HR, 05-12-2014, nr. 13/05801

(R. Barents, Het verdrag van Lissabon: achtergronden en commentaar, blz. 112).

Op grond van de gemeenschapstrouw (artikel 4 VEU) moet door de lidstaten voorrang worden gegeven aan het Unierecht. Het voorrangsbeginsel werd in 1964 door het Hof van Justitie in het arrest Costa/ENEL gepostuleerd;

Lenaerts en Van Nuffel beschrijven de consequenties van het voorrangsbeginsel aldus dat op de lidstaten niet enkel de verplichting rust om een regeling die in strijd is met het Unierecht te wijzigen, maar ook om — zolang dit niet is geschied — die regeling meteen buiten toepassing te laten (K. Lenaerts en Van Nuffel, Europees recht in hoofdlijnen, Maklu 2003, nr. 633). Opgemerkt zij dat de heer K. Lenaerts rechter is bij het HvJ EU.

Bovendien verleent het Verdrag aan particulieren het recht om voor de nationale rechter vergoeding te verkrijgen van de schade die een lidstaat hem door een schending van het gemeenschapsrecht veroorzaakt, ook al is die schending door de nationale wetgever begaan (Brasserie du Pêcheur en Factortame, C-46/93 en C48/93, r.o. 31–36).

Artikel 4, lid 3 VEU (beginsel van Unietrouw of beginsel van loyaliteit) luidt;.

Rechtspraak van het HvJ EU inzake artikel 110 VWEU.

Het is vaste en overvloedige rechtspraak van het HvJ EU, neergelegd in artikel 110 VWEU (discriminatieverbod) dat het verboden is iedere rechtstreekse of indirecte discriminatie van importen uit andere lidstaten te bezigen of iedere vorm van bescherming van concurrerende nationale producties te beschermen.

Artikel 110 VWEU luidt;

De lidstaten heffen op producten van de overige lidstaten, al dan niet rechtstreeks, geen hogere binnenlandse belastingen van welke aard ook dan die welke, al dan niet rechtstreeks, op gelijksoortige nationale producten worden geheven.

Bovendien heffen de lidstaten op de producten van de overige lidstaten geen zodanige binnenlandse belastingen, dat daardoor andere producties zijdelings worden beschermd.

De strijdige nationale regelgeving.

In casu wordt het verbod van artikel 110 VWEU geschonden doordat — zoals door belanghebbende betoogd in alle instanties — lidstaat Nederland in de belastingwet, die de registratiebelasting, die eenmalig verschuldigd is bij de eerste registratie van een auto in lidstaat Nederland regelt, een belasting opneemt waarbij voor de eerste registratie in Nederland van een gebruikte (dus uit het buitenland, waaronder een andere lidstaat) auto een belasting heft waarvan vergelijkbare, gebruikte, binnenlandse auto's per definitie zijn uitgesloten. Immers, het gaat om een eenmalige belasting voor de registratie in het krachtens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kentekens, waarbij voor gebruikte reeds in het binnenland geregistreerde auto's een restant-BPM is besloten in de restwaarde die evenredig is met de waardeontwikkeling van de auto en om die reden uitgesloten zijn van de wettelijke regeling van artikel 10 lid 2 Wet BPM 1992.

Inzake het verbod ex. artikel 110 VWEU heeft het hof inzake dit onderliggende geschil voldoende en duidelijke rechtspraak ontwikkeld dat het in alle gevallen uitgesloten moet zijn dat over te importeren producten niet meer belasting mag worden geheven dan over vergelijkbare reeds in het binnenland aanwezige gelijksoortige producten.

Naar nationale regeling bedraagt de termijn voor het instellen van bezwaar 6 weken na de voldoening van belasting op aangifte.

Naar nationale regeling heeft de Inspecteur op grond van artikel 65 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) de bevoegdheid een onjuiste belastingaanslag of beschikking ambtshalve te verminderen. Een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing of teruggaaf kan door hem ambtshalve worden verleend. Het voorgaande is van overeenkomstige toepassing ten aanzien van degene die een onjuist bedrag op aangifte heeft voldaan of afgedragen, of van wie een onjuist bedrag is ingehouden.

