie fl. 7.500 per maand. Met een maximum van tien jaar na scheidingsdatum.
Doch:
-- indien [de man] 7 jaar na scheidingsdatum buiten zijn schuld stopt met werken, wordt er geen alimentatie meer betaald.
-- indien [de vrouw] na de periode van 7 jaar na scheidingsdatum eigen inkomsten uit werk verkrijgt, worden deze van alimentatie afgetrokken."
3.2 Het gaat in cassatie om de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de vrouw. De rechtbank heeft in haar beschikking van 10 januari 2001 geoordeeld dat zij de hiervóór in 3.1 onder (ii) vermelde in juli 1999 door partijen ondertekende concept-afspraken ziet als een intentie-verklaring van partijen, die nadere uitwerking behoefde. In haar beschikking van 24 oktober 2001 oordeelde de rechtbank dat in die concept-afspraken niet een alimentatieovereenkomst in de zin van art. 1:158 of 1:159 BW besloten ligt. Tegen deze oordelen richtte zich de eerste appelgrief van de vrouw in het door haar ingestelde hoger beroep. Nadat het hof (in rov. 6 en 7) van de bestreden beschikking had geoordeeld dat de concept-afspraken, wat er zij van de vraag of deze een beding van niet-wijziging in de zin van art. 1:159 lid 1 BW inhouden, in ieder geval zijn vervallen, doordat niet binnen drie maanden nadien een verzoek tot echtscheiding is ingediend, alsmede dat ook naderhand niet een beding van niet-wijziging is tot stand gekomen, vervolgde het hof in rov. 8:
"Wat er zij van de vraag of er in de concept-afspraken van 10 juli 1999 een rechtens bindende afspraak is gemaakt over de door de man te betalen alimentatie, niet staat vast dat partijen de gevolgen van het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 in deze afspraken hebben verdisconteerd. Dit brengt mee dat het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 is aan te merken als een relevante wijziging van omstandigheden op grond waarvan een hernieuwde beoordeling van de draagkracht van de man per 31 december 2000 gerechtvaardigd is."
Na de hernieuwde beoordeling van de draagkracht van de man (in rov. 18-21) heeft het hof de bijdrage in de kosten van het levensonderhoud van de vrouw met ingang van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil en met ingang van 1 september 2001 op € 1.198,03 (ƒ 2.640,--) per maand.
3.3.1 De middelen I en II keren zich tegen de hiervóór aangehaalde rov. 8 van het hof. Deze middelen nemen kennelijk en terecht tot uitgangspunt dat, waar het hof in het midden heeft gelaten of in de concept-afspraken een rechtens bindende afspraak over de door de man te betalen alimentatie is gemaakt, in cassatie veronderstellenderwijs ervan moet worden uitgegaan dat zulks inderdaad het geval was, zij het dat daarvan, in verband met het door het hof - in cassatie onbestreden - in rov. 5 overwogene, geen beding van niet-wijziging in de zin van art. 1:159 BW deel uitmaakte.
3.3.2 Daarvan uitgaande klaagt middel I dat het hof in rov. 8 een onbegrijpelijke uitleg heeft gegeven aan het hiervóór in 3.1 onder (ii) aangehaalde onderdeel van die afspraken door te oordelen dat niet vast staat dat partijen de gevolgen van het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 in deze afspraken hebben verdisconteerd, althans dat de beschikking op dit punt onvoldoende is gemotiveerd. Uit de bewoordingen van de afspraak is volgens het middel duidelijk dat partijen hebben stilgestaan bij de vraag welke de gevolgen voor de alimentatie ten behoeve van de vrouw zouden zijn in het geval de man binnen zeven jaar na de inschrijvingsdatum van de echtscheidingsbeschikking (door partijen aangeduid als echtscheidingsdatum), zonder werk zou zijn. De man zou, indien hij binnen zeven jaar na de echtscheidingsdatum buiten zijn schuld zou stoppen met werken, de overeengekomen alimentatie betalen, aldus het middel.
3.3.3 Middel I slaagt. Met zijn oordeel in rov. 8 dat "niet [vaststaat] dat partijen de gevolgen van het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 in deze afspraken hebben verdisconteerd" heeft het hof tot uitdrukking gebracht dat de concept-afspraken geen regeling inhielden voor het geval dat de man (gedurende de eerste zeven jaren) na de echtscheiding buiten zijn schuld werkloos zou worden.
