Rb. 's-Gravenhage, 01-02-2012, nr. AWB 12/1692 VRONTN

Eiser heeft op 17 januari 2012 beroep ingesteld tegen het voortduren van de bewaring. Het beroep strekt tevens tot toekenning van schadevergoeding.

Het beroep is behandeld ter zitting van 25 januari 2012. Eiser en zijn gemachtigde zijn daarbij met kennisgeving niet verschenen. Verweerder heeft zich doet vertegenwoordigen.

De rechtbank stelt voorop dat het beroep tegen het voortduren van de maatregel van bewaring, opgelegd op 14 juli 2011, laatstelijk bij uitspraak van 2 november 2011 (AWB 11/33033 VRONTN) ongegrond is verklaard. Thans staat uitsluitend ter beoordeling of het voortduren van de bewaring sedert het sluiten van het onderzoek in die procedure rechtmatig is.

De rechtbank beantwoordt in de eerste plaats de vraag inzake de duiding van onderhavig beroep vanwege het op 12 januari 2012 genomen besluit tot verlenging van de bewaring.

De rechtbank acht de hieronder vermelde informatie, voortkomend uit het wetgevingstraject dat heeft geleid tot wijziging van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) ter implementatie van de richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 2008 over gemeenschappelijke normen en procedures in de lidstaten voor de terugkeer van onderdanen van derde landen die illegaal op hun grondgebied verblijven (PbEU L 348/98) voor zover het de verlenging van de bewaringstermijn betreft, van belang voor de duiding van onderhavig beroep.

In de Memorie van Toelichting (Kamerstukken II 2009-2010, 32 420, nr. 3, p. 21) betreft het de volgende passage:

In de Memorie van Antwoord aan de Eerste Kamer (Kamerstukken I 2011-2012, 32 420,

Naar het oordeel van de rechtbank is er materieel gezien geen verschil tussen de beoordeling in het kader van een beroep gericht tegen het voorduren van de bewaring na zes maanden (artikel 96, eerste lid, van de Vw 2000) en de beoordeling in het kader van een beroep gericht tegen een verlengingsbesluit (artikel 94, vijfde lid, van de Vw 2000). Dit leidt de rechtbank af uit het bepaalde in artikel 59, zesde lid, van de Vw 2000. In dat artikellid is bepaald dat de bewaring, voor zover van belang voor de beoordeling van het verlengingsbesluit, na zes maanden kan worden verlengd op grond dat de vreemdeling niet meewerkt aan zijn uitzetting of de daartoe benodigde documentatie uit derde landen nog ontbreekt. Tegen de uitspraak in het beroep gericht tegen het voortduren van de bewaring na zes maanden staat geen hoger beroep open bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, tegen de uitspraak op het beroep gericht tegen een verlengingbesluit wel. De rechtbank acht het uit een oogpunt van rechtsgelijkheid, eenvoud en overzichtelijkheid van het recht van belang om, indien na de totstandkoming van het besluit tot verlenging van de bewaringstermijn voor de eerste keer beroep tegen het voortduren van de bewaring wordt ingesteld, die beroepsprocedure (indien dit niet blijkt uit het beroepschrift) aan te merken als een beroep gericht tegen een verlengingsbesluit.

Eiser heeft aangevoerd het zicht op zijn uitzetting binnen redelijke termijn is komen te ontbreken omdat hij weigert zijn medewerking te verlenen aan uitzetting waardoor de mogelijkheid om op korte termijn een reisdocument te bemachtigen ontbreekt.

Ingevolge artikel 59, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000

(Vw 2000) kan, indien het belang van de openbare orde of de nationale veiligheid zulks vordert, met het oog op uitzetting, door Onze Minister in bewaring worden gesteld de vreemdeling die geen rechtmatig verblijf heeft.

Ingevolge dat artikel, vijfde lid, van de Vw 2000 duurt de bewaring krachtens het eerste lid onverminderd het vierde lid niet langer dan zes maanden.

Ingevolge dat artikel, zesde lid, van de Vw 2000 kan in afwijking van het vijfde lid en onverminderd het vierde lid de bewaring krachtens het eerste lid ten hoogste met nog eens twaalf maanden worden verlengd, indien de uitzetting, alle redelijke inspanningen ten spijt, wellicht meer tijd zal vergen, op grond dat de vreemdeling niet meewerkt aan zijn uitzetting of de daartoe benodigde documentatie uit derde landen nog ontbreekt.

Verweerder heeft bij besluit van 12 januari 2012 besloten om de bewaringstermijn in het geval van eiser te verlengen als bedoeld in artikel 59, zesde lid, van de Vw 2000. Daartoe heeft verweerder overwogen dat op documenten uit een derde land wordt gewacht en eiser onvoldoende meewerkt aan het onderzoek ter vaststelling van zijn identiteit en nationaliteit.

Naar het oordeel van de rechtbank bestaat nog voldoende zicht op afgifte van documenten uit een derde land binnen redelijke termijn. De rechtbank volgt eiser dan ook niet in zijn stelling dat vanwege zijn weigering om mee te werken het zicht op uitzetting is komen te ontbreken. Daarvoor acht de rechtbank het volgende van belang.

Vaststaat dat op eiser de rechtsplicht rust Nederland te verlaten. Deze plicht brengt onder meer mee dat van de vreemdeling mag worden verwacht dat hij zijn actieve en volledige medewerking aan zijn uitzetting verleent. Het wettelijk systeem brengt, indien het belang van de openbare orde vordert dat met het oog op de voorgenomen uitzetting een vrijheidsontnemende maatregel wordt opgelegd, niet mee dat die maatregel slechts kan worden toegepast ten aanzien van de vreemdeling die medewerking verleent, maar ook en in het bijzonder ten aanzien van de vreemdeling die die medewerking niet of in onvoldoende mate verleent. Juist in laatstbedoeld geval wordt door de vrijheidsontnemende maatregel de mogelijkheid van uitzetting veiliggesteld, doordat permanent kan worden toegezien op de van de vreemdeling te verlangen inspanningen tot terugkeer. Aldus is zicht op uitzetting niet komen te ontbreken, maar wordt het integendeel verscherpt en bevorderd.

Uit het laatste vertrekgesprek van 12 januari 2012 en uit de houding van eiser tijdens de presentaties bij de Afghaanse autoriteiten op 30 september 2011 en

De gestelde licht verstandelijke beperking van eiser is in de vorige procedure reeds ingebracht en verworpen. De rechtbank ziet in de thans aangevoerde beroepsgronden geen aanleiding voor een ander oordeel.

Gelet op het vorenstaande heeft verweerder zich naar het oordeel van de rechtbank niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat in het geval van eiser gronden bestaan om de maatregel na zes maanden te verlengen als bedoeld in artikel 59, zesde lid, van de Vw 2000.

Gezien het voorgaande is verdere toepassing of tenuitvoerlegging van de bewaring niet in strijd met de Vw 2000. Evenmin is gebleken dat het voortduren van de bewaring bij afweging van alle daarbij betrokken belangen in redelijkheid niet gerechtvaardigd is te achten.

Het beroep dient derhalve ongegrond verklaard te worden en het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

De rechtbank acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling.

De rechtbank: