CRvB, 20-05-2010, nr. 09/4711 AW

Partijen verschillen van mening over de uitleg van de door hen gesloten overeenkomst. De Raad stelt voorop dat de overeenkomst de neerslag vormt van afspraken die tussen partijen zijn gemaakt over de beëindiging van het ambtelijk dienstverband. Naar vaste rechtspraak van de Raad (CRvB 13 november 2008, LJN BG5003 en TAR 2009, 78) moeten deze afspraken in de tussen appellant en het college bestaande ambtenaarrechtelijke rechtsverhouding worden aangemerkt als een nadere regeling inzake de uitoefening van de aan het college toekomende ontslagbevoegdheid. Aan deze ontslagregeling zijn partijen gebonden op grond van het beginsel van de rechtszekerheid, dat niet alleen voor de overheid maar ook voor de ambtenaar geldt. Dit beginsel brengt voor het bestuursorgaan met zich dat het bij zijn besluitvorming de gemaakte afspraken in acht dient te nemen. Bij de uitleg van een overeenkomst zoals hier aan de orde komt het niet uitsluitend aan op de bewoordingen van hetgeen in de overeenkomst is bepaald, maar ook op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan die bepalingen mochten toekennen en op hetgeen zij in dat opzicht redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.

De overeenkomst houdt in dat aan appellant een eenmalige vergoeding van € 56.000,- bruto wordt betaald. Dit bedrag is samengesteld uit:

Met de rechtbank en het college is de Raad van oordeel dat tijdens de onder-handelingen is voorzien dat appellant in het jaar waarin de overeengekomen vergoeding wordt betaald, geconfronteerd zal worden met een naheffing ib, omdat het tarief bijzondere beloningen 42% bedraagt en de vergoeding gedeeltelijk tegen 52% zal worden belast. Aan de hand van het aan het college uitgebrachte rapport van Price Waterhouse Coopers kan worden vastgesteld dat in de afkoopsom van € 36.000,- een bedrag van € 1.922,- netto (€ 4.004,17 bruto), zijnde het verschil tussen de 52% ib en de 42% heffing over de nabetalingen met betrekking tot de periode 2001–2004 is meegenomen. Dat dit bedrag niet volledig het door appellant in 2006 te betalen bedrag aan ib dekt maakt dat niet anders; het nadelige effect van de belastingheffing van 52% is ingevolge de gesloten overeenkomst met dit bedrag afgekocht en op meer dan die afkoopsom kan aan die overeenkomst geen aanspraak worden ontleend.

Gelet op de overwegingen in 3.1.3 stelt de Raad vast dat appellant ook geen beroep kan doen op artikel 8 van de overeenkomst, omdat sprake is van een van tevoren bekende situatie, waarin is voorzien in de overeenkomst.

Met de rechtbank en op de door haar geformuleerde gronden is de Raad van oordeel dat het college niet onrechtmatig heeft gehandeld en evenmin tekortgeschoten is in zijn verplichtingen als goed werkgever. Het college heeft na vaststelling van de overeenkomst steeds correct, gemotiveerd en binnen redelijke termijn gereageerd op brieven van appellant. Uit de door appellant in geding gebrachte verklaring van de zenuwarts G.W. de Graaff van 5 oktober 2009 kan overigens evenmin als uit diens eerdere verklaring van 29 april 2007 de conclusie worden getrokken dat sprake is van een causaal verband tussen de medische situatie van appellant en de wijze waarop het college uitvoering heeft gegeven aan de overeenkomst. De Graaff heeft de stelling ingenomen dat het college na juli 2006 administratief, procedureel en rechtspositioneel gefaald heeft ten opzichte van appellant. Een dergelijke stelling kan niet gebaseerd zijn op de specifieke deskundigheid van De Graaff als zenuwarts. Deze stelling is, ook, zoals uit het voorafgaande kan worden opgemaakt, onjuist.

De Raad komt tot de slotsom dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

De Raad acht tot slot geen termen aanwezig toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht inzake vergoeding van proceskosten.