CRvB, 18-01-2011, nr. 08/6200 WWB, nr. 08/6201 WWB

Appellant heeft aangevoerd dat de door hem ontvangen gelden van de Belastingdienst, de bijschrijvingen en de kasstortingen op de bankrekening gedurende de periode in geding ten onrechte als middelen zijn aangemerkt waarmee met de bijstandsverlening rekening moet worden gehouden.

De Raad overweegt allereerst dat de stelling van appellant dat het College ten onrechte de door hem ontvangen bedragen van de Belastingdienst als middelen heeft aangemerkt feitelijke grondslag mist. Uit de bij het besluit van 5 februari 2008 gevoegde berekeningsoverzichten blijkt dat het College noch het van de Belastingdienst door appellant ontvangen bedrag van € 8.211,-- noch de maandelijkse teruggaven heffingskorting aan de herziening ten grondslag heeft gelegd. De Raad zal hetgeen appellant ten aanzien van de door hem ontvangen bedragen van de Belastingdienst heeft aangevoerd, dan ook verder niet bespreken.

Ten aanzien van de kasstortingen en de bijschrijvingen op de bankrekening overweegt de Raad als volgt.

In artikel 42 van de Abw en het — gelijkluidende — artikel 31, eerste lid, van de WWB is bepaald dat tot de middelen worden gerekend alle vermogens- en inkomensbestanddelen waarover de alleenstaande of het gezin beschikt of redelijkerwijs kan beschikken.

De Raad acht de stelling van appellant dat de kasstortingen gelden betreffen die hij van zijn andere bankrekening had gehaald, gelet op de hoogte en de tijdstippen van de opnames van de andere rekening in relatie tot die van de stortingen op de bankrekening niet aannemelijk. Voorts heeft appellant over de opnames en over de herkomst van de bedragen die hij op de bankrekening heeft gestort geen concrete en verifieerbare gegevens verstrekt. Appellant heeft bovendien over de herkomst van de kasstortingen wisselende verklaringen afgelegd. Uit de stukken blijkt dat hij tegenover de sociale recherche heeft verklaard dat de door hem gestorte bedragen gelden betreffen die hij van familie in contanten had gekregen. Nu de herkomst van de kasstortingen op de bankrekening onduidelijk is gebleven, is de Raad met de rechtbank van oordeel dat het College de kasstortingen op de bankrekening terecht heeft aangemerkt als inkomen als bedoeld in artikel 47, eerste lid, van de Abw voor de periode tot 1 januari 2004, en artikel 32, eerste lid, van de WWB voor de periode vanaf 1 januari 2004.

De Raad volgt appellant niet in zijn stelling dat uit de verklaringen van zijn zus, [naam zus], van 5 maart 2008 en van zijn zonen, [zoon 1] en [zoon 2], van 10 maart 2008, blijkt dat aan de gestelde geldleningen gedurende de periode hier in geding terugbetalingsverplichtingen zijn verbonden. In de verklaringen is enkel opgenomen dat de door appellant geleende bedragen dienen te worden terugbetaald ‘zodra zijn bedrijf voldoende geld op zou brengen dan wel een aflossing van € 50,-- zodra zijn financiële positie dit toelaat’ en ‘op het moment dat dit financieel mogelijk is’. Nu de terugbetalingsverplichtingen afhankelijk zijn gesteld van een onzekere toekomstige gebeurtenis, kan naar vaste rechtspraak van de Raad niet van een reële terugbetalingsverplichting worden gesproken. Het College heeft de betreffende bijschrijvingen op de bankrekening dan ook terecht als middelen aangemerkt waarmee bij de bijstandsverlening rekening moet worden gehouden.

Aangezien appellant, door geen mededeling te hebben gedaan van de kasstortingen en de bijschrijvingen op de bankrekening, de op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden, waardoor aan hem in de periode in geding tot een te hoog bedrag bijstand is verleend, was het College op grond van artikel 54, derde lid, aanhef en onder a, van de WWB bevoegd de aan appellant gedurende de periode in geding verleende bijstand te herzien over de maanden waarin de bijschrijvingen en kasstortingen op de bankrekening hebben plaatsgevonden. Appellant heeft de uitoefening van deze bevoegdheid niet bestreden.

