HR, 11-11-2016, nr. 16/01530

Het Ministerie van Financiën heeft middels schrijven van 14 april 2016, met kenmerk DGB 2016-1899, toestemming verleend voor het instellen van beroep in cassatie als bedoeld in artikel 28, derde lid, van de Algemene wet inzake de rijksbelastingen (zie bijlage 2).

Op 10 februari 2016 heeft de Rechtbank Zeeland-West-Brabant, middels een proces-verbaal van de mondelinge uitspraak, als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene Wet Bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR), uitspraak gedaan in deze zaak (zie bijlage 1).

Middels schrijven d.d. 22 maart 2016 met kenmerk […], heeft belanghebbende aangegeven beroep in cassatie te willen instellen tegen voornoemde uitspraak (zie bijlage 3).

Middels schrijven van 24 maart 2016 met documentnummer […], heeft de Hoge Raad der Nederlanden belanghebbende in de gelegenheid gesteld om binnen 6 weken na 24 maart 2016 te reageren op het Verzoek om herstel verzuim(en) (zie bijlage 4).

Omdat aan dit Verzoek om herstel verzuim, binnen de gestelde termijn is voldaan, concludeert belanghebbende tot ontvankelijkheid van dit beroepschrift.

Tussen partijen is de volgende vraag in geschil:

Met betrekking tot dit beroep wordt het volgende middel van cassatie voorgedragen:

Ter onderbouwing van het beroepschrift in cassatie wordt het volgende gesteld:

Middels schrijven van 12 januari 2016 heeft belanghebbende aan de Rechtbank en aan de Inspecteur in verband met de te houden zitting op 27 januari 2016, een pleitnotitie doen toekomen met daarin opgenomen een reactie op het verweerschrift d.d. 4 augustus 2015 van de inspecteur (zie bijlage 5).

Belanghebbende is van mening dat de Rechtbank in haar uitspraak inhoudelijk niet heeft gereageerd op elementen van de in deze pleitnotitie door belanghebbende ingenomen standpunten. In de uitspraak is verder niet met redenen omkleedt waarom zij hiervan heeft afgezien.

Dit komt met name naar voren in de punten 2.10 en 2.11 van de door de rechtbank gedane uitspraak.

Belanghebbende heeft in haar beroepschrift een beroep gedaan op een matiging van de in rekening gebrachte heffingsrente op grond van de uitspraak van de Hoge Raad van 25 september 2009, HR 25 september 2009, BNB 2009/295 (zie bijlage 6), en het besluit van de Staatssecretaris van 7 januari 2015, nr. BLBK2015/62M (zie bijlage 7).

In deze stukken wordt beleid aangegeven betreffende het in rekening brengen van heffingsrente bij verliesverrekening.

De Rechtbank geeft in haar uitspraak in de punten 2.10 en 2.11 aan dat een beroep op deze stukken belanghebbende niet kan baten omdat het in beide gevallen om een en dezelfde belastingplichtige zou gaan en er in de onderhavige zaak sprake zou zijn van twee verschillende belastingplichtigen, waardoor het besluit toepassing zou missen.

Hoewel dit standpunt in formele zin juist is, gaat de Rechtbank volledig voorbij aan het door belanghebbende in de ingediende pleitnotitie gestelde dat, naar de mening van belanghebbende, er ingevolge het verplichte fiscale partnerschap tussen belastingplichtigen van de artikelen 5a AWR juncto artikel 1.2 Wet IB 2001, waarbij derhalve belanghebbende geen andere keuze heeft dan als fiscaal partner van haar echtgenoot te worden aangewezen, hetgeen een onverkorte werking heeft op de uitbetaling en terugbetaling van de heffingskortingen, er derhalve in materiële zin een dusdanige verknochtheid tussen belastingplichtigen ontstaat dat er in casu sprake is van een gedwongen fictieve ‘fiscale eenheid’ tussen belanghebbende en haar partner en dat deze eenheid derhalve in materiële zin gelijk te stellen is aan een en dezelfde belastingplichtige.

Belanghebbende stelt dat daarmee de huidige uitwerking van de Wetgeving betreffende het opleggen van heffingsrente is voorkomend geval, in materiële zin strijd is met Artikel 26 IVBPR en met artikel 1 Eerste Protocol van het Europese Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, en zij daarmee derhalve in haar rechten wordt geschaad.

Als Saillant detail in deze wordt door belanghebbende nog opgemerkt dat uit jurisprudentie betreffende vergelijkbare zaken en ook in de uitspraak van haar eigen casus iedere keer weer naar voren komt dat ook de lagere rechtspraak zich wel voor kan stellen dat belanghebbenden dit systeem als onrechtvaardig ervaren, maar dat het de lagere rechters niet vrij staat om de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te beoordelen.

Vandaar dat belanghebbende er nu voor kiest om deze onrechtvaardigheid in het systeem van het opleggen van heffingsrente bij (fiscale) partners voor te leggen aan het hoogste rechtsorgaan.

Haar standpunten in acht nemende concludeert belanghebbende dan ook dat, onder toepassing van de uitspraak van de Hoge Raad van 25 september 2009, BNB 2009/295 alsmede het besluit van de Staatssecretaris van 7 januari 2015, nr. BLKB2015/62M, de termijn waarover heffingsrente zou moeten worden berekend, betreft de periode 28 november 2014 tot en met 6 december 2014.

De uitspraak van de Rechtbank is onjuist, althans ontoereikend gemotiveerd.

Belanghebbende verzoekt dan ook aan de Hoge Raad om de uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant van 10 februari 2016, zaaknummer BRE 15/2938, te vernietigen en in haar voordeel uitspraak te doen.

Tevens verzoekt belanghebbende aan haar een vergoeding van de kosten voor deze procedure toe te kennen op grond van de artikelen 8:75 en 7:15 AWB en het Besluit proceskosten Bestuursrecht.

Belanghebbende heeft geen behoefte aan een mondelinge behandeling van de zaak, wel wenst belanghebbende een schriftelijke uitspraak.