CRvB, 13-10-2011, nr. 07/2780 AW, nr. 08/292 AW, nr. 10/6667 AW

De Raad deelt niet het door de minister ingenomen standpunt dat appellant pas belang heeft bij een beoordeling van het hoger beroep over dit punt als onherroepelijk komt vast te staan dat het ontslagbesluit in rechte geen stand kan houden. In dit verband overweegt de Raad dat het afwijzende besluit naar aanleiding van de sollicitatie appellant in zijn rechtspositie als ambtenaar raakt en dat op voorhand niet volstrekt onaannemelijk is dat hij als gevolg van deze afwijzing schade heeft geleden.

Appellant heeft tegen aangevallen uitspraak 1 ingebracht dat de rechtbank ten onrechte niet heeft geoordeeld dat het primaire besluit van 9 maart 2005 onrechtmatig is en ten onrechte de minister de gelegenheid heeft gegeven om een nieuw besluit op bezwaar te nemen. De Raad volgt appellant hierin niet. Op grond van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb kan de rechtbank indien zij het beroep gegrond verklaart het bestuursorgaan opdragen een nieuw besluit te nemen of zelf in de zaak voorzien. Uit de wetgeschiedenis volgt dat de rechter van deze laatste bevoegdheid in beginsel alleen gebruik mag maken als na de vernietiging rechtens nog maar één beslissing mogelijk is. Daarvan is in de onderhavige situatie geen sprake, omdat op voorhand niet valt uit te sluiten dat de minister na heroverweging van het primaire besluit opnieuw afwijzend beslist op basis van een deugdelijke motivering. Het hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 1 slaagt daarom niet.

Het in rubriek I vermelde besluit van 27 september 2007 komt niet volledig aan het bezwaar van appellant tegen de afwijzing van de sollicitatie tegemoet. Dit besluit zal daarom met toepassing van de artikelen 6:18 en 6:19, eerste lid, en 6:24 van de Awb bij de beoordeling in hoger beroep worden betrokken. Naar aanleiding van hetgeen appellant tegen dit besluit heeft ingebracht, overweegt de Raad het volgende.

De Raad stelt voorop dat de beslissing van het bestuursorgaan in een sollicitatieprocedure het resultaat is van een beoordeling van de capaciteiten van de betrokkene tegen de achtergrond van de functie-eisen. Daarbij heeft het bestuursorgaan beoordelingsvrijheid. Daarom is de toetsing door de rechter terughoudend. Deze toetsing is beperkt tot de vraag of gezegd moet worden dat het bestuursorgaan niet in redelijkheid tot zijn oordeel heeft kunnen komen.

Aan het besluit van 27 september 2007 ligt onder meer ten grondslag dat appellant niet voldeed aan het vereiste van een afgeronde WO-opleiding in de rechtsgeleerdheid. Het staat tussen partijen vast dat appellant ten tijde van de sollicitatie niet aan dit vereiste voldeed. De Raad is van oordeel dat de minister in redelijkheid deze functie-eis mocht stellen. Dat, zoals appellant heeft aangevoerd, anderen in vergelijkbare functies zijn benoemd terwijl zij niet aan dit vereiste voldeden, doet daaraan niet af. De Raad komt tot de slotsom dat de afwijzing van de sollicitatie rechtens niet onhoudbaar is.

Uit het voorgaande volgt dat het beroep van appellant tegen het besluit van 27 september 2007 ongegrond moet worden verklaard.

In de tussen partijen gesloten overeenkomst zijn afspraken neergelegd over de beëindiging van het ambtelijk dienstverband van appellant. Dergelijke afspraken worden volgens vaste rechtspraak van de Raad (CRvB 4-11-2004, LJN AR6107 en TAR 2005, 8 en CRvB 20 mei 2010, LJN BM7288 en TAR 2011, 67) aangemerkt als een nadere regeling van de uitoefening van de aan het bestuursorgaan toekomende ontslagbevoegdheid. Aan zo'n ontslagregeling zijn partijen gebonden op grond van het beginsel van de rechtszekerheid waaraan niet alleen het bestuursorgaan, maar ook de ambtenaar is gebonden. Dit kan onder meer anders zijn als sprake is van wilsgebreken of als zich zodanige bijzondere omstandigheden voordoen dat volledige nakoming van de afspraken niet (meer) in redelijkheid kan worden verlangd.

Appellant heeft in de eerste plaats naar voren gebracht dat hij ten tijde van de onderhandelingen leed aan een burn-out en dat hij van de zijde van de minister onder druk werd gezet om mee te werken aan de beëindiging van zijn dienstverband. Uiteindelijk heeft hij ingestemd met het door de minister gedane voorstel, maar het gevolg is dat hij nu een aanzienlijk pensioenverlies lijdt. Naar aanleiding hiervan wijst de Raad erop dat appellant tijdens de onderhandelingen werd bijgestaan door een advocaat en dat deze namens appellant aan de minister heeft meegedeeld dat hij instemde met het gedane voorstel. Nadat partijen nader hadden gecorrespondeerd over de uitvoering van de overeenkomst, heeft de opvolgend advocaat bij brief van 18 december 2008 bij de minister aangedrongen op nakoming van de overeenkomst. Onder deze omstandigheden kan naar het oordeel van de Raad niet worden gezegd dat op appellant ongeoorloofde druk is uitgeoefend. De Raad is evenmin gebleken van andere zodanige bijzondere omstandigheden dat nakoming van de gemaakte afspraken in redelijkheid niet (meer) van appellant kan worden gevergd.

Verder heeft appellant nog naar voren gebracht dat de gehanteerde ontslaggrond van artikel 116, eerste lid, aanhef en onder b, van het Bard onjuist is, aangezien feitelijk geen sprake was van overtolligheid van personeel. In dit verband overweegt de Raad dat deze ontslaggrond voortvloeit uit de ontslagregeling en dat voor deze ontslaggrond juist is gekozen om appellant in aanmerking te kunnen brengen voor een wachtgelduitkering. De Raad ziet daarom niet in dat de desbetreffende ontslaggrond in dit geval niet toegepast had mogen worden.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep geen doel treft en dat aangevallen uitspraak 2 moet worden bevestigd.

De Raad acht tot slot geen termen aanwezig toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Awb inzake vergoeding van proceskosten.