Hof Amsterdam, 08-07-2010, nr. 07/00034

De heffingsambtenaar heeft bij beschikking ingevolge de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) met dagtekening 31 maart 2004 de waarde van het object […] 200, Unit […]1 te [Y] (hierna ook: het object), naar de waardepeildatum 1 januari 1999 vastgesteld op € 59.598. Deze beschikking geldt voor het tijdvak van 1 januari 2001 tot en met 31 december 2004.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de heffingsambtenaar bij uitspraak, gedagtekend 31 januari 2006, de waarde van het object gehandhaafd.

Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak beroep ingesteld bij de rechtbank Utrecht (hierna: de rechtbank). Bij uitspraak van 20 december 2006, heeft de rechtbank het daartegen door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 8 februari 2007 en aangevuld bij brief van 7 maart 2007. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 21 december 2007.

In verband met een wijziging in de samenstelling van de kamer is het onderzoek hervat op 15 januari 2010. Van het verhandelde op de zittingen zijn processen-verbaal opgemaakt die met deze uitspraak worden meegezonden.

Belanghebbende is een van de vennoten van de vennootschap onder firma […] (hierna: de VOF). De VOF verricht haar werkzaamheden in twee gehuurde kantoorunits, […]1 en […]2 . Deze units bevinden zich in een bedrijfsverzamelgebouw aan de […] 200 te Utrecht. In dit gebouw hebben zich verschillende ondernemers gevestigd.

De heffingsambtenaar heeft tijdens de mondelinge behandeling op 21 december 2007 verklaard dat hij de uitspraak van het Hof in de onderhavige procedure voor unit […]1 zal volgen voor unit […]2.

In het taxatierapport, opgemaakt op 7 juli 2006 door een WOZ-taxateur in opdracht van de heffingsambtenaar, is vermeld dat het object een bruto vloeroppervlakte heeft van 42m². Van het object heeft 35m² betrekking op een afgescheiden en afsluitbare ruimte (hierna: de afsluitbare ruimte). Daarnaast is van de gemeenschappelijke ruimtes in het gebouw, zoals bijvoorbeeld gangen en toiletruimtes, een gedeelte ter grootte van 7 m² aan het object toegerekend.

De afsluitbare ruimte heeft geen eigen water- of toiletvoorziening. De sanitaire voorzieningen die zich buiten de afsluitbare ruimte bevinden worden eveneens gebruikt door andere huurders.

De rechtbank heeft in de uitspraak, waar belanghebbende als eiser en de heffingsambtenaar als verweerder is aangeduid, het beroep van belanghebbende ongegrond verklaard. Daarbij heeft zij onder meer overwogen:

Overwegingen

[…]

Ten aanzien van de tenaamstelling

In hoger beroep is evenals in eerste aanleg in geschil het antwoord op de vraag of de beschikking terecht bekend is gemaakt aan belanghebbende. Indien het Hof deze vraag bevestigend beantwoordt, is in geschil of het object als een zelfstandig object in de zin van de Wet WOZ moet worden aangemerkt en zo ja of de heffingsambtenaar de waarde van het object terecht heeft vastgesteld op € 59.598.

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken. Voor hetgeen partijen ter zitting hebben aangevoerd wordt verwezen naar de processen-verbaal van de zittingen.

De stelling van belanghebbende dat de beschikking niet op zijn naam gesteld had mogen worden, maar op naam van de VOF had moeten worden gesteld, kan niet worden aanvaard. Het Hof verenigt zich met hetgeen de rechtbank dienaangaande in rechtsoverweging 2.5 tot en met 2.7 van haar uitspraak heeft overwogen en beslist. Het Hof gaat er daarbij vanuit dat de rechtbank kennelijk heeft bedoeld aan te sluiten bij het derde lid van artikel 24 van de Wet Woz in plaats van bij het tweede lid van genoemd artikel. De beschikking is terecht aan belanghebbende, in zijn hoedanigheid van vennoot van de VOF, bekend gemaakt.

Subsidiair heeft belanghebbende zich op het standpunt gesteld dat het object ten onrechte als een zelfstandig object in de zin van de Wet WOZ is aangemerkt. Ingevolge artikel 16, eerste lid, aanhef en letter c van die wet wordt voor de toepassing van de wet als één onroerende zaak aangemerkt een gedeelte van een gebouwd of ongebouwd eigendom dat blijkens zijn indeling is bestemd om als een afzonderlijk geheel te worden gebruikt. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 8 oktober 2004, nrs. 38.443 en 38.444, LJN AR3500, overwogen dat de enkele omstandigheid dat een kamer in een gebouw afsluitbaar is, nog niet meebrengt dat die kamer blijkens zijn indeling bestemd is om als een afzonderlijk geheel te worden gebruikt in de daaraan in artikel 16, aanhef en letter c, van de Wet Woz te hechten betekenis. Anders dan de heffingsambtenaar meent is de afsluitbaarheid van de afgescheiden ruimte dus niet doorslaggevend.

Naar het oordeel van het Hof is van belang dat een object, gelet op zijn functie, voldoende zelfstandigheid bezit. Die zelfstandigheid dient onder meer te worden afgeleid uit de aard en inrichting van het object, waarbij bepalend is of de gebruiker bij het gebruik van een ruimte meer dan bijkomstig afhankelijk is van buiten de ruimte aanwezige voorzieningen. Is dat laatste het geval dan bezit de ruimte onvoldoende zelfstandigheid en kan deze blijkens zijn indeling niet als een afzonderlijk geheel worden gebruikt.

Voor het gebruik als kantoorruimte acht het Hof de aanwezigheid van sanitaire voorzieningen in het algemeen van wezenlijk belang. De in de afsluitbare ruimte werkzame personen kunnen in de regel immers zonder deze voorzieningen niet gedurende een gehele werkdag functioneren. Dat zich op een andere plaats in het gebouw toiletruimte(s) en sanitaire voorzieningen bevinden en dat een deel van de oppervlakte daarvan is toegerekend aan het object, is niet voldoende. Deze enkele toerekening brengt immers niet mee dat belanghebbende de beschikking heeft over, door hem af te sluiten ruimten waarin zich toilet- en watervoorzieningen bevinden.

Nu vaststaat dat er in het onderhavige object geen eigen toilet- en watervoorziening is en de huurder(s) aangewezen zijn op de elders in het gebouw, dus buiten de afsluitbare ruimte, aanwezige en gezamenlijk te gebruiken sanitaire voorzieningen, is het object geen afzonderlijk geheel als bedoeld in artikel 16, aanhef en onder letter c, van de Wet. De overige stellingen van belanghebbende kunnen dan ook buiten beschouwing blijven.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd.

Nu het beroep gegrond is heeft belanghebbende recht op vergoeding van het griffierecht in beide instanties. Dit recht bedroeg bij de rechtbank € 37 en bij het Hof € 105, dus in totaal € 142.

Het Hof ziet aanleiding de heffingsambtenaar terzake van het beroep en hoger beroep te veroordelen in de proceskosten die belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna Bpb) voor de procedure bij de rechtbank vast op € 644 (2 punten voor de proceshandelingen x factor 1 voor de zwaarte van de zaak x de waarde per punt van € 322).

Voor de procedure bij het hof heeft belanghebbende recht op een vergoeding van € 805 (2,5 punten voor de proceshandelingen - beroepschrift, verschijnen ter zitting en nadere zitting - x factor 1 voor de zwaarte van de zaak x de waarde per punt van € 322).

Daarnaast komen voor vergoeding in aanmerking de reiskosten van belanghebbende voor het bijwonen van de zitting van de rechtbank per openbaar vervoer tweede klasse. Het Hof schat deze kosten op € 6,50 voor de reiskosten Vleuten-Utrecht v.v.

Ter zitting van het Hof is op 21 december 2007 een staat met verletkosten van belanghebbende ten bedrage van € 535,50 overgelegd. De heffingsambtenaar heeft verklaard deze kosten realistisch te achten. Op basis van artikel 1, aanhef en onder d, juncto artikel 2, lid 1, onder d, van het Bpb worden verletkosten, afhankelijk van de omstandigheden, vastgesteld op een tarief tussen € 4,54 en € 53,09 per uur. Gelet op het voorgaande zal het Hof voor de verletkosten de gevraagde vergoeding van € 535,50 toekennen.

Het Hof: