HR, 16-12-2011, nr. 10/02479

De relevante feiten in deze (kort geding-) procedure kunnen als volgt worden samengevat:

In deze zaak vorderde Pretium — zoals al even bleek: in kort geding — sancties tegen Vara en [verweerder 2] wegens het in december 2008 in ‘Kassa Magazine’ gepubliceerde artikel.

In de eerste aanleg werd de vordering van Pretium grotendeels toegewezen; maar op het namens Vara en [verweerder 2] ingesteld hoger beroep heeft het hof de beslissing van de eerste aanleg vernietigd. De beslissing van het hof komt er op neer dat de aangevochten publicatie niet als onrechtmatig ten opzichte van Pretium wordt aangemerkt.

Pretium heeft tijdig2. en regelmatig cassatieberoep tegen het arrest van het hof laten instellen. Van de kant van Vara c.s. is tot verwerping geconcludeerd. Er zijn van weerszijden schriftelijke toelichtingen ingediend3., en partijen hebben gerepliceerd en gedupliceerd.

Onder deze titel twee opmerkingen:

Er wordt niet specifiek aangegeven welke stukken uit het andere dossier voor de onderhavige zaak — in cassatie — van betekenis (kunnen) zijn, laat staan waarom of in welk opzicht dat zo zou zijn4.. Al daarom denk ik dat aan dit verzoek voorbij kan worden gegaan. Overigens lijkt mij ook dit verzoek niet verenigbaar met de regels van het burgerlijke procesrecht. In cassatie staat ter beoordeling of het hof aan de hand van de stukken en gegevens uit dit dossier, een juiste en begrijpelijke beslissing heeft gegeven. Het valt niet in te zien wat het erbij betrekken van stukken uit een ander dossier hier in positieve zin aan zou kunnen bijdragen5..

Het arrest van de Hoge Raad van 8 april jl. in de zaak Pretium/Tros6. werd al even ter sprake gebracht. In dat arrest kwamen vragen aan de orde die voor een vrij groot deel samenvallen met de vragen die in deze zaak aan de orde worden gesteld.

In dit arrest oordeelde de Hoge Raad in rov. 3.3.3:

De in deze overweging bedoelde verdere klachten zijn de klachten die voor een vrij groot deel met de klachten uit de onderhavige zaak corresponderen. Het ligt voor de hand dat de klachten in deze zaak, althans: voor zover die met de klachten uit de zaak Pretium/Tros corresponderen, voor dezelfde beoordeling in aanmerking komen. Ik zal bij de bespreking van de klachten hierna dan ook in voorkomend geval niet (veel) meer aanvoeren, dan dat de aangehaalde overweging uit de zaak Pretium/Tros van overeenkomstige toepassing is.

Voor ik de middelen bespreek lijkt het mij goed nog iets op te merken over de rechtsopvatting die in een belangrijk deel van de klachten aan het licht treedt. ‘For purposes of argument’ geef ik daarvan de volgende samenvatting:

Ik denk dat voor de zojuist in samenvatting weergegeven opvatting, behalve als het erom gaat dat (ook) journalisten waarheidsgetrouw en bona fide moeten handelen, geen steun bestaat. Ik denk bovendien dat aanvaarding van de door Pretium verdedigde opvatting een onaanvaardbare beperking van de uitingsvrijheid met zich mee zou brengen.

Ik licht die mening nader toe:

Laat ik vooropstellen dat stellingen van een alleszins vergelijkbare strekking in de zaak Pretium/Tros aan de Hoge Raad waren voorgelegd. Voor zover die stellingen niet in de in alinea 5 hiervóór aangehaalde overweging zijn verworpen, is dat gebeurd in de nu aan te halen overwegingen:

Ik maak er op attent dat de afweging die de Hoge Raad in de zojuist aangehaalde rov. 3.3.1 waardeert als (qua maatstaf) juist, aan enige kritiek in de rechtsgeleerde literatuur bloot heeft gestaan. Mede gezien de verwijzing naar deze maatstaf in dit recente arrest, denk ik dat het niet nodig is dat ik de argumenten waarom deze kritiek mij niet aanspreekt, hier herhaal13..

Dit onderwerp is uitgebreid aan de orde geweest in alinea's 11 – 14 van de conclusie voor het arrest Pretium/Tros en in alinea's 6 – 14, 19 – 24 en 35 – 37 van de conclusie in de in voetnoot 13 al genoemde zaak nr. 10/02632. Ik veroorloof mij, hier naar die beschouwingen te verwijzen.

Ik voeg nog het volgende toe:

Beperkingen op de uitingsvrijheid zijn noodzakelijk — en dus toegestaan — onder andere met het oog op de bescherming van de rechten van anderen, waaronder het recht op eerbiediging van de goede naam en het recht om van ongerechtvaardigde aantijgingen verschoond te blijven16.. Bij de beoordeling of een beperking toelaatbaar is, wordt echter in de rechtspraak van het EHRM een vrij restrictieve toets gehanteerd.

En wil een restrictie gerechtvaardigd zijn, dan moet daaraan een ‘pressing social need’ ten grondslag liggen, zoals het EHRM in vele arresten heeft herhaald18..

Beide genoemde aspecten maken al duidelijk dat de marge voor beperkingen minder ruim is, dan in deze zaak namens Pretium wordt verdedigd.

Twee gegevens uit de recente rechtspraak van het EHRM verdienen in dit verband nog even de aandacht:

Voor de beoordeling in een cassatieprocedure naar Nederlands recht geldt, als het om de controle door de Hoge Raad gaat, hetzelfde in versterkte mate20..

Zoals ik al aangaf, denk ik dat de door Pretium verdedigde opvatting ‘de pers’ aan banden zou leggen op een manier die de uitingsvrijheid te zeer zou belemmeren.

Als het gaat om controversiële, de aandacht trekkende kwesties — zoals dat bij uitingen die ‘offend, shock or disturb’ naar de aard der dingen vaak het geval is — bestaat er veelal een legitieme behoefte aan publicatie op (zeer) korte termijn. Dat stelt aanmerkelijke beperkingen aan de ruimte die er is voor zelfstandig voorafgaand onderzoek.

Daarvan heeft het EHRM dan ook geoordeeld:

Met de ongeclausuleerde journalistieke onderzoeksplicht die van de kant van Pretium wordt verdedigd, lijkt (ook) deze overweging mij onverenigbaar22..

Hetzelfde geldt voor de eerder (in alinea 9) aangehaalde overwegingen uit het arrest Pretium/Tros: ook die overwegingen, met hun verwijzing naar de voor iedere zaak relevante omstandigheden, sporen niet met de door Pretium verdedigde ‘strakke’ onderzoeksplicht voor journalisten.

Voor een belangrijk deel van de verdere restricties die in de namens Pretium verdedigde opvatting aan de orde komen, geldt mutatis mutandis hetzelfde.

Dat journalisten te goeder trouw en waarheidsgetrouw te werk moeten gaan, zal waarschijnlijk door niemand worden betwist23.. Maar voor de gepretendeerde verplichtingen om (steeds) voorafgaand onderzoek, door de ‘beschuldigde partij’, van de gegevens waarop een schade-toebrengende publicatie berust mogelijk te maken of om deze partij altijd (vooraf) te horen24. en/of om die de gelegenheid tot ‘weerwoord’25. te geven, geldt dat niet; en voor zulke verplichtingen zijn de eerder besproken bezwaren, die ertoe strekken dat de uitingsvrijheid hier sterker wordt beperkt dan te verantwoorden is, inderdaad ‘van overeenkomstige toepassing’26..

De rechtsopvatting die in een groot deel van de cassatieklachten doorklinkt, en die ertoe strekt dat uitingen die niet voldoen aan de tamelijk stringente zorgvuldigheidsnormen die Pretium verdedigt, als onrechtmatig hebben te gelden, taxeer ik dus als (beslist) onjuist. Dat geldt dan natuurlijk ook voor de klachten die daarop voortbouwen.

Tegen de achtergrond van deze ‘inleiding’ zal ik nu de individuele klachten van het middel bespreken.

Onderdeel I.1, dat ook door Pretium als de voornaamste klacht wordt aangemerkt, begrijp ik zo dat daarin, aan de hand van de aangehaalde rechtspraak van het EHRM en de aangehaalde bepalingen uit de Leidraad voor de Journalistiek, de norm wordt verdedigd, (ongeveer) zoals ik die in alinea 7 hiervóór heb geparafraseerd.

Om de hiervóór besproken redenen denk ik dat hier een onjuiste rechtsopvatting wordt verdedigd, en dat de klacht daarop afstuit. Het lijkt mij goed om nog even te vermelden dat blijkens de in alinea 9 hiervóór aangehaalde overwegingen van de Hoge Raad, aan de Leidraad voor de Journalistiek niet het gezag toekomt dat Pretium daaraan verbonden wil zien.

Wat betreft de subonderdelen van onderdeel I nog dit:

Onderdeel II is op verschillende punten onduidelijk.

Subonderdeel II.1 lijkt tenminste drie verschillende klachten te verdedigen. Als eerste merk ik een klacht op, gericht tegen de vaststelling dat Vara c.s. vrij waren om aan het bestaan van een grote hoeveelheid klachten over Pretiums telemarketing bekendheid te geven, ook al zou niet vaststaan dat die klachten gegrond waren. Maar nu het hof in het vervolg van zijn arrest duidelijk tot de conclusie komt (aan de hand van gegevens die bij de behandeling in de eerste aanleg kennelijk nog niet voorhanden waren, zie ook alinea's 24 en 25 hierna) dat van de desbetreffende klachten een wezenlijk deel wél gegrond was, ontvalt het belang aan de vraag of Vara c.s. over klachten mochten berichten, ook zonder dat de gegrondheid daarvan vaststond.

Overigens valt niet in te zien waarom een nieuwsmedium niet — naar waarheid — zou mogen berichten over het feit dat een bepaald verschijnsel tot veel klachten aanleiding geeft, en ook gedachten over de hieraan te verbinden gevolgtrekkingen zou mogen uiten, ook zonder dat vaststaat of de desbetreffende klachten gegrond waren. Het gaat om een maatschappelijk relevant feit. Het staat een ieder vrij om dat te signaleren, en ook om aan dat feit de gevolgtrekkingen te verbinden die men daar op redelijke gronden aan kan verbinden.

Ik merk op deze plaats op, dat een aanzienlijk deel van de berichten in ‘de media’ betrekking heeft op verschijnselen waarvan de betrokkenen verschillende (feitelijke) lezingen geven, en waaraan ook verschillende gevolgtrekkingen (kunnen) worden verbonden. De in de cassatieklachten tot op zeker hoogte doorklinkende opvatting dat men pas over feiten zou mogen publiceren nadat — aan de hand van eigen feitelijk onderzoek — de juistheid van de feitelijke basis voor hetgeen men publiceert min of meer onomstotelijk is komen vast te staan, zou, met dit gegeven voor ogen, betekenen dat de nieuwsvoorziening en het commentaar op nieuws in de media zoals wij dat gewend zijn, voor een belangrijk deel onmogelijk zou worden27..

Ook in dit opzicht treedt aan het licht dat het cassatiemiddel een onhoudbare rechtsopvatting voorstaat.

Een tweede klacht, die op verschillende plaatsen in subonderdeel II.1 ‘opduikt’, lijkt gericht op de door het hof kennelijk bereikte conclusie dat de aan Pretiums adres geuite (consumenten-)klachten (althans voor een relevant deel) gegrond waren.

In dat opzicht bestrijdt deze klacht een louter feitelijke waardering, en voert die daartoe louter feitelijke argumenten aan. In cassatie stuit zo'n klacht af op art. 419 lid 3 Rv.

Voor deze klacht geldt dan ook dat het in rov. 3.3.3 van het arrest Pretium/Tros overwogene, van overeenkomstige toepassing is.

Het onderdeel lijkt in de derde plaats te klagen over onvoldoende onderscheid, in de publicatie van Vara c.s., tussen feiten, beweringen en meningen — maar het is mij niet duidelijk geworden waarop hier wordt gedoeld. Gegeven dat het hof er kennelijk van uit is gegaan dat de in de publicatie genoemde verwijten aan Pretium voldoende feitelijke basis hadden (wat het subonderdeel ogenschijnlijk niet als gegeven accepteert), valt niet in te zien welk belang Pretium bij deze klacht zou kunnen hebben. Misschien nog belangrijker, het blijft onvoldoende duidelijk wat er nu precies aan Vara c.s. (en in het verlengde daarvan: aan het hof) wordt verweten.

Per saldo kom ik ertoe, dat de klacht van subonderdeel II.2 hier niet aan de door art. 407 lid 2 Rv. vereiste mate van begrijpelijkheid en precisie voldoet.

