Hof Amsterdam, 26-06-2012, nr. 200.095.060/01

1.1.

1.2.

1.3.

1.4.

1.5.

1.6.

1.7.

-

de man, bijgestaan door zijn advocaat;

-

de vrouw, bijgestaan door haar advocaat.

2.1.

2.2.

2.3.

2.4.

3.1.

-

dat de man aan de vrouw een uitkering tot haar levensonderhoud van € 4.677,- per maand dient te betalen en wel met ingang van de datum van inschrijving van de echtscheidingsbeschikking en gedurende de zes maanden dat de vrouw tegenover de man bevoegd is de bewoning en het gebruik van de bij de woning en tot de inboedel daarvan behorende zaken voort te zetten;

-

dat de man aan de vrouw een uitkering tot haar levensonderhoud van € 5.158,- per maand, na afloop van de zes maanden dat de vrouw tegenover de man bevoegd is de bewoning en het gebruik van de bij de woning en tot de inboedel daarvan behorende zaken na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking voort te zetten.

Deze beschikking is gegeven op het verzoek van de vrouw de uitkering te bepalen op € 7.000,- per maand.

3.2.

3.3.

4.1.De

4.2.

De man stelt allereerst dat de rechtbank bij het vaststellen van het netto gezinsinkomen van partijen is uitgegaan van het uitgavenoverzicht over 2009, waarin een brutobedrag aan hypotheeklasten is opgenomen en ten onrechte geen rekening heeft gehouden met het belastingvoordeel van € 12.000,- dat bij wijze van voorlopige teruggave belasting werd genoten. Deze grief van de man slaagt. De ten laste van partijen komende hypotheekrente is immers uiteindelijk het bruto bedrag minus de van de Belastingdienst ter zake van deze rente ontvangen teruggave. Het hof zal daarom uitgaan van een uitgavenpatroon in 2009 van € 84.848,- en een netto gezinsinkomen van € 7.000,- per maand, waarop de kosten van de kinderen van € 1.175,- in mindering dienen te worden gebracht. De huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw bedraagt 60 % van het resterende bedrag, € 3.495,- netto per maand. Met inachtneming van de op de vrouw van toepassing zijnde heffingskortingen bedraagt haar huwelijksgerelateerde behoefte € 3.250,- netto per maand, omgerekend € 5.500,- bruto per maand.

4.3.

Voorts stelt de man de verdiencapaciteit van de vrouw aan de orde. Hij is van mening dat van haar verwacht kan worden dat zij haar werkzaamheden zodanig zal uitbreiden dat zij tenminste € 2.400,- bruto per maand verdient. Daarnaast acht hij het redelijk het aandeel van de vrouw in de overwaarde van de voormalige echtelijke woning te begroten op € 150.000,- waar zij een rendement van 4% procent op kan behalen, hetgeen in mindering op haar behoefte dient te worden gebracht.

De vrouw heeft de stellingen van de man gemotiveerd betwist. Volgens haar hebben partijen toen zij nog samen waren op initiatief van de man gekozen voor een traditionele rolverdeling. De vrouw heeft niet gewerkt en een achterstand opgelopen op de arbeidsmarkt. Daarnaast behoeft één van de kinderen extra zorg en aandacht. Voorts kan aan haar geen rendement van 4% van de overwaarde worden toegerekend omdat deze overwaarde in het huis zit en de inkomsten dus feitelijk niet worden genoten, aldus de vrouw.

4.4.

Het hof overweegt als volgt. De rechtbank is in de bestreden beschikking uitgegaan van een verdiencapaciteit van de vrouw van € 1.200,- bruto per maand. Van de vrouw kan worden verlangd dat zij zoveel mogelijk in haar eigen levensonderhoud voorziet. Het hof is echter met de rechtbank van oordeel dat op dit moment nog niet van de vrouw verwacht kan worden dat zij haar werkzaamheden zodanig uitbreidt dat zij voor een groter gedeelte in haar eigen levensonderhoud voorziet, gelet op de voor haar na de echtscheiding nieuwe situatie, haar beperkte werkervaring en het feit dat zij het grootste deel van de zorg voor de kinderen heeft.

Het hof zal geen rekening houden met het aandeel van de vrouw in de overwaarde van de echtelijke woning nu deze overwaarde niet vaststaat en de vrouw feitelijk geen inkomsten hieruit geniet.

Op grond van het voorgaande bedraagt de aanvullende behoefte van de vrouw, € 5.500,- bruto per maand verminderd met € 1.200,-, derhalve € 4.300,- bruto per maand.

4.5.

De man stelt dat hij geen draagkracht heeft om de vastgestelde bijdrage ten behoeve van de vrouw te betalen en dat de rechtbank bij het vaststellen van zijn draagkracht is uitgegaan van onjuiste gegevens.

Hij is het niet eens met het oordeel van de rechtbank dat hij zich jaarlijks een dividend van € 100.000,- zou kunnen uitkeren. Volgens hem lijdt het resultaat van zijn ondernemingen zodanig onder de gevolgen van de economische onrust dat er geen ruimte is om dividend uit te keren. De rechtbank heeft volgens hem ten onrechte getwijfeld aan de actualiteit van de door de Rabobank verstrekte solvabiliteitsverklaring en heeft miskend dat de bank de kredietfaciliteiten van de onderneming opzegt wanneer in strijd met de solvabiliteitsvoorwaarden wordt gehandeld.

Daarnaast acht de man het niet redelijk dat de rechtbank heeft overwogen dat zijn partner voor de helft kan bijdragen in de woonlasten. Zij is aan het solliciteren en ontvangt thans een WW-uitkering van € 829,- netto per vier weken. De man stelt primair dat de woonlasten geheel voor zijn rekening komen en subsidiair dat slechts een deel van de hypotheekrente ten laste van zijn partner dient te worden gebracht.

