Hof Den Haag, 20-10-2020, nr. 2200472518

Rolnummer: 22-004725-18

Parketnummer: 10-680734-16

Datum uitspraak: 20 oktober 2020

TEGENSPRAAK

meervoudige kamer voor strafzaken

gewezen op het hoger beroep tegen het vonnis van de rechtbank Rotterdam van 20 november 2018 in de strafzaak tegen de verdachte:

geboren te [geboorteplaats] (Marokko) op [geboortedatum],

adres: [adres].

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg en het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van dit hof.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

Procesgang

In eerste aanleg is de verdachte ter zake van het primair tenlastegelegde veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van 240 uren, subsidiair 120 dagen hechtenis.

Namens de verdachte is tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is tenlastegelegd dat:

hij, op of omstreeks 02 november 2016 te Dordrecht, tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen, aan [slachtoffer] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel, te weten een breuk van de oogkas (doorlopend naar de voorzijde van de schedel) en/of een breuk van de kaakholte, heeft toegebracht door die [slachtoffer] meermalen (met kracht) tegen het hoofd en/of in het gezicht te schoppen en/of te trappen;

subsidiair, indien het vorenstaande niet tot een bewezenverklaring en/of een veroordeling mocht of zou kunnen leiden:

hij, op of omstreeks 02 november 2016 te Dordrecht, tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om aan [slachtoffer] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel toe te brengen die [slachtoffer] meermalen (met kracht) tegen het hoofd en/of in het gezicht heeft geschopt en/of getrapt, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Vordering van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden bevestigd.

Het vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het primair tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij, op of omstreeks 02 november 2016 te Dordrecht, tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen, aan [slachtoffer] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel, te weten een breuk van de oogkas (doorlopend naar de voorzijde van de schedel) en/of een breuk van de kaakholte, heeft toegebracht door die [slachtoffer] meermalen (met kracht) tegen het hoofd en/of in het gezicht te schoppen en/of te trappen.

Hetgeen meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsvoering

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

In die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest vereist met de bewijsmiddelen dan wel, voor zover artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering wordt toegepast, met een opgave daarvan, zal zulks plaatsvinden in een aanvulling die als bijlage aan dit arrest zal worden gehecht.

Nadere bewijsoverweging

De raadsman van de verdachte heeft zich op het standpunt gesteld dat de verdachte dient te worden vrijgesproken, nu er geen, althans onvoldoende bewijs is dat het de verdachte is geweest die [slachtoffer] heeft toegetakeld.

Het hof verwerpt dit verweer en is op grond van de in hoger beroep afgelegde verklaringen door getuige [getuige] en de verdachte niet tot een ander inzicht gekomen dan de rechtbank en acht op basis van dezelfde bewijsmiddelen wettig en overtuigend bewezen dat het de verdachte was die tezamen en in vereniging met een ander [slachtoffer] heeft toegetakeld.

Met de rechtbank overweegt het hof dat [slachtoffer] kort na de mishandeling zelf naar de politie is gegaan en daar een (deels) gedetailleerde aangifte tegen de verdachte heeft gedaan. De verklaringen die de verdachte en [medeverdachte] bij de politie hebben afgelegd, sluiten goed aan bij de verklaring van [slachtoffer]. Verder worden deze drie verklaringen ondersteund door de verklaringen van verschillende andere getuigen, die hebben gezien dat de twee personen die in de zwarte Ford achter [slachtoffer] aanreden, degenen zijn die hem hebben mishandeld. Met de rechtbank acht het hof deze verklaringen geloofwaardig en bezigt deze voor het bewijs.

Het hof heeft sterke twijfels over het waarheidsgehalte van de verklaringen die door [slachtoffer] ter terechtzitting in eerste aanleg en bij de rechter-commissaris zijn afgelegd. In deze verklaringen komt hij zonder enige argumentatie terug op zijn aangifte. Het hof twijfelt ook sterk aan het waarheidsgehalte van de verklaring die [medeverdachte] op de terechtzitting in eerste aanleg heeft afgelegd. Deze verklaring wijkt op essentiële onderdelen af van de door de verdachte afgelegde verklaringen, met haar eigen eerder afgelegde verklaring en is bovendien niet te rijmen met hetgeen meerdere onafhankelijke getuigen ter plaatse hebben waargenomen.

De schriftelijke verklaring van [getuige2] kon vanwege diens overlijden niet geverifieerd worden en is ongerijmd omdat het slachtoffer volgens deze lezing van de feiten al op een eerder moment een bebloed gezicht zou hebben gehad hetgeen steun vindt in noch de bij de politie noch ter terechtzitting in eerste aanleg afgelegde verklaringen van de verdachte. Dat de verdachte over een dergelijk niet onbelangrijke detail pas verklaart op de terechtzitting in hoger beroep – uit eigen waarnemen zoals hij heeft verklaard – maakt diens ontkennende verklaring ter terechtzitting in hoger beroep nog twijfelachtiger dan zijn eerder afgelegde verklaringen al waren.

Tot slot doet de verklaring die de getuige [getuige] bij de raadsheer-commissaris heeft afgelegd, geen afbreuk aan haar eerder ten overstaan van de politie afgelegde verklaring.

Verweer

De raadsman van de verdachte heeft aangevoerd dat het proces-verbaal van bevindingen van de politie, eenheid Rotterdam, nummer PL [nummer], van het bewijs moet worden uitgesloten nu dat een verklaring van de verdachte betreft zonder dat aan hem de cautie was gegeven of rechtsbijstand was verleend.

Het hof verwerpt dit verweer. Het stond de verbalisant, gegeven de omstandigheden waaronder dat telefoongesprek plaatsvond, vrij om datgene te relateren dat de verdachte telefonisch spontaan uit eigen beweging aan hem toevertrouwde. Uit het proces-verbaal blijkt dat het de bedoeling was om de verdachte voor verhoor uit te nodigen op het politiebureau en dat er aan de telefoon geen sprake was van een verhoorsituatie. In het proces-verbaal staat immers na het relaas over wat de verdachte vertelde het volgende vermeld:

“Ik, verbalisant, heb tijdens het telefoongesprek geen enkele vraag gesteld over het feit waarvan hij verdacht wordt. Ik heb hem diverse keren verteld dat ik het niet over de zaak wilde hebben over de telefoon maar tijdens het verhoor op het politiebureau. Hij heeft in zijn emotie het bovengenoemde verhaal wel drie keer herhaald.”

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het primair bewezenverklaarde levert op:

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

Het hof heeft de op te leggen straffen bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en op grond van de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan is gebleken uit het onderzoek ter terechtzitting.

Daarbij heeft het hof in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

De verdachte is in zijn auto achter het slachtoffer aangereden, nadat zij kort daarvoor onenigheid met elkaar hadden gehad. Hij heeft samen met iemand anders de confrontatie met het slachtoffer gezocht en daarbij grof fysiek geweld gebruikt, waarbij het slachtoffer, naast een grote bloeduitstorting rondom zijn rechter oog en op het voorhoofd, een gebroken oogkas, met een breuk doorlopend naar de voorzijde van de schedel, en een gebroken kaak heeft opgelopen. Uit de CT-scan van het hoofd bleek ook dat zich een bloeding onder de schedel bevond. Het slachtoffer is na deze enorme uitbarsting van geweld hulpeloos op straat achtergelaten.

Door dit geweld is een grove inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van het slachtoffer. Hij heeft ernstige verwondingen opgelopen, waarvoor hij in het ziekenhuis moest worden behandeld. Voorts brengt een dergelijke geweldsuitbarsting in het openbaar gevoelens van angst en onveiligheid teweeg in de samenleving en zeker bij de ooggetuigen.

Het hof heeft in het nadeel van de verdachte acht geslagen op een hem betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 25 september 2020, waaruit blijkt dat de verdachte reeds eerder onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten, waaronder soortelijke feiten. Dat heeft hem er kennelijk niet van weerhouden het onderhavige feit te plegen.

Gezien de ernst van het feit kan in beginsel niet anders worden gereageerd dan met het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Het hof zal echter, vanwege het tijdsverloop in plaats daarvan een taakstraf voor de maximale duur opleggen.

Het hof is uit oogpunt van speciale preventie - anders dan de advocaat-generaal - van oordeel dat met enkel een onvoorwaardelijke taakstraf niet kan worden volstaan.

Om die reden zal het hof tevens een voorwaardelijke gevangenisstraf opleggen.

Het hof is - alles afwegende - van oordeel dat een geheel onvoorwaardelijke taakstraf van na te melden duur naast een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf van na te melden duur een passende en geboden reactie vormt.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 9, 14a, 14b, 14c, 22c, 22d, 47, 63 en 302 van het Wetboek van Strafrecht, zoals zij rechtens gelden dan wel golden.

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het primair tenlastegelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het primair bewezenverklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 6 (zes) maanden.

Bepaalt dat de gevangenisstraf niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van een proeftijd van 2 (twee) jaren aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.

Veroordeelt de verdachte tot een taakstraf voor de duur van 240 (tweehonderdveertig) uren, indien niet naar behoren verricht te vervangen door 120 (honderdtwintig) dagen hechtenis.

Dit arrest is gewezen door mr. D.M. Thierry,

mr. R.J. de Bruijn en mr. Y.J. Wijnnobel - van Erp,

in bijzijn van de griffier mr. C.B. Jans.

Het is uitgesproken op de openbare terechtzitting van het hof van 20 oktober 2020.