HvJ EU, 03-03-2020, nr. C-717/18

Artikel 2, lid 1, van het kaderbesluit stelt als essentiële voorwaarde dat een EAB alleen kan worden uitgevaardigd a) wegens feiten die door de wet van de uitvaardigende lidstaat strafbaar zijn gesteld met een vrijheidsstraf of een tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel, met een maximum van ten minste twaalf maanden, of b) wanneer een straf of een maatregel is opgelegd, wegens opgelegde sancties met een duur van ten minste vier maanden. Zoals de Belgische en de Spaanse regering hebben toegegeven, is het moeilijk voor te stellen hoe de beoordeling van de duur van de sancties waarop die bepaling ziet, zou kunnen plaatsvinden zonder rekening te houden met de wet die daadwerkelijk van toepassing is op de zaak. Dat is duidelijker in het geval van b), waar reeds een straf is opgelegd, zoals in de onderhavige zaak.

Zodra vaststaat dat het referentiepunt voor de beoordeling van de voorwaarden van artikel 2, lid 1, van het kaderbesluit in de onderhavige zaak, het recht van de uitvaardigende lidstaat is dat is toegepast in de uitspraak waarbij de straf is opgelegd, is het duidelijk dat de toepassing van een andere benadering voor de beoordeling van artikel 2, lid 2, zou leiden tot sterk uiteenlopende benaderingen van de relevante wet in de uitvaardigende lidstaat binnen dezelfde Uniebepaling en mogelijk binnen dezelfde procedure op nationaal niveau.

Het tekstuele argument dat artikel 2, lid 1, van het kaderbesluit verwijst naar ‘feiten’ terwijl artikel 2, lid 2, verwijst naar ‘strafbare feiten’, volstaat niet voor de aanname dat die bepalingen voorzien in verschillende tijdstippen om het relevante rechtskader van de uitvaardigende lidstaat te beoordelen.7. Uit een systematische lezing van artikel 2 blijkt dat er andere redenen zijn voor het gebruik van de verschillende termen ‘feiten’ en ‘strafbare feiten’ in respectievelijk lid 1 en lid 2 van die bepaling. De verwijzing naar ‘feiten’ in artikel 2, lid 1, past goed in de algemene structuur van artikel 2, dat betrekking heeft op EAB's die worden uitgevaardigd met twee doelstellingen: vervolging en tenuitvoerlegging van beslissingen. Wanneer artikel 2, lid 1, betrekking heeft op vervolging, gebruikt het logischerwijze de term ‘feit dat strafbaar wordt gesteld’, terwijl het, wanneer het betrekking heeft op tenuitvoerlegging, de term ‘straf’ gebruikt. Artikel 2, lid 2, maakt gebruik van de andere en neutralere terminologie ‘strafbare feiten’, aangezien het betrekking heeft op beide soorten situaties waarin een EAB kan worden uitgevaardigd (voor vervolging én voor tenuitvoerlegging).

De reden waarom artikel 2, lid 2, de term ‘strafbare feiten’ en niet ‘feiten’ gebruikt, heeft dus niets te maken met de wil van de wetgever om verschillende tijdskaders vast te stellen voor de beoordeling van de voorwaarden die in verschillende leden van een en dezelfde bepaling zijn neergelegd. Het feit dat artikel 2, lid 2, zich toespitst op ‘strafbare feiten’ kan beter worden verklaard door het feit dat het doel van die bepaling erin bestaat te voorzien in een lijst met strafbare feiten waarvoor de eis van dubbele strafbaarheid, zowel in situaties van vervolging als van tenuitvoerlegging, niet geldt. In die context is het niet meer dan logisch dat de bewoordingen ‘strafbare feiten’ worden gebruikt.

De procureur-generaal heeft ter terechtzitting nog een ander structureel argument aangevoerd, namelijk dat artikel 2, lid 4, van het kaderbesluit ertoe leidt dat de uitvoerende lidstaat het onderzoek van de eis van dubbele strafbaarheid voert aan de hand van de bepalingen waarin zijn rechtsorde voorziet op het moment van de tenuitvoerlegging van het EAB.