Subonderdeel II.2 begrijp ik zo, dat (opnieuw) wordt verdedigd dat het hof de beschikbare gegevens bij zijn beoordeling van de vraag of de ten laste van Pretium bestaande consumentenklachten als gegrond moesten worden aangemerkt, anders had moeten waarderen. Zo wordt aangevoerd dat het hof meer gewicht had moeten toekennen aan rechterlijke uitspraken (uit het verleden) waarin Pretium in het gelijk was gesteld.

Hier geldt opnieuw dat een feitelijke waardering van het hof met feitelijke argumenten wordt bestreden — wat in cassatie niet met vrucht mogelijk is; ook hier verwijs ik naar rov. 3.3.3 van het arrest Pretium/Tros.

Subonderdeel III.1 voert volgens mij, op details na, hetzelfde aan als subonderdeel II.2.

Aan het in de vorige alinea gezegde valt hier nog toe te voegen dat de klachten eraan voorbij gaan dat het hof (aanmerkelijke) betekenis heeft toegekend aan de bevindingen in een beslissing van de Consumentenautoriteit, waarover in de eerdere fases van het geding kennelijk nog niet kon worden beschikt.

Dat het hof hieraan betekenis heeft toegekend behoort tot de aan het hof voorbehouden feitelijke oordelen; en dat is het tegendeel van onbegrijpelijk.

Subonderdeel III.2 bestrijdt dat het hof de hiervóór bedoelde betekenis aan de bevindingen van de Consumentenautoriteit mocht toekennen; daartoe herhaalt het onderdeel sommige van de argumenten die ten overstaan van het hof zijn aangevoerd.

Ook hier betreft het feitelijke argumenten ter bestrijding van de als feitelijk aan te merken betekenis die aan de bevindingen van de Consumentenautoriteit mag worden toegekend. Deze argumenten kunnen in cassatie inhoudelijk niet worden beoordeeld. Zij brengen bepaald niet mee dat het oordeel van het hof, waarin die argumenten kennelijk als onvoldoende overtuigend zijn aangemerkt, onvoldoende begrijpelijk zou zijn; ook hier is het overwogene in het arrest Pretium/Tros ‘correspondingly applicable’.

Dit subonderdeel voert ook aan dat het hof slechts rekening had mogen houden met feiten die al ten tijde van de aan Vara c.s. verweten publicatie (aan Vara c.s.) bekend waren.

Hier lijkt mij, dat de klacht van een verkeerde rechtsopvatting uitgaat. Ik denk dat die rechtsopvatting steunt op een verkeerde uitleg van de leer van het EHRM, zoals o.a. blijkend uit de in alinea 13 hiervóór aangehaalde overweging.

De juiste uitleg van die leer lijkt mij deze, dat de gerechtvaardigdheid van een publicatie mede afhankelijk is van de mate waarin het gepubliceerde steun vond in de feiten waarover de voor de publicatie verantwoordelijken ten tijde van die publicatie konden beschikken.

Dat wil echter niet zeggen dat latere bevestiging van de juistheid van het gepubliceerde (aan de hand van later gebleken feiten) geen rol mag spelen. Dat de inhoud van een publicatie, waarvoor misschien ten tijde van het verschijnen daarvan nog onvoldoende feitelijke steun voorhanden was, later juist blijkt te zijn, vormt daarentegen onder vrijwel alle denkbare omstandigheden een rechtvaardiging (achteraf), ook waar die misschien ten tijde van de publicatie nog niet bestond.

Het omgekeerde geldt echter wel: als de beschikbare feiten op het moment dat een publicatie plaatsvindt, rechtvaardigen dat op dat moment een publicatie van deze inhoud wordt uitgebracht, wordt dat niet anders doordat achteraf andere feiten aan het licht komen die aantonen dat de aanvankelijke feitelijke basis tot verkeerde conclusies heeft geleid. Zoals in alinea 19 al even ter sprake kwam: de uitingsvrijheid strekt er nu juist toe dat men zich mag uitspreken over de feiten die op een gegeven moment beschikbaar zijn, met inbegrip van gevolgtrekkingen die daar, in dat stadium, redelijkerwijs aan verbonden mogen worden28.. Wanneer later blijkt dat de feiten toch anders lagen, belet dat uiteraard vanaf dat ogenblik, dat gevolgtrekkingen worden gepubliceerd die in het licht van de nieuwe feiten niet (meer) verantwoord zijn; maar dat doet niet af aan de rechtmatigheid van de publicatie zoals die eerder, onder invloed van een andere feitelijke context, heeft plaatsgehad29..

