Rb. Amsterdam, 12-12-2017, nr. 13/751988-15

Het verzoek, gedateerd op 14 juli 2017, is op 17 juli 2017 ter griffie van deze rechtbank ingekomen.

De rechtbank heeft op 28 november 2017 de raadsvrouw van verzoeker, mr. S. Grilk, advocaat te Arnhem en de officier van justitie, mr. U.E.A. Weitzel, in openbare raadkamer gehoord. Verzoeker is niet ter zitting verschenen. De raadsvrouw heeft verklaard dat verzoeker haar uitdrukkelijk heeft gemachtigd.

Het verzoek strekt tot het toekennen van een vergoeding van € 7.840,-- door de Nederlandse Staat vanwege geleden schade als gevolg van de vrijheidsbeneming van verzoeker in Nederland in de overleveringsprocedure en € 280, - als vergoeding voor de kosten die in verband met het indienen van het verzoek zijn gemaakt.

De raadsvrouw heeft gewezen op het bijzondere karakter van de beslissing tot niet-ontvankelijkheid in onderliggende overleveringsprocedure. Na de uitstelbeslissing in het kader van het arrest van het Hof van Justitie inzake Aranyosi en Câldâraru (HvJ 5 april 2016, C-404/15 en C-659/15 PPU, ECLI:EU:C:2016:198) kan deze beslissing tot niet-ontvankelijkheid worden gelijkgesteld met een beslissing tot weigering van de overlevering. Onder verwijzing naar een arrest van het gerechtshof Amsterdam van 23 februari 2009 (ECLI:NL:GHAMS:2009:BH4749) heeft de raadsvrouw gesteld dat er een toetsing van artikel 28 lid 2 OLW heeft plaatsgevonden en dat – als de officier van justitie ontvankelijk zou zijn geweest – de overlevering zeker zou zijn geweigerd. Het is het Openbaar Ministerie te verwijten dat verzoeker gedetineerd is geweest, terwijl destijds bekend was dat er vanwege de slechte detentieomstandigheden in Roemenië mogelijk sprake was van een flagrante schending van mensenrechten waardoor overlevering niet kon plaatsvinden.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat verzoeker niet-ontvankelijk moet worden verklaard in zijn verzoekschrift, omdat toekenning van de verzochte schadevergoeding op grond van artikel 67 van de Overleveringswet (OLW) in dit geval niet mogelijk is omdat geen sprake is van weigering van de overlevering, zoals vermeld in voornoemd artikel. De officier van justitie heeft gewezen op een arrest van het gerechtshof Amsterdam van 7 november 2012 (ECLI:NL:GHAMS:2012:BY3282) waaruit volgt dat het de rechter niet vrijstaat om, bijvoorbeeld op gronden van billijkheid, de mogelijkheid van het toekennen van schadevergoeding, voorzien in artikel 67 van de Overleveringswet, bij wijze van analogie ook toe te passen op andere gevallen dan in dat artikel voorzien, nu die mogelijkheid in dat artikel uitdrukkelijk is beperkt tot gevallen waarin de overlevering is geweigerd.

Voorts heeft de officier van justitie gewezen op een uitspraak van de rechtbank van 26 januari 2016 (ECLI:NL:RBAMS:2017:414), waar in punt 5.4.3 door de rechtbank is overwogen waarom in het geval van overschrijding van de redelijke termijn na een uitstelbeslissing zoals bedoeld in het arrest Aranyosi en Câldâraru – zoals in casu het geval – de overlevering niet kan worden geweigerd, maar dat de overleveringsprocedure dan moet worden beëindigd door de officier van justitie niet-ontvankelijk te verklaren in zijn vordering tot het in behandeling nemen van het EAB.

De Nederlandse overheid kan geen verwijt worden gemaakt; er is geen sprake geweest van laksheid of onvoldoende voortvarendheid. Het is destijds helaas niet gelukt om voldoende garanties te krijgen van de Roemeense autoriteiten. Dat betekent niet dat dit niet had kunnen lukken of dat dit ook in de toekomst niet gaat lukken, aldus de officier van justitie.

Uit de stukken blijkt onder meer het volgende:

- Op 10 juni 2016 heeft de officier van justitie naar aanleiding van het arrest van het Hof van Justitie inzake Aranyosi en Câldâraru (HvJ 5 april 2016, C-404/15 en C-659/15 PPU, ECLI:EU:C:2016:198) aan de Roemeense uitvaardigende autoriteit nadere informatie gevraagd over de detentieomstandigheden in Roemenië.

- Op 21 juli 2016 heeft de rechtbank een tussenuitspraak gewezen, waarin zij onder meer de beslissing over de tenuitvoerlegging van het EAB heeft uitgesteld.

- Op 18 april 2017 heeft de rechtbank geoordeeld dat de door de Roemeense autoriteiten verstrekte informatie het vastgestelde reële gevaar van een onmenselijke of vernederende behandeling niet uitsluit; voorts heeft de rechtbank geoordeeld dat de redelijke termijn is overschreden. Als gevolg daarvan is de officier van justitie niet-ontvankelijk verklaard in de vordering tot het in behandeling nemen van het EAB.

Artikel 67, eerste lid, van de OLW bepaalt dat op verzoek van een (gewezen) opgeëiste persoon een vergoeding ten laste van de Staat kan worden toegekend voor de schade die hij heeft geleden ten gevolge van vrijheidsbeneming, bevolen krachtens de OLW, in gevallen waarin de overlevering is geweigerd. Het tweede lid van dit artikel bepaalt dat in die gevallen de artikelen 591 en 591a Sv van overeenkomstige toepassing zijn.

De rechtbank is van oordeel dat het voorgaande betekent dat in gevallen waarin de uitspraak van de rechtbank luidt dat de officier van justitie niet-ontvankelijk is in haar vordering tot het in behandeling nemen van het EAB, niet de mogelijkheid bestaat om schadevergoeding toe te kennen. Er is immers geen sprake van een weigering zoals artikel 67 OLW vereist (vergelijk: Gerechtshof Amsterdam, 17 maart 2017, ECLI:NL:GHAMS:2017:919). Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat evenmin gesteld kan worden dat in dit geval een verwijt kan worden gemaakt aan de Nederlandse autoriteiten.

De rechtbank volgt de raadsvrouw niet in haar verweer dat de beslissing tot niet-ontvankelijkheid kan worden gelijkgesteld met een beslissing tot weigering van de overlevering. Tot een weigering van de overlevering zoals bedoeld in artikel 28 lid 2 OLW is het in deze procedure – vanwege voornoemde beslissing tot uitstel en daarna het verstrijken van de redelijke termijn – juist niet gekomen. De stelling dat de overlevering zeker zou zijn geweigerd als de officier van justitie ontvankelijk zou zijn geweest, maakt dit niet anders.

Dit leidt tot de conclusie dat verzoeker niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in zijn verzoek.

De rechtbank komt tot de volgende beslissing.

Beslissing

Verklaart verzoeker niet-ontvankelijk in het verzoekschrift.

Aldus gedaan door

mr. J.A.A.G. de Vries, voorzitter,

mrs. R. Funke Küpper en B. Poelert, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. A.T.P. van Munster, griffier,

en uitgesproken ter openbare zitting van 12 december 2017.

De oudste rechter is buiten staat deze uitspraak mede te ondertekenen.

Tegen deze beslissing staat voor verzoeker hoger beroep open, in te stellen ter griffie van deze rechtbank,

binnen een maand na betekening van deze beschikking.

De opgeëiste persoon is op 19 november 2015 voorlopig aangehouden. Het EAB is ontvangen op 27 november 2015. De officier van justitie in het arrondissement te Amsterdam heeft op 4 december 2015 de behandeling gevorderd van het EAB. Ter openbare zitting van deze rechtbank en kamer op 4 februari 2016 zijn de officier van justitie en de opgeëiste persoon gehoord. De rechtbank heeft bij die gelegenheid de termijn waarbinnen zij over de overlevering moet beslissen met 30 dagen verlengd.

De rechtbank heeft, nadat zij op 4 februari 2016 het onderzoek ter zitting had gesloten, bij tussenuitspraak van 18 februari 2016 het onderzoek ter zitting heropend en voor onbepaalde tijd geschorst in afwachting van de beslissing van het Europese Hof van Justitie in de zaken Aranyosi en Câldâraru . De rechtbank heeft de termijn waarbinnen zij uitspraak zou moeten doen bij voormelde tussenuitspraak op grond van artikel 22, vierde lid, van de OLW voor onbepaalde tijd verlengd, omdat de rechtbank er niet in zou slagen binnen de verlengde termijn van 90 dagen als bedoeld in artikel 22, derde lid, van de OLW uitspraak te doen. De rechtbank heeft bij beslissing van 18 februari 2016 overwogen dat de termijn van 90 dagen genoemd in artikel 22, derde lid, van de OLW op 25 februari 2016 is verlopen en heeft daarbij, gelet op het bepaalde in artikel 22, vierde lid van de OLW, de schorsing bevolen van de overleveringsdetentie van de opgeëiste persoon met ingang van 25 februari 2016, onder het stellen van voorwaarden.

Op 10 juni 2016 heeft de officier van justitie naar aanleiding van het arrest van het Hof van Justitie inzake Aranyosi en Câldâraru (HvJ 5 april 2016, C-404/15 en C-659/15 PPU, ECLI:EU:C:2016:198 (Aranyosi en Câldâraru) aan de Roemeense uitvaardigende autoriteit nadere informatie gevraagd over de detentie-omstandigheden in Roemenië en in welke detentie-instelling de opgeëiste persoon na zijn overlevering geplaatst zal worden. De antwoorden van The National Administration of Penitentiaries van 24 juni 2016 zijn op 1 juli 2016 door de uitvaardigende autoriteit overgelegd.

De rechtbank heeft het onderzoek hervat op de zitting van 7 juli 2016 in tegenwoordigheid van de officier van justitie mr. J.J.M. Asbroek. De opgeëiste persoon heeft zich doen bijstaan door zijn raadsvrouwmr. S. Grilk en door een tolk in de Roemeense taal. De rechtbank heeft het onderzoek gesloten en bepaald dat op 21 juli 2016 uitspraak zal worden gedaan.

Op 21 juli 2016 heeft de rechtbank een tussenuitspraak gewezen, waarin zij onder meer de beslissing over de tenuitvoerlegging van het EAB heeft uitgesteld.

De rechtbank heeft het onderzoek wederom hervat op de zitting van 28 februari 2017 in tegenwoordigheid van de officier van justitie mr. U.E.A. Weitzel. De opgeëiste persoon heeft zich doen bijstaan door zijn raadsvrouw, mr. S. Grilk, en door een tolk in de Roemeense taal.

De rechtbank heeft het onderzoek toen voor onbepaalde tijd aangehouden en beslist dat het uitstel van de beslissing over de overlevering wordt gehandhaafd omdat de in Muršić /Kroatië (EHRM (Grote Kamer) 20 oktober 2016, 7334/13, § 138, hierna: Muršić) bedoelde factoren 1 en 3 niet aanwezig zijn. Met betrekking tot de mogelijke detentie in het semi-open regime in de gevangenis in [plaats] was het ernstige vermoeden van een schending van artikel 4 Handvest dus niet weerlegd. Voorts heeft de rechtbank geoordeeld dat de redelijk termijn op dat moment nog niet was verstreken.

Ten slotte is het onderzoek hervat op de zitting van 4 april 2017 in tegenwoordigheid van de officier van justitie mr. J.J.M. Asbroek. De opgeëiste persoon heeft zich doen bijstaan door zijn raadsvrouw,mr. S. Grilk, en door een tolk in de Roemeense taal

De rechtbank heeft de identiteit van de opgeëiste persoon onderzocht. De opgeëiste persoon heeft ter zitting verklaard dat de bovenvermelde personalia juist zijn en dat hij de Roemeense nationaliteit heeft.

In onderdeel b van het EAB wordt melding gemaakt van:

- een vonnis van 23 oktober 2014 van the Court of Law Craiova.

Uit de informatie in onderdeel f van het EAB blijkt dat bij voornoemd vonnis een gevangenisstraf van 7 jaar is opgelegd en dat deze straf een samenvoeging betreft van de gevangenisstraffen van 7 jaar en 1 jaar die zijn opgelegd bij respectievelijk:

De overlevering wordt verzocht ten behoeve van de tenuitvoerlegging van de vrijheidsstraf voor de duur van 7 jaar, opgelegd bij voornoemd verzamelvonnis van 23 oktober 2014 en door de opgeëiste persoon te ondergaan op het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat. Van deze straf resteert volgens het EAB nog 6 jaar, 10 maanden en 18 dagen.

Weigeringsgrond als bedoeld in artikel 12 van de OLW

De rechtbank verwijst voor hetgeen omtrent de weigeringsgrond als bedoeld in artikel 12 OLW is geoordeeld naar haar tussenuitspraken in de onderhavige zaak van respectievelijk 18 februari 2016 en

21 juli 2016 en maakt hetgeen daarin is geoordeeld tot haar oordeel.

Feit vermeld op bijlage 1 bij de OLW

Onderzoek naar de dubbele strafbaarheid van het feit ‘robbery’ waarvoor de overlevering wordt verzocht moet achterwege blijven, nu de uitvaardigende justitiële autoriteit dit strafbare feit heeft aangeduid als een feit vermeld in de lijst van bijlage 1 bij de OLW. Het feit valt op deze lijst onder nummer 18, te weten:

georganiseerde of gewapende diefstal.

Volgens de in rubriek c) van het EAB vermelde gegevens is op dit feit naar het recht van Roemenië een vrijheidsstraf met een maximum van ten minste drie jaren gesteld.

Feit waarvoor dubbele strafbaarheid is vereist

De uitvaardigende justitiële autoriteit heeft de feiten ‘violation of domicile’ en ‘driving on public roads of a vehicle or a tram by a person who does not possess a driving license’ niet aangeduid als feiten waarvoor het vereiste van toetsing van dubbele strafbaarheid niet geldt. Overlevering kan in dat geval alleen worden toegestaan, indien voldaan wordt aan de kaderbesluitconform uitgelegde eisen die in artikel 7, eerste lid, aanhef en onder b, OLW juncto artikel 7, eerste lid, onder a, 2e OLW zijn neergelegd.

De rechtbank stelt vast dat hieraan is voldaan.

De feiten leveren naar Nederlands recht op:

VERKLAART de officier van justitie niet-ontvankelijk in haar vordering tot het in behandeling nemen van het EAB.

HEFT OP het – geschorste – bevel tot gevangenhouding.

Deze beslissing is genomen op 18 april 2017 door:

mr. H.P. Kijlstra, voorzitter,

mrs. J. Edgar en H.G. van der Wilt rechters,

in tegenwoordigheid van mr Y.M.E. Jurgens griffier,

en ondertekend door de voorzitter en de griffier.

De jongste rechter is buiten staat deze

uitspraak mede te ondertekenen.

De vordering is behandeld op de openbare zitting van 4 februari 2016. Het verhoor heeft plaatsgevonden in tegenwoordigheid van de officier van justitie mr. R. Vorrink.

De opgeëiste persoon heeft zich doen bijstaan door zijn raadsvrouw, mr. S. Grilk, advocaat te Arnhem, en door een tolk in de Roemeense taal.

De rechtbank heeft de termijn waarbinnen zij op grond van artikel 22, eerste lid, OLW uitspraak zou moeten doen met dertig dagen verlengd. De reden hiervan is gelegen in het feit dat de rechtbank er niet in slaagt binnen de in de wet bepaalde termijn uitspraak te doen.

De rechtbank heeft de identiteit van de opgeëiste persoon onderzocht. De opgeëiste persoon heeft ter zitting verklaard dat de bovenvermelde personalia juist zijn en dat hij de Roemeense nationaliteit heeft.

In onderdeel b van het EAB wordt melding gemaakt van:

- een vonnis van 23 oktober 2014 van the Court of Law Craiova.

Uit de informatie in onderdeel f van het EAB blijkt dat bij voornoemd vonnis een gevangenisstraf van 7 jaar is opgelegd en dat deze straf een samenvoeging betreft van de gevangenisstraffen van 7 jaar en 1 jaar die zijn opgelegd bij respectievelijk:

De overlevering wordt verzocht ten behoeve van de tenuitvoerlegging van de vrijheidsstraf voor de duur van 7 jaar, opgelegd bij voornoemd verzamelvonnis van 23 oktober 2014 en door de opgeëiste persoon te ondergaan op het grondgebied van de uitvaardigende lidstaat. Van deze straf resteert volgens het EAB nog 6 jaar, 10 maanden en 18 dagen.

Het vonnis van 23 april 2009 van the Court of Law Filiasi betreft de in onderdeel e van het EAB omschreven strafbare feiten ‘violation of domicile’ en ‘robbery’, gepleegd in de nacht van

7 maart 2008.

Het vonnis van 23 juni 2011 van the Court of Law Craiova betreft het in onderdeel e van het EAB omschreven strafbare feit ‘driving on public roads of a vehicle or a tram by a person who does not possess a driving license’, gepleegd op 11 februari 2009 en 2 september 2009.

Een door de griffier gewaarmerkte fotokopie van onderdeel e van het EAB is als bijlage aan deze uitspraak gehecht.

Weigeringsgrond als bedoeld in artikel 12 van de OLW

De rechtbank maakt uit de door de uitvaardigende autoriteit verstrekte informatie op dat het verzamelvonnis van 23 oktober 2014 van the Court of Law Craiova ziet op de samenvoeging van vrijheidsstraffen (op verzoek van de opgeëiste persoon van 11 maart 2014) en dat overigens geen inhoudelijke beoordeling ten aanzien van de feiten heeft plaatsgevonden. Ten aanzien van dit verzamelvonnis hoeft derhalve niet te worden getoetst aan het bepaalde in artikel 12 van de OLW.

Inhoudelijke beoordeling van de aan het EAB ten grondslag liggende feiten heeft, zo begrijpt de rechtbank, wel plaatsgevonden in de procedures die hebben geleid tot de twee aan het verzamelvonnis ten grondslag liggen vonnissen. Dat maakt dat (de totstandkoming van) deze twee vonnissen wel van belang (is) zijn voor de toetsing aan het bepaalde in artikel 12 van de OLW.

Op grond van de door de uitvaardigende autoriteit in het EAB en op verzoek van de officier van justitie bij brieven van 8 januari 2016, 22 januari 2016, 25 januari 2016 en een ongedateerde brief verstrekte informatie stelt de rechtbank het volgende vast ten aanzien van deze twee vonnissen.

De opgeëiste persoon was aanwezig ter terechtzitting in de procedure die heeft geleid tot het vonnis van 23 april 2009 van the Court of Law Filiasi. Dit vonnis is derhalve geen verstekvonnis als bedoeld in artikel 12 van de OLW. De rechtbank komt, met de officier van justitie en de raadsvrouw, tot de conclusie dat de weigeringsgrond van voormeld artikel niet van toepassing is op dit vonnis en de daaraan ten grondslag liggende feiten (‘violation of domicile’ en ‘robbery’).

De opgeëiste persoon was niet aanwezig ter terechtzitting in de procedure die heeft geleid tot het vonnis van 23 juni 2011 van the Court of Law Craiova. Verder blijkt uit de door de uitvaardigende autoriteit verstrekte informatie niet dat één van de in artikel 12, onder a, b en c, van de OLW vermelde situaties aan de orde is. Gelet hierop kan de overlevering ten aanzien van dit vonnis en de daaraan ten grondslag liggende feiten slechts worden toegestaan als de uitvaardigende autoriteit de in artikel 12 onder d vermelde garantie op een nieuw inhoudelijk proces heeft verstrekt.

De uitvaardigende autoriteit heeft in onderdeel d van het EAB verklaard:

“The decision shall be submitted personally, with no delay, after surrender; and:

De rechtbank begrijpt dat deze verklaring ziet op het verzamelvonnis, dat immers is vermeld in onderdeel b van het EAB als grondslag voor het uitvaardigen van het EAB. Nu bij het verzamelvonnis een gezamenlijke straf is opgelegd voor alle in het EAB vermelde feiten, begrijpt de rechtbank dat de in de verklaring gegeven garantie op een nieuw inhoudelijk proces eveneens ziet op al deze feiten en dus ook op de feiten die ten grondslag liggen aan het vonnis van 23 juni 2011 van the Court of Law Craiova.

In de het EAB aanvullende brieven heeft de uitvaardigende autoriteit op verzoek van de officier van justitie nadere informatie verstrekt ten aanzien van de garantie op een nieuw inhoudelijk proces ten aanzien van de feiten die ten grondslag liggen aan het vonnis van

23 juni 2011 van the Court of Law Craiova.

Uit deze aanvullende informatie is gebleken dat de opgeëiste persoon recht heeft op een nieuw proces ingevolge het bepaalde in artikel 466 van het Roemeense Wetboek van Strafvordering. Volgens vaste jurisprudentie van deze rechtbank voldoet een verzetgarantie ex artikel 466 van het Roemeense Wetboek van Strafvordering niet aan de eisen van artikel 12 sub d OLW. Weliswaar kan de opgeëiste persoon een verzoek indienen voor een hernieuwde behandeling van zijn strafzaak, maar of hij daadwerkelijk in aanmerking komt voor een hernieuwde behandeling van de zaak blijft, ook gelet op hetgeen de uitvaardigende autoriteit heeft vermeld in de brief van 22 januari 2016, ongewis. Gelet hierop is de rechtbank, met de officier van justitie en de raadsvrouw, van oordeel dat de verzetgarantie ontoereikend is en dat de verzochte overlevering ten aanzien van de feiten die ten grondslag liggen aan het vonnis van 23 juni 2011 van the Court of Law Craiova (‘driving on public roads of a vehicle or a tram by a person who does not possess a driving license’, gepleegd op 11 februari 2009 en 2 september 2009) derhalve moet worden geweigerd.

Inleiding

De rechtbank heeft hiervoor al geoordeeld dat de overlevering ten aanzien van de feiten die ten grondslag liggen aan het vonnis van 23 juni 2011 van the Court of Law Craiova (‘driving on public roads of a vehicle or a tram by a person who does not possess a driving license’, gepleegd op 11 februari 2009 en 2 september 2009) moet worden geweigerd.

Ten aanzien van deze feiten zal de rechtbank daarom niet meer toetsen of is voldaan aan de eisen van dubbele strafbaarheid.

Feit vermeld op bijlage 1 bij de OLW

Onderzoek naar de dubbele strafbaarheid van het feit ‘robbery’ waarvoor de overlevering wordt verzocht moet achterwege blijven, nu de uitvaardigende justitiële autoriteit dit strafbare feit heeft aangeduid als een feit vermeld in de lijst van bijlage 1 bij de OLW. Het feit valt op deze lijst onder nummer 18, te weten:

georganiseerde of gewapende diefstal.

Volgens de in rubriek c) van het EAB vermelde gegevens is op dit feit naar het recht van Roemenië een vrijheidsstraf met een maximum van ten minste drie jaren gesteld.

Feit waarvoor dubbele strafbaarheid is vereist

De uitvaardigende justitiële autoriteit heeft het feit ‘violation of domicile’ niet aangeduid als feit waarvoor het vereiste van toetsing van dubbele strafbaarheid niet geldt.

Overlevering kan in dat geval alleen worden toegestaan indien voldaan wordt aan de in artikel 7, eerste lid, onder a, 2e OLW gestelde eisen.

De rechtbank stelt vast dat hieraan is voldaan, in aanmerking genomen hetgeen de rechtbank in haar uitspraak van 30 oktober 2015 heeft overwogen.1.

Het feit levert naar Nederlands recht op:

- medeplegen van in de woning bij een ander in gebruik wederrechtelijk binnendringen.

