Hof 's-Gravenhage, 28-07-2010, nr. BK-09/00776, nr. BK-09/00781

Voor het jaar 2004 betreft het geschil de vraag of het bezwaar van belanghebbende terecht wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk is verklaard. Meer in het bijzonder betreft het de vraag of bezwaar is gemaakt door middel van een brief van 20 maart 2007 of door middel van de brief van 28 juni 2007. De rechtbank heeft ten aanzien van dit geschil het volgende overwogen, waarbij belanghebbende is aangeduid met ‘eiseres’ en de Inspecteur met ‘verweerder’:

In hoger beroep herhaalt belanghebbende haar voor de rechtbank ingenomen standpunten. Zij voegt daar — naar het Hof begrijpt — twee standpunten aan toe. Allereerst stelt belanghebbende nog dat op de brief van gemachtigde van belanghebbende van 28 juni 2007 kennelijk door de Inspecteur met de hand is geschreven: ‘langs [C] gelopen om invord. Even stop te zetten. Hem wel inlichten wat de bedoeling wordt.’ Belanghebbende leidt uit het feit dat de Inspecteur daarbij niet tevens heeft geschreven dat de brief van 20 maart 2007 niet zou zijn ontvangen af dat deze laatste brief wel zou zijn ontvangen. Dit standpunt van belanghebbende faalt al om reden dat uit de inhoud van het opschrift aannemelijk wordt dat de steller ervan zich uitsluitend heeft willen uitlaten over de invordering. Tot slot stelt belanghebbende dat de overweging van de rechtbank dat aannemelijk is dat de bevestiging in de brief van 17 oktober 2008 op een misverstand berust onbegrijpelijk is, temeer daar de rechtbank volgens belanghebbende ‘in het geheel geen inzicht geeft in de overwegingen waarom een vergissing aannemelijk zou zijn’. Dienaangaande overweegt het Hof dat voormelde overweging van de rechtbank in het licht van de gedingstukken begrijpelijk is. Daartoe wijst het Hof onder meer naar het onvoldoende weersproken standpunt van de Inspecteur in zijn verweerschrift in eerste aanleg. Daar stelt de Inspecteur dat hij bij zijn brief van 17 oktober 2008 een afschrift heeft meegezonden van een brief die hij op 9 november 2007 aan de gemachtigde van belanghebbende heeft gezonden. In laatstbedoelde brief heeft de Inspecteur expliciet medegedeeld dat het bezwaar niet-ontvankelijk is omdat de brief van 20 maart 2007 hem niet heeft bereikt.

Gelet op wat in 6.1 en 6.2 is overwogen is het bezwaar terecht niet-ontvankelijk verklaard zodat het hoger beroep voor het jaar 2004 ongegrond is.

Als enerzijds gesteld en anderzijds niet dan wel onvoldoende weersproken staat vast dat belanghebbende in 2005 beroepsarbeid heeft verricht op het schip, dat het schip (mede) in de rijnvaart werd gebruikt en was voorzien van het certificaat bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaart-akte. Voorts staat onweersproken vast dat [Y] positieve resultaten behaalde met voormeld gebruik van het schip en het schip dus met winstoogmerk in de rijnvaart werd gebruikt. Belanghebbende was in de in geschil zijnde periode derhalve een ‘rijnvarende’ in de zin van artikel 1, eerste lid, onderdeel m, van het Verdrag betreffende de sociale zekerheid van Rijnvarenden, Trb. 1981, 43 (hierna: het Rijnvarendenverdrag), zodat de sociale verzekeringsplicht op de voet van dit verdrag moet worden beoordeeld. Aan de EG-Verordening 1408/71 komt in dit geval ingevolge artikel 7, eerste lid, onderdeel a, van die regeling geen betekenis toe.

