Hof 's-Hertogenbosch, 28-02-2008, nr. 06/00439

Ter zake van de nalatenschap van de heer A zijn de volgende aanslagen in het recht van successie opgelegd:

Bij uitspraken op bezwaar heeft de Inspecteur de aan belanghebbenden opgelegde aanslagen verminderd met € 560 tot € 17.861 elk.

Belanghebbenden zijn van deze uitspraken in beroep gekomen bij de Rechtbank. Bij schriftelijke uitspraken heeft de Rechtbank de beroepen ongegrond verklaard.

Tegen deze uitspraken hebben belanghebbenden hoger beroep ingesteld bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbenden een griffierecht geheven van € 105.

De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 7 november 2007 te 's-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord belanghebbenden, alsmede de Inspecteur.

Belanghebbenden hebben te dezer zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de wederpartij. Het Hof rekent deze pleitnota tot de stukken van het geding.

Belanghebbenden hebben ter zitting, zonder bezwaar van de wederpartij, een kopie overgelegd van een drietal beroepschriften en verzendbewijzen.

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vraag:

Is bij de bepaling van het verschuldigde recht van successie de invorderingsfaciliteit van artikel 7 van de NSW van toepassing?

Belanghebbenden zijn van oordeel dat deze vraag bevestigend moet worden beantwoord. De Inspecteur is de tegenovergestelde opvatting toegedaan.

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden, welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt.

Ter zitting hebben zij hieraan nog het volgende, zakelijk weergegeven, toegevoegd:

De Inspecteur

Belanghebbenden concluderen tot vernietiging van de uitspraken van de Rechtbank en de Inspecteur en, naar het Hof verstaat, buiten invorderingstelling van de aanslagen tot een bedrag van € 15.810 elk. De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Artikel 7, lid 1, van de NSW verleent aan de verkrijger van een landgoed in de zin van artikel 1, lid 1, onderdeel a, van de NSW onder omstandigheden vrijstelling van invordering van successierecht.

In casu zijn partijen het erover eens dat de langstlevende echtgenote kan worden beschouwd als de verkrijger van een onroerende zaak die kan worden aangemerkt als een landgoed in de zin van artikel 1, lid 1, onderdeel a, van de NSW, en dat belanghebbenden een vordering wegens overbedeling hebben verkregen op de langstlevende echtgenote, die ten dele samenhangt met de verkrijging door de langstlevende echtgenote van dat landgoed.

Het Hof is van oordeel dat gezien de bewoordingen van artikel 7, lid 1, van de NSW de invorderingsfaciliteit niet van toepassing kan worden verklaard op de verkrijgingen van belanghebbenden.

De in de NSW gehanteerde systematiek belet dat het beroep van belanghebbenden op de arresten van de Hoge Raad 6 januari 1960, nr. 14 161, BNB 1960/52 en 13 december 1995, nr. 29 716, BNB 1996/70, kan slagen.

In laatstgenoemd arrest heeft de Hoge Raad bepaald dat het in overeenstemming is met de strekking van artikel 21, lid 4, van de Successiewet 1956, dat de daar gehanteerde waarderingsfaciliteit tevens van toepassing wordt geacht voor zover verkregen overbedelingsvorderingen afhankelijk zijn van de waarde van de eigen woning.

Ook in eerstgenoemd arrest besliste de Hoge Raad tot uitbreiding van een waarderingsfaciliteit tot alle verkrijgers uit de nalatenschap.

Zowel de tekst als doel en strekking van artikel 7 van de NSW verzetten zich er tegen de daarin vervatte invorderingsfaciliteit aan te merken als een waarderingsfaciliteit. De door belanghebbenden aangehaalde arresten zijn derhalve niet op hun situatie van toepassing.

Belanghebbenden hebben er op gewezen dat in de parlementaire geschiedenis bij de bedrijfsopvolgingsfaciliteit met zoveel woorden door de wetgever is bevestigd dat de crediteur van overbedelingsvorderingen niet in de faciliteit van de Successiewet 1956 deelt. Zij leiden daaruit naar het oordeel van het Hof te veel af.

De NSW-wetgever heeft de invorderingsfaciliteit van art 7,lid 1, van de NSW slechts toegekend aan de verkrijger van een landgoed. Daarbij is bepaald dat onder verkrijger limitatief dient te worden verstaan de eigenaar in de zin van artikel 1, lid 1, onderdeel b, van de NSW, en de bloot eigenaar op grond van het Besluit van de Staatssecretaris van Financiën van 9 september 2003, V-N 2003/48.25. Naar het oordeel van het Hof biedt de wettekst daarom geen ruimte voor een extensieve interpretatie van artikel 1, lid 1, onderdeel b, van de NSW, zeker niet op basis van de door belanghebbenden bedoelde parlementaire geschiedenis van de Successiewet 1956.

Gelet op het vorenstaande is het gelijk met betrekking tot de in geschil zijnde vraag aan de zijde van de Inspecteur, dient het hoger beroep van belanghebbenden ongegrond te worden verklaard en dient de uitspraak van de Rechtbank te worden bevestigd.

Nu het hoger beroep ongegrond wordt verklaard komt een schadevergoeding op de voet van artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) niet aan de orde.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbenden het door hen betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

Het Hof: