HR, 20-12-2013, nr. 12/03423

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

De ondernemingsactiviteiten van belanghebbende bestaan uit de handel in nieuwe en gebruikte ICT-apparatuur en de afvoer van buiten gebruik gestelde ICT-apparatuur.

In 2004 en 2005 heeft belanghebbende vier maal een partij lcd tv-schermen (hierna: de goederen) verkocht en geleverd aan de firma [E], gevestigd in Oekraïne. Met betrekking tot de omzetbelasting ging belanghebbende ervan uit dat deze leveringen (hierna: de leveringen) waren onderworpen aan het tarief van nihil omdat sprake was van overbrenging van de goederen naar Duitsland (door belanghebbende zelf), onmiddellijk gevolgd door uitvoer uit de Europese Unie (door [E]). Op grond daarvan heeft zij geen omzetbelasting op aangifte voldaan.

Gedagtekend 13 januari 2008 heeft [F] van [E] de volgende verklaring aan [A], firmant van belanghebbende, verzonden:

“With this letter I, [F], declares that we do business with [A] of [X] VOF from 2004 to 2008.We pick up always the good in Germani to further transport to our warehouse in [Q], Ukraine.The piek up places are well arranged and always near to an arport in Germani, like fluhafn [R], flughafn [S], flughafn [T], [U].”

Afgezien van deze verklaring zijn in de administratie van belanghebbende geen bescheiden aanwezig met betrekking tot vervoer van de goederen naar een plaats buiten Nederland. Belanghebbende heeft tijdens de bezwaarfase nog aan [E] gevraagd gegevens te verstrekken omtrent de bestemming van de goederen. Daarop heeft [E] te kennen gegeven op advies van haar advocaat geen gegevens te zullen verstrekken.

De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat ter zake van de leveringen het tarief van nihil – bedoeld in artikel 9, lid 2, aanhef en letter b, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) – niet van toepassing is. Naar zijn mening heeft belanghebbende niet aangetoond dat de goederen naar een andere lidstaat (Duitsland) zijn vervoerd en heeft zij ook uitvoer uit de Europese Unie niet door boeken en bescheiden aangetoond.

Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende een onjuist juridisch standpunt hanteert door de leveringen aan [E] als uitvoer aan te merken, enkel vanwege de omstandigheid dat de afnemer buiten de Europese Unie is gevestigd. Volgens het Hof is van uitvoer sprake indien de goederen worden vervoerd naar een derde land, dat wil zeggen naar het grondgebied van een land dat is gelegen buiten de Europese Unie. Duitsland, het land waarnaar belanghebbende de goederen naar haar zeggen heeft vervoerd, is geen derde land, maar een lidstaat van de Europese Unie. De omstandigheid dat de afnemer van de goederen in een derde land is gevestigd, is naar het oordeel van het Hof in dit verband niet van belang.

Het Hof heeft voorts belanghebbendes betoog aldus opgevat dat de onderwerpelijke leveringen als intracommunautaire leveringen moeten worden aangemerkt. Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende niet het van haar te verlangen bewijs heeft geleverd om in aanmerking te komen voor het tarief van nihil dat geldt ingevolge artikel 9, lid 2, aanhef en letter b, van de Wet in verbinding met post a.6 van de bij de Wet behorende tabel II.

De middelen richten zich met motiverings- en rechtsklachten onder meer tegen de hiervoor in 3.2.1 weergegeven oordelen van het Hof. Betoogd wordt dat het Hof de wetgeving met betrekking tot het tarief van nihil in de omzetbelasting verkeerd heeft toegepast. Aangezien vaststaat dat de goederen Nederland hebben verlaten, de afnemer schriftelijk heeft verklaard dat hij de goederen in ontvangst heeft genomen en verder heeft vervoerd buiten de grenzen van de Europese Unie, is volgens de middelen het tarief van nihil van toepassing.

Zowel in het geval een belastingplichtige zijn aanspraak op toepassing van het tarief van nihil doet steunen op de stelling dat de desbetreffende goederen zijn uitgevoerd, als in het geval hij die aanspraak baseert op de stelling dat sprake is van een intracommunautaire levering, ligt het bewijsrisico bij de belastingplichtige. Hij dient ingevolge artikel 12, lid 1, van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 in beide gevallen het van hem verlangde bewijs te leveren door middel van boeken en bescheiden.

Gelet op het hiervoor overwogene is het Hof terecht ervan uitgegaan dat belanghebbende boeken en bescheiden diende over te leggen om haar aanspraak op toepassing van het tarief van nihil te staven. ’s Hofs oordeel dat het zojuist bedoelde van belanghebbende te verlangen bewijs door haar niet is geleverd, is niet onbegrijpelijk en berust voorts op de aan de feitenrechter voorbehouden waardering van de bewijsmiddelen. De middelen falen derhalve voor zover zij opkomen tegen dat uitgangspunt en dit oordeel.

Voor het overige kunnen de middelen evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de middelen in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.