Hof Amsterdam, 18-12-2012, nr. 200.088.952-01

Het gaat in deze zaak om het volgende.

De vader van [appellanten] (hierna: de vader) huurde sinds 12 mei 2005 van (de rechtsvoorgangster van) Ymere de woning aan de[adres] te [woonplaats]. De vader is op 25 mei 2010 overleden.

Ten tijde van het overlijden van de vader was[APPELLANT SUB 1] 27 jaar oud en[APPELLANTE SUB 2] 24 jaar oud.

Ymere heeft in 2006 onderzoek verricht naar de vraag of de vader zijn hoofdverblijf in de woning had. Na een door Ymere tegen de vader gestarte procedure tot ontbinding van de huurovereenkomst heeft de kantonrechter bij vonnis van 24 mei 2009 de vordering tot ontbinding afgewezen.

Nadat Ymere had vernomen dat de vader was overleden, heeft zij zijn erven bij brief van 14 september 2010 verzocht de huurovereenkomst op te zeggen.

Bij brief van 8 oktober 2010 heeft de gemachtigde van [appellanten] aan Ymere geschreven:

“Cliënten willen niet de huur opzeggen (…) omdat zij daar met hun vader reeds jaren hebben samengewoond en een gemeenschappelijke huishouding met hem hebben gevoerd. (…). Cliënten zijn ook financieel draagkrachtig genoeg om de huur te kunnen betalen. Cliënten willen graag de huurovereenkomst voortzetten. (…)”.

Bij brief van 15 oktober 2010 heeft Ymere aan de gemachtigde van [appellanten] meegedeeld dat zij het verzoek tot voortzetting van de huurovereenkomst afwijst.

Principaal appel

Bij het bestreden vonnis heeft de kantonrechter de vordering tot voortzetting van huurovereenkomst afgewezen en [appellanten] in de proceskosten veroordeeld. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag liggende motivering komen [appellanten] op.

Het hof stelt voorop dat wil een derde/niet-medehuurder, zoals[APPELLANT SUB 1] en[APPELLANTE SUB 2], aanspraak kunnen maken op voortzetting van de huurovereenkomst nadat de huurder van de woning is overleden, hij in ieder geval aannemelijk moet hebben gemaakt dat hij (i) in de woning zijn hoofdverblijf heeft en (ii) met de overleden huurder een duurzame gemeenschappelijke huishouding heeft gehad (artikel 7:268 lid 2 en lid 3 sub a BW).

De grieven I en II zien op de vraag of[APPELLANTE SUB 2] aan die beide criteria voldeed. Gelet op de aan het hebben van een gemeenschappelijke huishouding te stellen – strenge – eisen, die bij de hierna te bespreken grieven III tot en met V aan de orde komen, kan de vraag of[APPELLANTE SUB 2] zijn hoofdverblijf in de woning had buiten beschouwing blijven. Hetgeen bij de bespreking van de grieven III tot en met V over het aflopende karakter van de samenwoning tussen ouder en kind is overwogen geldt a fortiori voor[APPELLANTE SUB 2], aangezien uit de stellingen van[APPELLANTE SUB 2] ten aanzien van de verzorging van diens vader niet meer blijkt dan dat deze verzorging een incidenteel karakter had. Dit stemt ook overeen met de verklaring van[APPELLANT SUB 1] tijdens het pleidooi dat hij de verzorging van zijn vader helemaal alleen deed, zonder hulp. De vordering van[APPELLANTE SUB 2] tot voortzetting van huurovereenkomst moet reeds om die reden stranden.

De grieven III tot en met V zijn gericht tegen het oordeel van de kantonrechter met betrekking tot[APPELLANT SUB 1], inhoudende dat diens samenlevingsrelatie met zijn vader niet het karakter had van een duurzame gemeenschappelijke huishouding.

Bij de beantwoording van de vraag of sprake is van een duurzame gemeenschappelijke huishouding in de zin van artikel 7:268 lid 2 BW, geldt dat daaronder niet is begrepen het geval van samenleven van een ouder en kind zoals dit bij de geboorte van het kind ontstaat en nadien pleegt te worden voortgezet. Op dit uitgangspunt kan een uitzondering worden gemaakt indien zich na het zelfstandig worden van het kind bijzondere omstandigheden hebben voorgedaan die ouder en kind ertoe hebben doen besluiten om wat anders een aflopende samenlevingssituatie zou zijn geweest, tot een blijvende samenwoning met gemeenschappelijke huishouding te maken.

Die situatie doet zich hier niet voor.

Evenmin als in eerste aanleg heeft[APPELLANT SUB 1] in hoger beroep feiten of omstandigheden aangevoerd waaruit afgeleid kan worden dat[APPELLANT SUB 1] en zijn vader de bedoeling hebben gehad om een duurzame gemeenschappelijke huishouding te voeren, gericht op de toekomst, en waarbij[APPELLANT SUB 1] niet zou “uitvliegen”. Het enkele feit dat[APPELLANT SUB 1], al dan niet als enig familielid, zijn vader in de laatste jaren voorafgaand aan diens overlijden (in toenemende mate) heeft verzorgd, is daartoe onvoldoende. Het voeren van een duurzame gemeenschappelijke huishouding impliceert een keuze om blijvend en met een verwachting voor de toekomst samen te wonen en niet, zoals in dit geval, om bij elkaar te blijven in verband met een steeds verslechterende gezondheidstoestand van een van de betrokkenen.

De kantonrechter heeft derhalve op goede gronden, die het hof overneemt en tot de zijne maakt, kunnen oordelen dat de relatie tussen[APPELLANT SUB 1] en zijn vader niet het karakter had van een duurzame gemeenschappelijke huishouding, als bedoeld in de toepasselijke wetsbepaling.

Derhalve falen de grieven.

Incidenteel appel

Met haar incidentele grief maakt Ymere bezwaar tegen de overweging van de kantonrechter dat niet onaannemelijk is dat[APPELLANT SUB 1] zijn hoofdverblijf in de woning had.

Nu met het falen van de grieven in principaal appel het oordeel van de kantonrechter in stand blijft dat de relatie tussen[APPELLANT SUB 1] en zijn vader niet het karakter had van een duurzame gemeenschappelijke huishouding, heeft Ymere bij deze grief geen belang. Zoals hiervoor onder 3.3. overwogen, is het hebben van een hoofdverblijf immers slechts één van vereisten voor voortzetting van de huur na overlijden van de huurder.

Deze grief kan derhalve buiten behandeling blijven.