Hof Amsterdam, 02-09-2010, nr. P09/00015

De inspecteur heeft met dagtekening 18 mei 2006 aan belanghebbende voor een verkrijging van een onroerende zaak op 10 maart 2005 een naheffingsaanslag overdrachtsbelasting opgelegd uitgaande van een vastgestelde waarde van € 1.600.000 en een aangegeven waarde van € 748.500. De op basis van de naheffingsaanslag verschuldigde overdrachtsbelasting bedraagt € 51.090. Bij beschikking met dezelfde datum is € 686 heffingsrente in rekening gebracht.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 3 oktober 2007, de aanslag gehandhaafd.

Bij uitspraak van 27 november 2008 heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 8 januari 2009, aangevuld bij brief van 9 februari 2009. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Van belanghebbende is een nader stuk ontvangen op 18 mei 2010. Een afschrift daarvan is aan de wederpartij gezonden.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 mei 2010. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

Het Hof neemt de volgende door de rechtbank vastgestelde feiten over. Belanghebbende wordt daarin aangeduid als ‘eiseres’ en de inspecteur als ‘verweerder’.

Bij akte, verleden op 1 maart 2004 voor mr. A, notaris te B, is het hotel met ondergrond, erf en verdere aanhorigheden genaamd D, staande en gelegen aan de […]weg 31 te C (hierna: het hotel) aan E B.V. (E) overgedragen voor een koopsom van € 851.500, ter zake van welke verkrijging € 51.090 aan overdrachtsbelasting verschuldigd was.

Bij akte van 31 augustus 2004, verleden voor mr. F, notaris te W, is het hotel vervolgens door E overgedragen aan G B.V. en H B.V. voor een koopprijs van € 1.600.000. Bij deze overdracht is een beroep gedaan op artikel 13 van de Wet op belastingen van rechtsverkeer (WBR), waardoor de grondslag voor de overdrachtsbelasting € 748.500 bedroeg en derhalve € 44.910 aan overdrachtsbelasting verschuldigd was.

Op 8 maart 2005 is namens eiseres aangifte voor de overdrachtsbelasting gedaan ter zake van verkrijging van de economische eigendom van het hotel op 28 februari 2005, waarbij als waarde in het economisch verkeer € 1.600.000 is vermeld. Tevens vermeldt de aangifte dat aanspraak wordt gemaakt op vermindering van overdrachtsbelasting. Bij de aangifte is een brief gevoegd, ondertekend door kandidaat-notaris mr. J, kantoorgenote van mr. F voornoemd, waarin wordt gesteld dat G B.V. en H B.V. op 28 februari 2005 met eiseres een mondelinge koopovereenkomst hebben gesloten in verband met de economische eigendomsoverdracht van het hotel voor de koopsom van € 1.600.000, waarbij met een beroep op artikel 13 WBR de grondslag voor de overdrachtsbelasting is gesteld op € 851.500 (zijnde € 1.600.000 minus € 748.500), zodat de verschuldigde overdrachtsbelasting op een bedrag van € 51.090 is berekend. Op het aangifteformulier is vraag 6b aangekruist met de tekst: ‘het verschuldigde bedrag heb ik heden voldaan — per bank’.

[…]

Blijkens een akte van levering, op 10 maart 2005 verleden voor mr. Q, kandidaat-notaris te Y, als waarnemer van notaris mr. K, heeft eiseres van verkopers, te weten G B.V. en H B.V., de juridische eigendom verkregen van het hotel. De koopprijs bedroeg volgens de akte € 1.600.000. De akte van levering vermeldt voorts dat verkopers reeds op 28 februari 2005 de economische eigendom van het hotel aan eiseres hebben geleverd. In het slot van de akte is — in een zogenoemde voetverklaring — vermeld dat ter zake van de overdracht een bedrag van € 44.910 aan overdrachtsbelasting verschuldigd is, zijnde 6% van € 1.600.000, te weten € 96.000, te verminderen (ingevolge het bepaalde in artikel 9, vierde lid, WBR) met de verschuldigde overdrachtsbelasting over de economische levering op 28 februari 2005 (zijnde) € 51.090.

Bij brief van 12 januari 2006 verzoekt verweerder mr. J voornoemd hem mee te delen op grond waarvan zij is uitgegaan van een economische eigendomsoverdracht op 28 februari 2005 en verzoekt verweerder om toezending van afschriften van eventuele schriftelijke vastleggingen van die overdracht.

Bij brief van 26 januari 2006 deelt mr. J verweerder onder meer mee dat op 28 februari 2005 een mondelinge koopovereenkomst in verband met de economische eigendomsoverdracht van het hotel is gesloten.

