Rb. Arnhem, 20-03-2012, nr. AWB 09/2036

Ingevolge artikel 6 van de Algemene ouderdomswet (hierna: AOW) is onder meer verzekerd degene die de leeftijd van 65 jaar nog niet heeft bereikt en ingezetene is. Ingevolge artikel 2 van de AOW wordt onder ingezetene verstaan degene die in Nederland woont. De andere volksverzekeringswetten bevatten dienovereenkomstige bepalingen.

Ingevolge artikel 6 van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) is de verzekerde in de zin van de volksverzekeringen premieplichtig.

In afwijking van artikel 6 van de AOW wordt op grond van artikel 6a van de AOW als verzekerde aangemerkt de persoon van wie de verzekering op grond van deze wet voortvloeit uit de toepassing van bepalingen van een verdrag of van een besluit van een volkenrechtelijke organisatie. Niet als verzekerde wordt aangemerkt de persoon op wie op grond van een verdrag of een besluit van een volkenrechtelijke organisatie de wetgeving van een andere mogendheid van toepassing is.

Artikel 2 van de Verordening EEG nr. 1408/71 (hierna: de Verordening) regelt de personele werkingssfeer van de Verordening. In artikel 7, tweede lid, aanhef en onder a, van de Verordening is bepaald dat de Verdragen van 27 juli 1950 en van 30 november 1979 betreffende de sociale zekerheid van Rijnvarenden van toepassing blijven.

Ingevolge artikel 1, aanhef en onder m, van het Verdrag betreffende de sociale zekerheid van Rijnvarenden van 30 november 1979, Tractatenblad 1981, 43, (hierna: het Rijnvarendenverdrag) wordt onder rijnvarende onder meer verstaan een werknemer die behorend tot het varend personeel zijn beroepsarbeid verricht aan boord van een schip dat met winstoogmerk in de rijnvaart wordt gebruikt en is voorzien van het certificaat bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaart-akte, ondertekend te Mannheim op 17 oktober 1868, (hierna: Herziene Rijnvaartakte) zoals nadien gewijzigd en met inachtneming van de daarop betrekking hebbende uitvoeringsvoorschriften.

In artikel 11, eerste lid, van het Rijnvarendenverdrag is bepaald dat op de rijnvarende slechts de wetgeving van één enkele Verdragsluitende Partij van toepassing is. In het tweede lid is bepaald dat op de rijnvarende van toepassing is de wetgeving van de Verdragsluitende Partij op het grondgebied waarvan zich de zetel bevindt van de onderneming, waartoe zich het in artikel 1, sub m) bedoelde schip, aan boord waarvan deze rijnvarende zijn beroepsarbeid verricht, behoort.

In artikel 13, eerste lid, van het Rijnvarendenverdrag is bepaald dat de bevoegde autoriteiten van twee of meer verdragsluitende Partijen in onderlinge overeenstemming ten behoeve van de betrokken rijnvarenden, uitzonderingen op de artikelen 11 en 12 kunnen vaststellen. In het tweede lid is bepaald dat voor zover nodig de toepassing van het vorige lid afhankelijk is van een verzoek van de betrokken rijnvarenden en eventueel van hun werkgevers. Bovendien neemt de bevoegde autoriteit van de Verdragsluitende Partij waarvan de wetgeving van toepassing zou moeten zijn, een beslissing, waarin wordt vastgesteld dat op bedoelde rijnvarenden niet langer deze wetgeving maar wel de wetgeving van een andere Verdragsluitende Partij van toepassing is.

Op grond van artikel 72 van het Rijnvarendenverdrag is het Administratief Centrum voor de sociale zekerheid van de Rijnvarenden belast met de behandeling van alle vraagstukken betreffende de interpretatie en de toepassing van het Rijnvarendenverdrag.

Ter uitvoering daarvan heeft het Administratief Centrum voor de sociale zekerheid van de Rijnvarenden op 27 maart 1990 Besluit nummer 5 (hierna: Besluit nr. 5) genomen. Daarin is onder meer het volgende opgenomen:

“ Overwegende dat twijfels zijn gerezen over de interpretatie van het begrip “onderneming waartoe het schip behoort”, waarnaar artikel 11, tweede lid, eerste volzin van vorenbedoeld Verdrag voor de vaststelling van de toe te passen wetgeving verwijst,

komt overeen dat:

Bij Besluit nummer 7 (hierna: Besluit nr. 7) van 26 juni 2007 is Besluit nr. 5 vervangen. Daarin is, voor zover hier van belang, het volgende opgenomen:

“Het Administratief Centrum voor de Sociale Zekerheid van de Rijnvarenden (...) verduidelijkt het volgende:

(...)

In artikel 2, derde lid, van de Herziene Rijnvaartakte (Trb. 1955,161) is bepaald dat elk vaartuig dat het recht heeft de vlag te voeren van één van de Verdragsluitende Staten en dit kan bewijzen door een verklaring van het bevoegde gezag, wordt geacht tot de Rijnvaart te behoren.

