HR, 25-10-2013, nr. 13/00734

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Tegelijk met de aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2008 heeft de Inspecteur aan belanghebbende een verzuimboete opgelegd (hierna: de boete).

De gemachtigde van belanghebbende (hierna: de gemachtigde) heeft namens belanghebbende bezwaar gemaakt tegen de boete.

Bij uitspraak op bezwaar van 29 januari 2001 is de Inspecteur volledig aan het bezwaar tegemoetgekomen door de boete te verminderen tot nihil. De uitspraak is naar belanghebbende gestuurd. Dit is gebeurd vóór het verstrijken van de wettelijke termijn waarbinnen de Inspecteur uitspraak op het bezwaar moest doen.

De uitspraak op bezwaar is in strijd met artikel 6:17 Awb niet naar de gemachtigde gestuurd.

Bij brief gedagtekend 18 februari 2011 heeft de gemachtigde de Inspecteur in gebreke gesteld wegens het niet doen van uitspraak op bezwaar. Na ontvangst van deze ingebrekestelling heeft de Inspecteur de uitspraak op bezwaar niet binnen veertien dagen alsnog aan de gemachtigde toegestuurd. De gemachtigde heeft pas op 31 mei 2011 een kopie van de uitspraak op bezwaar van de Inspecteur ontvangen.

Belanghebbende heeft bij brief van 20 mei 2011 beroep bij de Rechtbank ingesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar en daarbij verzocht om toekenning van een dwangsom.

Het Hof heeft evenals de Rechtbank beslist dat geen sprake is van het niet tijdig nemen van een besluit als bedoeld in artikel 6:2 van de Awb, en dat het beroep wegens het niet tijdig nemen van een besluit daarom niet-ontvankelijk is. Het heeft daartoe overwogen dat de uitspraak op bezwaar als gevolg van de toezending aan belanghebbende bekend is gemaakt en in werking is getreden.

Daarvan uitgaande heeft het Hof verder geoordeeld dat het verzoek om toekenning van een dwangsom moet worden afgewezen.

Het Hof heeft tevens geoordeeld dat belanghebbende geen recht heeft op een vergoeding van de proceskosten in eerste aanleg.

Voor zover de klachten zijn gericht tegen de hiervoor in 3.2.1 en 3.2.2 vermelde oordelen van het Hof heeft het volgende te gelden.

In de Awb is geregeld binnen welke termijn een bestuursorgaan dient te beslissen op een bezwaarschrift. Deze termijn en ook de andere termijnen waarbinnen een bestuursorgaan besluiten moet nemen, beschermen burgers tegen onbehoorlijk gedrag van de overheid en verschaffen tevens rechtszekerheid, omdat burgers zo weten binnen welke termijn zij duidelijkheid krijgen over het standpunt van de overheid (vgl. Kamerstukken II 2004/05, 29 934, nr. 3, blz. 1).

Met betrekking tot de rechtsingang wegens het niet tijdig geven van een beschikking op aanvraag, is in de parlementaire toelichting het volgende opgemerkt:

“Het resultaat van dit stelsel voor de gevallen waarin een specifieke termijn ontbreekt is, dat de burger steeds na acht weken weet waar hij aan toe is. Hij moet dan immers of een beschikking op zijn aanvraag hebben gekregen, of een mededeling van het tijdstip waarop die te verwachten is. Heeft hij nog niets ontvangen, dan staat in ieder geval vast dat het bestuursorgaan in verzuim is.” (Kamerstukken II 1988/89, 21 221, nr. 3, blz. 106).

Hieruit volgt dat de bepalingen over de termijnen waarbinnen het bestuursorgaan een besluit dient te nemen, (mede) ertoe strekken te waarborgen dat belanghebbenden binnen de in het desbetreffende geval geldende termijn worden geïnformeerd over de besluitvorming, en bij voorkeur over de inhoud daarvan.

In het onderhavige geval is het desbetreffende besluit, de uitspraak op het bezwaar, binnen de daarvoor geldende termijn genomen en vervolgens aan belanghebbende gezonden. Aangezien belanghebbende het tegendeel niet heeft gesteld, moet worden aangenomen dat die uitspraak hem heeft bereikt (vgl. HR 15 december 2006, nr. 41882, ECLI:NL:HR:2006:AZ4416, BNB 2007/112). Dit een en ander houdt in dat belanghebbende binnen de daarvoor in de wet gestelde termijn kennis heeft genomen, althans kennis heeft kunnen nemen, van de beslissing van de Inspecteur om de boetebeschikking te vernietigen.

Onder de hiervoor in 3.3.4 omschreven omstandigheden is voldaan aan de strekking van de toepasselijke beslistermijn en heeft het Hof  daarom terecht geoordeeld dat geen beroep openstond wegens het niet tijdig nemen van een besluit op het bezwaar van belanghebbende, en dat belanghebbende geen recht heeft op een dwangsom. Anders dan in de klachten wordt aangevoerd doet daaraan niet af dat de uitspraak op bezwaar in strijd met het bepaalde in artikel 6:17 Awb niet is gezonden aan de gemachtigde, en daardoor niet op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. Artikel 6:17 Awb strekt tot bescherming van de procedurele belangen van de belanghebbende; dat is van een andere orde dan de hiervoor in 3.3.3 omschreven strekking van de bepalingen inzake het tijdig beslissen, die ziet op zekerheid omtrent de inhoudelijke positie van de belanghebbende tegenover het bestuursorgaan. De klachten falen derhalve in zoverre.

Ook voor zover het de proceskostenvergoeding betreft kunnen de klachten niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.