Rb. Gelderland, 02-12-2020, nr. 8506734

In zijn uitspraak van 8 november 2019 (ECLI:NL:HR:2019:1734 (Xella-uitspraak)) heeft de HR de prejudiciële vraag of de norm van goed werkgeverschap van art. 7:611 BW de werkgever onder omstandigheden ertoe verplicht in te stemmen met een voorstel van de werknemer tot beëindiging van een ‘slapend dienstverband’, onder toekenning van een vergoeding aan de werknemer ter hoogte van het bedrag dat de werkgever op grond van de Wet compensatie transitievergoeding kan verhalen op het UWV, als volgt beantwoord.

De wetgever beoogt met de Wet compensatieregeling transitievergoeding een einde te maken aan het verschijnsel ‘slapende dienstverbanden’. De compensatieregeling en de voor invoering daarvan in de wetsgeschiedenis gegeven redenen brengen mee dat als norm van goed werkgeverschap in de zin van art. 7:611 BW geldt dat een ‘slapend dienstverband’ in beginsel behoort te worden beëindigd als de werknemer dat wenst en de werkgever geen redelijk belang heeft bij voortduring daarvan. Die norm brengt tevens mee dat in dat geval in beginsel door de werkgever aan de werknemer een vergoeding behoort te worden toegekend.

Anders dan in de prejudiciële vraag wordt verondersteld, dient voor de hoogte van die vergoeding niet te worden aangesloten bij de hoogte van het bedrag dat de werkgever ingevolge de compensatieregeling op het UWV kan verhalen. Die door de werkgever te verkrijgen compensatie kan onder omstandigheden lager zijn dan het bedrag aan transitievergoeding waarop de werknemer recht zou hebben bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werkgever. Dit is bijvoorbeeld het geval als het totale bedrag aan brutoloon dat de werkgever tijdens de periode van arbeidsongeschiktheid heeft doorbetaald, lager is dan de wettelijke transitievergoeding (art. 7:673e lid 2 BW). Art. 7:673e BW beoogt slechts om met de geboden compensatie te voorkomen dat de kosten cumuleren die de werkgever heeft gemaakt door de loondoorbetaling tijdens arbeidsongeschiktheid en door de betaling van de transitievergoeding. Aan die strekking wordt recht gedaan indien de vergoeding die de werkgever aan de werknemer toekent ten minste gelijk is aan het bedrag aan transitievergoeding dat verschuldigd zou zijn bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst op de dag na die waarop de werkgever wegens arbeidsongeschiktheid van de werknemer de arbeidsovereenkomst zou kunnen (doen) beëindigen. Dit geldt ongeacht of de aanspraak van de werkgever bestaat in compensatie van het bedrag van het tijdens de arbeidsongeschiktheid doorbetaalde brutoloon of van het bedrag aan transitievergoeding.

Als is voldaan aan de vereisten van art. 7:669 lid 1 en lid 3, aanhef en onder b, BW voor beëindiging van de arbeidsovereenkomst wegens langdurige arbeidsongeschiktheid, geldt als uitgangspunt dat een werkgever op grond van goed werkgeverschap in de zin van art. 7:611 BW, gehouden is in te stemmen met een voorstel van de werknemer tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden, onder toekenning van een vergoeding aan de werknemer ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding. Daarbij geldt dat die vergoeding niet meer hoeft te bedragen dan hetgeen aan transitievergoeding verschuldigd zou zijn bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst op de dag na die waarop de werkgever wegens arbeidsongeschiktheid van de werknemer de arbeidsovereenkomst zou kunnen (doen) beëindigen. (…)

Naar het oordeel van de kantonrechter valt daaruit niet af te leiden dat een werkgever ook in strijd met goed werkgeverschap handelt indien hij weigert mee te werken aan een wijze van beëindiging van de arbeidsovereenkomst, anders dan een beëindiging met wederzijds goedvinden, die meebrengt dat hij een (transitie)vergoeding moet betalen die hoger is dan het bedrag dat hij aan transitievergoeding verschuldigd zou zijn geweest bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst direct na ommekomst van twee jaar arbeidsongeschiktheid.

Daar is de vordering van [eiser] echter wel op gericht. Immers, hij wil bewerkstelligen dat Bouter Cheese de arbeidsovereenkomst wegens langdurige arbeidsongeschiktheid met toestemming van het UWV opzegt. Uit hoofde van artikel 7:673 BW is Bouter Cheese alsdan gehouden een transitievergoeding aan [eiser] te betalen. Dat was nog niet het geval in 2013, toen Bouter Cheese de arbeidsovereenkomst op die grond al had kunnen opzeggen. Het wettelijk recht op transitievergoeding bij opzegging door de werkgever is pas ingevoerd met de inwerkingtreding van de Wet werk en zekerheid per 1 juli 2015. Daargelaten of Bouter Cheese thans bij opzegging recht zou hebben op enige compensatie uit hoofde van artikel 7:673e BW, waarover partijen twisten, is die compensatie nooit hoger dan het bedrag aan transitievergoeding dat verschuldigd zou zijn geweest bij een beëindiging in 2013. Nu de hoogte van de transitievergoeding afhankelijk is gemaakt van de duur van het dienstverband (artikel 7:673 lid 2 BW), is de compensatie, als daarvan al sprake zou zijn, zonder meer lager dan de wettelijke transitievergoeding die Bouter Cheese thans bij opzegging verschuldigd wordt. Om die reden kan niet gezegd worden dat Bouter Cheese op grond van goed werkgeverschap gehouden is tot opzegging van de arbeidsovereenkomst over te gaan.

Het voorgaande betekent dat de vordering van [eiser] zal worden afgewezen.

Of er wel of niet nog sprake is van arbeidsovereenkomst tussen [eiser] en Bouter Cheese (en of dus sprake is van een slapend dienstverband of van het ontbreken van een dienstverband) kan gelet op het voorgaande in het midden blijven.

[eiser] wordt in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten dragen. Het gevorderde nasalaris wordt toegewezen tot een half salarispunt van het toegewezen salaris van de gemachtigde met een maximum van € 120,00.

5. De beslissing

De kantonrechter

wijst de vordering af;

veroordeelt [eiser] in de proceskosten, tot deze uitspraak aan de kant van Bouter Cheese begroot op € 720,- aan salaris voor de gemachtigde en € 120,- aan kosten die na dit vonnis zullen ontstaan;

verklaart deze veroordeling uitvoerbaar bij voorraad.