Subonderdeel IV.1 mondt erin uit dat het hof het oordeel van de Voorzieningenrechter dat Pretium aanspraak had op een ‘weerwoord’ als vaststaand had moeten aannemen; en als ik het goed zie, vormt dit ook de enige klacht in dit nogal wijd uitgesponnen onderdeel.

Die klacht is ondeugdelijk omdat het hof kennelijk, en alleszins begrijpelijk30., heeft aangenomen dat het bedoelde oordeel van de Voorzieningenrechter in appel wél werd bestreden; terwijl de uitleg van partijstandpunten aan de ‘feitelijke’ rechter is voorbehouden31..

Dat er een zorgvuldigheidsnorm zou bestaan waaraan partijen als Pretium in het algemeen een aanspraak op ‘weerwoord’ kunnen ontlenen is, zoals in alinea's 14 en 15 hiervóór al bleek, volgens mij niet aannemelijk.

Subonderdeel IV.2 opent met herhaling van het argument dat Pretium aanspraak had op een voorafgaande gelegenheid tot onderzoek van de bij Vara c.s. binnen gekomen klachten; zie daarvoor alinea's 14 en 15 (en met name ook voetnoot 26) hiervóór.

Vervolgens herhaalt de klacht (eerder in de cassatiedagvaarding aangevoerde) argumenten die ertoe strekken dat het hof had moeten aannemen dat Vara c.s. nader onderzoek hadden moeten doen naar de gegrondheid van de (mede) aan hun publicatie ten grondslag gelegde klachten. Ik tref hier geen argumenten aan die na het eerder gezegde, nog bespreking behoeven.

Onderdeel V klaagt (opnieuw) over de verwerping van Pretiums betoog dat Vara c.s. haar, Pretium, niet dan wel niet voldoende gelegenheid tot ‘wederhoor’ hebben geboden. Voor zover de klacht ervan uitgaat dat er een algemeen recht bestaat op ‘wederhoor’ in het geval van negatieve publicaties, verwijs ik weer naar alinea's 14 en 15 hiervóór: ik geloof niet in het bestaan van een dergelijke algemene aanspraak op ‘wederhoor’. Het hof heeft op steekhoudende gronden geoordeeld dat zo'n aanspraak in dit geval niet bestond.

De verder hier te berde gebrachte motiveringsklachten — gericht tegen de uitgebreide motivering van het hof — stellen evidentelijk te hoge eisen aan de rechterlijke motivering. Als de motiveringseis op het niveau zou liggen waar deze klachten van uit gaan, zou het motiveren van rechterlijke beslissingen zo niet ondoenlijk, dan toch uiterst bezwaarlijk worden.

Subonderdeel V.2 klaagt dat het hof een verweer zou hebben bijgebracht dat Vara c.s. niet hadden aangevoerd. Daarbij wordt miskend dat het hof hier een argument aanwijst dat Pretium zou hebben kunnen aanvoeren, en dat Pretiums overigens als onaannemelijk beoordeelde argumentatie in een ander daglicht had kunnen stellen. Met zo'n gedachtespoor legt de rechter — nader — uit waarom hij tot verwerping van de daarbij betrokken stellingen van een procespartij komt. Daarmee doet hij, rechter, iets wat wezenlijk verschilt van het bijbrengen van verweren die de wederpartij zou hebben moeten aanvoeren.

Subonderdeel V.3 klaagt eveneens over bijbrengen van verweren door de rechter. Hier gaat het om de vaststelling dat de vele consumentenklachten waar het in deze zaak in belangrijke mate om draait, een structureel probleem suggereren dat door Pretium wordt genegeerd of gebagatelliseerd. (Ook) dat zou niet, of niet op deze manier, door Vara c.s. zijn aangevoerd.

Ook hier lijkt het mij dat het hof de stukken zeer wel zo heeft kunnen lezen dat Vara c.s. zich wél op het hier bedoelde gegeven beriepen — het raakt aan een van de centrale twistpunten in de verschillende conflicten tussen Pretium en Vara c.s., zodat het eerder verbazend zou zijn wanneer het hof zou hebben gevonden dat Vara c.s. zich hier niet op beriepen. Maar hier betreft het bovendien een gevolgtrekking die de rechter aan de hand van de partijstellingen mag maken, ook als de partijen hem die niet hebben voorgehouden32..

