HR, 19-06-2012, nr. 11/01462

Verdachte is bij arrest van 22 juli 2010 door het Gerechtshof te Amsterdam wegens "Medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, onder B, van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd" veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vier maanden, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar, en tot een taakstraf, bestaande uit een werkstraf, van 200 uur, subsidiair 100 dagen hechtenis.

Namens verdachte heeft mr. H.J. Visser, advocaat te Haarlem, vier middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel klaagt dat het Hof het verweer van de raadsman, dat er sprake was van onvoldoende concrete verdenking en dat er dus geen redelijk vermoeden van schuld was voorafgaand aan het betreden van het pand waarin de stekkenkwekerij is aangetroffen en het toepassen van verdere dwangmiddelen, ten onrechte heeft verworpen, althans dat die verwerping onbegrijpelijk is.

Het Hof heeft ten aanzien van bedoeld verweer in zijn arrest het volgende overwogen en beslist:

Bij de aan de Hoge Raad gezonden stukken van het geding bevindt zich een proces-verbaal van 17 oktober 2006, opgemaakt op ambtseed door [verbalisant 1], inspecteur van politie, inhoudende:

Ik stel voorop dat verdenking van overtreding van de Opiumwet onder omstandigheden kan worden aangenomen op basis van anoniem aan de politie verstrekte informatie.2. De beantwoording van de vraag of dergelijke informatie in het concrete geval toereikend is, is in belangrijke mate afhankelijk van de aan de feitenrechter voorbehouden weging en waardering van omstandigheden. Het oordeel van de feitenrechter dienaangaande kan in cassatie slechts in beperkte mate worden getoetst.3.

Het Hof heeft vastgesteld dat er in het onderhavige geval sprake was van twee in tijd onderscheiden bij de RCIE binnengekomen meldingen. In die meldingen werd gesproken van overtreding van de Opiumwet, het bestaan van een hennepkwekerij op een genoemde locatie met een gedetailleerde plaatsbepaling, en er werden namen genoemd van zowel de verdachte (als kweker) als de eigenaar van de loods. Het Hof heeft voorts vastgesteld dat zowel de personalia van verdachte, als de personalia van de eigenaar van de loods, alsmede de stelling dat de laatste inderdaad eigenaar was van de loods, door middel van een administratief onderzoek zijn geverifieerd. Het oordeel van het Hof, dat zo bezien de aldus voorliggende gegevens een toereikende grondslag gevormd hebben voor het ontstaan van een redelijk vermoeden van overtreding van de Opiumwet, toen en daar, op grond waarvan de politie bevoegd was het pand te betreden, is in het licht van 's Hofs vaststellingen niet onbegrijpelijk en kan in cassatie niet verder worden getoetst.

Dat inspecteur [verbalisant 1] op het moment van binnenkomen van de informatie geen oordeel over de betrouwbaarheid van de informatie kon geven, doet hier niet aan af. Daartoe heeft hij immers, zoals gerelateerd in zijn proces-verbaal en zoals ook door het Hof is vastgesteld, nader onderzoek gedaan naar de in de informatie genoemde personen en locatie.

In de toelichting op het middel wordt aangevoerd dat de redenering van het Hof dat anders dan in het geval van een anonieme tip bij informatie van een informant van de CIE wel enige toetsing heeft plaatsgevonden "reeds omdat die informant als zodanig in het register is ingeschreven" onbegrijpelijk is, in aanmerking genomen dat inspecteur [verbalisant 1] in zijn proces-verbaal nu juist verklaart dat hij omtrent de betrouwbaarheid van de informatie die hij van de informant heeft ontvangen geen oordeel kan geven. Mijns inziens heeft het Hof met zijn overweging tot uitdrukking willen brengen dat in geval van een informant in ieder geval bij de CIE bekend is van wie de informatie komt en er dus in zoverre wel een aanknopingspunt is voor de toetsing van de betrouwbaarheid. Een dergelijke toetsing is, afgezien van de inhoudelijke aspecten, niet mogelijk bij een anonieme tip.

Dat laat onverlet dat uit de toetsing van de informatie van een informant kan komen dat er ook bezien in het licht van de herkomst van de tip geen oordeel te geven is over de betrouwbaarheid van de informatie. In dat geval is er ook een nader onderzoek nodig, zoals in casu door concrete informatie uit het bericht te verifiëren. Zoals dat ook zou moeten gebeuren in geval van een anonieme tip.

Zo bezien acht ik de overweging van het Hof niet onbegrijpelijk.

Het middel faalt derhalve.

Het tweede middel klaagt dat het Hof het verweer van de raadsman, dat de doorzoeking van het pand onrechtmatig is geweest en dat er sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs dat als bewijsmiddel moet worden uitgesloten waarna er geen of niet voldoende bewijs resteert om tot een veroordeling te kunnen komen, ten onrechte heeft verworpen, althans dat die verwerping onbegrijpelijk is.

Het Hof heeft ten aanzien van bedoeld verweer in zijn arrest het volgende overwogen en beslist:

Het proces-verbaal aantreffen hennepkwekerij bevindt zich onder de stukken, en houdt, voor zover hier van belang, het volgende in:

In de toelichting op het middel wordt aangevoerd dat in het proces-verbaal aantreffen hennepkwekerij de door de politie verstrekte informatie ten aanzien van het onderzoek en de aanleiding daartoe uiterst summier zijn verwoord en dat daarmee niet voldoende inzicht wordt gegeven in hoe het onderzoek is uitgevoerd en wat daarvoor de juridische basis was. De steller van het middel stelt dat het Hof dit ten onrechte af doet met de opmerking in het arrest dat de toestemming van de verdachte om het pand te betreden niet expliciet blijkt uit het proces-verbaal en dat in dit verband de verslaglegging van hetgeen is voorgevallen en is verricht bepaald geen schoonheidsprijs verdient.