Dat argument is zeker geldig in het kader van de beoordeling die artikel 2, lid 4, verlangt met betrekking tot de uitvoerende lidstaat. Het kan mijns inziens echter niet naar analogie worden toegepast op de eisen die in artikel 2, lid 2, zijn vastgesteld met betrekking tot de uitvaardigende lidstaat.

Artikel 2, lid 4, van het kaderbesluit voorziet in de mogelijkheid om de tenuitvoerlegging van een EAB te weigeren voor gedragingen die de uitvoerende lidstaat niet moreel verwerpelijk acht en bijgevolg in zijn rechtsorde geen strafbaar feit vormen.8. Derhalve behoort de kwestie van de toepasselijke wet in de uitvoerende lidstaat tot de logica van de beoordeling van criteria voor erkenning uit het oogpunt van de uitvoerende lidstaat. Zij heeft op geen enkele wijze invloed op de eisen van het juridische referentiekader in de uitvaardigende lidstaat. Met andere woorden, de beoordeling van het voor artikel 2, lid 4, relevante rechtskader heeft betrekking op de regels van de uitvoerende lidstaat, die per definitie niet van toepassing zijn op de zaak, maar die worden gebruikt als een maatstaf voor dubbele strafbaarheid als een voorwaarde voor erkenning. Omgekeerd steunt artikel 2, lid 2, zoals artikel 2, lid 1, op het rechtskader van de uitvaardigende lidstaat, dat de basis vormt voor de rechterlijke beslissing die moet worden erkend door middel van de tenuitvoerlegging van het EAB.

Het is één zaak voor een uitvoerende lidstaat om de dubbele strafbaarheid na te gaan aan de hand van een beoordeling van de morele normen waarin zijn strafwetgeving op het moment van de tenuitvoerlegging van een EAB voorziet. Het is een volledig andere zaak voor een uitvaardigende lidstaat om een EAB in het kader van een specifieke vereenvoudigde regeling uit te vaardigen op basis van wetgeving die niet van toepassing is op de betrokken strafbare feiten en die de ernst van het strafbare feit op een andere wijze beoordeelt, namelijk doordat zij een hogere straf oplegt dan die welke is opgelegd bij de beslissing die aan het EAB ten grondslag ligt.

Ten slotte voert de Spaanse regering nog een ander argument aan. Zij betoogt dat elke andere uitlegging dan die welke zij naar voren brengt, zou betekenen dat, wanneer de Europese wetgever op grond van artikel 2, lid 3, meer strafbare feiten aan de lijst van artikel 2, lid 2, zou toevoegen, het niet mogelijk zou zijn om een EAB ten uitvoer te leggen voor feiten en straffen van vóór die nieuwe wetgeving.

Een dergelijk zeer speculatief argument is mijns inziens niet relevant. De toevoeging van nieuwe strafbare feiten aan de lijst van artikel 2, lid 2, in de toekomst zou inderdaad aanleiding kunnen geven tot problemen inzake de toepassing van de wetgeving in de tijd. Die problemen moeten echter in dat stadium op een alomvattende en transversale manier worden geregeld, aangezien dan een aantal algemene bepalingen en voorwaarden van het kaderbesluit moet worden toegepast.9. Dergelijke problemen kunnen niet vooraf worden opgelost met betrekking tot slechts één van de categorieën van mogelijke problemen. Het gevaar voor dergelijke eventuele problemen kan evenmin afdoen aan de wijze waarop een algemene voorwaarde van het kaderbesluit wordt uitgelegd in een zaak die daar niets mee te maken heeft, zoals de onderhavige zaak.

De Commissie stelt in essentie dat het als bijlage bij het kaderbesluit gevoegde model, gelezen in samenhang met artikel 8, lid 1, van dat besluit, steun biedt voor het standpunt dat de relevante wet voor de beoordeling van de voorwaarde met betrekking tot de duur van de sanctie in artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit, de wet is die daadwerkelijk van toepassing is op de zaak in het kader waarvan om overlevering wordt gevraagd.

Artikel 8, lid 1, van het kaderbesluit specificeert de inhoud van het EAB en stelt de belangrijkste eisen vast waarvan de eerbiediging een voorwaarde voor geldigheid van het EAB vormt.10. Het bepaalt dat in een EAB overeenkomstig het als bijlage gevoegde model verschillende soorten gegevens worden vermeld, zoals a) de identiteit en de nationaliteit van de gezochte persoon; b) de contactgegevens van de uitvaardigende rechterlijke autoriteit; c) de vermelding dat een voor tenuitvoerlegging vatbaar vonnis, een aanhoudingsbevel of een andere voor tenuitvoerlegging vatbare gelijkwaardige rechterlijke beslissing bestaat, zoals bedoeld in de artikelen 1 en 2; d) de aard en de wettelijke kwalificatie van het strafbare feit, met name rekening houdend met artikel 2; e) een beschrijving van de omstandigheden waaronder het strafbare feit is gepleegd; f) de opgelegde straf, indien een onherroepelijk vonnis bestaat, of de in de uitvaardigende lidstaat voor het betrokken feit geldende strafmaat, en g) indien mogelijk, andere gevolgen van het strafbare feit.

Het als bijlage bij het kaderbesluit gevoegde model bevat verschillende in te vullen vakken. De vakken komen niet precies overeen met de specifieke alinea's van artikel 8, lid 1, maar hebben wel betrekking op dezelfde gegevens.

Uit de vakken b), c), en e) in het bijgevoegde model blijkt dat de gevraagde gegevens betrekking hebben op het specifieke geval. Volgens vak b) moet de uitvaardigende rechterlijke autoriteit specifieke gegevens verstrekken over het besluit dat aan het aanhoudingsbevel ten grondslag ligt. In vak c) dient die autoriteit de duur van de straf te vermelden, met inbegrip van 1) ‘[de] [m]aximumduur van de vrijheidsstraf of tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel die voor het strafbare feit/de strafbare feiten kan worden opgelegd’ en 2) de duur van de opgelegde vrijheidsstraf of tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel en de nog uit te zitten straf.

Het feit dat de eerbiediging van de voorwaarden van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit noodzakelijkerwijs gekoppeld is aan de wet die van toepassing is op de zaak, wordt zelfs nog duidelijker gemaakt in vak e). In dat vak dient de uitvaardigende rechterlijke autoriteit gegevens te verstrekken over de strafbare feiten, waaronder een ‘[b]eschrijving van de omstandigheden waaronder het strafbare feit is gepleegd/de strafbare feiten zijn gepleegd, met inbegrip van het tijdstip, de plaats en de mate van betrokkenheid van de gezochte persoon bij het strafbare feit/de strafbare feiten’, en de ‘aard en wettelijke kwalificatie van het strafbare feit/de strafbare feiten en toepasselijke wettelijke bepaling/wetboek’. Onmiddellijk daarna is in vak e) van het model de lijst met 32 strafbare feiten van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit opgenomen en staat er te lezen: ‘[g]eef in voorkomend geval aan of het gaat om één of meer van de volgende strafbare feiten waarop in de uitvaardigende lidstaat een vrijheidsstraf of een tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel staat met een maximum van ten minste drie jaar en zoals omschreven in het recht van de uitvaardigende lidstaat’.

Het zou volstrekt onlogisch zijn van een uitvaardigende rechterlijke autoriteit te verlangen om in vak e) de op de zaak toepasselijke wettelijke bepaling in te vullen en, onmiddellijk daarna, vak e), punt I, in te vullen op basis van een niet op de zaak toepasselijke wettelijke bepaling.