Uit het feit dat partijen voor het geval dat de man "7 jaar na scheidingsdatum buiten zijn schuld stopt met werken" een regeling hebben willen treffen, blijkt dat partijen zich de mogelijkheid hebben gerealiseerd van onvrijwillige werkloosheid van de man. Het ligt niet aanstonds voor de hand dat zij dienaangaande slechts een regeling zouden hebben willen treffen uitsluitend voor de periode nadat zeven jaren na de echtscheiding zouden zijn verstreken.
In het licht van het debat tussen partijen en het zojuist overwogene had het hof zijn evenvermelde oordeel dan ook van een motivering dienen te voorzien, die evenwel ontbreekt.
3.3.4 Voorzover middel II, dat eveneens is gebaseerd op het onder 3.3.1 vermelde uitgangspunt, voortbouwt op middel I, slaagt het eveneens. Het middel wordt ook overigens terecht voorgesteld.
Het systeem van art. 159 leden 1 en 2 in verbinding met art. 401 lid 1 BW moet aldus worden begrepen dat, indien een beding als bedoeld in art. 159 lid 1 niet is gemaakt (of een zodanig beding ingevolge lid 2 van dat artikel is vervallen), art. 401 lid 1 toepasselijk is, in dier voege dat in een geval waarin partijen bewust zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven, de rechter slechts tot een wijziging van de overeenkomst betreffende levensonderhoud zal mogen overgaan, indien de verzoeker stelt en de rechter aannemelijk oordeelt dat na het tot stand komen van de overeenkomst een wijziging van omstandigheden is ingetreden die meebrengt dat de wederpartij, in het licht van alle dan bestaande omstandigheden, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid ongewijzigde instandhouding van de overeenkomst niet mag verwachten. Gezien de aan echtgenoten toekomende vrijheid de financiële gevolgen van hun echtscheiding zelf te regelen, zal de rechter zowel bij zijn oordeel of aan deze voorwaarde is voldaan als, zo dit het geval is, bij de uitoefening van zijn bevoegdheid tot wijziging van de omtrent het levensonderhoud getroffen regeling, terughoudendheid moeten betrachten. Dit brengt mee dat hij bij een eventuele wijziging van de uitkering tot levensonderhoud zoveel mogelijk aansluiting moet zoeken bij wat partijen bij hun overeenkomst voor ogen stond, waarbij hij mede zal dienen te letten op het verband dat kan zijn beoogd tussen de regeling betreffende het levensonderhoud en eventuele door partijen getroffen regelingen van andere aard (HR 23 oktober 1987, nr. 7167, NJ 1988, 438).
3.3.5 In het licht van het zojuist overwogene klaagt middel II terecht dat het hof door te spreken van "een relevante wijziging van omstandigheden" onvoldoende inzicht heeft gegeven in zijn gedachtengang.
Indien het hof daarmee heeft bedoeld toepassing te geven aan art. 1:401 lid 1 BW en derhalve heeft onderzocht of de overeengekomen alimentatie door wijziging van omstandigheden heeft opgehouden aan de wettelijke maatstaven te voldoen, dan behoefde zijn oordeel nadere motivering. De vrouw heeft immers in hoger beroep (pleitnotities van 11 april 2002 onder 5), naast het hiervoor besproken punt van de vermindering van draagkracht als gevolg van onvrijwillige werkloosheid, met een beroep op voormelde beschikking gesteld dat partijen welbewust van de wettelijke maatstaven op het punt van draagkracht en behoefte zijn afgeweken, doordat om fiscale redenen een veel lagere dan kostendekkende kinderalimentatie is overeengekomen, partijen vaste termijnen voor alimentatiebetaling zijn overeengekomen ongeacht de behoeftigheid en draagkracht, doordat de draagkracht van de man en de behoefte van de vrouw een hoger bedrag aan alimentatie toelieten en doordat voor een maximale termijn van tien jaar in plaats van 12 jaar is gekozen.
Indien het hof met "een relevante wijziging van omstandigheden" heeft bedoeld dat na het tot stand komen van de overeenkomst een wijziging van omstandigheden, zoals hiervóór in 3.3.4 bedoeld, is ingetreden die meebrengt dat de wederpartij, in het licht van alle dan bestaande omstandigheden, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid ongewijzigde instandhouding van de overeenkomst niet mag verwachten, behoefde ook dat oordeel nadere motivering. Een motivering van dat oordeel ontbreekt evenwel.
3.3.6 Middel III heeft betrekking op de hernieuwde beoordeling door het hof van de draagkracht van de man. Het middel klaagt over het ongemotiveerd voorbijgaan aan essentiële stellingen van de vrouw met betrekking tot de verdiencapaciteit van de man. Het middel slaagt op grond van hetgeen is vermeld in de conclusie van de Advocaat-Generaal onder 3.18 en 3.20.
4. Beslissing
De Hoge Raad:
vernietigt de beschikking van het gerechtshof te Leeuwarden van 24 juli 2002;
verwijst het geding ter verdere behandeling en beslissing naar het gerechtshof te Amsterdam.
Deze beschikking is gegeven door de vice-president R. Herrmann als voorzitter en de raadsheren H.A.M. Aaftink, D.H. Beukenhorst, A.M.J. van Buchem-Spapens en F.B. Bakels, en in het openbaar uitgesproken door de raadsheer F.B. Bakels op 12 september 2003.
Conclusie 12‑09‑2003
Inhoudsindicatie
12 september 2003 Eerste Kamer Rek.nr. R02/084HR JMH/HJH Hoge Raad der Nederlanden Beschikking in de zaak van: [De vrouw], wonende te [woonplaats], VERZOEKSTER tot cassatie, advocaat: mr. H.H. Barendrecht, t e g e n [de man], wonende te [woonplaats], VERWEERDER in cassatie, advocaat: mr. J. van Duijvendijk-Brand. 1. Het geding in feitelijke instanties
Rekestnr. R02/084 HR
Mr. D.W.F. Verkade
Parket 28 mei 2003
Conclusie inzake:
[De vrouw]
tegen
[De man]
1. Inleiding
In deze procedure twisten partijen, ex-echtelieden, over de vraag of een tussen hen op 10 juli 1999 gemaakte alimentatieafspraak als rechtens bindende afspraak is te beschouwen. Het hof heeft dit in het midden gelaten, volgens verzoekster tot cassatie ten onrechte. Er is voorts een motiveringsklacht over de uitleg van de afspraak, en een klacht over door het hof niet behandelde stellingen met betrekking tot de verdiencapaciteit van de man.
Naar blijken zal, acht ik alle drie klachten gegrond.
2. Feiten en procesverloop(1)
2.1. Verzoekster tot cassatie [de vrouw] (hierna: de vrouw), en verweerder in cassatie [de man] (hierna: de man), zijn op 12 december 1980 in gemeenschap van goederen gehuwd. Uit het huwelijk zijn twee kinderen geboren: [de zoon], geboren op 31 oktober 1982 en [de dochter], geboren op 26 maart 1985.
2.2. Partijen hebben concept-afspraken gemaakt terzake van de gevolgen van hun echtscheiding, gedateerd 10 juli 1999. Een onderdeel hiervan luidt:(2)
'[de vrouw] alleenstaand:
Partner alimentatie f 7.500,00 per maand. Met een maximum van tien jaar na scheidingsdatum.
Doch:
--indien [de man] 7 jaar na scheidingsdatum buiten zijn schuld stopt met werken, wordt er geen alimentatie meer betaald.(...)'.
2.3. Bij beschikking van 10 januari 2001 heeft de rechtbank te Leeuwarden de echtscheiding tussen partijen uitgesproken. Bij deze beschikking is de zaak wat betreft de alimentatiebijdragen ten behoeve van de vrouw en de minderjarige [de dochter], alsmede wat betreft de wijze van verdeling van de huwelijksgemeenschap verwezen naar een nadere terechtzitting.
2.3. Bij beschikking van 24 oktober 2001 heeft de rechtbank de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de vrouw (i) over de periode van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil, en (ii) met ingang van 1 september 2001 bepaald op f. 1.337,- per maand.
De rechtbank heeft de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van de verzorging en opvoeding van de minderjarige [de dochter] (i) over de periode van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil, en (ii) met ingang van 1 september 2001 bepaald op f. 530,- per maand.
Hetgeen de vrouw meer of anders heeft verzocht, is door de rechtbank afgewezen.
2.4. De vrouw heeft beroep ingesteld tegen de beschikkingen van 10 januari 2001 en 24 oktober 2001 onder aanvoering van vijf grieven. De eerste grief richtte zich tegen de overweging van de rechtbank dat de in juli 1999 door partijen ondertekende conceptafspraken slechts als intentieverklaring zijn te beschouwen(3) en dat er geen sprake is van een overeenkomst in de zin van art. 1:158 of art. 1:159 BW.(4)
De tweede grief klaagde over het oordeel van de rechtbank dat de vrouw binnen afzienbare tijd in staat geacht wordt in ieder geval ten dele in haar eigen levensonderhoud te voorzien.
De overige drie grieven richtten tegen de wijze waarop de rechtbank de draagkracht van de man heeft berekend.
2.5. In de nu bestreden beschikking van 24 juli 2002 heeft het hof met betrekking tot de eerste grief van de vrouw onder meer overwogen:
'6. Wat er zij van de vraag of voormelde concept-afspraken [van 10 juli 1999, A-G] een beding van niet-wijziging inhouden in de zin van art. 1:159 lid 1 BW, op grond van art. 1:159 lid 2 is een eventueel beding vervallen, nu niet binnen drie maanden nadien een verzoek tot echtscheiding is ingediend.
7. Ten aanzien van de vraag of er naderhand een beding van niet-wijziging tot stand is gekomen oordeelt het hof als volgt. Uit de stukken en de behandeling ter zitting is gebleken dat de raadsvrouw van de man naar aanleiding van de concept-afspraken van partijen van 10 juli 1999 bij brief van 13 september 1999 aan de raadsvrouw van de vrouw een convenant met een niet-wijzigingsbeding heeft toegezonden. Dit concept-convenant is aan te merken als een aanbod in de zin van art. 6:217 lid 1 BW. De raadsvrouw van de vrouw heeft bij brief van 9 maart 2000 op dit aanbod gereageerd door toezending van een nieuw concept-convenant. Dit nieuwe concept wijkt in verschillende opzichten, ook op het punt van het niet-wijzigingsbeding (zo op het punt van ingangsdatum/termijn en uitzonderingsgevallen), sterk af van dat van de raadsvrouw van de man. Ingevolge het bepaalde in art. 6:225 lid 1 BW, heeft deze reactie van de raadsvrouw van de vrouw dan ook te gelden als een nieuw aanbod onder verwerping van het oorspronkelijke. Dit brengt mee dat - ook ten aanzien van het niet-wijzigingsbeding - geen sprake is van een aanbod dat is aanvaard zodat, gelet op art. 6:217 lid 1 BW, ook naderhand geen niet-wijzigingsbeding tussen partijen is overeengekomen.
8. Wat er zij van de vraag of er in de concept-afspraken van 10 juli 1999 een rechtens bindende afspraak is gemaakt over de door de man te betalen alimentatie, niet staat vast dat partijen de gevolgen van het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 in deze afspraken hebben verdisconteerd. Dit brengt mee dat het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 is aan te merken als een relevante wijziging van omstandigheden op grond waarvan een hernieuwde beoordeling van de draagkracht van de man per 31 december 2000 gerechtvaardigd is.'
2.6. Na beoordeling van de overige grieven van de vrouw heeft het hof de beschikking van 10 januari 2001 bekrachtigd, en de beschikking van 24 oktober 2001 vernietigd voor zover het betreft de door de man aan de vrouw te betalen bijdragen in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarige [de dochter] en in de kosten van levensonderhoud van de vrouw.
Het hof heeft, in zoverre opnieuw rechtdoende, de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [de dochter] met ingang van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil, en met ingang van 1 september 2001 op € 240,51 (f. 530,-) per maand, en de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud met ingang van 28 maart 2001 tot 1 september 2001 bepaald op nihil, en met ingang van 1 september 2001 op € 1.198,03 (f. 2.640,-) per maand.
2.7. Van de beschikking van het hof heeft de vrouw tijdig cassatieberoep ingesteld.(5) De man heeft een verweerschrift ingediend.
3. Behandeling van de cassatiemiddelen
3.1. In cassatie voert de vrouw drie middelen aan. Middelen I en II behelzen klachten tegen 's hofs hierboven geciteerde rov. 8.
Middel III bevat een motiveringsklacht ten aanzien van de door het hof gehanteerde draagkrachtberekening.
3.2. Middel I klaagt erover dat het hof in rov. 8, eerste volzin, heeft geoordeeld dat niet vaststaat dat partijen de gevolgen van het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000 in de afspraken van 10 juli 1999 hebben verdisconteerd, nu zij dat blijkens de bewoordingen van de afspraak wél hebben gedaan. Uit de bewoordingen van de afspraak is, aldus het middel, duidelijk dat partijen hebben stilgestaan bij de vraag welke de gevolgen voor de alimentatie voor de vrouw zouden zijn in het geval dat de man binnen 7 jaar zonder werk zou zijn. De man zou, indien hij binnen 7 jaar na echtscheidingsdatum buiten zijn schuld zou stoppen met werken, de overeengekomen alimentatie betalen.
