Gevallen waarin geen bevoegdheid tot opschorting bestaat

Art. 6:54 BW formuleert drie uitzonderingen op het opschortingsrecht van de schuldenaar van art. 6:52 BW. De stelplicht en bewijslast omtrent de feiten en omstandigheden waaruit volgt dat zich een zodanige uitzondering voordoet, rusten op de wederpartij.1

Wat betreft het geval onder a zal de wederpartij moeten stellen en zo nodig bewijzen dat de nakoming van de op hem rustende verbintenis wordt verhinderd door schuldeisersverzuim en dus dat de in art. 6:52 BW bedoelde schuldenaar (die schuldeiser is met betrekking tot de verbintenis die op de wederpartij rust) de voor nakoming noodzakelijke medewerking niet verleent of dat sprake is van een ander beletsel aan diens zijde (art. 6:58 BW). Voert de in art. 6:52 BW bedoelde schuldenaar aan dat de oorzaak van verhindering hem niet kan worden toegerekend, dan rusten de stelplicht en bewijslast daarvan niet op de wederpartij, maar in plaats daarvan op de in art. 6:52 BW bedoelde schuldenaar, naar volgt uit de formulering van het slot van art. 6:58 BW (‘tenzij’).

Wat betreft het geval onder b dient de wederpartij te stellen en zo nodig te bewijzen dat de nakoming van de verbintenis van de wederpartij blijvend onmogelijk is. Deze uitzondering houdt verband met het karakter van opschorting als een tijdelijk verweermiddel, in afwachting van nakoming.2

Wat betreft het geval onder c zal de wederpartij die feiten en omstandigheden dienen te stellen en zo nodig te bewijzen waaruit de toepasselijkheid van enig beslagverbod volgt.3

Men zij erop bedacht dat de uitzonderingen onder b en c niet gelden voor de bijzondere opschortingsrechten van art. 6:262 BW (de exceptio non adimpleti contractus) en art. 6:263 BW (de onzekerheidsexceptie). Zie art. 6:264 BW.