Op grond van die overwegingen komt de Commissie tot de slotsom dat de uitvaardigende rechterlijke autoriteit bij het verstrekken van gegevens niet kan uitgaan van strengere sancties dan die welke van toepassing zijn op de betrokken strafzaak.

Ik ben het eens met de Commissie.

Zowel uit artikel 8, lid 1, van het kaderbesluit als uit de gegevens die in het bij het kaderbesluit als bijlage gevoegde model specifiek worden verlangd ter voldoening aan de door dat artikel gestelde vereisten, kan hetzelfde worden afgeleid: de in het EAB te verstrekken gegevens hebben allemaal specifiek betrekking op de concrete feiten, strafbare feiten, rechterlijke beslissingen en straffen in de eigenlijke strafzaak.

Dat is met name het geval in vak e) van het als bijlage gevoegde model. Overeenkomstig artikel 8, lid 1, onder d), van het kaderbesluit moet vak e) worden ingevuld om gegevens over het strafbare feit te verstrekken met het oog op de toepassing van artikel 2. In vak e) wordt uitdrukkelijk informatie verlangd over de strafbare feiten waarop het bevel ‘betrekking [heeft]’ en een beschrijving van de omstandigheden waaronder het strafbare feit is gepleegd/de strafbare feiten zijn gepleegd, alsook informatie over de ‘[a]ard en wettelijke kwalificatie van het strafbare feit/de strafbare feiten en toepasselijke wettelijke bepaling/wet-boek’.11.

Het lijdt geen twijfel dat die verlangde gegevens verband houden met de specifieke wettelijke bepalingen die van toepassing zijn op de strafbare feiten waarop het bevel betrekking heeft en die overeenkomen met de feitelijke omstandigheden, die ook in vak e) moeten worden beschreven. Het zou opnieuw minstens contra-intuïtief zijn om specifiek met betrekking tot punt I van vak e) radicaal af te wijken van die logica en de bewoordingen ‘strafbare feiten waarop […] een vrijheidsstraf of een tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel staat met een maximum van ten minste drie jaar en zoals omschreven in het recht van de uitvaardigende lidstaat’ aldus op te vatten dat zij feitelijk verwijzen naar een latere wet die niet van toepassing is op de strafbare feiten waarop het EAB betrekking heeft.

Ter terechtzitting was er enige discussie over de interpretatieve waarde van het als bijlage bij het kaderbesluit gevoegde model. Mijns inziens is er op dat punt weinig ruimte voor discussie. Wanneer bijlagen een integrerend deel vormen van de rechtshandeling waarbij zij zijn gevoegd, zijn zij relevant voor de uitlegging van de bepalingen waarmee zij samenhangen.12. De rechtspraak van dit Hof bevestigt duidelijk de interpretatieve waarde, precies in verband met het als bijlage bij het kaderbesluit gevoegde model.13. De bijlage bevat een specifiek model waarop de uitvaardigende rechterlijke autoriteiten de specifiek verlangde gegevens moeten invullen.14.

Bovendien zijn de bewoordingen van de bijlage waarin het EAB-model is opgenomen, niet in tegenspraak met de dienovereenkomstige wettelijke bepalingen van het kaderbesluit. Integendeel, de specifieke aard van de gegevens die in het model in de bijlage, en in het bijzonder in vak e), worden verlangd, ondersteunt verder de (mijns inziens vrij duidelijke) slotsom die uit artikel 8, lid 1, en artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit kan worden afgeleid, zoals reeds is uiteengezet.

De procureur-generaal en de Belgische regering hebben ter terechtzitting aangevoerd dat vak c), punt 1, van het model, dat verwijst naar de ‘[m]aximumduur van de vrijheidsstraf of tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel die voor het strafbare feit/de strafbare feiten kan worden opgelegd’, niet hoeft te worden ingevuld indien het EAB wordt uitgevaardigd met het oog op tenuitvoerlegging, maar alleen wanneer het wordt uitgevaardigd met het oog op vervolging.

Het is waar dat indien er een onherroepelijke beslissing bestaat, in dat vak van de bijlage, gelezen in samenhang met artikel 8, lid 1, onder f), van de uitvaardigende rechterlijke autoriteit alleen informatie over de opgelegde straf wordt verlangd.15. De gegevens over de strafmaat waarnaar vak c), punt 1, verwijst, lijken dus alleen nodig wanneer er geen dergelijke beslissing is en het EAB wordt uitgevaardigd met het oog op vervolging.16.

Ik laat vak e)17. voorlopig buiten beschouwing. Ik herhaal dat dit vak, indien het wordt gelezen in samenhang met vak c), de door de procureur-generaal en de Belgische regering geuite twijfels wegneemt. Zelfs indien alleen vak c), punt 1, in aanmerking wordt genomen, kan uit het feit dat in dat vak geen gegevens over de strafmaat hoeven te worden ingevuld wanneer de straf is uitgesproken, echter niet worden afgeleid dat de relevante wet voor de beoordeling van de eisen van artikel 2, lid 2, verschilt van de wet die daadwerkelijk van toepassing is op de zaak.

Het is juist dat het Hof in het arrest Piotrowski interpretatieve gevolgen heeft verbonden aan het feit dat artikel 8, lid 1, van het kaderbesluit of het als bijlage daarbij gevoegde model bepaalde gegevens niet verlangt.18. De redenen waarom in die zaak dergelijke interpretatieve gevolgen aan dat feit werden verbonden, ontbreken evenwel in de onderhavige zaak.

De kwestie die in de zaak Piotrowski aan de orde was, betrof de beoordeling van een van de gronden tot verplichte weigering van tenuitvoerlegging van een EAB.19. In die context is het niet meer dan logisch dat de weigering alleen kan worden gebaseerd op gegevens die via het model aan de uitvoerende rechterlijke autoriteit ter beschikking worden gesteld. De onderhavige zaak betreft echter geen weigeringsgrond. Zij heeft betrekking op een van de vereisten voor de toepassing van de regeling inzake het niet toetsen van de dubbele strafbaarheid overeenkomstig artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit. Indien niet aan dat vereiste is voldaan, kan het EAB nog steeds ten uitvoer worden gelegd, maar alleen in het kader van de regeling van artikel 2, lid 4.

Bovendien kan uit het feit dat het als bijlage bij het kaderbesluit gevoegde model in dit geval geen gegevens vereist over de maximumstraf voor het strafbare feit, aangezien er reeds een straf is opgelegd, niet worden afgeleid dat het referentiepunt voor de toepassing van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit derhalve de wet moet zijn die van toepassing is op het tijdstip waarop het EAB wordt uitgevaardigd. Het logische gevolg van een uitlegging die een dergelijk gewicht toekent aan dat feit is veeleer dat, aangezien in casu de informatie niet op het model hoeft te worden ingevuld, de voorwaarden van artikel 2, lid 2, zelf niet van toepassing zijn. Die uitlegging zou echter elke nuttige werking ontnemen aan de in artikel 2, lid 2, met betrekking tot de duur van de sanctie neergelegde voorwaarde.