Laat ik vooropstellen dat met zijn overweging omtrent het niet expliciet blijken van toestemming van verdachte het Hof de raadsman juist toegeeft dat er niet zo maar uitgegaan kan worden van toestemming. In dat opzicht zie ik niet wat het belang is van verdachte om over die overweging van het Hof te klagen. Het Hof is niet uitgegaan van toestemming voor het betreden van de loods. Als ik het goed lees wordt de grief gekoppeld aan de stelling dat er geen redelijk vermoeden van schuld bestond, zodat er geen betredingsbevoegdheid gold in de zin van art. 9 lid 1 onder b van de Opiumwet. Zoals ik bij de bespreking van het eerste middel echter al heb geconcludeerd acht ik het oordeel van het Hof dat er wel sprake was van een redelijk vermoeden van overtreding van de Opiumwet niet onbegrijpelijk. In dat licht bezien geeft het oordeel van het Hof dat de politie de betredingsbevoegdheid van art. 9 lid 1 onder b van de Opiumwet mocht toepassen, geen blijk van een verkeerde rechtsopvatting.

De volgende grief in de toelichting op het middel houdt in dat anders dan het Hof redeneert uit het proces-verbaal aantreffen hennepkwekerij niet blijkt dat er geen sprake is geweest van een doorzoeking en uitsluitend van zoekend rondkijken. In het proces-verbaal wordt gerelateerd dat nadat verdachte de deur voor de verbalisanten had geopend en deze hem hadden verteld waarom zij daar waren, verdachte naar een ruimte achter in de loods had gewezen en die ruimte aan de verbalisanten had laten zien. In die ruimte stond een in werking zijnde hennepkwekerij. Vervolgens wijst verdachte de verbalisanten naar een plek op de eerste verdieping van het pand en daar treffen de verbalisanten een tweede hennepkwekerij aan. Het komt mij voor dat het hof op basis van deze inhoud van het proces-verbaal niet onbegrijpelijk heeft kunnen oordelen dat er geen sprake is geweest van een doorzoeking. Opsporingsambtenaren hebben de verschillende ruimtes in het perceel betreden waarbij kort gezegd een zogeheten stekkenkwekerij voor de hand werd aangetroffen.

De slotopmerking in de toelichting op het middel houdt in dat het Hof niet uitsluitend had mogen uitgaan van het gestelde in het proces-verbaal. Aldus wordt niet alleen miskend dat de selectie en waardering van het bewijs is voorbehouden aan de feitenrechter, maar ook dat verdachte ter zitting niet heeft ontkend dat hij de kweekruimtes aan de politie heeft gewezen.

Het middel faalt.

Het derde middel klaagt dat het Hof het verzoek van de raadsman om de verbalisanten die het proces-verbaal aantreffen hennepkwekerij hebben opgesteld als getuigen te (doen) horen ten onrechte althans ontoereikend gemotiveerd heeft afgewezen.

Blijkens de pleitnota heeft de raadsman het volgende verzoek gedaan:

Het hof heeft dit verzoek als volgt afgewezen:

Het hof heeft de juiste maatstaf toegepast. Dat lijkt de steller van het middel te miskennen in de laatste zin van de toelichting op het middel waar hij stelt dat het (doen) horen van de genoemde getuigen "in het belang van de verdediging"is. De hier toepasselijke maatstaf is of het horen van de getuigen noodzakelijk is. Het Hof overweegt dat er geen gebreken kleven aan de toepassing van wettelijke bevoegdheden. Deze overweging is, geïsoleerd bezien, weinig overtuigend. Het gaat er immers om of een nader feitelijk onderzoek naar de gang van zaken nodig is om uit te maken of rechtmatig is gehandeld. Uit het arrest is op te maken dat het Hof niet uitgaat van door de verdachte gegeven toestemming voor het betreden van de loods. Daardoor is het belangrijkste motief dat ten grondslag is gelegd aan het getuigenverzoek komen te vervallen. Het Hof heeft het horen van de getuigen over "de gang van zaken tijdens de betreding van het pand" ook verder niet noodzakelijk hoeven achten, gelet op hetgeen aan het verzoek overigens ten grondslag was gelegd. Ik concludeer daarom dat het middel faalt.

Het vierde middel klaagt dat het hof weliswaar heeft geconstateerd dat de redelijke termijn is overschreden, doch daarin geen aanleiding heeft gevonden om de op te leggen straf te matigen.

Het hof heeft ten aanzien van de redelijke termijn het volgende overwogen en beslist:

Het rechtsgevolg dat het hof aan de overschrijding van de redelijke termijn heeft verbonden, kan slechts op zijn begrijpelijkheid worden getoetst.4. Overschrijding van de redelijke termijn leidt in strafzaken in beginsel tot strafvermindering. Het staat de rechter echter vrij om - na afweging van alle daartoe in aanmerking te nemen belangen en omstandigheden, waaronder de mate van overschrijding van de redelijke termijn - te volstaan met de enkele vaststelling dat inbreuk is gemaakt op art. 6, eerste lid, EVRM.5. Het oordeel van het Hof dat met die vaststelling kan worden volstaan is, mede gelet op de mate van overschrijding, niet onbegrijpelijk.

Het middel kan niet tot cassatie kan leiden.

De middelen falen. Middel 3 kan bespreking vergen. De overige middelen kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.