3.3. Ik citeer nogmaals de desbetreffende tekst:
'[de vrouw] alleenstaand:
Partner alimentatie f 7.500,00 per maand. Met een maximum van tien jaar na scheidingsdatum.
Doch:
--indien [de man] 7 jaar na scheidingsdatum buiten zijn schuld stopt met werken, wordt er geen alimentatie meer betaald.(...)'.
3.4. Ik acht de klacht, verstaan als motiveringsklacht, op zichzelf terecht voorgesteld. Zonder nadere motivering, die ontbreekt, laat het boven bedoelde beding zich niet anders interpreteren dan dat de man (i) (maximaal) tien jaar het bedrag van f. 7.500 per maand aan de vrouw 'alleenstaand' zou betalen; doch (ii: uitzondering) dat de man geen alimentatie meer zou betalen na stoppen met werken buiten zijn schuld; maar (iii: uitzondering op de uitzondering) in elk geval tenminste zeven jaar de f. 7.500 aan de vrouw 'alleenstaand' zou betalen, dus ook bij eerder stoppen met werken door de man buiten zijn schuld.
3.5. Of deze klacht ook tot cassatie kan leiden in het licht van voldoende (processueel) belang, hangt af van het lot van middel II. Daarover thans.
3.6. Middel II klaagt erover dat het hof in rov. 8 ten onrechte in het midden heeft gelaten of er in de conceptafspraken van 10 juli 1999 een rechtens bindende afspraak is gemaakt over de door de man te betalen alimentatie, maar wél een relevante wijziging van omstandigheden constateert, die een hernieuwde beoordeling van de draagkracht van de man (per 31 december 2001) rechtvaardigt.
Het hof miskent, aldus het middel, dat partijen - naar de vrouw heeft gesteld en de man niet heeft weersproken - bewust zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven, zoals door de vrouw gesteld en door de man niet betwist, en dat onder die omstandigheden de alimentatie niét gewijzigd kan worden op de enkele grond dat die niet meer aan de wettelijke maatstaven voldoet, maar alleen op grond dat naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid de overeenkomst betreffende de alimentatie voor de vrouw niet meer in stand zou kunnen blijven.
3.7. Ook dit middel wordt m.i. terecht voorgesteld.
Het hof heeft de (nadere, jurisprudentiële) regels waarnaar alimentatievaststelling resp. -wijziging moet worden beoordeeld door elkaar gehaald, en derhalve geschonden.
Die maatstaven zijn, kort gezegd en voor zover in deze zaak van belang, als volgt:
(i) bij gebreke aan een alimentatieovereenkomst (convenant):
- vaststelling alimentatie overeenkomstig behoeftigheid/draagkracht (art. 1:157 jo art. 1:397)
- wijziging volgens criterium art. 1:401, lid 1: 'wanneer zij nadien door wijziging van omstandigheden ophoudt aan de wettelijke maatstaven te voldoen': vervolgens wettelijke alimentatiemaatstaven;
(ii) bij aanwezigheid van een alimentatieovereenkomst (convenant):
- vaststelling alimentatie als overeengekomen (art. 1:158)
- wijziging volgens criterium art. 1:401, lid 1: 'wanneer zij nadien door wijziging van omstandigheden ophoudt aan de wettelijke maatstaven te voldoen': vervolgens wettelijke alimentatiemaatstaven
tenzij
- (ii.a) beding van niet-wijziging (art. 1:159): dan verzwaard criterium van art. 1:159 lid 3: 'een zo ingrijpende wijziging van omstandigheden, dat de verzoeker naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet langer aan het beding kan worden gehouden'; of
- (ii.b) geen beding van niet-wijziging maar bewuste afwijking(6) van wettelijke maatstaven: dan verzwaard criterium van HR 23 oktober 1987 (NJ 1988, 438 m.nt. EAAL). Het laatstbedoelde verzwaarde criterium sluit aan bij art. 1:159 lid 3, met m.i. een eerder beperkende dan verruimende 'Haviltex'-toets ten nadele van degene die wijziging verzoekt.
3.8. De desbetreffende overwegingen van even genoemde beschikking HR 23 oktober 1987 (NJ 1988, 438) geef ik, gemakshalve, hieronder nog even weer:
'3.1. Partijen hebben op de voet van art. 1:158 BW bij overeenkomst bepaald in hoeverre na de echtscheiding de man tegenover de vrouw tot een uitkering tot haar levensonderhoud zal zijn gehouden. Het hof overweegt (r.o. 11) dat pp. bij het aangaan van deze overeenkomst "niet de intentie hebben gehad de wettelijke maatstaven in acht te nemen". Aldus brengt het hof tot uitdrukking dat partijen bewust van de wettelijke maatstaven zijn afgeweken. Deze vaststelling is in cassatie niet bestreden, zodat van de juistheid ervan moet worden uitgegaan. Voorts moet er in cassatie van worden uitgegaan dat bij de overeenkomst een beding als bedoeld in art. 159 lid 1 niet is gemaakt.
3.2. Het systeem van art. 159 leden 1 en 2 in verbinding met art. 401 lid 1 moet aldus worden begrepen dat, indien een beding als bedoeld in art. 159 lid 1 niet is gemaakt (of een zodanig beding ingevolge lid 2 van dat artikel is vervallen), art. 401 lid 1 toepasselijk is, in dier voege dat in een geval waarin pp. bewust zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven, de rechter slechts tot een wijziging van de overeenkomst betreffende levensonderhoud zal mogen overgaan, indien de verzoeker stelt en de rechter aannemelijk oordeelt dat na het tot stand komen van de overeenkomst een wijziging van omstandigheden is ingetreden die meebrengt dat de wederpartij, in het licht van alle dan bestaande omstandigheden, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid ongewijzigde instandhouding van de overeenkomst niet mag verwachten. Gezien de aan echtgenoten toekomende vrijheid de financiële gevolgen van hun echtscheiding zelf te regelen, zal de rechter zowel bij zijn oordeel of aan deze voorwaarde is voldaan als, zo dit het geval is, bij de uitoefening van zijn bevoegdheid tot wijziging van de omtrent het levensonderhoud getroffen regeling, terughoudendheid moeten betrachten. Dit brengt mee dat hij bij een eventuele wijziging van de uitkering tot levensonderhoud zoveel mogelijk aansluiting moet zoeken bij wat pp. bij hun overeenkomst voor ogen stond, waarbij hij mede zal dienen te letten op het verband dat kan zijn beoogd tussen de regeling betreffende het levensonderhoud en eventuele door pp. getroffen regelingen van andere aard.
3.3. Uit het vorenstaande volgt dat de opvatting van het hof dat, nu pp. bij het aangaan van de onderhavige overeenkomst bewust zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven, die overeenkomst "nimmer" door de rechter op de voet van art. 401 lid 1 kan worden gewijzigd, onjuist is. In zoverre is middel I gegrond. Het middel faalt echter voor zover het uitgaat van een ruimere toepassingsmogelijkheid van genoemde bepaling dan hierboven uiteengezet.
3.4. Middel II faalt. Uit 's hofs vaststelling dat pp. bij het aangaan van de onderhavige overeenkomst bewust zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven, vloeit voort dat het derde lid van art. 401 in dit geval geen toepassing kan vinden (HR 15 november 1974, NJ 1976, 122).'
3.9. Tegen deze achtergrond is niet juist dat het hof in rov. 8 (i) in het midden laat of een overeenkomst in de zin van art. 1:158 is overeengekomen en bovendien voorbij gaat aan de gestelde 'bewuste afwijking van de wettelijk maatstaven', en (ii) vervolgens louter 'een relevante wijziging van omstandigheden', gelegen in het einde van het dienstverband van de man per 31 december 2000, voldoende acht voor een 'hernieuwde beoordeling van de draagkracht', waarop 's hofs beschikking vervolgens voortborduurt. Toepassing van de aan (i) verbonden criteria brengt een significant ander beoordelingskader met zich mee, met potentieel significant andere resultaten dan toepassing van de uit (ii) voortvloeiende normen.
3.10. Er is (begrijpelijkerwijs) in cassatie nog debat over de vraag óf de vrouw in appel voldoende beroep gedaan heeft op een 'bewuste afwijking van de wettelijk maatstaven', en of de man daartegen al dan niet tegenspraak heeft geleverd.
Hoewel enigszins 'kantje boord', meen ik, afgaande op het verweerschrift in cassatie namens de man (nr. 2.11) dat de vrouw in deze verzoekschriftprocedure ten deze (net) genoeg gesteld heeft.
