Hof 's-Hertogenbosch, 18-06-2015, nr. HR 200.169.161-01

[appellant 1] en [appellante 2] hebben ieder voor zich de rechtbank verzocht om de toepassing van de schuldsaneringsregeling uit te spreken.

Bij vonnis waarvan beroep heeft de rechtbank de verzoeken van [appellant 1] en [appellante 2] afgewezen.

De rechtbank heeft daartoe overwogen dat [appellant 1] en [appellante 2] niet kunnen worden toegelaten tot de schuldsaneringsregeling, omdat zij binnen de gehanteerde termijn van tien jaar wederom een verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling hebben gedaan, terwijl een uitzondering als bedoeld in artikel 288 lid sub d Fw zich niet voordoet..

[appellant 1] en [appellante 2] kunnen zich met deze beslissing niet verenigen en zijn hiervan elk voor zich in hoger beroep gekomen.

Voor wat betreft de stellingen van [appellant 1] en [appellante 2] verwijst het hof naar de inhoud van het door hen ingediende beroepschrift en naar hetgeen door en namens [appellant 1] en [appellante 2] ter zitting naar voren is gebracht.

De ontvankelijkheid

Het hof stelt voorop dat artikel 288 lid 2 sub d Fw een imperatieve afwijzingsgrond betreft die geen afweging behoeft, hetgeen onder andere betekent dat de eisen die aan de motivering worden gesteld minder streng zijn (Kamerstukken II 2004/200, 29 942, nr. 3, pagina 4-8).

Met ingang van 1 januari 2008 is in werking getreden de Wet van 24 mei 2007 houdende wijziging van de Faillissementswet in verband met herziening van de schuldsaneringsregeling natuurlijke personen, Stb 192. Bij die wijziging heeft de wetgever bewust - ter vervanging van de vóór 1 januari 2008 geldende facultatieve afwijzingsgrond van artikel 288 lid 2, onder a, Fw - gekozen voor de imperatieve afwijzingsgrond van artikel 288 lid 2, aanhef en onder d, Fw, zulks met drie in deze bepaling genoemde uitzonderingen, die zich in het onderhavige geval niet voordoen. Er moet worden aangenomen dat de wetgever onder ogen heeft gezien dat de imperatieve afwijzingsgrond ook zou gelden voor gevallen als het onderhavige waarin de schuldenaar die binnen de tienjaarstermijn opnieuw verzoekt om toepassing van de schuldsaneringsregeling, -zoals gesteld- te goeder trouw zou zijn geweest bij het ontstaan of onbetaald laten van de nieuwe schulden. Om die reden ook heeft de Hoge Raad geoordeeld dat er geen ruimte is voor het maken van andere dan door de wetgever gemaakte uitzonderingen, mede nu daardoor afbreuk zou worden gedaan aan een van de hoofddoelstellingen van de nieuwe regeling, te weten beheersing - door het stellen van strenge toelatingscondities - van het toenemende beroep op de schuldsaneringsregeling en daarmee gepaard gaande toenemende werklast voor rechter en bewindvoerder (vgl. HR 12 juni 2009, LJN BH7357, bevestigd in HR 1 februari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY0964, alsook de MvT, Kamerstukken 29 942, nr. 3, blz. 4 en 5).

Het hof stelt vast dat eerder, te weten bij vonnis van 27 maart 2000, de schuldsaneringsregeling op [appellant 1] en [appellante 2] van toepassing is verklaard, dat bij vonnis van 10 juni 2003 aan hen de zogenaamde schone lei is toegekend en dat door het verbindend worden van de slotuitdelingslijst de schuldsaneringsregeling is geëindigd op 16 juni 2005. De tienjaarstermijn van artikel 288 lid 2 onder d Fw loopt dus tot 16 juni 2015..De thans aan de orde zijnde verzoeken om toelating zijn gedaan op 22 januari 2015, derhalve ongeveer een half jaar vóór het einde van bedoelde termijn.

Weliswaar hebben [appellant 1] en [appellante 2] geen invloed kunnen uitoefenen op de datum waarop de slotuitdelingslijst verbindend is geworden, zoals door hen is gesteld, doch zulks betekent nog niet dat een dwingendrechtelijke bepaling als bedoeld in 288 lid 2 sub d Fw enkel op die grond opzij kan worden gezet.

Niet gesteld of anderszins gebleken is dat een van de uitzonderingen van artikel 288 lid 2 onder d Fw zich voordoet.

De aangevoerde bijzondere omstandigheden van deze zaak, te weten dat de eerder van toepassing geweest zijnde schuldsaneringsregeling met verlening van een schone lei is geëindigd, dat de periode tussen de verlening van de schone lei en het verbindend worden van de slotuitdelingslijst ongeveer twee jaar heeft geduurd en dat de onderhavige verzoeken tot toelating relatief betrekkelijk kort voor ommekomst van de tienjaarstermijn zijn ingediend, acht het hof niet zodanig uitzonderlijk dat om die reden (toch) zou kunnen worden afgeweken van de hoofdregel van artikel 288 lid 2, onder d, Fw. Naar het oordeel van het hof bieden de overwegingen van de Hoge Raad in de hiervoor vermelde arresten daarvoor onvoldoende ruimte.

Al hetgeen hiervoor is overwogen voert het hof tot de slotsom dat de rechtbank terecht en op goede gronden, die het hof ook overneemt en tot de zijne maakt, heeft geoordeeld dat het verzoek van [appellant 1] en [appellante 2] om te worden toegelaten tot de schuldsaneringsregeling moet worden afgewezen.

Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd.