CRvB, 28-03-2014, nr. 12-4959 AKW

De rechtbank heeft het beroep tegen het besluit van 7 februari 2012 ongegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat zijn inkomen, na het beëindigen van de kinderbijslag, ontoereikend is om de bijdrage aan het LBIO te voldoen. De toename van de schuld aan het LBIO zal appellant dwingen tot het verzoeken om schuldsanering. De gevolgen van het besluit geen kinderbijslag toe te kennen zijn daarom onevenredig in relatie tot het met het besluit te dienen doel. Voorts heeft appellant betoogd dat het weigeren van kinderbijslag op de grond dat hij onvoldoende in het onderhoud heeft bijgedragen strijdig is met verschillende internationale bepalingen omdat er geen regeling is getroffen voor mensen met een laag inkomen zoals appellant.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Ingevolge het eerste lid van artikel 7 van de AKW heeft de verzekerde recht op kinderbijslag voor een kind dat jonger is dan 16 jaar en tot zijn huishouden behoort of jonger is dan 18 jaar en door hem in belangrijke mate wordt onderhouden. Het vijfde lid van artikel 7 van de AKW bepaalt dat bij of krachtens algemene maatregel van bestuur regels worden gesteld naar welke wordt beoordeeld of een kind in belangrijke mate of grotendeels door de verzekerde wordt onderhouden. In het Besluit onderhoudsvoorwaarden kinderbijslag (Stb. 1995, 451) is bepaald dat de verzekerde een kind in belangrijke mate onderhoudt, indien hij, in een geval als het onderhavige, een bijdrage in het onderhoud van het kind levert van ten minste - ten tijde in geding - € 408,- per kwartaal.

Nu de kinderen van appellant gedurende de in geschil zijnde kwartalen niet tot zijn huishouden behoorden, heeft appellant eerst aanspraak op kinderbijslag, indien hij heeft voldaan aan de bij en krachtens de AKW gestelde voorwaarde dat hij de kinderen in belangrijke mate heeft onderhouden. Niet in geschil is dat appellant in de kwartalen die voor ieder kind nog in geding zijn niet een bijdrage in het levensonderhoud van dat kind heeft geleverd van ten minste € 408,- per kind per kwartaal. Dit betekent dat appellant vanaf tweede kwartaal van 2010 tot en met het eerste kwartaal van 2011 om die reden geen recht heeft op kinderbijslag voor zijn kinderen[kind2],[kind3] en [kind1].

Appellant heeft betoogd dat hij de onderhoudsbijdrage - ook de bijdrage aan het LBIO - niet kon opbrengen, omdat hij daartoe de financiële armslag miste. Het recht op kinderbijslag is afhankelijk van de financiële draagkracht die iemand heeft, hetgeen een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling oplevert, wat in strijd zou zijn met artikel 8 juncto artikel 14 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en met artikel 2 van de Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind (IVRK), aldus appellant. Hij heeft zich voorts beroepen op de artikelen 18, 26 en 27 van het IVRK.

Het is vaste rechtspraak van de Raad dat het hanteren van een vaste, inkomensonafhankelijke onderhoudsbijdragen in het kader van het vaststellen van het recht op kinderbijslag, zonder rekening te houden met de financiele draagkracht van de aanvrager, niet in strijd is met het in verschillende verdragen neergelegde gebod van gelijke behandeling. Kinderbijslag is bedoeld als tegemoetkoming in de onderhoudskosten van kinderen. De AKW, in het bijzonder artikel 7, en het daarop gebaseerde Besluit onderhoudsvoorwaarden kinderbijslag vormen een gedetailleerde en genuanceerde regeling op grond waarvan onder andere rekening wordt gehouden met de vraag of het kind al dan niet een huishouden vormt met de aanvrager van kinderbijslag, met de reden waarom het kind niet tot het huishouden van de aanvrager behoort, of en in welke mate het kind inkomen heeft en of en in welke mate de ouder bijdraagt in de kosten van levensonderhoud van een kind dat niet tot zijn huishouden behoort. Anders dan appellant heeft betoogd, kent de AKW wel degelijk verschillende gradaties van onderhoud: het in belangrijke mate en grotendeels onderhouden. Echter, als een ouder niet voldoende of niet aan het onderhoud heeft bijdragen, is daarin een grond is gelegen voor het toekennen van minder of geen kinderbijslag. Verwezen wordt in dit verband naar de uitspraken van 14 januari 1998 en 1 augustus 1990 (ECLI:NL:CRVB:1998:ZB7511 en ECLI:NL:CRVB:1990:ZB3156) met betrekking tot onder andere artikel 14 van het EVRM.

De Raad ziet geen aanleiding om met betrekking tot artikel 2 van het IVRK, welke bepaling in deze uitspraken niet was ingeroepen, tot een ander oordeel te komen. Voor zover appellant bedoeld heeft te betogen dat de hoogte van de onderhoudsbijdrage evenredig zou moeten zijn aan het inkomen van de ouder, moet worden geoordeeld dat deze grond geen doel kan treffen reeds omdat appellant in de kwartalen in geding in het geheel niet aan het onderhoud heeft bijgedragen. Het beroep op de artikelen 18, 26 en 27 van het IVRK kan geen doel treffen reeds omdat deze bepalingen niet kunnen worden aangemerkt als een ieder verbindende bepalingen in de zin van de artikelen 93 en 94 van de Grondwet (ECLI:NL:CRVB:2010: BO3580, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ2321 en ECLI:NL:CRVB:2008:BD0221).

Met betrekking tot de grond dat de nadelige gevolgen van het besluit tot weigering van kinderbijslag onevenredig zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen, wordt het volgende overwogen. Toetsing van een besluit aan artikel 3:4 van de Awb kan alleen dan plaatsvinden als de rechtsregels waarop het besluit van een bestuursorgaan berust ruimte laten voor belangenafweging of, anders gezegd, als die belangenafweging niet geacht moet worden reeds door de wetgever te zijn verricht, wat het geval zal zijn bij gebonden besluiten. Uit 4.1 volgt dat in het onderhavige geval sprake is van een gebonden besluit. Niettemin is in de rechtspraak aanvaard dat aan de rechter enige afweging ter zake van het al dan niet intreden van de met de betreffende regel beoogde rechtsgevolgen een beoordeling toekomt, en wel aan de hand van het criterium dat strikte toepassing van de wet in die mate in strijd kan komen met fundamentele rechtsbeginselen dat zij op grond daarvan achterwege moet blijven (ECLI:NL:CRVB:1998:AA8788). Uit hetgeen is overwogen in 4.4 volgt reeds dat daar in dit geval geen sprake van is.

Hetgeen is overwogen in 4.2 tot en met 4.5 leidt tot de slotsom dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.