Hof 's-Gravenhage, 18-12-2012, nr. BK-11/00924

Aan belanghebbende is met dagtekening 24 september 2010 voor het jaar 2008 een aanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 21.281. Tevens is bij afzonderlijke beschikking een verzuimboete opgelegd van € 226.

De Inspecteur heeft de boetebeschikking, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van 29 januari 2011 verminderd tot nihil. De uitspraak op bezwaar is naar belanghebbende gestuurd.

Bij brief, gedateerd 18 februari 2011, heeft de gemachtigde van belanghebbende de Inspecteur in gebreke gesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar. De Inspecteur heeft het door hem aldus opgevatte verzoek om toekenning van een dwangsom afgewezen.

Belanghebbende heeft op 20 mei 2011 beroep bij de rechtbank ingesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar, met het verzoek om toekenning van een dwangsom. De rechtbank heeft het beroep niet-ontvankelijk verklaard voor zover het is gericht tegen het niet tijdig beslissen op bezwaar en ongegrond verklaard voor zover het is gericht tegen de afwijzende beschikking van de Inspecteur inzake het verzoek om toekenning van een dwangsom.

Belanghebbende is van de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. In verband daarmee is door de griffier een griffierecht geheven van € 112.

De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 6 november 2012, gehouden te 's‑Gravenhage. Aldaar zijn beide partijen verschenen.

Op grond van de stukken van het geding en het ter zitting verhandelde is, als tussen partijen niet in geschil dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, in hoger beroep het volgende komen vast te staan:

De gemachtigde van belanghebbende (hierna: de gemachtigde) heeft bij brief van 5 november 2010 pro forma bezwaar gemaakt tegen de in 1.1 bedoelde boetebeschikking. Bij brief van 22 december 2010 heeft hij het bezwaar gemotiveerd.

Bij uitspraak op bezwaar van 29 januari 2011 is de inspecteur volledig aan het bezwaar tegemoet gekomen, in die zin dat de boetebeschikking is verminderd tot nihil. De uitspraak op bezwaar is naar belanghebbende gestuurd, niet naar de gemachtigde.

Bij brief, gedateerd 18 februari 2011, heeft de gemachtigde van belanghebbende de Inspecteur in gebreke gesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar.

Bij brief van 8 april 2011 heeft de Inspecteur een vergoeding toegekend voor door belanghebbende gedane uitgaven voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand ten bedrage van € 218. Deze brief is naar de gemachtigde gestuurd.

Bij brief van eveneens 8 april 2011 heeft de Inspecteur de gemachtigde laten weten dat de beslistermijn niet is overschreden omdat hij op 29 januari 2011 uitspraak op bezwaar heeft gedaan en dat belanghebbende derhalve geen recht heeft op toekenning van een dwangsom.

Belanghebbende heeft bij brief van 20 mei 2011 beroep bij de rechtbank ingesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar, met het verzoek om toekenning van een dwangsom.

De rechtbank heeft bij haar hiervoor vermelde uitspraak het beroep niet-ontvankelijk verklaard voor zover het is gericht tegen het niet tijdig beslissen op bezwaar en ongegrond verklaard voor zover het is gericht tegen de afwijzende beschikking van de Inspecteur inzake het verzoek om toekenning van een dwangsom.

De gemachtigde heeft op 31 mei 2012 een afschrift van de uitspraak op bezwaar ontvangen.

In geschil is of:

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Inspecteur niet tijdig uitspraak op bezwaar heeft gedaan. Hij voert daartoe aan dat de uitspraak op bezwaar ingevolge artikel 6:17 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) naar de gemachtigde gezonden had moet worden. Nu dit niet is gebeurd, is de uitspraak niet op de voorgeschreven wijze bekend gemaakt en is er formeel geen beslissing op bezwaar genomen. Op grond van artikel 4:17 van de Awb heeft belanghebbende recht op toekenning van een dwangsom. Voorts stelt belanghebbende dat hij recht heeft op een kostenvergoeding voor de procedure in eerste aanleg, omdat de Inspecteur ten tijde van het indienen van het beroepschrift nog in gebreke was de uitspraak op bezwaar aan de gemachtigde te sturen.

De Inspecteur heeft de stellingen van belanghebbende gemotiveerd weersproken.

Voor de overige standpunten van partijen en de gronden waarop zij deze doen steunen verwijst het Hof naar de stukken van het geding.

Het hoger beroep van belanghebbende strekt, naar het Hof begrijpt, tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank, tot toekenning van een dwangsom en van een proceskostenvergoeding voor de procedure in eerste aanleg.

De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

De rechtbank heeft in haar uitspraak het navolgende overwogen, waarbij de rechtbank belanghebbende als ‘eiser’ en de Inspecteur als ‘verweerder’ heeft aangeduid.

De rechtbank heeft op goede gronden beslist dat van het niet tijdig nemen van een besluit als bedoeld in de artikelen 6:2 en 6:12 van de Awb geen sprake is, zodat het beroep in zoverre niet-ontvankelijk is. Het Hof maakt dit oordelen en de daartoe gebezigde overwegingen tot de zijne.

Uitgaande van voormeld oordeel dat geen sprake is van het niet tijdig nemen van een besluit, heeft de rechtbank terecht het verzoek van belanghebbende om toekenning van een dwangsom afgewezen.

Voor zover belanghebbende stelt dat hij recht heeft op een vergoeding van de proceskosten in eerste aanleg, kan het Hof hem daarin evenmin volgen. Gelet op het in 7.1 en 7.2 overwogene is het beroep terecht deels niet-ontvankelijk en deels ongegrond verklaard.

Voor zover belanghebbende beoogt als grond aan te voeren dat sprake is van schending van het zorgvuldigheidsbeginsel doordat de uitspraak op bezwaar in strijd met artikel 6:17 van de Awb niet aanstonds aan de gemachtigde is gezonden, overweegt het Hof dat, voor zover daarvan al sprake is, dit geen aanleiding is om de Inspecteur te veroordelen in de kosten van de procedure in eerste aanleg. Gelet op de omstandigheid dat in de uitspraak op bezwaar geheel is tegemoet gekomen aan de bezwaren van belanghebbende, is belanghebbende niet in zijn belang geschaad doordat de uitspraak niet aanstonds aan de gemachtigde is gezonden.

Op grond van het vorenoverwogene is het hoger beroep ongegrond en dient te worden beslist als hierna vermeld.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het Gerechtshof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. Chr.Th.P.M. Zandhuis, mr. H.A.J. Kroon en mr. drs. T.A. Gladpootjes, in tegenwoordigheid van de griffier drs. F. van Veen. De beslissing is op 18 december 2012 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:[02 JAN 2013]

Zowel de belanghebbende als het daartoe bevoegde bestuursorgaan kanbinnen zes wekenna de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

Het beroepschrift moet worden gezonden aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.