Dat is het algemene, structurele probleem van dat argument. Het gaat voor de uitlegging van de inhoud van een criterium dat de uitvaardigende rechterlijke autoriteit met betrekking tot artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit moet toepassen, uit van het feit dat de uitvoerende rechterlijke autoriteit dat criterium niet hoeft te toetsen. Wederzijds vertrouwen is echter op het tegenovergestelde uitgangspunt gebaseerd: in de werkwijze van het kaderbesluit wordt gestreefd naar een evenwicht tussen, enerzijds, wederzijds vertrouwen en, anderzijds, een minimale residuele controle. De uitvaardigende autoriteiten krijgen het vertrouwen op basis van de veronderstelling dat zij strikt voldoen aan de materiële vereisten die aan het EAB-systeem ten grondslag liggen. Dat is des te meer het geval in de context van artikel 2, lid 2, waarin wordt uitgegaan van het hoogste wederzijds vertrouwen, waardoor de toetsing van de dubbele strafbaarheid met betrekking tot bijzonder ernstige strafbare feiten wordt voorkomen. Bovendien kan het vertrouwen niet zo ver gaan dat het de uitvoerende rechterlijke autoriteit verhindert na te gaan of is voldaan aan de voorwaarden van artikel 2, lid 2, wanneer die rechterlijke autoriteit op basis van gegevens waarover zij beschikt, twijfels heeft.

Met andere woorden, het feit dat artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit op een systeem van eigen verklaringen van de uitvaardigende rechterlijke autoriteit is gebaseerd, waarbij slechts in een minimale en prima-facietoetsing door de uitvoerende rechterlijke autoriteit is voorzien20., betekent niet dat de onderliggende criteria die door de uitvoerende rechterlijke autoriteit moeten worden toegepast, niet aan enige regels zijn onderworpen. Het tegengestelde is waar: er zijn slechts twee voorwaarden, maar de uitvaardigende lidstaat moet die twee voorwaarden strikt naleven.21.

De voorgaande discussie toont aan dat uit het kaderbesluit logische en structurele dwingende redenen voortvloeien om een uitlegging af te wijzen waarbij wordt gesteld dat de wet die daadwerkelijk van toepassing is op de strafzaak in het kader waarvan om overlevering wordt verzocht, niet noodzakelijk dezelfde wet is als die waarop artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit ziet.

Minstens twee aanvullende argumenten betreffende de ruimere werking en operabiliteit van het EAB-systeem kunnen worden vermeld.

Ten eerste is het onmiskenbare nut van de uitlegging van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit volgens welke het verwijst naar de wet die daadwerkelijk op de zaak van toepassing is, dat zij een voorzienbaar en stabiel referentiekader biedt.

De andere uitlegging, die de Spaanse en de Belgische regering en de procureur-generaal bepleiten, houdt het risico in dat het aan het EAB ten grondslag liggende rechtskader voortdurend verandert wat de toepassing van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit betreft. Die uitlegging zou meebrengen dat het in artikel 2, lid 2, in aanmerking genomen rechtskader herhaaldelijk kan wijzigen. Dat zou kunnen leiden tot een situatie waarin opeenvolgende EAB's worden uitgevaardigd op basis van verschillende bepalingen van nationaal recht, of verschillende versies van dezelfde bepalingen, afhankelijk van de veranderende juridische context van de uitvaardigende lidstaat, die geleidelijk kan verschillen van de daadwerkelijke juridische context die van toepassing is op de strafzaak. Met uitzondering van (nationale) regels inzake verjaringstermijnen, zouden er geen grenzen zijn aan de mogelijkheid om EAB's met betrekking tot dezelfde strafbare feiten opnieuw uit te vaardigen op grond van andere rechtskaders. Men kan zich dus gemakkelijk voorstellen dat in de loop der jaren opeenvolgende EAB's worden uitgevaardigd met betrekking tot dezelfde feiten, die strafbaar blijven op grond van dezelfde bepalingen maar waarvoor, telkens wanneer de nationale wet verandert, in het kaderbesluit een andere wettelijke regeling wordt aangewezen.

De intrinsieke instabiliteit van een dergelijk referentiekader wordt nog versterkt door het feit dat het moment waarop het EAB is uitgevaardigd kan afhangen van verschillende indirecte factoren en in de praktijk van de verschillende lidstaten niet uniform is.22.

De combinatie van die twee temporele variabelen zou de werking van het systeem veranderen in een onvoorspelbaar biljartspel, waarin het moeilijk zo niet onmogelijk is om na te gaan of aan de voorwaarden van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit is (of zal worden) voldaan.

Het ontbreken van een vast en objectief gegeven om de wet te bepalen die geldt wat de vervulling van de voorwaarden van artikel 2, lid 2, in de uitvaardigende lidstaat betreft, zou zelfs kunnen leiden tot tactische keuzes, waaronder het uitstellen van de uitvaardiging van een EAB wegens ophanden zijnde wetswijzigingen waardoor het mogelijk zou worden om in de plaats van artikel 2, lid 4, artikel 2, lid 2, toe te passen. Een redelijke regeling zou echter veeleer moeten beogen het tegenovergestelde gedrag van de nationale rechterlijke autoriteiten te stimuleren, namelijk dat zij snel en tijdig om overlevering van een persoon verzoeken. Bovendien kan zuiver hypothetisch beschouwd niet volledig worden uitgesloten dat misbruik wordt gemaakt van aldus vastgestelde temporele regels, aangezien het mogelijk zou zijn de strafdrempels in het nationale recht achteraf te wijzigen teneinde de overlevering van specifiek gezochte personen te verkrijgen of te vergemakkelijken.

Gelet op al die overwegingen biedt alleen de uitlegging van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit volgens welke deze bepaling verwijst naar de wet die van toepassing is op de feiten van de zaak, een eenvoudig, duidelijk en voorzienbaar rechtskader, dat wordt geregeld door de wet die daadwerkelijk van toepassing is op de zaak die aan het EAB ten grondslag ligt. Met als mogelijke (en enige) uitzondering latere wijzigingen in het nationale strafrecht die gunstiger voor de verdachte zijn en die bijgevolg tot de toepassing van het lex-mitiorbeginsel leiden, blijft dat referentiekader op die manier onveranderlijk en stabiel.

Ten tweede zou de uitlegging die de Spaanse en de Belgische regering en de procureur-generaal bepleiten tot een eerder contra-intuïtieve situatie leiden die de goede werking van het EAB op nog een ander punt belemmert.

Artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit is zowel van toepassing op EAB's die worden uitgevaardigd met het oog op tenuitvoerlegging als op die welke worden uitgevaardigd met het oog op vervolging. Uitvoerende rechterlijke autoriteiten zouden dus kunnen worden geconfronteerd met situaties waarin de wettelijke bepalingen waarop de uitvaardigende autoriteit zich voor het invullen van vak e) heeft gebaseerd, in tegenspraak zijn met de informatie die in vak c), punt 1, is ingevuld of met de aanvullende informatie in vak f).23. Dit kan zelfs gepaard gaan met het risico dat er op de verschillende punten van vak e) zelf, verschillende bepalingen van toepassing zijn. In die situatie kunnen uitvoerende rechterlijke autoriteiten die in een en hetzelfde EAB met verschillende rechtskaders worden geconfronteerd, redelijkerwijs twijfels hebben over de naleving van de voorwaarden van artikel 2, lid 2, van het kaderbesluit en het waarschijnlijk nodig achten om de uitvaardigende rechterlijke autoriteit om aanvullende gegevens te verzoeken.24. Dat zou de goede werking van het EAB-systeem in gevaar brengen, waarin verzoeken om aanvullende gegevens op grond van artikel 15, lid 2, van het kaderbesluit, zoals de Spaanse regering terecht opmerkt, de uitzondering in plaats van de regel moeten zijn.25.

De voorgaande discussie kan worden samengevat met de volgende duidelijke vraag: waarom een contra-intuïtieve uitlegging van artikel 2, lid 2, kiezen, die tot structurele problemen leidt, wanneer het gebruik als referentiepunt van de maximumstraf die daadwerkelijk op de zaak van toepassing is, een veel logischer, redelijker, meer voorspelbare en praktischer oplossing biedt? Het enige resterende argument in dat verband is gebaseerd op de doeltreffendheid en wordt door zowel de Spaanse als de Belgische regering ingeroepen. Ik zal het nu behandelen.