In artikel 2 van het Toepassingsreglement van de Centrale Commissie voor de Rijnvaart (CCR; hierna ook: het Toepassingsreglement), dat is opgenomen als bijlage bij Verordening (EEG) 2919/85 houdende vaststelling van de voorwaarden waaraan moet worden voldaan om in aanmerking te komen voor het regime dat wordt gereserveerd voor de vaartuigen die tot de Rijnvaart behoren, is ter uitvoering van onder meer artikel 2 van de Herziene Rijnvaartakte bepaald dat alleen de autoriteiten van de Verdragssluitende staat waarin een vaartuig is ingeschreven in een openbaar register bevoegd zijn tot het afgeven en intrekken van de verklaring bedoeld in het derde lid van artikel 2 van de Herziene Rijnvaartakte.

In artikel 5 van het Toepassingsreglement is het volgende bepaald:

“ 1. Ook de exploitant van het voertuig moet voldoen aan dezelfde voorwaarden als de eigenaar om de verklaring, bedoeld in artikel 2, lid 1, hierboven te verkrijgen voor het vaartuig dat hij exploiteert.

In artikel 6 van het Toepassingsreglement is onder meer bepaald:

“ 1. De eigenaar, de medeëigenaar of de exploitant van het vaartuig dient bij de bevoegde autoriteiten het verzoek in tot afgifte van de verklaring, bedoeld in artikel 2, lid 1, en verstrekt daartoe de noodzakelijke gegevens, die in overeenstemming zijn met de werkelijkheid.

En in artikel 7:

Op grond van artikel 5 van de Wet vervoer binnenvaart (Stb. 1991, 711), voor zover hier van belang, kan met betrekking tot een binnenschip dat in de openbare registers, bedoeld in afdeling 2 van titel 1 van Boek 3 van het Burgerlijk Wetboek, te boek staat, op aanvraag van de desbetreffende eigenaar, mede-eigenaar of exploitant van het schip een Rijnvaartverklaring worden afgegeven.

Premieplicht in Nederland?

Gelet op het arrest van de Hoge Raad van 9 december 2011, nr. 10/03927, LJN: BQ2938 dient eiser als rijnvarende in de zin van artikel 1, aanhef en onder m, van het Rijnvarendenverdrag te worden aangemerkt. Voldoende daarvoor is dat het schip waarop eiser als kapitein werkzaam is geweest mede in de rijnvaart is gebruikt. Het andersluidende betoog van eiser, dat alleen moet worden gekeken naar de periode(n) dat daadwerkelijk op de (geografische) Rijn wordt gevaren, moet dus worden verworpen. Dat voldaan is aan de andere in artikel 1, aanhef en onder m, van het Rijnvarendenverdrag gestelde eisen is niet in geding.

Als gevolg daarvan kan geen waarde worden gehecht aan de door de Zwitserse autoriteiten afgegeven E-101 verklaring, omdat op eiser niet de Verordening, op basis waarvan deze verklaringen zijn afgegeven, van toepassing is, maar uitsluitend het Rijnvarendenverdrag (zie rechtsoverweging 3.8. van voornoemd arrest). De rechtbank overweegt verder dat een eventueel vertrouwen dat door de Zwitserse autoriteiten door het afgeven van deze verklaring bij eiser is gewekt, niet aan verweerder kan worden tegengeworpen.

Vervolgens dient de vraag te worden beantwoord wie als exploitant van het schip kan worden aangemerkt. Dit is de onderneming voor wier rekening en risico het schip wordt geëxploiteerd. Deze ondernemer heeft het winstoogmerk dat wordt vereist door artikel 1, aanhef en onder m, van het Rijnvarendenverdrag (zie rechtsoverweging 3.6.2. van voornoemd arrest).

Voor het onderhavige motortankschip [E] geldt dat daarvoor een Rijnvaartverklaring is afgegeven waarop twee exploitanten staan vermeld, te weten de eigenaar en [G] SA. Deze verklaring is, gelet op het bepaalde in het Besluit nr. 5 en het Besluit nr. 7, maatgevend. In artikel 11, tweede lid, van het Rijnvarendenverdrag is echter vermeld dat op de rijnvarende slechts de wetgeving van één enkele Verdragsluitende Partij van toepassing is. Als gevolg daarvan kan er ook maar één ondernemer worden aangemerkt als exploitant in de zin van artikel 1, aanhef en onder m, van het Rijnvarendenverdrag. Nu partijen erover twisten wie van de twee exploitanten die staan vermeld op de Rijnvaartverklaring als exploitant in de zin van laatstgenoemd artikel moet worden aangemerkt, zal de rechtbank eerst vaststellen wie daarvoor de bewijslast moet dragen.