In het dossier bevindt zich een schriftelijke verklaring, gedateerd 6 april 2006, van L, in zijn hoedanigheid van directeur van H B.V., en van N, directeur van O B.V. — welke vennootschap op haar beurt bestuurder is van eiseres — waarin beiden — kort en zakelijk weergegeven — verklaren dat op 28 februari 2005 de economische eigendom van het hotel aan eiseres is overgedragen ter uitvoering van een op diezelfde dag gesloten mondelinge overeenkomst.

In het dossier bevindt zich voorts een schriftelijk stuk, gedateerd 7 april 2006, van eerdergenoemde N en van P — laatstgenoemde via R B.V. directeur van H B.V. — waarin beiden een verklaring afleggen met dezelfde inhoud en strekking als hiervoor onder 2.7 en 2.8 is weergegeven.

In het dossier bevindt zich, als bijlage bij de motivering van het bezwaarschrift van 18 april 2007 van de gemachtigde van eiseres, een ongedateerde verklaring van mr. F voornoemd, met de volgende inhoud:

Een melding als bedoeld in artikel 54 WBR heeft niet plaatsgevonden.

Nu daartegen door partijen geen bezwaren zijn ingebracht, gaat ook het Hof van die feiten uit. In aanvulling hierop stelt het Hof het volgende vast.

Belanghebbende heeft ter zitting kopieën overgelegd van bladzijden uit de agenda van de directeur van belanghebbende, N. Deze betreffen een aantal dagen in de maanden januari en februari 2005. Hierin is, voor zover van belang, vermeld:

dinsdag 11 januari 15 P bellen

14 vrijdag januari 10.30 P

maandag 7 februari P

vrijdag 11 februari 12 P/L

16 woensdag februari 12 P

maandag 21 februari P/L

28 maandag februari 14 P L

De rechtbank heeft het beroep van belanghebbende ongegrond verklaard en daartoe het volgende overwogen:

In hoger beroep is, evenals voor de rechtbank, in geschil of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Meer in bijzonder is in geschil of belanghebbende op 28 februari 2005 de economische eigendom in de zin van artikel 2, tweede lid, van de Wet op belastingen van rechtsverkeer van het door de rechtbank onder 2.1 omschreven hotel heeft verkregen.

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken van het geding en het proces-verbaal van de zitting.

Het Hof is van oordeel dat de rechtbank terecht tot het oordeel is gekomen dat belanghebbende er niet in is geslaagd aannemelijk te maken dat zij op 28 februari 2005 de economische eigendom van het hotel heeft verkregen. Evenals de rechtbank acht het Hof de voor dit bewijs overgelegde verklaringen van N, P en L onvoldoende. Aanvullend bewijs, bijvoorbeeld een schriftelijke vastlegging van een telefoongesprek, een afspraak voor de juridische levering bij de notaris of een bevestiging van de mondelinge overeenkomst, waarvan aannemelijk is dat deze vastlegging uiterlijk op 28 februari 2005 is gedaan, ontbreekt. Het Hof neemt hierbij in aanmerking dat de hiervoor genoemde personen zich er van bewust waren dat de overeenkomst met het oog op de gevolgen voor de overdrachtsbelasting tijdig tot stand moest komen en dat het ontbreken van enige schriftelijke vastlegging hiervan, in dat licht bezien niet geloofwaardig is.

Hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd over de verklaring van notaris F brengt het Hof niet tot een ander oordeel. De gemachtigde heeft ter zitting medegedeeld dat hij de door F ondertekende verklaring heeft opgesteld. Deze verklaring is gebaseerd op mededelingen van partijen, die betrokken waren bij de verkooponderhandelingen van het hotel. De verklaring wordt niet ondersteund door feiten en omstandigheden waar de notaris zelf kennis van had en daardoor is onduidelijk waarop de wetenschap van de notaris dat de overeenkomst ‘reeds in de week daarvoor tot stand is gekomen’ is gebaseerd. De rechtbank heeft daarom terecht overwogen dat deze verklaring niet kan bijdragen tot het bewijs. Daaraan doet niet af dat F, zo is in hoger beroep gesteld, zich overvallen voelde doordat de rechtbank heeft besloten om hem als getuige te horen. Het staat de rechtbank immers vrij om degene die een schriftelijke verklaring heeft ondertekend ter zitting als getuige te horen.

Uit de door belanghebbende overgelegde kopieën uit de agenda van N kan slechts worden afgeleid dat er contacten waren tussen verkopers en belanghebbende. Uit de aantekeningen kan niet worden afgeleid dat belanghebbende uiterlijk op 28 februari 2005 de economische eigendom heeft verworven.

Uit het voorgaande volgt dat de uitspraak van de rechtbank in stand dient te blijven. De naheffingsaanslag is terecht opgelegd.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. O.B. Onnes, voorzitter, A.P.M. van Rijn en I.J.F.A. van Vijfeijken, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. S.K. Grando, als griffier. De beslissing is op 2 september 2010 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.