Artikel 11, tweede lid, van het Rijnvarendenverdrag bepaalt dat op de rijnvarende van toepassing is de wetgeving van de Verdragsluitende Partij op het grondgebied waarvan zich de zetel bevindt van de onderneming, waartoe het in artikel 1, onder m bedoelde schip, aan boord waarvan deze rijnvarende zijn beroepsarbeid verricht, behoort. Het Administratief Centrum voor de sociale zekerheid van de rijnvarenden heeft bij Besluit nummer 5 van 27 maart 1990 (hierna: Besluit nr. 5) op de voet van artikel 72, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Verdrag rijnvarenden — voor zover hier van belang — bepaald dat als ‘onderneming waartoe het schip behoort’ in de zin van artikel 11, tweede lid, van het Verdrag rijnvarenden in beginsel geldt de onderneming die het betreffende schip exploiteert, ongeacht of deze onderneming al dan niet eigenaar is van het schip. Het Hof begrijpt deze bepaling aldus dat als onderneming waartoe het schip behoort heeft te gelden de onderneming voor wier rekening en risico het schip wordt geëxploiteerd en die dus de resultaten behaald met de exploitatie van het schip verantwoordt.

De Inspecteur heeft gemotiveerd gesteld dat [Y] ten aanzien van het schip de exploitatiebeslissingen nam, te weten die tot het in de vaart houden en vervrachten daarvan. De werkzaamheden door [A] vonden plaats binnen de door [Y] met haar afgesproken kaders. [Y] verantwoordde de baten en lasten voortvloeiende uit de exploitatie van het schip als eigen baten en lasten. Het Hof acht een en ander aannemelijk, belanghebbende heeft het onvoldoende weersproken. Naar 's Hofs oordeel drijft [Y] derhalve de onderneming waartoe het schip behoort. De vraag is dan aan de orde of [Y] in Nederland woont, zoals de Inspecteur stelt, of in Duitsland, zoals belanghebbende stelt.

De Inspecteur heeft gesteld dat vaststaat dat het gezin van [Y] in Nederland woont en dat het middelpunt van zijn levenssfeer zich dus in Nederland bevindt. Voorts brengt de Inspecteur een zogenoemde ‘Rheinschifffahrts-Zugehörigkeitsurkunde’ gedateerd 7 september 2004 in waarin als woonplaats van [Y] wordt vermeld: [a-straat 1] te NL-[0000XX] [Z]. In een tot de gedingstukken behorende gelijke verklaring, maar dan gedateerd 5 september 2006, wordt als woonplaats van [Y] vermeld: [b-straat 1] te DE-[00000] [P], Duitsland. Met betrekking tot laatstgenoemd adres stelt de Inspecteur dat het een woning betreft die eigendom is van een derde en die op een viertal slaapkamers na ongemeubileerd is. De Inspecteur stelt dat [Y] aldaar een kamer huurt omdat hij een adres in Duitsland nodig heeft ten behoeve van de registratie van zijn schip in Duitsland. Het Hof acht een en ander aannemelijk. [Y] woont derhalve in Nederland.

Gelet op het vorenoverwogene moet worden geoordeeld dat de zetel van de onderneming waartoe het schip behoort, zich in Nederland bevindt.

Gelet op het hiervoor overwogene, op het bepaalde in artikel 6, eerste lid, van de Algemene Ouderdomswet en de dienovereenkomstige bepalingen in de overige volksverzekeringswetten, en op artikel 6 van de Wet financiering volksverzekeringen, heeft de rechtbank terecht beslist dat belanghebbende in Nederland verzekerd en premieplichtig is voor de volksverzekeringen.

Belanghebbende stelt nog dat de Inspecteur in het kader van de premieheffing in beginsel gebonden is aan de uit het gegeven formulier E-106 blijkende verklaring. Deze verklaring staat naar de mening van belanghebbende in de weg aan verzekeringsplicht en premieplicht voor de volksverzekeringen in Nederland. Belanghebbende verwijst in dit verband naar de door het Hof van Justitie gewezen jurisprudentie (de zaken C-178/97 Banks e.a., C 202/97 Fitzwilliam Executive Search Ltd) en de uitspraak van de rechtbank 's‑Gravenhage van 13 juli 2006 (LJN AY6448). Belanghebbende onderkent dat voormelde jurisprudentie is gewezen op basis van een formulier E-101 en niet op basis van een formulier E-106, maar stelt dat beide formulieren bepalingen inzake toepasselijke wetgeving betreffen. Evenals uit een formulier E-101 volgt ook uit het in casu gegeven formulier E-106, zo stelt belanghebbende, dat sprake is van verzekering in Luxemburg voor de sociale verzekeringen. Belanghebbende heeft overigens geen formulier E-106 in het geding gebracht omdat zij stelt deze te zijn kwijt geraakt. De Inspecteur betwist dat aan belanghebbende een formulier E-106 is gegeven. Het is dan aan belanghebbende om het bestaan van een haar gegeven formulier E-106 en de inhoud daarvan aannemelijk te maken. Gelet op wat hierna wordt overwogen kan bewijs van het bestaan van het formulier E-106 achterwege blijven.

Anders dan belanghebbende meent, komt aan de formulieren E-101 en E-106 echter niet dezelfde werking toe en is de Inspecteur in het kader van de premieheffing volksverzekeringen niet aan de uit een gegeven formulier E-106 blijkende verklaring gebonden. Daartoe overweegt het Hof als volgt.

Op grond van artikel 2, lid 1, van Verordening (EEG) nr. 574/72 van de Raad van 21 maart 1972 tot vaststelling van de wijze van toepassing van Verordening (EEG) nr. 1408/71, betreffende de toepassing van de sociale zekerheidsregelingen op loontrekkenden en hun gezinnen, die zich binnen de Gemeenschap verplaatsen, heeft de Administratieve Commissie de modellen vastgesteld van de documenten die voor de toepassing van de verordeningen nodig zijn. De Administratieve Commissie heeft onder meer de formulieren E-101 en E-106 vastgesteld.

De door belanghebbende aangehaalde jurisprudentie is gewezen op basis van formulier E-101. Formulier E-101 verwijst naar titel II van Verordening EEG 1408/71, die de artikelen 13 tot en met 17 bis omvat, en titel III van Verordening EEG 574/72, die de artikelen 11 tot en met 12 ter omvat. Deze titels bevatten regels over de vaststelling van de wettelijke regeling die op het gebied van de sociale zekerheid moet worden toegepast. Zolang een zodanige E-101-verklaring is gegeven en niet is ingetrokken of ongeldig verklaard door de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van afgifte, bindt zij het bevoegde orgaan en de rechterlijke instanties van de lidstaat waarin de werknemer zijn arbeid verricht. Belanghebbende heeft niet gesteld dat aan haar een E-101-verklaring is gegeven en dit is het Hof ook overigens niet gebleken.

Blijkens de verwijzing naar de artikelen 19.1.a, 19.2 en 25.3.i van de Verordening EEG nr. 1408/71 en de artikelen 17.1, 17.4 en 27, eerste zin van de Verordening EEG nr. 574/72 heeft formulier E-106 — in tegenstelling tot formulier E-101 — niet de strekking de toepasselijke wettelijke regeling te bepalen, maar heeft een beperkte strekking en betreft uitsluitend de vaststelling dat belanghebbende in de lidstaat van afgifte recht heeft op verstrekkingen wegens ziekte en moederschap. Dit blijkt ook uit de titel van het formulier E-106 die luidt: ‘Verklaring betreffende het recht op verstrekkingen wegens ziekte en moederschap (…)’. Verstrekkingen wegens ziekte en moederschap zijn naar aard en strekking andere dan de verstrekkingen die voortvloeien uit de Nederlandse volksverzekeringen.

Uit het hiervoor onder 6.10 tot en met 6.12 overwogene volgt dat de Inspecteur bij de beoordeling van verzekerings- en premieplicht uit hoofde van de Nederlandse volksverzekeringen niet gebonden kan worden geacht aan een uit een gegeven formulier E-106 blijkende verklaring.

Ten aanzien van belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel heeft de rechtbank als volgt overwogen, waarbij belanghebbende is aangeduid met ‘eiseres’ en de Inspecteur met ‘verweerder’:

Met de hiervoor onder 6.14 aangehaalde overweging van de rechtbank heeft zij op goede gronden een juiste beslissing gegeven.

Het vorenoverwogene voert het Hof tot de slotsom dat het hoger beroep van belanghebbende ongegrond is.