Subonderdeel VI.1 klaagt over de beoordeling, door het hof, van een uiting in het artikel van [verweerder 2] over een beslissing in een zaak tussen Pretium en De Telegraaf.

Bij de beoordeling van deze klacht is in het oog te houden dat het hof voor de vraag geplaatst was, of [verweerder 2] een te verantwoorden mening over de bedoelde beslissing had neergeschreven — niet voor de vraag, hoe het hof zelf die beslissing zou begrijpen. Het gaat in dit geval dus om beoordeling van een feitelijk gegeven — de aan een bepaalde beslissing te geven uitleg — met inachtneming van de extra beoordelingsmarge, of een derde, namelijk [verweerder 2], een grens heeft geschonden met de door hem aan dat gegeven verbonden interpretatie.

Het middelonderdeel brengt tegen 's hofs oordeel feitelijke argumenten in stelling, en vraagt daarmee nogmaals van de Hoge Raad een heroverweging van een in essentie feitelijke waardering. Daartoe moet de Hoge Raad zich natuurlijk niet laten overhalen. Opnieuw verwijs ik naar rov. 3.3.3 uit het arrest Pretium/Tros.

Voor de klacht van subonderdeel VI.2, gericht tegen de waardering van de feitelijke basis voor een uitlating van [verweerder 2] over door KPN ontvangen klachten, geldt mutatis mutandis hetzelfde. De beoordeling of een journalist voldoende feitelijke basis heeft om een bepaalde uiting te kunnen verantwoorden heeft weliswaar mede een normatieve component, maar dat oordeel is, in elk geval in dit geval, dusdanig verweven met feitelijke waarderingen dat herbeoordeling in cassatie niet in aanmerking komt.

Het zojuist gezegde is voor onderdeel VII nog eens van overeenkomstige toepassing. Beoordeling of de hier aan de orde zijnde uiting van Vara c.s. in het licht van de gebleken feiten binnen de marges van het geoorloofde bleef, vergt weging van een scala aan feitelijke gegevens. De door het hof aan de dag gelegde weging is allerminst onbegrijpelijk.

De klachten van dit onderdeel die ertoe strekken dat het hof hier door partijen niet aangevoerde feiten zou hebben ‘bijgebracht’ miskent opnieuw dat de uitleg van partijstellingen aan het hof was voorbehouden en dat de rechter vrij is in de gevolgtrekkingen die hij aan hem gebleken gegevens verbindt.

Hetzelfde geldt dan opnieuw voor de klacht van subonderdeel VIII.1: hier wordt de door het hof aan partijstellingen gegeven uitleg bestreden, eventueel in combinatie met door het hof aan zulke stellingen geoorloofd verbonden gevolgtrekkingen.

Subonderdeel VIII.2 vraagt, in de hier aangehaalde context, een oordeel van de Hoge Raad over de omvang van de onderzoeksplicht van een journalist die een (in dit geval: alleszins perifeer) gegeven in het kader van een voor derden schadelijke publicatie, daarin wil opnemen. Ik verwijs weer naar de rov. 3.3.1 en 3.3.2 van het arrest Pretium/Tros: het betreft hier een oordeel dat op weging van alle relevante omstandigheden moet berusten, en dat daarom maar in zeer beperkte mate voor toetsing in cassatie in aanmerking komt; wat in het verband van een kort geding in nog enigszins versterkte mate geldt. Het oordeel van het hof geeft allerminst blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het is ook, anders dan subonderdeel VIII.3 betoogt, bepaald niet onbegrijpelijk. Aan de bewering, van de kant van Pretium, dat Edens de enige door Pretium aangesproken websitehouder was, kon het hof al daarom voorbijgaan, omdat Pretium in de zaak Pretium/Tros (waaraan in het partijdebat in de onderhavige zaak het nodige was ontleend) ook bezwaren tegen de door Tros beheerde website liet gelden — zodat deze bewering evident onjuist was.

Ik beoordeel alle klachten die het middel aanvoert daarom als ongegrond.

Ik concludeer tot verwerping.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden