Hof 's-Hertogenbosch, 29-09-2009, nr. HD 200.005.131

Het hof is van oordeel dat het zonder meer passend is, met name in verband met de betaalbaarheid van het stelsel, om aan te sluiten bij de leeftijdsgrens die de wetgever heeft getrokken in de overgangsbepalingen van de fiscale facilitering van de vervroegde uittreding. Dit heeft immers tot gevolg dat zoveel mogelijk voldaan kan worden aan de gerechtvaardigde verwachtingen van zoveel mogelijk deelnemers in het pensioenfonds. De 56-plussers zouden immers, zonder deze (wettelijke) overgangsbepalingen, binnen de nieuwe structurele regeling van de fiscale wetgeving niet meer in staat zijn zodanige pensioenrechten te verwerven dat zij nog een keuze zouden kunnen maken voor vervroegde pensionering. Voor jongere werknemers bestaat nu eenmaal geen zelfde fiscale facilitering meer als voorheen om eerder te stoppen met werken. Hun eventuele verwachtingen daaromtrent zijn achterhaald door de huidige maatschappelijke ontwikkelingen. ABP heeft met deze groep overigens wel rekening gehouden, door onder meer de invoering van een flexibel (deeltijd)pensioen dat vanaf de leeftijd van 60 jaar kan ingaan.

Volgens AVV c.s. kost de overgangsregeling 12 miljard euro. AVV c.s. stellen dat het door ABP gekozen middel, dat volgens AVV c.s. inhoudt het financieren van het prepensioen voor 56-plussers middels additionele heffingen op 56-minners, niet doelmatig en disproportioneel is. De financiering kan geen grond zijn om de 56-minners disproportioneel te benadelen.

AVV c.s. hebben [X.] BV verzocht om diverse aspecten te onderzoeken van de door het ABP gemaakte berekeningen en aannamen ten aanzien van de gevolgen van de pensioenvooruitzichten van de diverse groepen deelnemers. Mede op grond van dit actuarieel rapport, dat als productie 16 door AVV c.s. in het geding is gebracht en hierna wordt aangeduid als het rapport [X.], stellen AVV c.s. het volgende.

Overheidswerknemers die behoren tot de groep van 56-plussers ondervinden weinig nadeel van de wijzigingen in het pensioenreglement. Zij hoeven hooguit 2 tot 3 maanden langer te werken om tot hetzelfde pensioenresultaat te komen. Zij behouden echter onverkort hun recht op VUT/FPU.

Overheidswerknemers in de leeftijdsgroep van 44–56 jaar (op 1-1-2006, hof) moeten daarentegen 9 maanden langer dan verwacht doorwerken voordat zij met vervroegd pensioen kunnen met een vergelijkbaar uitkeringsniveau. Zij kunnen geen beroep meer doen op de VUT/FPU-regeling. Wel hebben zij een relatief grote aanspraak op de spaarpot (de premie voor het VUT-fonds). Zij hebben, gezien hun leeftijd, wel meer mogelijkheid om extra pensioen in te kopen over verleden diensttijd. Zo kunnen zij aanspraak maken op circa 4 maanden extra vervroegd pensioen.

Overheidswerknemers (op 1-1-2006, hof) jonger dan 45 jaar gaan er het meest op achteruit. Ook zij zouden volgens het ABP 9 maanden langer moeten doorwerken voordat zij met vervroegd pensioen kunnen met een vergelijkbaar uitkeringsniveau.

Volgens het rapport [X.] dienen zij, waaronder enkele Werknemers, echter wel tot 16 maanden langer door te werken. Ook zij verliezen hun aanspraak op de VUT/FPU-regeling. Zij hebben een relatief kleine aanspraak op de spaarpot. In feite wordt alleen compensatie verkregen over de dienstjaren van vóór 1997.

Deze groep jongeren, van wie een aanzienlijk deel na 1997 in dienst is getreden, zal tot het einde van de overgangsregeling, 2023, een extra heffing moeten betalen. Zij betalen 2,5% van hun inkomen direct aan de 56-plussers, naast 1,25% van hun inkomen aan de spaarpot, eveneens hoofdzakelijk ten behoeve van ouderen. Aldus worden overheidswerknemers geboren vanaf 1950 geacht om gedurende 17 jaar, tot 2023, wanneer de overgangsregeling eindigt, tot 3,75% van hun jaarsalaris af te dragen, bijna uitsluitend ten behoeve van een beperkte groep oudere werknemers. Overheidwerknemers die na 1 januari 2006 in dienst treden, betalen dit gehele bedrag zonder dat daar iets tegenover staat. Aldus dragen jongere werknemers tot 61,25% van een jaarsalaris over aan de 56-plussers.

De 56-minners betalen extra premie, terwijl zij geen vooruitzicht hebben hiervoor zelf op de lange termijn te wor-den gecompenseerd. Degenen die betalen zijn uitgesloten van het benutten van de ingelegde gelden.

De mogelijkheid van extra inkoop van pensioenjaren is volgens de opgave van het ABP afhankelijk van het aantal op 1 januari 2006 voltooide dienstjaren. Deze koppeling benadeelt de 56-minners disproportioneel.

Het ABP heeft hiertegen het volgende ingebracht:

ABP betwist dat er sprake is van onevenredige benadeling van de 56-minners ten opzichte van de 56-plussers. Zijn pensioenregeling is gebaseerd op collectieve solidariteit, waarbij de deelnemingstijd voor de verwerving van pensioenaanspraken 40 jaar beslaat. Bij de overgang naar de nieuwe pensioenregeling zijn de verwachtingen uit het FPU overgangsrecht van 1997 zoveel mogelijk in stand gelaten. De uittredingsleeftijd is wel per 1-1-2006 verhoogd naar 61 jaar en 2 maanden (in plaats van 61 jaar), respectievelijk 62 jaar en 3 maanden in plaats van 62 jaar).

De 56-plussers van nu, hebben in het verleden al aanzienlijke bijdragen aan de solidariteit en de financiering van de ABP-regeling en de vervroegde uittredingsregelingen van de destijds ouderen geleverd. AVV c.s. gaan in hun berekeningen van te betalen premies ten onrechte uit van de premies die betaald worden na de datum van 1-1-2006. De 56-plussers hebben vanaf 1995 gedurende 20 jaar een VUT/FPU-premie afgedragen. Vóór 1995 betaalden de jongeren een solidariteitsbijdrage vanwege het stelsel van de doorsnee-premie; zij betaalden namelijk meer premie dan actuarieel nodig was voor hun eigen pensioenrechten en de financiering van de VUT/FPU kwam uit de overschotten bij ABP en dus uit de premie van die jongeren, de thans ouderen.

Volgens de nieuwe, vanaf 1-1-2006 geldende pensioenregeling is de spilleeftijd voor pensioen 65 jaar. Er wordt een hoger pensioen opgebouwd: het opbouwpercentage per dienstjaar is verhoogd naar 2,05% in plaats van 1,75% en de franchise voor pensioenopbouw (zie art. 7.5 lid 1 jo art. 4.2 lid 1 en bijlage A Pensioenreglement 2006) is verlaagd naar € 9.600,-. Voorts kan de werknemer het pensioen vervroegd laten ingaan, maar niet eerder dan op 60-jarige leeftijd, en is deeltijdpensionering mogelijk. De 56-plussers hebben een minder goed pensioen, doch behouden de mogelijkheid van de FPU-regeling.

De 56 plussers betalen hetzelfde premiepercentage als de 56-minners van 19,4 % over hun salaris min een franchise van € 9.600,-, maar bouwen slechts 1,75% per dienstjaar op (in plaats van 2,05%) over hun salaris min een hogere franchise van € 15.500 in plaats van € 9.600. Aldus betalen zij een hogere jaarpremie dan de 56-minners en betalen zij mee aan de pensioenopbouw van de 56-minners. De solidariteitsbijdrage van 3,9% (waarvan 2,65% voor de handhaving van de FPU voor 56-plussers en 1,25% voor de pensioeninkoop van 56-minners) wordt, anders dan AVV sug-gereert, betaald door zowel 56-plussers als 56-minners. In 2015 gaan de laatste FPU-gerechtigden met pensioen, dan vervalt 2,65% premie voor de FPU-lasten. De inkoop-premie voor 56-minners blijft na 2015 en tot 2023 wel gecontinueerd. Deze bedraagt geen 1,25% meer, maar is ver-hoogd tot 1,7%. De door de 56-minners opgebouwde aanspraken op FPU worden door ABP toegevoegd aan de aanspraak op het ouderdomspensioen wanneer het ouderdomspensioen wordt toegekend.

De 56-minners hebben het recht extra pensioen in te ko-pen. Zij hebben een verhoogde opbouw van ouderdomspensioen, waardoor zij hun pensioen flexibel op 62-jarige leeftijd kunnen laten ingaan, en eventueel op 60-jarige leeftijd. Daarnaast kunnen zij de levensloopregeling (0,8% van de premieruimte is voor levensloop door de werkgevers beschikbaar gesteld) aanwenden voor vervroegde uittreding.

Het hof oordeelt als volgt.

Het hof oordeelt de stelling van AVV c.s. omtrent de totale kosten van de overgangsregeling niet ter zake doende voor de beoordeling van de vraag of er sprake is van een middel dat de 56-minners onevenredig zou belasten. Het hof is met de kantonrechter en ABP eens, dat de pensioenregeling die vanaf 1-1-2006 geldt, voor de 56-minners een verbetering inhoudt ten opzichte van de pensioenregeling die daarvóór gold. Immers er is een hogere opbouw, het pensioen kan flexibel aanvangen en er is ook (vervroegd) deeltijdpensioen mogelijk.

Hiermee faalt grief 1 gedeeltelijk.

Het vervallen van de oude FPU-regeling wordt dan ook deels gecompenseerd door de verbetering in de pensioenopbouw. De door 56-minners eventueel reeds opgebouwde FPU-aanspraken worden aan de aanspraken ouderdomspensioen toegevoegd. Algehele compensatie voor de 56-minners vindt niet plaats en kan ook niet plaatsvinden, gelet op de legitieme doelstellingen van de Wet VPL, die hun oorsprong vinden in de maatschappelijke veranderingen waardoor vervroegde pensionering niet langer mogelijk en gewenst is. Inclusief de extra bijdragen is het totaal aan premielasten, vergeleken met de oude Pensioen— en FPU-premies per individuele werknemer met 0,5% gedaald, althans na de verhoging van 1,25 naar 1,7% van de premie voor pensioeninkoop van de 56-minners, ook niet gestegen, zoals volgt uit het Hoofdlijnenakkoord (zie hiervoor het citaat daaruit onder r.o. 4.1.9 onder ‘Financieel kader’) en uit de door AVV c.s. onvoldoende gemotiveerd betwiste uiteenzetting van ABP in tabel 2 in de analyse van de kosten behorend bij het Hoofdlijnenakkoord onder ‘Financiering’ (prod. 17 bij inl. dagv.). De kantonrechter heeft terecht geconcludeerd dat de huidige 56-plussers een groot aantal jaren substantieel hebben bijgedragen voor de ouderen van toen. Welk percentage dan wel welke bedragen de jongeren van toen in totaal hebben betaald is niet doorslaggevend, wel, dat uit het surplus van de betaalde premies en rendementen zowel het ouderdomspensioen als de op een gegeven moment mogelijk gemaakte vervroegde uittreding gedurende langere tijd werden betaald. Grief 2 faalt. De conclusie in de memorie van grieven dat een 56-plusser van 62 jaar slechts 12 jaar direct premie heeft betaald ter financiering van de kapitaalgedekte FPU-regeling is op zich juist, maar doet aan het bovenstaande niet af. Overigens wordt daarbij over het hoofd gezien dat er reeds vanaf 1980 via de omslagregeling VUT-uitkeringen werden betaald aan de ouderen van toen. Voorts betalen de 56-plussers thans dezelfde pensioenpremie (met hantering van gelijke franchise als de 56-minners), doch zij bouwen minder pensioen op (1,75% i.p.v. 2,1% over het salaris verminderd met een hogere franchise.

Bezien tegen de achtergrond van bovenstaande feiten oordeelt het hof dat het tot het jaar 2023 (gedurende maximaal 17 jaar voor de jongste deelnemers), door alle overheidswerknemers betalen van een solidariteitsheffing ter financiering van de overgangsperiode, een passend en geen disproportioneel middel is om het legitieme doel, het voldoen aan de verwachtingen terzake de vervroegde uittreding van de 56-plussers, zoveel mogelijk te waarborgen. Voorzover grief 7 mede de klacht inhoudt, dat ABP zich onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de belangen van de 56-minners, faalt de grief.

AVV c.s. hebben voorts nog aangevoerd, dat ABP het amendement Vendrik onjuist uitvoert. ABP betwist dit.

Het hof verwerpt deze ongemotiveerde stelling van AVV c.s. Blijkens het Hoofdlijnenakkoord, ad d sub 5 onder het kopje ‘Afspraken’ en het Addendum bij het Hoofdlijnenakkoord ‘Afspraken’ onder d, (producties 2 en 3 inl. dagv.) heeft ABP de leeftijd van uittreding van de 56-plussers met 2 of 3 maanden verhoogd, teneinde de extra kosten op te vangen die het amendement Vendrik met zich brachten. Dit amendement ziet op een actuariële verhoging van het prepensioen, indien later dan de spilleeftijd wordt uitgetreden. Niet valt in te zien hoe hierdoor de belangen van de 56-minners zouden kunnen worden geschaad.

AVV c.s. hebben in grief 6 aangevoerd, dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat de levensloopregeling tot één pakket met de pensioenregeling en de FPU kan worden gerekend. De levensloopregeling mag volgens AVV c.s. niet in de vergelijking worden betrokken, omdat dit geen pensioenregeling betreft. AVV stelt dat er sprake is van een verboden pakketvergelijking en beroept zich op de uitspraak van de CGB 2006-62, 7 april 2006.

Het hof verwerpt dit standpunt. Uit de wetgeschiedenis van de Wet VPL blijkt zonder meer, dat de aftrekbaarheid van premies voor het sparen van een levensloopregeling en de afschaffing van de aftrekbaarheid van VUT-premies, nauw en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Het hof verwijst hier naar de citaten onder r.o. 4.1.6 (onder 1.1 en 3.7 in het citaat), r.o. 4.1.8 (slot).

Met de invoering van de levensloopregeling wordt een mogelijkheid geboden om te sparen voor maximaal 2,1 jaar doorbetaald verlof. Over de premie van maximaal 12% van het brutoloon (voor de personen geboren tussen 1949 en 1955 is dat een hoger percentage) is geen loonbelasting verschuldigd. De werkgever verstrekt, afhankelijk van de CAO, een financiële bijdrage van 0,8% van het salaris aan de levensloop. Het gespaarde verloftegoed kan naar eigen goeddunken als een aantal verlofmaanden tijdens het werkzame leven worden opgenomen, dan wel worden gespaard om eerder met pensioen te gaan.

Het feit dat de levensloopregeling geen pensioenregeling is maakt de verbondenheid en samenhang tussen deze regelingen niet anders. Het is duidelijk dat de (fiscale) wetgever met de levensloopregeling een gedeeltelijke compensatie heeft geboden voor het afschaffen van de aftrekbaarheid van de VUT-premies. Dit blijkt ook uit het feit dat werknemers die op 1-1-2006 45 jaar of ouder waren fiscaal worden gefaciliteerd om extra levensloop in te kopen. Het levenslooptegoed kan worden gebruikt als aanvulling op het ouderdomspensioen, mits de pensioenopbouw binnen de fiscale grenzen blijft. Het levenslooptegoed kan ook worden meegenomen naar een andere werkgever en wordt (belast) aan de erfgenamen uitgekeerd bij vooroverlijden. Voor de toets of de overgangsregeling uit het Hoofdlijnenakkoord voldoet aan de eisen van proportiona-liteit is het dan ook alleszins gerechtvaardigd om de levensloopregeling te betrekken in de totale vergelijking van de regeling voor de 56-plussers en de 56-minners. Dit is niet aan te merken als een verboden pakketvergelijking. Het hof kan uit de uitspraak van de CGB waarop AVV c.s. zich beroepen, CGB 2007-150, niet opmaken, dat de CGB terugkomt op haar oordeel 2005-219 dat het Hoofdlijnenakkoord niet in strijd is met de WGBL (zie r.o. 4.1.10). Het betreft in die uitspraak van de CGB immers een geheel ander geval, waar de werkgever de vervroegde uittreding voor de 55-plussers handhaafde en betaalde, maar voor de andere werknemers (slechts) een, leeftijdsafhankelijke bijdrage wilde storten in de levensloopregeling. De CGB heeft ook in haar oordeel d.d. 28 augustus 2006 (2006-187) geoordeeld dat een compensatie in de vorm van een gelijke bijdrage in de levensloopregeling van werknemers van 40 jaar en ouder, waardoor bereikt wordt dat deze werknemers op 62-jarige leeftijd kunnen stoppen met werken, niet in strijd is met de WGBL. Uit bovenstaande volgt dat grief 6 faalt.

In de grieven 8 en 9 voeren AVV c.s. aan dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat de uitkomsten voor de Werknemers aangaande het langer doorwerken niet ongunstiger zouden zijn dan de berekeningen volgens het ABP-maatman model en dat er tussen de berekeningen van [X.] en van ABP slechts marginale verschillen bestaan, die niet kunnen leiden tot de conclusie dat niet voldaan zou zijn aan het proportionaliteistbeginsel.

Volgens AVV c.s. dienen de individuele appellanten veel langer door te werken dan de ABP-maatmannen. Deze laatste zijn niet representatief. Zij verwijzen hiervoor naar de bij conclusie van repliek in eerste aanleg overgelegde aanvullende actuariële analyse die zij hebben doen opstel-len door het accountantskantoor [X.]. Volgens de tabellen van ABP dienen de ABP-maatmannen, indien geen rekening wordt gehouden met de levensloopregeling, 7 tot 11 maanden langer door te werken na het bereiken van de 62-jarige leeftijd. Uit het aanvullend actuarieel rapport van [X.] blijkt dat de Werknemers 8 tot 13 maanden dienen door te werken na het bereiken van de leeftijd van 62 jaar.

De verschillen per individuele werknemer wijken volgens genoemd aanvullend rapport van [X.] af van −1 tot +4 maan-den van de vooruitzichten van de maatmannen van ABP (zie tabel onder punt 103 MvG).

Voorts komen AVV c.s. in grief 1 mede op tegen het oordeel van de kantonrechter dat het vervallen van de oude FPU-regeling substantieel gecompenseerd wordt en dat er geen sprake is van eenzijdige benadeling van de 56-minners.

De kantonrechter heeft volgens AVV c.s. ten onrechte geoordeeld dat volgens de aanvullende analyse van [X.] de Werknemers gemiddeld 5,7 maanden langer moeten doorwerken en volgens ABP 5,5 maanden. Daarbij is volgens AVV c.s. echter geen rekening gehouden met het feit dat het rendement van de Levensloopregeling onvoorspelbaar is, en daarom niet mag worden meegewogen. [X.] hebben in hun rapport aangenomen, dat ABP is uitgegaan van een rendement van 3,5% boven de looninflatie, derhalve van 6,5% netto rendement. Dat wordt door AVV c.s. niet realistisch geacht. Het is volgens [X.] optimistisch om een rendementswaarde van meer dan 3,25% tot 5,18% te hanteren. Voorts wordt het risico van het rendement neergelegd bij de jongere generaties. In veel CAO's wordt bovendien minder dan 0,8% van het salaris ter beschikking gesteld voor Levensloop. In de praktijk blijkt er tot nu toe weinig gebruik te worden gemaakt van de levensloopregeling. Voorts dragen niet alle werkgevers 0,8 % bij. Zo wordt er volgens de Politie-CAO 0,7% bijgedragen. Zes maanden langer doorwerken is geen marginaal verschil zoals de kantonrechter ten onrechte oordeelde, dat is 20% afgezet tegen een vroegpensioen van 36 maanden. Zonder levensloopregeling zullen de Werknemers wel tot 14 maanden langer moeten doorwerken.

ABP heeft hiertegen ingebracht (onder punt 57 en prod. 5 bij conclusie van antwoord en productie 7 bij dupliek) dat haar maatmannen representatief zijn voor haar deelnemers.

Exclusief de levensloopregeling dienen de maatmannen A tot en met C 8 tot 12 maanden langer door te werken dan de 62-jarige leeftijd.

ABP heeft berekend dat de Werknemers, indien geen rekening wordt gehouden met de levensloopregeling, 7 tot 13 maanden langer dienen door te werken dan de leeftijd van 62 jaar.

Inclusief de levensloopregeling dienen zij volgens ABP 3 maanden ([C.], op 1-1-2006 42, 1 jaar en 9 jaar diensttijd) tot 7 maanden (Mijnheer, 41,7 jaar oud en 2,5 dienstjaren) langer door te werken teneinde dezelfde aanspraken te verwerven (prod. 7 bij Dupliek tabel onder 4.3).

ABP erkent dat de uitkomsten van de Levensloopregeling niet bij voorbaat zeker zijn. Daarbij geldt dat jongeren beter in staat zijn tegenvallers op beleggingen op te vangen. Een reëel rendement van 3,5% is realistisch bij een langere beleggingshorizon. Nadere berekening van ABP, waarbij uitgegaan wordt van 0,5% lager reëel rendement dan 3%, waarvan ABP is uitgegaan bij zijn berekeningen, derhalve van een reëel rendement van 2,5%, tonen aan, dat 0,5% lager rendement over de gehele looptijd tot gevolg heeft langer doorwerken variërend van 0,1 maand tot nog geen maand.

In het Hoofdlijnenakkoord is ervan uitgegaan dat 0,8% loonruimte beschikbaar zou worden gesteld voor de levensloonruimte beschikbaar zou worden gesteld voor de levensloop. Bij de Politie-CAO is de 0,8% premieruimte verdisconteerd in de afspraken (p.19 Akkoord Arbeidsvoorwaarden sector Politie). ABP acht het aantal maanden dat de 56-minners langer dienen door te werken na hun 62 ste levensjaar om een met de FPU vergelijkbaar pensioenniveau te behalen niet disproportioneel, in aanmerking genomen, dat de FPU-regeling door de wet VPL is afgeschaft.

Het hof overweegt als volgt.

De representativiteit van de maatmannen, zoals door ABP is aangegeven is onvoldoende gemotiveerd weersproken door AVV c.s. Het feit dat de uitkomsten voor een aantal Werknemers enigszins ongunstiger zijn, doet aan de representativiteit van de maatmannen niet af. ABP is terecht uitgegaan van deze maatmannen, die representatief zijn voor haar deelnemers, aangezien beleid niet op uitzonderingen kan worden gebaseerd. De verschillen tussen de Werknemers en de maatmannen van ABP variëren overigens volgens de onvoldoende gemotiveerd weersproken tabel van ABP onder punt 5 akte d.d. 24-9-2007 in eerste aanleg, overigens slechts van −2 ([G.]) tot 0 (4x) tot +1 (4x), indien géén rekening wordt gehouden met de levensloopregeling. Dat zijn geen significante verschillen.

De kantonrechter heeft derhalve terecht geconcludeerd dat de uitkomsten van de individuele Werknemers niet veel ongunstiger zijn dan de berekeningen volgens het maatman-model van ABP.

Het hof verwerpt de stellingen van AVV c.s. waarin beweerd wordt dat de Werknemers 16 en vervolgens 14 maanden langer dienen door te werken, als onvoldoende onderbouwd. Uit het rapport [X.] blijkt een maximum van 13 maanden. Het hof neemt in aanmerking dat de 56-plussers eveneens 2 tot 3 maanden langer dan de leeftijd van 62 jaar moeten doorwerken, zodat de verschillen met het aantal maanden dat de maatmannen langer moeten doorwerken om op 62-jarige leeftijd met pensioen te kunnen gaan, aldus worden verkleind, en eventueel nihil worden.

Het langer moeten doorwerken door de 56-minners van 1 tot maximaal 12 of 13 maanden na de 62-jarige leeftijd, teneinde dezelfde pensioenaanspraken te bereiken als onder de FPU-regeling, hetgeen derhalve neerkomt op 1 maand korter tot maximaal 11 maanden langer dan de 56-plussers, indien geen rekening wordt gehouden met de levensloopregeling, oordeelt het hof niet disproportioneel. De 56-minners met een relatief korte diensttijd, die weinig FPU-aanspraken hebbben opgebouwd, zoals bijvoorbeeld Mijnheer, en de maatman B1 (zie hiervoor: met 22 ingekochte pensioenjaren) dienen het langst door te werken. Dit is ook gerechtvaardigd, omdat zij het minst premie hebben betaald. Het hof neemt bij zijn oordeel in aanmer-king, dat de doelstelling van de Wet VPL nu juist erop gericht is dat er langer wordt doorgewerkt door de 56-minners en dat de spilleeftijd voor pensionering 65 jaar is geworden. Gelet op de maatschappelijk gewenste ontwikkelingen en het legitieme doel dat daarmee wordt bereikt, oordeelt het hof de verschillen met de 56-plussers geenszins disproportioneel. Het rendement waarover partijen twisten, dat verkregen kan worden op de levensloopregeling, oordeelt het hof dan ook niet van grote betekenis, al dient wel in aanmerking worden genomen, dat door middel van het sparen voor de levensloopregeling, waaraan de werkgevers 0,8% bijdragen, de 56-minners, indien zij dat wensen, hun uittredingsleeftijd kunnen verlagen. Het hof merkt hierbij nog op dat indien voor bepaalde groepen overheidswerknemers, wordt afgeweken van de 0,8 % werkgeversbijdrage in de levensloopregeling, zoals in de Politie-CAO het geval is door het enigszins anders inzetten van deze 0,8% bijdrage, dit een keuze is van de sociale partners aangaande de levensloopregeling, en niet van in-vloed is op de rechtsgeldigheid van het pensioenreglement. Aldus falen de grieven 8 en 9 en kan grief 1, voorzover daarin al terecht werd opgekomen tegen het oordeel van de kantonrechter dat het vervallen van de FPU-regeling substantieel wordt gecompenseerd en er geen benadeling zou zijn van de 56-minners, niet leiden tot toewijzing van vorderingen van AVV c.s.

AVV c.s. hebben ook nog gesteld dat de 56-minners disproportioneel worden getroffen indien zij voor 2023 de overheid verlaten, omdat de groep van 45- tot 55-jarigen de gedeeltelijk compensatie uit de spaarpot verliest indien zij van werkgever verwisselen. De kans dat zij dat doen is aanzienlijk groter dan die van de 55-plussers. Het verboden karakter van deze regeling kan niet worden gerechtvaardigd met een verwijzing naar de gewoonte dat voorzieningen voor vervroegd pensioen voorwaardelijk zijn.

Het hof is van oordeel dat ABP in haar verweer tegen deze stelling terecht erop wijst dat ook voor de FPU-regeling gold dat de rechten daarop verloren gingen indien men voor het bereiken van de FPU-gerechtigde leefijd de overheidsdienst zou verlaten. Deze regeling geldt dan ook thans nog steeds voor de 56-plussers. Het is zonder meer een feit dat de kans voor jongere werknemers van werkgever te wisselen groter is dan voor oudere werknemers. AVV c.s. gaan er echter aan voorbij dat ook de thans 56-plussers jong zijn geweest en op dit punt hetzelfde traject met dezelfde kansen de overheid te verlaten hebben doorlopen als de thans 56-minners. De regeling dat de compensatie uit de spaarpot vervalt bij het vroegtijdig verlaten van de overheidsdienst levert dan ook geen verboden leeftijdsonderscheid op.