De uitvoering van deze bevoegdheden is verder geregeld in het besluit Ambtshalve Verminderen of Teruggeven (hierna: BAVT), welke besluit het karakter heeft van een beleidsregel waaraan belanghebbende rechten kan ontlenen.

De termijn waarin kan worden verzocht om ambtshalve teruggaaf eindigt 5 jaar na de beëindiging van het kalenderjaar waarin de belasting werd voldaan.

Paragraaf. 2 lid 3 BAVT luidt;

§ 2. In welke gevallen ambtshalve verminderen of teruggeven?

3. Naar aanleiding van een niet ontvankelijk bezwaarschrift of verzoek:

Indien wegens het te laat indienen van een bezwaarschrift of een in de wet voorzien verzoek dan wel om andere redenen van formele aard de indiener van het bezwaarschrift of verzoek niet ontvankelijk is in zijn bezwaar of verzoek, behandelt de inspecteur dit bezwaarschrift of verzoek als een verzoek om ambtshalve verminderen of teruggeven van belasting. De inspecteur verleent ambtshalve de vermindering of teruggaaf van belasting waarvoor belanghebbende redelijkerwijs in aanmerking komt bij de uitspraak waarin de niet-ontvankelijkheid wordt uitgesproken.

Aldus bestaat er voor de Inspecteur de bevoegdheid om in gevallen dat wegens het te laat indienen van een bezwaarschrift teruggaaf van belasting te verlenen indien belanghebbende redelijkerwijs in aanmerking komt voor een teruggaaf van belasting waarbij de niet-ontvankelijkheid wordt uitgesproken.

Artikel 3:45 Awb luidt;

In de procedures voor de rechtbank en het gerechtshof te Amsterdam heeft belanghebbende betoogd dat op grond van artikel 26 AWR ‘de voldoening of afdracht op aangifte, dan wel de inhouding door een inhoudingsplichtige, van een bedrag als belasting wordt voor de mogelijkheid van beroep gelijkgesteld met een voor bezwaar vatbare beschikking van de inspecteur.

De wettelijke voorschriften inzake bezwaar en beroep tegen zodanige beschikking zijn van overeenkomstige toepassing, voor zover de aard van de voldoening, de afdracht of de inhouding zich daartegen niet verzet.’

In het beroepschrift in r.o. 2.7 en in het hoger beroepschrift in 3.2 heeft belanghebbende betoogd middels een citaat uit het boek heffing van belasting door middel van betaling op aangifte van prof. dr. M.W.C. Feteris ;

Bron; prof. dr. M.W.C. Feteris, heffing van belasting door middel van betaling op aangifte, Kluwer, blz. 269 e.v.

Uit het voormelde citaat van prof. dr. M.W.C. Feteris volgt naar de mening van belanghebbende dat voor wat betreft de voldoening van belasting op aangifte in beginsel dezelfde regels uit de Awb en AWR van toepassing als op andere bezwaren in belastingzaken, zoals bezwaren tegen belastingaanslagen en voor bezwaar vatbare beschikkingen van de fiscus.

De wettelijke verplichting die (voor een bestuursorgaan) volgt uit artikel 3:45 Awb, om belanghebbende te wijzen op de mogelijkheid indien tegen een besluit bezwaar kan worden gemaakt of beroep kan worden ingesteld daarvan bij de bekendmaking en bij de mededeling van het besluit melding te maken, geldt dus ook voor voldoening van belasting op aangifte.

Belanghebbende heeft In 2.7 van het hoger beroepschrift ook gewezen op de volgende overweging;

Aangezien het recht om bezwaar te maken afhankelijk is van de mogelijkheid een besluit aan een bestuursrechter voor te leggen moet art. 3:45 Awb zo worden begrepen dat een bestuursorgaan bij alle voor beroep vatbare besluiten (hetgeen wettelijk wordt voorafgegaan door bezwaar red. JV) moet aangeven welke rechtsgang daartegen open staat’. (bron: mr. dr. G.A.C.M. van Ballegooij, mr. T. Barkhuijsen, W. den Ouden en J.E.M. Polak, Bestuursrecht in het Awb-tijdperk).

Belanghebbende heeft in 3.15 van het hoger beroepschrift gewezen op de rechtspraak van de hoogste rechtscolleges dat het ontbreken van een rechtsmiddelenverwijzing bij een besluit of uitspraak in beginsel leidt tot verschoonbaarheid van de termijnoverschrijding.

Nu uit het voorgaande naar de opvatting van belanghebbende volgt dat de voldoening van belasting op aangifte volgens de wet gelijkgesteld wordt met een voor bezwaar vatbare beschikking van de Inspecteur, en belanghebbende er op gewezen had moeten worden dat hij bezwaar kon instellen en binnen welke termijn, geeft het oordeel van het gerechtshof te Amsterdam blijk van een verkeerde rechtsopvatting.

Het gerechtshof Amsterdam heeft, onder verwijzing naar rechtspraak van Uw Raad en het HvJ EU geoordeeld dat de nationale bezwaartermijn van 6 weken geen onredelijke termijn is en niet in strijd komt met het gelijkheidsbeginsel en het doeltreffendheidsbeginsel.

Belanghebbende heeft betoogd dat alle nationale rechtsordes van de lidstaten het beginsel van gezag van gewijsde kennen.

Uit vergelijkend onderzoek blijkt evenwel, ondanks de grote betekenis die toekomt aan het gezag van gewijsde, de werking ervan niet absoluut is. In de diverse nationale rechtsordes zijn uitzonderingen, zij het onder strikte voorwaarden, op het gezag van gewijsde mogelijk. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn als er sprake is van bedrog of indien in de onaantastbaar geworden uitspraak een flagrante inbreuk op fundamentele rechten wordt gemaakt. Uit de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens blijkt dat het gezag van gewijsde geen duidelijke schendingen van fundamentele (gemeenschaps)rechten kan dekken. (EHRM, 16 april 2002, S.A. Dangeville/Frankrijk).

Belanghebbende heeft in zijn pleitnota van 24 mei 2013 bij het gerechtshof te Den Bosch betoogd dat met een beroep op het voorrangsbeginsel het Unierecht voorrang behoeft op de nationale regels van procesautonomie omdat de belasting is geheven in strijd met rechtspraak van het HvJ EU en de tekst van het Verdrag.

Belanghebbende heeft daarin op blz. 3 e.v. van zijn pleitnota verwezen naar de analyse van A-G Leger in zijn conclusie van het arrest van 13 januari 2004, C-453/00, Kühne en Heitz NV, alsmede naar een aantal andere arresten van het HvJ EU met aldaar aangehaalde rechtspraak (Dilexport, Deville, Lansy, Barra).

Belanghebbende heeft o.m. betoogd dat uit r.o. 70 van voormelde conclusie de A-G opgemaakt dat ‘het beginsel van procesautonomle toepassing dient te vinden in het kader van de uitoefening in rechte van een op het gemeenschapsrecht gebaseerd recht, en niet in het kader van het bestaan van een dergelijk recht.’

Belanghebbende vermeld verder op blz. 4 van zijn pleitnota dat dat gezien r.o. 70 de door verweerder voorgestane wijze van heffing in strijd is met het Unierecht — welke heffing nadrukkelijk is verboden en niet gestoeld op enige wetmatigheid en een later beroep daarop van een ingezetene op grond van nationale procesautonomie verworpen zou kunnen worden.

Het voorrangsbeginsel verzet zich daar terecht tegen.

Aldus is de rechtsopvatting van het gerechtshof te Amsterdam dat de niet-ontvankelijkverklaring achterwege moet blijven — in samenhang bezien met de feiten en omstandigheden in de onderliggende zaak — er is immers in strijd met bestaande rechten van belanghebbende volgens de tekst van artikel 110 VWEU en de voldoende duidelijke en overvloedige rechtspraak van het HvJ EU belasting geheven — onjuist.