5. Artikel 11 van de OLW

Inleiding

Het Hanseatisches Oberlandesgericht in Bremen heeft bij beslissing van 8 december 2015 de volgende prejudiciële vragen gesteld aan het Hof van Justitie van de Europese Unie naar aanleiding van – kort samengevat – zorgwekkende detentieomstandigheden in Roemenië:

De rechtbank heeft de officier van justitie en de raadsvrouw voorafgaand aan de zitting laten weten dat de rechtbank voormelde beslissing ambtshalve tijdens de behandeling ter zitting aan de orde zou stellen en deze beslissing in dat verband aan de officier van justitie en de raadsvrouw overgelegd.

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft de rechtbank verzocht ten aanzien van de detentieomstandigheden in Roemenië te toetsen aan het criterium dat de rechtbank steeds in haar uitspraken tot nu toe heeft gehanteerd in het kader van artikel 11 van de OLW in samenhang met artikel 3 van het EVRM. Uitgangspunt is dat een beroep op artikel 11 van de OLW slechts kan slagen indien het wordt gestaafd met concrete en individuele feiten en omstandigheden, op grond waarvan een gegrond vermoeden bestaat dat inwilliging van het verzoek tot overlevering van de opgeëiste persoon zal leiden tot een flagrante schending van zijn fundamentele rechten, zoals die worden gewaarborgd in het EVRM. Dat van dergelijke concrete en individuele feiten en omstandigheden sprake is, heeft de opgeëiste persoon volgens de officier van justitie onvoldoende onderbouwd.

De officier van justitie heeft aangevoerd dat in enkele individuele zaken door het Europese Hof schendingen van artikel 3 van het EVRM zijn aangenomen in verband met detentieomstandigheden in enkele specifiek genoemde gevangenissen en dat het meest recente CPT rapport eveneens ziet op individuele schendingen van artikel 3 van het EVRM in enkele specifiek genoemde gevangenissen. Het voorgaande biedt onvoldoende grond om aan te nemen dat reeds een reëel risico bestaat voor een onmenselijke behandeling als bedoeld in artikel 3 van het EVRM door de overlevering van de opgeëiste persoon en de omstandigheid dat hij in Roemenië zal worden gedetineerd, aldus de officier van justitie.

Ook heeft de officier van justitie naar voren gebracht dat er een relevant en doorslaggevend verschil is met de situatie in Hongarije, ten aanzien van welk land de rechtbank heeft beslist zaken aan te houden in verband met zorgwekkende detentieomstandigheden. Hiertoe heeft zij opgemerkt dat het Europese Hof inzake detentieomstandigheden in Hongarije, anders dan ten aanzien van detentieomstandigheden in Roemenië, een ‘pilot judgement’ heeft gewezen, waarbij Hongarije is opgedragen de situatie te verbeteren.

De officier van justitie heeft er voorts op gewezen dat erop moet worden vertrouwd dat in Roemenië een effective remedy bestaat in verband met mogelijke schending van artikel 3 van het EVRM, mede nu is gesteld noch gebleken is dat er geen effective remedy in Roemenië is.

De officier van justitie heeft tevens aangevoerd dat uit het fact sheet op de site van het Europese Hof met betrekking tot detentieomstandigheden blijkt dat tegen meerdere landen klachten zijn ingediend in verband met schending van artikel 3 van het EVRM en dat bijvoorbeeld ten aanzien van Frankrijk en België in individuele zaken schendingen van artikel 3 van het EVRM zijn vastgesteld. Voorgaande illustreert naar de mening van de officier van justitie dat het hek van de dam is, als de rechtbank zich zou baseren op individuele zaken bij haar oordeel of sprake is van dreigende schending van artikel 3 van het EVRM.

Met betrekking tot de prejudiciële verwijzingsbeslissing van het Oberlandesgericht in Bremen heeft de officier van justitie opgemerkt dat, naar de interpretatie van het Openbaar Ministerie, de beslissing mede is ingegeven door de Duitse Overleveringswet. Volgens de officier van justitie kent de Duitse Overleveringswet geen bepaling zoals artikel 11 van de Nederlandse OLW, zodat het voor Duitsland de vraag is of zij überhaupt de overlevering mogen weigeren op grond detentieomstandigheden in de uitvaardigende lidstaat. Hierbij heeft de officier van justitie de kanttekening geplaatst dat het Openbaar Ministerie geen informatie heeft ingewonnen bij de Duitse autoriteiten.

De officier van justitie heeft geconcludeerd dat de weigeringsgrond van artikel 11 van de OLW niet van toepassing is.

Standpunt van de raadsvrouw

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat als de opgeëiste persoon wordt overgeleverd naar Roemenië, het risico bestaat dat hij wordt blootgesteld aan schending van artikel 3 van het EVRM in verband met de detentieomstandigheden in Roemenië. Daartoe heeft zij verwezen naar het meest recente CPT rapport, jurisprudentie van het Europese Hof en de beslissing van het Hanseatisches Oberlandesgericht in Bremen. Er is volgens de raadsvrouw sprake van een zodanige zorgelijke situatie dat de opgeëiste persoon niet langer gehouden is individuele en concrete feiten en omstandigheden aannemelijk te maken.

De raadsvrouw heeft de rechtbank primair verzocht de overlevering te weigeren gelet op de dreigende schending van artikel 3 van het EVRM.

Subsidiair heeft zij de rechtbank verzocht de zaak aan te houden teneinde de beantwoording van de door het Hanseatisches Oberlandesgericht in Bremen gestelde prejudiciële vragen af te wachten.

Meer subsidiair heeft de raadsvrouw de rechtbank verzocht de Roemeense autoriteiten te vragen in welke gevangenis de opgeëiste persoon zou worden gedetineerd als hij zou worden overgeleverd.

Oordeel van de rechtbank

De rechtbank is na beraad in raadkamer tot de conclusie gekomen dat het onderzoek onvolledig is geweest, in het bijzonder gelet op het bepaalde in artikel 11 van de OLW.

De prejudiciële verwijzingsbeslissing van het Hanseatisches Oberlandesgericht in Bremen van 8 december 2015, waarin wordt verwezen naar het rapport van het Europees Comité inzake de voorkoming van folteringen en onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen van 24 september 2015 (CPT/inf [2015] 32) en de arresten van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens van 10 juni 2014 (Voicu/Roemenië, 22015/10; Bujorean/Roemenië, 13054/12; Mihai Laurentiu Marin/Roemenië, 79857/12 en Constantin Aurelian Burlacu/Roemenië, 51318/12), levert naar het oordeel van de rechtbank een zodanige onderbouwing van zorgwekkende detentieomstandigheden in Roemenië op, dat aanleiding bestaat tot nader onderzoek op dit punt. De rechtbank acht het met het oog op de in de onderhavige zaak te nemen beslissing over de toelaatbaarheid van de overlevering van belang de beantwoording van de door het Hanseatische Oberlandesgericht in Bremen gestelde prejudiciële vragen af te wachten.

Gezien het voorgaande zal de rechtbank het onderzoek heropenen.

Heropent en schorst het onderzoek ter zitting voor onbepaalde tijd om de beantwoording door het Europese Hof van Justitie van de Europese Unie van de door het Hanseatisches Oberlandesgericht in Bremen bij beslissing van 8 december 2015 gestelde prejudiciële vragen af te wachten.

Verlengt de termijn waarbinnen de rechtbank op grond van artikel 22, eerste lid, OLW uitspraak zou moeten doen voor onbepaalde tijd.

Beveelt dat het onderzoek zal worden hervat op een nog nader te bepalen zitting.

Beveelt de oproeping van de opgeëiste persoon tegen een nader te bepalen dag en tijdstip, met tijdige kennisgeving daarvan aan zijn raadsvrouw.

Beveelt de oproeping van een tolk voor de Roemeense taal tegen een nader te bepalen dag en tijdstip.

Aldus gedaan door

mr. M. van Mourik, voorzitter,

mrs. C. Klomp en I.M.L. Felix, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. R.R. Eijsten, griffier,

en uitgesproken ter openbare zitting van 18 februari 2016.

Ingevolge artikel 29, tweede lid, OLW staat tegen deze uitspraak geen gewoon rechtsmiddel open.