De vrouw heeft de stellingen van de man gemotiveerd betwist. Zij is van mening dat de man voldoende draagkracht heeft de door de rechtbank vastgestelde bijdrage te voldoen.

4.6.

Bij het vaststellen van de draagkracht van de man gaat het hof uit van de feiten en omstandigheden zoals vermeld onder 2.3, behoudens voor zover hier in het navolgende vanaf wordt geweken en met inachtneming van het volgende.

Het hof gaat voor wat betreft het inkomen van de man uit van het salaris, dat hij genoten heeft in 2011. Ten aanzien van de resultaten van de ondernemingen van de man en het uit te keren dividend overweegt het hof als volgt.

De man heeft een DGA-balans over 2011 overgelegd met een toelichting van 24 februari 2012 van de heer Denneboom van “de Hooge Waerder Accountants”. Uit deze stukken blijkt dat er ruimte is voor een dividenduitkering van € 50.000,- per jaar. Het hof acht het gelet op de resultaten van de ondernemingen redelijk van dit bedrag uit te gaan. Hierbij is van belang dat het resultaat van de Holding over 2011 wordt beïnvloed door een eenmalige afwaardering materiële vaste activa van € 135.992,-, welke last zich in volgende jaren niet meer zal voordoen. De man heeft naar het oordeel van het hof onvoldoende onderbouwd dat de uit de door hem overgelegde solvabiliteitsverklaring van de Rabobank zou blijken dat de Rabobank zich zal verzetten tegen uitkering van voornoemd dividend indien hij dat verzoekt.

Het hof houdt derhalve naast het salaris van de man rekening met een jaarlijkse dividenduitkering van € 50.000,- (bruto).

Uit de stukken en het ter zitting verhandelde blijkt voorts dat de man een rekening-courant vordering heeft op zijn B.V. van € 960.057 per 31 december 2010 en € 742.336,- per 31 december 2011, waar hij rente uit ontvangt en waarop wordt afgelost. De rente bedraagt volgens de stukken in de jaren 2011 en 2012 respectievelijk € 46.396 en € 39.345,-., en zal in 2013 € 35.318,- bedragen, in 2014 € 31.290,-, in 2015 € 27.262,- en in 2016 € 23.234,-. Het hof zal rekening houden met deze dalende rente-inkomsten.

Ten aanzien van de woonlasten overweegt het hof dat de partner van de man thans een WW-uitkering heeft, maar naar verwachting binnenkort een baan zal hebben. Gelet op het verschil in inkomen tussen de man en zijn partner acht het hof het redelijk dat zijn partner een aandeel van € 300,- in de netto woonlasten op zich neemt.

De man heeft kosten in verband met de omgang met de kinderen. Ter zitting heeft de advocaat van de man deze kosten op € 75,- per maand gesteld, hetgeen niet door de vrouw is betwist, zodat het hof van deze kosten uit zal gaan.

Partijen verschillen van mening over inkomsten uit verhuur van het appartement in Oostenrijk. De vrouw stelt in incidenteel appel dat de rechtbank ten onrechte geen rekening heeft gehouden met huurinkomsten uit dit appartement, zij schat deze inkomsten op € 14.000,- per jaar. De man stelt dat hij geen inkomsten uit verhuur heeft, hij heeft deze stelling met stukken onderbouwd. Ter zitting heeft de man voorts gesteld dat hij komend jaar naar verwachting een verlies zal lijden van ongeveer € 10.000,- op het appartement. Het hof is van oordeel dat de man voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij geen inkomsten uit verhuur genereert uit het appartement. Voor zover hij heeft gesteld dat rekening dient te worden gehouden met het te lijden verlies gaat het hof hieraan voorbij nu hij dit onvoldoende heeft onderbouwd.

4.7.

Op grond van de feiten en omstandigheden die hiervoor zijn vermeld en van hetgeen hiervoor is overwogen, stelt het hof de door de man met ingang van 1 september 2011 te betalen uitkering tot levensonderhoud van de vrouw in redelijkheid op € 4.000,- bruto per maand. Door dit bedrag wordt de vrouw niet ten opzichte van de man bevoordeeld.

Hoewel bij het vaststellen van de alimentatie twee periodes vallen te onderscheiden, gelet op het feit dat de man gedurende de periode van zes maanden na de inschrijving van de echtscheidingsbeschikking (op 1 september 2011) waarin de vrouw het voortgezet gebruik van de woning heeft (gehad) de lasten van de echtelijke woning heeft betaald, leidt dit niet tot een verschillend bedrag aan alimentatie vóór en na 1 maart 2012, aangezien de man in verband met de hogere rente-inkomsten ook vóór 1 maart 2012 over voldoende draagkracht beschikt om de vastgestelde bijdrage te voldoen.

4.8.

Voorzover de man vanaf 1 september 2011 tot heden meer heeft betaald en/of meer op hem is verhaald dan de onder 4.7 vermelde uitkering, kan van de vrouw, gelet op het zeer lage inkomen van de vrouw en het feit dat een dergelijke uitkering van maand tot maand pleegt te worden verbruikt, in redelijkheid niet worden gevergd dat zij het meerdere terugbetaalt.

4.9.

Er is geen aanleiding de man te veroordelen in de proceskosten, zoals door de vrouw is verzocht. Deze kosten dienen op de gebruikelijke wijze gecompenseerd te worden.

4.10.

Dit leidt tot de volgende beslissing.