Het gegeven oordeel van het gerechtshof te Amsterdam is onbegrijpelijk en had nadere motivering benodigd, nu — gezien de feiten en omstandigheden in het onderhavige geval — zonder die nadere motivering voor meerderlei uitleg vatbaar kan zijn en sec juist dan wel onjuist kan zijn.

Het is immers geen absoluut gegeven dat bij een inbreuk op artikel 110 VWEU de regels van het Unierecht voorrang behoeven op regels van nationale procesautonomie.

Dat heeft belanghebbende ook betoogd.

Slechts dan wanneer belanghebbende bestaande rechten heeft op grond van een op het Unierecht gebaseerd recht, b.v. op grond van het fiscaal discriminatieverbod van artikel 110 VWEU en de daaruit voortkomende voldoende duidelijke uitlegging door het HvJ EU, heeft belanghebbende betoogd onder verwijzing naar r.o. 70 in de conclusie van A-G Leger bij het arrest Kühne en Heitz, C-453/00 dient het beginsel van de procesautonomie buiten toepassing te blijven.

Op blz. 5 van de pleitnota heeft belanghebbende dat betoogd;

Ik leid uit deze rechtspraak af, dat het beginsel van de procesautonomie toepassing dient te vinden in het kader van de uitoefening in rechte van een op het gemeenschapsrecht gebaseerd recht, en niet in het kader van het bestaan van een dergelijk recht. Voorts dient men zich te realiseren, dat een verruiming van de strekking van het beginsel van de procesautonomie buiten dit huidige kader erop neer zou komen, dat het bestaan van aan het gemeenschapsrecht ontleende rechten afhankelijk wordt gesteld van de stand van de Interne bepalingen van de verschillende lidstaten. Dit zou moeilijk te verenigen zijn met de vereisten die uit de aard van het gemeenschapsrecht voortvloeien, zoals met name het voorrangsbeginsel en het beginsel van uniforme toepassing. Het Hof is deze weg niet Ingeslagen om hieruit af te leiden dat particulieren een recht op schadevergoeding hebben, welk recht rechtstreeks zijn grondslag vindt In het gemeenschapsrecht.’

Belanghebbende heeft betoogd in 2.18 van zijn hoger beroepschrift dat het effectiviteitsbeginsel is uitgewerkt in het beginsel van effectieve rechtsbescherming. Een particulier moet de rechten en aanspraken die hij aan het gemeenschapsrecht kan ontlenen, binnen de nationale rechtsorde daadwerkelijk geldend kunnen maken.

Dit kan leiden tot inbreuken op de nationale procedurele autonomie zoals het opzij zetten van een nationale bezwaar- of beroepstermijn.

Zie E. Pechler, formeel recht en J.H. Jans, R. de Lange, S. Prechal en R.J.G.M. Widdershoven, inleiding tot Europees bestuursrecht, Nijmegen, 2e druk, blz. 338–366.

Belanghebbende heeft in zijn pleitnota van 24 mei 2013 bij het gerechtshof te Den Bosch betoogd met verwijzing naar het arrest Dilexport dat uit het Unie-recht volgt dat verweerder de verplichting heeft de teveel geheven belasting in strijd met het Unie-recht terug te betalen (Dilexport 9 februari 1999, nr. C-343/96).

In dat arrest heeft het HvJ EU overwogen;

Door het ontbreken van een nadere motivering is de opvatting van het gerechtshof te Amsterdam onbegrijpelijk, te meer nu uit die opvatting zou kunnen worden geconcludeerd dat regels van nationale procedurele autonomie absolute werking hebben, ook in het geval van een inbreuk op de fundamentele rechten, zoals artikel 110 VWEU en of het voorrangsbeginsel of het beginsel van Unietrouw.

R.o. 4.6; ‘Het Hof overweegt ter zake als volgt. Een ambtshalve beslissing van de Inspecteur is door de wetgever niet aangemerkt als een voor bezwaar vatbare beschikking. Derhalve opent, ook indien de Inspecteur in het voorliggende geval reden had moeten vinden gebruik te maken van de bevoegdheid ambtshalve te verminderen dan wel teruggaaf te verlenen, de beslissing op het in geding zijnde verzoek van belanghebbende niet de weg voor een toetsing door de belastingrechter van de juistheid van zijn beslissing.’

Belanghebbende heeft betoogd dat het BAVT een beleidsregel is op grond waarvan belanghebbende — als gepubliceerd beleid — rechten kan ontlenen (2.11 hoger beroepschrift).

Nu de discretionaire bevoegdheid in het BAVT is beperkt door het voormelde in het BAVT, immers er staat beschreven hoe in bepaalde omstandigheden de discretionaire bevoegdheid zal worden uitgeoefend, kon belanghebbende hier een vruchtbaar beroep op doen.

Belanghebbende heeft in zijn beroepschrift in betoogd;

§ 2, lid 3 BAVT;

Naar aanleiding van een niet ontvankelijk bezwaarschrift of verzoek:

Indien wegens het te laat indienen van een bezwaarschrift of een in de wet voorzien verzoek dan wel om anders redenen van formele aard de Indiener van het bezwaarschrift of verzoek niet ontvankelijk is in zijn bezwaar of verzoek, behandelt de inspecteur dit bezwaarschrift of verzoek als een verzoek om ambtshalve verminderen of teruggeven van belasting. De inspecteur verleent ambtshalve de vermindering of teruggaaf van belasting waarvoor belanghebbende redelijkerwijs in aanmerking komt bij de uitspraak waarin de niet-ontvankelijkheid wordt uitgesproken.

Nu niet in geschil kon zijn dat belanghebbende redelijkerwijs recht had op een teruggaaf, had die teruggaaf verleend moeten worden.

Daaraan doet niet af dat de Belastingdienst in de uitspraak op bezwaar stelt dat zij ten tijde van de voldoening op aangifte van mening was, en dat ook kon zijn, dat artikel 10 lid 2 Wet BPM 1992 niet in strijd met artikel 110 VWEU was.

Immers, als de Belastingdienst — als decentraal orgaan van de lidstaat Nederland — het niet wist ten tijde van de voldoening, dan moest zij het ten minste weten ten tijde van de uitspraak door Uw Raad op 2 maart 2012, nr. 11/00785. Pas daarna is er uitspraak op bezwaar gedaan.

Slechts door te ontkennen het duidelijke recht van de hoogste rechtsorde en de hoogste rechter niet te kennen — en daarmee blijk te geven van een onjuiste opvatting — kon de Belastingdienst de rechten die belanghebbende had op grond van het gepubliceerde beleid omzeilen, daarmee ook wederom het Unierecht terzijde stellend. Ook heeft de Inspecteur met zijn uitspraak op bezwaar het arrest van Uw Raad van 2 maart 2012, nr. 11/00785 niet gerespecteerd.

Belanghebbende heeft In zijn pleitnota van 24 mei 2013 bij het gerechtshof te Den Bosch betoogd met verwijzing naar het arrest Dilexport dat uit het Unie-recht volgt dat verweerder de verplichting heeft de teveel geheven belasting in strijd met het Unie-recht terug te betalen (Dilexport 9 februari 1999, nr. C-343/96).

In dat arrest heeft het HvJ EU overwogen;

De Inspecteur heeft met een beroep op de in de beleidsregels van het BAVT, meer bepaald paragraaf 5, lid 1 van het BAVT een regeling getroffen waaruit volgt dat hij In het geval als het onderhavige waarin belanghebbende op grond van eigen gepubliceerde regels recht heeft op teruggaaf, deze teruggaaf — op onjuiste gronden — wordt ontzegd.

Immers, door toepassing te geven aan de opgenomen bepaling dat belanghebbende geen recht heeft op terugbetaling van belasting indien de voldoening op aangifte of de afdracht op aangifte onherroepelijk is komen vast te staan vóór de dag, waarop het arrest door de Hoge Raad is gewezen, onderscheidenlijk vóór de dagtekening van het beleidsbesluit of andere schriftelijke aanwijzing volgt daaruit dat een dergelijke bepaling immers de natuurlijke of rechtspersonen die niet aan deze voorwaarde voldoen ontzegt zonder meer het recht op terugbetaling van de onverschuldigd betaalde bedragen en maakt daardoor de uitoefening door de justitiabelen van de hun door het gemeenschapsrecht verleende rechten onmogelijk.

In het arrest Kühne Heitz heeft het HvJ EU onder meer overwogen dat indien naar nationale regeling de bevoegdheid bestaat een strijdige met het Unierecht geheven belasting terug te betalen, teneinde de volle werking van het Unierecht te verzekeren, de lidstaat tot een dergelijke terugbetaling/overweging van het besluit overgaat.

Indien, zoals in het onderhavige geval de volle werking van het Unierecht zou zijn eerbiedigt, evenals het voorrangsbeginsel, artikel 110 VWEU, en andere grondbeginselen, dan had de heffing nooit in de nationale regeling verankerd kunnen worden.

Nu lidstaat Nederland daar — weloverwogen — in strijd met zowat alle rechtsbeginselen van de hogere rechtsorde voor heeft gekozen was zij — nu zij voor de teruggaaf In leder geval de bevoegdheid heeft de onterecht geheven gelden terug te betalen op grond van het overwogene in onder meer Kühne en Heitz over moeten gaan tot ambtshalve vermindering teneinde alsnog de verplichting tot terugbetaling te eerbiedigen.

Het gerechtshof te Den Bosch heeft met zijn overweging dat de Inspecteur op grond van het Unierecht niet gehouden is ambtshalve ter verminderen blijk gegeven van een verkeerde rechtsopvatting.

Belanghebbende heeft In beroep geklaagd over het feit dat er sprake was van klemmende bezwaren omdat verweerder wist dat de heffing onmiskenbaar onjuist was, o.m. door de uitspraak van de Hoge Raad van 2 maart 2012, nr. 11/00875.

In dergelijke gevallen Is de discretionaire bevoegdheid van art. 65 AWR, voor zover deze al niet beperkt Is door het BAVT, een plicht (Hoge Raad 8 juli 1993, NJ 1995, 73).

Zo wel op grond van nationale regelgeving alsook op grond van supranationale regelgeving dient verweerder te heroverwegen en ambtshalve toe te komen aan de teruggaaf, te meer nu buiten elke discussie is, zoals belanghebbende ook heeft betoogd in de pleitnota, er sprake is van een opzettelijke strijd met elementaire rechtsbeginselen.

In Kühne & Heitz was herstel mogelijk via het doorbreken van het gezag van gewijsde (door de rechterlijke uitspraak had de beschikking van het betreffende bestuursorgaan gezag van gewijsde verkregen) door de bevoegdheid van dat bestuursorgaan om op eerdere beslissingen terug te kunnen komen te vertalen in een verplichting op die eerdere beslissing in casu terug te komen.

Uit deze rechtspraak valt af te lelden dat indien het nationale recht de mogelijkheid daartoe biedt, om herziening te vorderen van het in het geding zijnde overheidsbesluit (Kühne & Heitz). Deze rechtspraak, waarin de eerbiediging van het gezag van gewijsde tussen partijen als rechtsbeginsel voorop staat, lijkt weliswaar niet iedere doorbreking van dat gezag van gewijsde uit te sluiten, maar een dergelijke uitzondering is slechts in zeer bijzondere gevallen toegelaten, waarin het voor de betrokken partijen geldende adagium ‘res judicatas pro veritate habetur’ voor een zwaarder wegend rechtsbelang moet wijken.

Met zijn oordeel heeft het gerechtshof te Amsterdam miskend dat het Unierecht voorrang behoeft op nationale regels Indien deze met elkaar in conflict komen.

Belanghebbende heeft in het hoger beroepschrift geklaagd over het feit dat hij niet gehoord is in de bezwaarfase.

Het onderhavig geschil wordt beheerst door regels van het Unierecht.

Iedere Unieburger kan rechten kan ontlenen aan regels van het Unierecht onder verwijzing naar hetgeen bepaald is in hoofdstuk V artikel 41 van het Handvest.

Artikel 41 lid 2 van het Handvest luidt;

Belanghebbende heeft gesteld in 2.21 van zijn hoger beroepschrift dat het grondrecht op behoorlijk bestuur een overkoepelende functie vervult. De toelichting bij artikel 41 van het Handvest stelt dat het recht op behoorlijk bestuur is gebaseerd op het bestaan van de Unie als rechtsgemeenschap. De kenmerken ervan zijn ontwikkeld door de rechtspraak dat behoorlijk bestuur heeft erkend als algemeen rechtsbeginsel.

Niet alleen de EU-lichamen maar ook de nationale organen zijn volgens artikel 51 lid 1 van het Handvest ertoe gehouden dat zij de grondrechten eerbiedigen in de situatie dat zij het Europees recht ten uitvoer brengen.

Door voorrang te geven aan nationale procedureregels ten faveure van regels van het Unierecht waarin de rechten van belanghebbende zijn neergelegd heeft het Hof blijk gegeven van een verkeerde rechtsopvatting.

Immers, belanghebbende had het recht om gehoord te worden, nu door het uitspreken van de niet-ontvankelijkverklaring een voor belanghebbende nadelige beslissing is genomen.

De aan het oordeel van het Hof ten grondslag liggende feiten, dat het een aanzienlijke termijnoverschrijding betreft en met betrekking tot de verschoonbaarheid enkele het ontbreken van een rechtsmiddelenverwijzing op de aangifte is aangevoerd, stroken — voor zover het er toe doet en in cassatie toetsbaar — niet met de werkelijkheid. De termijnoverschrijding bedraagt in de meeste zaken slechts enkele dagen.

Tot kennelijke niet-ontvankelijkheid komt de Inspecteur niet snel, alleen ai vanwege de plicht verzuimen te laten herstellen, maar ook bijvoorbeeld vanwege een mogelijke verschoonbaarheid van een termijnoverschrijding en horen conform art. 12 BFB.

Tot kennelijke niet-ontvankelijkheid komt de Inspecteur niet snel, alleen al vanwege de plicht verzuimen te laten herstellen, maar ook bijvoorbeeld vanwege een mogelijke verschoonbaarheid van een termijnoverschrijding en horen conform art. 12 BFB.

Het vijfde onderdeel van het Besluit Fiscaal Procesrecht — hetgeen als gepubliceerd beleid ook een afdwingbaar recht oplevert — bepaalt echter dat conform art. 7:2 Awb het initiatief tot het horen bij de Belastingdienst ligt. Artikel 12 BFB (in 2010,2011 en 2012 gelijkluidend) luidt;

Belanghebbende heeft in de bezwaarfase in het geheel geen gronden aangevoerd tegen de niet-ontvankelijkverklaring, omdat belanghebbende er kennelijk vanuit is gegaan dat het bezwaar tijdig was of anderszins.

Nu hij niet gehoord is kan hij ook geen gronden voor de termijnoverschrijding hebben aangevoerd en daarmee is ook het oordeel van het gerechtshof in Amsterdam naast dat het blijk geeft van een verkeerde rechtsopvatting ook onbegrijpelijk.

Subsidiair verzoekt belanghebbende tot vergoeding van de forfaitaire bedragen volgens het besluit proceskosten bestuursrecht op grond van art. 8:75 Awb. In de bezwaarfase verzoekt belanghebbende voor vergoeding van de forfaitaire kosten volgens het Bpb (art. 7:15 2^e lid Awb).