Met het voorgaande is tevens gegeven dat het College op grond van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB bevoegd was om tot terugvordering van de kosten van de tot een te hoog bedrag verleende bijstand over te gaan. Appellant heeft in dit verband enkel aangevoerd dat het College bij de berekening van het terugvorderingsbedrag ten onrechte de door hem van de Belastingdienst ontvangen bedragen heeft meegenomen, maar dat vindt geen steun in de bij het besluit van 5 februari 2008 gevoegde berekeningsoverzichten. De Raad voegt hier aan toe dat de hoogte van het terugvorderingsbedrag is te verklaren vanuit het feit dat het totale netto bedrag aan ten onrechte verstrekte bijstand over de jaren 2001 tot en met 2006 is gebruteerd.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat het hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak 1 niet slaagt. De Raad zal de aangevallen uitspraak 1 dan ook bevestigen.

Appellant heeft aangevoerd dat het College de stortingen op eigen rekening in de maanden augustus en september 2007 van respectievelijk € 250,-- en € 20,-- en de bijschrijvingen in de maand oktober 2007 van € 250,-- en € 500,-- ten onrechte in mindering heeft gebracht op de aan hem verleende bijstand.

De Raad is van oordeel dat appellant ook de herkomst van de kasstortingen op de bankrekening in de maanden augustus en september 2007 niet aannemelijk heeft gemaakt. Nu de herkomst van deze stortingen onduidelijk is gebleven, heeft het College deze kasstortingen terecht als inkomen als bedoeld in artikel 32, eerste lid, van de WWB aangemerkt en deze bedragen terecht op de bijstand over de maanden augustus en september 2007 in mindering gebracht.

De Raad ziet in de bijzondere omstandigheden van dit geval aanleiding om aannemelijk te achten dat appellant de bedragen van € 250,-- en € 500,-- daadwerkelijk in het kader van een lening, waaraan een daadwerkelijke terugbetalingsverplichting was verbonden, van zijn zoon respectievelijk zus heeft ontvangen. In dat verband acht de Raad in de eerste plaats van belang dat uit de bankafschriften over de maand oktober 2007, in samenhang met de verklaringen van de zoon van 10 maart 2008 en van de zus van 5 maart 2008, valt af te leiden dat de op de bankrekening van appellant bijgeschreven bedragen van € 250,-- en € 500,-- aan hem zijn geleend — en door hem ook zijn aangewend — om in zijn levensonderhoud te voorzien in een periode waarin hij ten onrechte geen bijstand ontving als gevolg van het door het College onrechtmatig genomen besluit van 15 augustus 2007. In de tweede plaats acht de Raad van belang dat, gelet op de herroeping van dat besluit bij het besluit van 8 januari 2008, het College een nabetaling moest doen aan appellant, zodat niet kan worden gezegd dat de terugbetalingsverplichting afhing van een onzekere toekomstige gebeurtenis. Gelet op het voorgaande is de Raad dan ook van oordeel dat het College de bedragen van € 250,-- en € 500,-- ten onrechte heeft betrokken bij de beoordeling van de omvang van de bijstand over de maand oktober 2007.

De rechtbank heeft dit niet onderkend. Hieruit volgt dat de aangevallen uitspraak 2 voor vernietiging in aanmerking komt. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het besluit van 8 januari 2008 gegrond verklaren en dat besluit vernietigen voor zover daarbij een bedrag van € 750,-- in mindering is gebracht op de bijstand over de maand oktober 2007.

De Raad ziet aanleiding het College te veroordelen in de proceskosten van appellant in zaak 08/6201. Deze kosten worden begroot op € 644,-- in beroep en op € 322,-- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand, en op € 9,80 voor de reiskosten in beroep en op € 24,70 voor de reiskosten in hoger beroep, derhalve in totaal € 1.000,50.