Wat de tegenspraak van de man betreft: voor zover daarvan sprake was, heeft het hof over een en ander niet beslist, en wordt de cassatieklacht van de vrouw daarmee niet aangetast.
3.11. Omdat middel II m.i. slaagt, vervalt het voorbehoud dat ik in nr. 3.5 nog maakte over het slagen van middel I. Ook middel I slaagt. Maar ik voeg daaraan toe dat de vrouw nog allerminst mag rekenen op het in de conceptovereenkomst van 10 juli 1999 vermelde bedrag van f. 7.500 per maand, reeds omdat het hof waarnaar de zaak nu verwezen dient te worden, opnieuw moet oordelen over het onderwerp van middel II.
3.12. Middel III bevat een motiveringsklacht over de wijze waarop het hof de draagkracht van de man heeft berekend. Het middel stelt dat, nu het hof expliciet melding heeft gemaakt van het verschil in de zienswijzen van de man en de vrouw ten aanzien van de vraag hoe de draagkracht van de man moet worden beoordeeld, het hof de stellingen van de vrouw met betrekking tot de verdiencapaciteit en de verdiensten van de man niet volledig onbesproken had mogen laten.
3.13. Heeft de vrouw, bij het slagen van middelen I en II, nog belang bij middel III? Ik meen van wel.
Zoals gezegd ligt na terugverwijzing de vraag of er een rechtens bindende alimentatieovereenkomst is gesloten, nog open. Indien die vraag alsnog in negatieve zin wordt beantwoord, komt bij de verwijzingsrechter de beoordeling van de draagkracht van de man ten volle aan de orde. En wordt de vraag of de aanwezigheid van een rechtens bindende alimentatieovereenkomst positief beantwoord, dan speelt bij een (kort gezegd: marginale) toetsing van de vraag of de man daaraan nog gehouden kan worden, het feitelijk oordeel over de draagkracht van de man eveneens een rol.
3.14. Bij de beoordeling van middel III zijn aan de orde de motiveringseisen die kunnen worden gesteld aan beslissingen als de onderhavige, betreffende het vaststellen en wegen van de door partijen met het oog op hun draagkracht en behoefte aangevoerde omstandigheden. Deze motiveringseisen zijn niet hoog - aan de feitenrechter wordt op dit punt een grote vrijheid gelaten - maar ze zijn ook niet nihil.(7)
3.15. De rechter is, zo blijkt uit een beschikking van de Hoge Raad van 17 maart 2000, NJ 2000, 313 (B./S.), niet gehouden alle berekeningen in zijn beschikking op te nemen, mits daaruit voldoende blijkt van welke gegevens de rechter gebruik heeft gemaakt. Ook behoeft de rechter indien partijen van verschillende draagkrachtberekeningen zijn uitgegaan niet aan te geven welke draagkrachtberekening hij aan zijn beslissing ten grondslag heeft gelegd.(8)
3.16. Waar motiveringsklachten tegen alimentatiebeschikkingen in cassatie slagen, betreft het m.i. vaak niet het eigenlijke afwegen en waarderen van de factoren die de draagkracht of de behoefte bepalen, doch bijvoorbeeld het, voorafgaand aan die afweging en waardering, passeren van een essentiële stelling of een vergissing bij het vaststellen van de feiten. Ik verwijs naar HR 17 maart 2000, NJ 2000, 333 (K./V.) met conclusie A-G Wesseling-Van Gent, waar een essentiële stelling was gepasseerd.
3.17. Ik keer terug naar de klacht van middel III.
Blijkens de toelichting op het middel zou het hof ten onrechte slechts de door de man bij brief van 11 mei 2001 overgelegde draagkrachtberekening als uitgangspunt hebben genomen, en - hoewel het in rov. 9 constateert dat partijen over een en ander van mening verschillen - niet zijn ingegaan op de stellingen van de vrouw, die erop had gewezen dat genoemde draagkrachtberekening een onjuist beeld gaf van de verdiensten en de verdiencapaciteit van de man.
Het onderdeel verwijst naar grief III van de vrouw in haar beroepschrift tegen de beschikking van de rechtbank, en naar de aan het hof overgelegde pleitnota, waarin op het volgens de vrouw onjuiste beeld van de verdiensten van de man en diens verdiencapaciteit uitvoerig is ingegaan.