Naar het oordeel van de rechtbank brengt een redelijke verdeling van de bewijslast mee dat de bewijslast in deze op verweerder rust. Eiser is in dienstbetrekking werkzaam op het schip. Van eiser kan niet worden verwacht dat hij op de hoogte is van de afspraken over de exploitatie van het schip tussen de twee op de Rijnvaartverklaring vermelde exploitanten. Evenmin kan van eiser worden verwacht dat hij beschikt over de aan deze afspraken ten grondslag liggende stukken. Verweerder daarentegen beschikt wel over de mogelijkheden en ook over de bevoegdheden om te onderzoeken wie de daadwerkelijke exploitant van het schip is. Zo kan hij een derdenonderzoek laten instellen bij de eigenaar van het schip (zie in dit verband ook de toelichting van de staatssecretaris bij de intrekking van het cassatieberoep naar aanleiding van de uitspraak van Hof Den Bosch van 4 mei 2011, nr. 10/00763, LJN: BR0181).

Dat, zoals verweerder heeft gesteld, de bewijslast moet worden omgekeerd omdat eiser niet heeft voldaan aan zijn informatieverplichtingen zoals neergelegd in artikel 47 van de Algemene wet inzake rijksbelasting (hierna: AWR), is naar het oordeel van de rechtbank onjuist. In de tot de gedingstukken behorende brieven waarin verweerder om inlichtingen heeft verzocht is niet vermeld dat het niet verstrekken van de gevraagde informatie tot gevolg heeft dat toepassing zal worden gegeven aan artikel 47 van de AWR. Reeds daarom kan de bewijslast niet worden omgekeerd. Ook stelt de rechtbank vast dat de in deze brieven gestelde vragen door de gemachtigde van eiser zijn beantwoord. Voor de rechtbank is het dan ook niet duidelijk welke gegevens en inlichtingen als bedoeld in artikel 47 van de AWR eiser in de visie van verweerder niet heeft verstrekt. Daarbij merkt de rechtbank op dat gegevens en inlichtingen waarover eiser niet beschikt ook niet door hem ter beschikking kunnen worden gesteld.

Vervolgens dient de vraag te worden beantwoord of verweerder aan de op hem rustende bewijslast heeft voldaan. De rechtbank beantwoordt deze vraag voor wat betreft het motortankschip [E] ontkennend en overweegt daartoe als volgt.

Verweerder heeft ter onderbouwing van zijn standpunt, dat de eigenaren moeten worden aangemerkt als exploitanten, een gedeelte van de jaarstukken van [G] SA over de jaren 2005 en 2006 overgelegd. Volgens verweerder blijkt hier uit dat [G] SA zich, afgezien van het exploiteren van het schip [I], slechts heeft beziggehouden met het uitlenen van personeel en niet met het exploiteren van schepen. Op de 'Compte de résultats' (de verlies en winstrekening) staan echter 'produits d'exploitations' vermeld waarvan eiser heeft gesteld dat onder ‘Prestations de services’ de opbrengsten staan vermeld die [G] SA heeft behaald met de exploitatie van andere schepen dan de [I]. Verweerder heeft daar geen nader onderzoek naar gedaan. Dat [G] SA zich slechts heeft beziggehouden met de exploitatie van de [I] en het uitlenen van personeel, heeft verweerder met het overleggen van deze jaarstukken niet aannemelijk gemaakt. Ook heeft verweerder geen onderzoek gedaan naar de door [G] SA gesloten bevrachtingsovereenkomsten en of, en zo ja, welke, afspraken zijn gemaakt tussen de eigenaar van het betreffende schip en [G] SA over de exploitatie. Dat op de door de eigenaren bij de aangiften gevoegde jaarstukken opbrengsten en kosten staan vermeld, is onvoldoende om tot het oordeel te kunnen leiden dat de betreffende eigenaar ook als exploitant van zijn schip moet worden aangemerkt. Verweerder heeft niet nader onderzocht of, en zo ja, in hoeverre, ook [G] SA nog gerechtigd was tot de opbrengsten van het schip en kosten voor haar rekening nam. Gelet hierop, moet er voor dit geding vanuit worden gegaan dat [G] SA als exploitant in de zin van artikel 1, aanhef en onder m, van het Rijnvarendenverdrag moet worden aangemerkt.

Voor zover verweerder zich nog op het standpunt heeft willen stellen dat [G] SA feitelijk in Nederland is gevestigd, overweegt de rechtbank dat ook daarvoor de bewijslast op verweerder rust en dat hij hiervoor te weinig bewijs heeft aangedragen. Het feit dat [G] SA deel uitmaakt van de [J] te [R] en voor 99% een dochteronderneming is van [H] B.V. te [R] is daartoe onvoldoende. Andere feiten en omstandigheden zijn door verweerder niet aangedragen.

Uit vorenoverwogene volgt dat eiser in 2003 geen premie volksverzekeringen in Nederland is verschuldigd. Het beroep is derhalve gegrond.

Heffingsrente

Eiser heeft geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente heeft aangevoerd. Wel dient de beschikking heffingsrente verminderd te worden in verband met de vermindering van de premie volksverzekeringen. Gelet hierop dient ook het beroep voor zover dat ziet op de beschikking heffingsrente gegrond te worden verklaard.