HR, 21-04-2023, nr. 22/00121

Het hof overweegt in de bestreden uitspraak (5.2.) ten aanzien van door Belanghebbende gestelde overschrijding van de opbrengstlimiet:

Het hof gaat daarbij van een onjuiste rechtsopvatting dan wel is zijn oordeel onvoldoende gemotiveerd. Daartoe het volgende.

In punt 9 van het nader stuk in het hoger beroep stelt Belanghebbende ter zake van de in het geding zijnde heffingen (rioolheffing en afvalstoffenheffing) dat de rechtbank heeft miskend dat:

Het hof,als gevolg van de verwijzing door het hof (5.2. bestreden uitspraak-zie punt 1 hiervoor) naar de uitspraak van de rechtbank, overweegt allereerst ten aanzien van de vraag of de heffmgsambtenaar voldoende inzicht heeft gegeven in de desbetreffende ramingen van de baten en lasten van de in het geding zijnde afvalstoffenheffing en rioolheffing (vgl. punt 5 rechtbank):

Vervolgens overweegt het hof, wederom als gevolg van de verwijzing door het hof naar de uitspraak van de rechtbank, ter zake van de vervolgens op Belanghebbende rustende verplichting gemotiveerd te stellen dat sprake is van een redelijke twijfel dat sprake is van een last ter zake (punt 6 t/m 8 rechtbank):

Belanghebbende stelt dat als gevolg van het ontbreken van inzicht in de samenstelling en totstandkoming van de post Overhead geen sprake is van een last ter zake (punt 3 hiervoor). Daarmee heeft Belanghebbende aldus op het oog dat geen inzicht in dit begrotingscijfer en de omvang daarvan bestaat. Iedere onderbouwing van de aldus toegerekende kosten behorende tot de post Overhead aan de diverse begrotingsposten en taakvelden (riolering resp. afvalstoffenbeheer) ontbreekt immers.

De Heffingsambtenaar heeft in antwoord op de brief van Belanghebbende d.d. 24 mei 2019 in de brief van 12 juli 2019 immers enkel volstaan met een algemeen antwoord. In dit antwoord heeft de Heffingsambtenaar zich klaarblijkelijk beperkt tot de vraag welke kosten tot de post Overhead behoren en welke methodiek gebruikt wordt bij de toedeling daarvan aan de diverse begrotingsposten en taakvelden (waaronder riolering en afvalstoffenbeheer).Een onderbouwing van de aldus toegerekende kosten ontbreekt. Vergelijk daartoe ook de opmerking van Belanghebbende in diens reactie in diens brief d.d. 7 augustus 2019 (vraag 3) op de antwoorden van de Heffingsambtenaar in diens brief d.d. 23 mei 2019. Belanghebbende wijst daar reeds op de ontbrekende onderbouwing met stukken

Met het aldus opwerpen van voomoemde stelling (punt 6-le alinea) heeft Belanghebbende gemotiveerd gesteld dat naar haar oordeel ten aanzien van een of meer bepaalde posten in de raming redelijke twijfel bestaat of sprake is van een last ter zake (vgl. daartoe de door Belanghebbende tijdens de zitting van de rechtbank aangehaalde uitspraak van Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 1 maart 2016, ECLI:NL:GHARL: 2016:1539,4.11 en 4.13).

De rechtbank en daarmee eveneens het hof hebben zulks miskend.

Het hof overweegt in de bestreden uitspraak (5.6.) ten aanzien van de door Belanghebbende in het nader stuk in hoger beroep gestelde schending van de inzageplicht (art. 7:4 lid 2 Awb), omdat de begroting en kostenonderbouwingen niet ter inzage lagen:

Het hof gaat daarbij uit van een onjuiste rechtsopvatting dan wel heeft de uitspraak niet danwel onvoldoende gemotiveerd.

Belanghebbende heeft aan de aldus gestelde schending van de inzageplicht en de vervolgens eerst met uitspraak op bezwaar resp. in beroep verstrekken van de begroting en kostenonderbouwing consequentie verbonden (punt 7 nader stuk hoger beroep):

Daarmee heeft Belanghebbende in hoger beroep gesteld dat de schending van de inzageplicht niet tot vernietiging van de uitspraak op bezwaar hoeft te leiden. Immers,na de verstrekking van voornoemde stukken was het voor Belanghebbende mogelijk deze (op de zaak betrekking hebbende) stukken te gebruiken om het beroep te onderbouwen. Daarmee is de aldus ontstane informatie-achterstand in de beroepsfase hersteld en bestaat reden om het in de bezwaarfase ontstane gebrek met toepassing van art. 6:22 Awb in beroep te passeren.

Nu Belanghebbende echter beroep heeft moeten instellen om de relevante documenten te kunnen inzien is een proceskostenvergoeding ter zake van het beroep aangewezen. Het hof heeft zulks miskend danwel laat dit ten onrechte geheel onbesproken.

Het hof overweegt in de bestreden uitspraak (punt 5.7) dat de vastgestelde schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke behandelingsduur door de rechtbank is vastgesteld op € 2.000. Het hof stelt vast dat de rechtbank hierbij is uitgegaan van 1 zaak.

Het hof overweegt in de bestreden uitspraak vervolgens (punt 5.8) ter zake van het door Belanghebbende in hoger beroep betoogde dat haar niet eenmaal, maar tweemaal een schadevergoeding van € 2.000 toekomt omdat volgens Belanghebbende sprake is van 2 bezwaarprocedures en twee beroepsprocedures:

Het hof gaat daarmee uit van een onjuiste rechtsopvatting ten aanzien van de vraag op welke wijze bepaald dient te worden of 1 of meerdere immateriële schadevergoedingen wegens overschrijding van de redelijke termijn zijn verschuldigd, danwel is de uitspraak van het hof niet, onvoldoende danwel ontoereikend gemotiveerd. Daartoe het volgende.

Volgens de rechtspraak van Uw Raad dient bij de beoordeling van de vraag of 1 of meerdere schadevergoedingen zijn verschuldigd te worden beoordeeld of de aldus gezamenlijke behandelde zaken in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp dan wel op voorwerpen van geschil die met elkaar samenhangen (zie HR 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:2.5.2. r.o. 3.10.2. en HR 31 januari 2020, ECLI:NL:HR:2020:154, r.o. 2.4.3.

De omstandigheid dat meerdere (bezwaar-en beroepsjprocedures door een bestuursorgaan en vervolgens de Rechtbank, zoals hier, gezamenlijk zijn behandeld is derhalve onvoldoende om bovengenoemde samenhang tussen de meerdere zaken aan te nemen (vgl. ook HR 3 april 2020, ECLENL:HR:2020:586, r.o. 2.3.2. en 2.1.2.)

Met inachtneming van de arresten HR 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:2.5.2. r.o. 3.10.2. en HR 31 januari 2020, ECLI:NL:HR:2020:154, r.o. 2.4.3.dient derhalve een beoordeling plaats te vinden of de behandelde zaken een zekere (inhoudelijke) samenhang vertonen. Enkel aan de hand van een dergelijke beoordeling is immers vast te stellen of de gezamenlijk behandelde zaken betrekking hebben op hetzelfde onderwerp danwel op voorwerpen van geschil die met elkaar samenhangen en derhalve 1 of meerdere schadevergoedingen zijn verschuldigd.

In de bestreden uitspraak blijkt echter niet van een door Uw Raad voorgeschreven (inhoudelijk) beoordeling van de gezamenlijk behandelde zaken. Het hof volstaat echter met de (enkele) vaststelling dat de bezwaar-en beroepsprocedures zijn gericht tegen meerdere (i.c. 2) op hetzelfde aanslagbiljet opgenomen aanslagen waartegen 1 bezwaarschrift is ingediend en op welk bezwaarschrift 1 uitspraak is gedaan waartegen 1 beroepschrift is ingediend waarna de zaak door de rechtbank als 1 zaak is behandeld. Daarmee is volgens het hof 1 schadevergoeding verschuldigd., omdat gezien het opgesomde in voorgaande alinea sprake zou zijn van 1 zaak.

Met inachtneming van voorgaande (punt 4 t/m 6) is de enkele omstandigheid, zoals het hof overweegt, dat de 2 bezwaarschriften van Belanghebbende zich richten tegen meerdere aanslagen verenigd op 1 aanslagbiljet geen reden om aan te nemen dat sprake is van 1 zaak en daarmee, anders dan Belanghebbende betoogt, 1 schadevergoeding is verschuldigd. Het hof heeft zulks miskend.