3.18. Kennisneming van het dossier leert dat deze verwijzingen in het middel ter zake zijn. Zo heeft de vrouw in het kader van haar grief III erop gewezen dat de man gedurende vrijwel het gehele huwelijk van partijen uitzonderlijk goed heeft verdiend, en dat het onbegrijpelijk is dat de man dat opeens niet meer zou kunnen. In haar optiek behoorde te worden uitgegaan van een verdiencapaciteit van f. 400.000,- bruto per jaar.
Ook stelde de vrouw - onder meer - dat de man bij de oprichting van [A] BV aanzienlijke winsten heeft gemaakt door zichzelf uit te lenen als interim-manager aan multinationals tegen een uurloon van f.1.250,-, en daarbij het werkaanbod niet aan kon.
De draagkracht van de man diende dan ook niet slechts gebaseerd te worden op de omzetcijfers van [A] B.V. over het eerste kwartaal van 2001, zoals de rechtbank gedaan heeft.
In de pleitaantekeningen namens de vrouw is dit standpunt nader onderbouwd.(9) De man zou aanbiedingen voor goede banen hebben afgewimpeld en zou ten onrechte geschermd hebben met zijn gezondheidsproblemen. Verder zou de man werkzaamheden voor het familiebedrijf Profilex Plasticindustrie NV in België verrichten. Tijdens het huwelijk heeft hij ook voor dit bedrijf gewerkt en hij ontving, aldus de vrouw, forse bedragen voor deze diensten.
Al deze omstandigheden dienen, aldus de vrouw, een rol te spelen bij het bepalen van de verdiencapaciteit van de man.
3.19. Het gaat thans uiteraard niet om de juistheid van deze stellingen, waartegenover stellingen van de man over diens inkomen en diens - verminderde - verdiencapaciteit staan. Het gaat thans om de vraag of het hof de hier bedoelde stellingen van de vrouw eenvoudig heeft mogen passeren.
Dit roept de vervolgvraag op, of hier essentiële stellingen van vrouw aan de orde zijn.
3.20. Die vraag beantwoord ik bevestigend. Bij de bepaling van de draagkracht van een onderhoudsplichtige komt het - althans in het geval van een voor herstel vatbaar inkomensverlies - niet alleen aan op het inkomen dat onderhoudsplichtige verwerft, maar ook op het inkomen dat hij geacht kan worden zich redelijkerwijs in de naaste toekomst te kunnen verwerven.(10)
Het hof heeft is derhalve in zijn motiveringsplicht tekortgeschoten door aan de stellingen van de vrouw over de verdiencapaciteit van de man hetzij voorbij te gaan, hetzij die stellingen zonder begrijpelijke redengeving te verwerpen. Middel III is in zoverre gegrond.
4. Conclusie
Mijn conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden beschikking en tot verwijzing van het geding naar een aangrenzend hof.
De procureur-generaal bij de
Hoge Raad der Nederlanden,
A-G
1 De par. 2.1 - 2.3 zijn ontleend aan de pp. 1-3 van de beschikking van het hof.
2 Bijlage 1 bij het 'Verweerschrift zelfstandig verzoek tevens wijziging verzoek' in eerste aanleg (in het A-dossier nr. 3). Het hof verwijst op p. 3 minder nauwkeurig naar het 'Verweerschrift zelfstandig verzoek' (dat is in het A-dossier nr. 2).
3 Beschikking van 10 januari 2001, p. 2.
4 Beschikking van 24 oktober 2001, p. 1.
5 Het verzoekschrift tot cassatie is op 24 oktober bij de Hoge Raad ingekomen.
6 Vgl. over 'bewuste afwijking': HR 15 november 1974, NJ 1976, 122; HR 12 november 1982, NJ 1983, 81; H. Lenters, De alimentatieovereenkomst, Advbl. 1994, p. 541.
7 Vgl. Asser-De Boer (1998), nr. 620 en zie voorts bijv. nrs. 2.5-2.9 van de conclusie van A-G Bakels voor HR 29 juni 2001, NJ 2001, 495.
8 Zie HR 23 september 1983, NJ 1984, 90.
9 Pleitaantekeningen mr. Bauer bij het hof (11 april 2002), punt 7.
10 HR 26 juni 1981, NJ 1981, 483; HR 23 januari 1998, NJ 1998, 707 m.nt. JdB; vgl. ook HR 10 september 1999, NJ 2000, 82 alsmede HR 23 november 2001, RvdW 2001, 187, NJ 2002, 280 m.nt. JdB.