HR, 14-11-2014, nr. 14/00760

Allereerst geldt als cassatiemiddel dat het Hof Den Haag niet bevoegd was. Dat was het Hof Amsterdam. Het Hof Den Haag heeft geen enkele uitleg gegeven over de reden waarom zij bevoegd zou zijn in plaats van het Hof Amsterdam.[X] heeft om hem kennelijk persoonlijke redenen er de voorkeur aan gegeven zijn zaak niet bij de Rechtbank Amsterdam te laten behandelen, maar bij de Rechtbank Den Haag1.. Een en ander om te voorkomen dat er een integriteitskwestie zou ontstaan tussen [X] enerzijds en de Rechtbank Amsterdam anderzijds. Echter, deze integriteitskwestie speelde niet bij het Hof Amsterdam, althans, dat is nimmer aan de orde gebracht en het Hof Den Haag is zonder motivering aan de slag gegaan in een zaak, waar het Hof Amsterdam uitspraak had moeten doen.

In de uitspraak van de Rechtbank (AWB 12/7557) de dato 28 november 2012 is nota bene vermeld dat [X] in hoger beroep moet bij het Hof Amsterdam.

In overweging 2.1. van de uitspraak van het Hof Den Haag is slechts overwogen: ‘Belanghebbende is van de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Gerechtshof Amsterdam. Bij brief van 3 april 20032. heeft dat hof aan het Gerechtshof 's‑Gravenhage verzocht de behandeling van de onderhavige zaak over te nemen. Laatstgenoemd hof (hierna: het Hof) heeft het verzoek ingewilligd.’ Deze overweging bevat geen motivering. In zoverre is er sprake van een vormverzuim.

Het bezwaarschrift van [X] is afgehandeld bij uitspraak op bezwaar met dagtekening 8 mei 2012. In de uitspraak op bezwaar was de rechtsmiddelverwijzing naar de Rechtbank Amsterdam opgenomen.

De gemeente Amsterdam heeft in haar brief van 11 juni 2012 een beslissing genomen op het verzoek van [X] om toekenning van een proceskostenvergoeding. Bij deze brief is geen rechtsmiddelverwijzing opgenomen, immers, er was reeds uitspraak op bezwaar gedaan (de dato 8 mei 2012) en — zoals bij [X] bekend — er kan geen tweede uitspraak op bezwaar worden gedaan. De brief van 11 juni 2012 wekt ook overigens op geen enkele wijze de suggestie dat het een (2e) uitspraak op bezwaar zou zijn.

De rechtbank Den Haag was van oordeel dat eiser met het instellen van beroep kon wachten op de beslissing van verweerder van 11 juni 2012. Conform vaste jurisprudentie kan de heffingsambtenaar maar 1 keer uitspraak op bezwaar doen.[X] wist dat zijn termijn van zes weken ging lopen vanaf 8 mei 2012. Een en ander klemt temeer gezien de kennis die [X] beroepshalve in huis heeft, met name ook op dit specifieke onderwerp qua termijnen van rechtsbescherming.

Nu het beroepschrift van [X] bij de rechtbank is ingekomen op 17 juli 2012, is het niet tijdig ingekomen, namelijk niet binnen de termijn van zes weken gerekend vanaf 8 mei 2012.

De termijnen van bezwaar en beroep zijn van openbare orde. Het Hof heeft deze kwestie afgedaan door te overwegen dat het Hof van oordeel is dat het beroepschrift van belanghebbende tegen de uitspraak op bezwaar ontvankelijk is en de overwegingen van de rechtbank dienaangaande overneemt. Daarmee heeft het Hof geen blijk gegeven van een eigen, zelfstandige overweging omtrent de ontvankelijkheid van het beroep bij de rechtbank. De uitspraak van het Hof Den Haag is niet c.q. onvoldoende gemotiveerd.

Het Hof Den Haag heeft In overweging 7:16 ten overvloede een en ander opgemerkt over artikel 2 van het Uitvoeringsbesluit Wet WOZ. De reden/motivering waarom het Hof Den Haag dat heeft gedaan, ontbreekt. Artikel 2 van het Uitvoeringsbesluit Wet WOZ is van belang bij ‘onherroepelijke woz-beschikkingen’. Deze procedure betreft een ‘herroepelijke woz-beschikking’, immers, het Hof Den Haag is van mening dat het beroep bij de Rechtbank Den Haag ontvankelijk is.3. Het Hof Den Haag motiveert niet waarom deze overweging 7:16 ten overvloede gemaakt is, terwijl het zich moest buigen over een herroepelijke beschikking.

De gemeente Amsterdam verzoekt de Hoge Raad overweging 7:16 te casseren, eventueel ten overvloede. De interpretatie van het Hof Den Haag van artikel 2 Uitvoeringsbesluit Wet WOZ is onjuist en tegelijkertijd van belang voor de rechtsvorming in Nederland. Immers, het Hof Den Haagt merkt ten onrechte op dat er geen rechtsregel aan in de weg staat om in andere situaties dan in artikel 2 van het Uitvoeringsbesluit Wet WOZ, over te gaan tot ambtshalve vermindering van de waarde van een onroerende zaak. Het Hof overweegt dat de opvatting van de Heffingsambtenaar dat hij door de werking van artikel 2 van het Uitvoeringsbesluit‘is ontslagen van de bevoegdheid om dat te doen’, blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting.

Deze overweging ten overvloede van het Hof Den Haag is in strijd met de systematiek van het Uitvoeringsbesluit Wet WOZ en in strijd met de Nota van Toelichting bij artikel 2 van het Uitvoeringsbesluit Wet WOZ.

Indien het Hof Den Haag gelijk zou hebben met haar interpretatie van artikel 2 Uitvoeringsregeling Wet WOZ in haar overweging ‘ten overvloede’, zullen alle gemeenten in Nederland beleid moeten vaststelling hoe zij omgaan met hun bevoegdheid, waarvan tot op heden niemand wist dat zo'n bevoegdheid aanwezig was (bij onherroepelijke beschikkingen).

De gemeente Amsterdam is van mening dat overweging 7.15 van de uitspraak van het Hof Den Haag in strijd is met het recht. Indien een taxatierapport niet in het kader van de Wet WOZ is opgemaakt, dienen dergelijke kosten niet voor vergoeding in aanmerking te komen. Er is geen causaal verband. In overweging 8 van de uitspraak van de Rechtbank Den Haag (AWB 12/7557) is deze vaste lijn in de jurisprudentie keurig verwoord. Het taxatierapport dat [X] heeft ingebracht, betreft een marktwaarde in verhuurde staat. De Wet WOZ gaat uit van een taxatie van een woning die leeg staat. De waardepeildatum die uit de Wet WOZ voortvloeit, wordt niet in acht genomen. Het taxatierapport bevat geen taxatie om de WOZ-waarde voor het jaar 2012 te laten vaststellen. Al deze feiten staan vast en zijn niet in geschil, zowel in de procedure bij de Rechtbank als in de procedure bij het Hof. Het desbetreffende taxatierapport is in strijd met de (wettelijke uitgangspunten van de) Wet WOZ. De Rechtbank Den Haag heeft zich hiervan rekenschap gegeven en er de terechte conclusie aan verbonden dat niet aannemelijk is geworden dat de taxatie zou hebben plaatsgevonden in verband met de bepaling van de WOZ-waarde voor het jaar 2012.

Het Hof Den Haag motiveert niet waarom overweging 8 van de uitspraak van de Rechtbank onjuist zou zijn en gaat aan al deze feiten, zoals hiervoor kort samengevat, voorbij.

Gezien het bovenstaande ben ik primair van mening dat de uitspraak van het Hof Den Haag dient te worden vernietigd en dat het beroep bij de Rechtbank alsnog niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

Subsidiair ben ik van mening dat de uitspraak van het Hof Den Haag dient te worden vernietigd en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.