Rb. Amsterdam, 05-11-2008, nr. 344655 / HA ZA 06-2165

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Ten slotte is vonnis bepaald.

Bij het incidenteel vonnis van 13 september 2006 heeft de rechtbank zich onbevoegd verklaard om in de hoofdzaak kennis te nemen van de vordering jegens de oorspronkelijke medegedaagde UPS SCS (NEDERLAND) B.V. (hierna: UPS) zodat de procedure thans nog slechts speelt tussen Telfort en Fortis.

Telfort is een zogenaamde ‘provider’ van telecommunicatiemiddelen. UPS drijft een onderneming die logistieke diensten aan derden verleent. Telfort en UPS zijn op 17 juni 2002 een ‘Logistics Services Agreement’ aangegaan (hierna: de overeenkomst). Op grond van deze overeenkomst verrichtte UPS tegen betaling logistieke diensten, onder meer bestaande uit de opslag van goederen in een distributieruimte gelegen aan de Veldweg 3–5 te Herkenbosch (hierna: het distributiecentrum).

Op 20 juni 2003 heeft Telfort een verzekeringsovereenkomst afgesloten met Fortis ter verzekering van onder meer schade ten gevolge van diefstal van de haar in eigendom toebehorende mobiele telefoons met toebehoren. Op het polisblad ingaande 20 juni 2004 met als einddatum 20 juni 2005 is, voor zover van belang, het volgende opgenomen:

De hierboven geciteerde clausule zal hierna worden aangeduid als de alarmclausule.

In de nacht van 22 op 23 mei 2005 is er ingebroken in het distributiecentrum en zijn 7.099 mobiele telefoons en aanverwante artikelen gestolen. Uit beelden van de beveiligingscamera valt af te leiden dat de daders rond 0.45 uur hebben ingebroken en vanaf dat moment tot circa 03.40 uur in de ruimte aanwezig zijn geweest. Met gebruikmaking van de aanwezige heftrucks hebben ze de telefoons weggenomen en in diverse bestelauto's geplaatst, waarna ze ongemerkt zijn weggereden.

Aan een rapport van schade-experts Cunningham Lindsey Nederland B.V. (hierna: Cunningham Lindsey) van 28 oktober 2005 wordt het volgende — voor zover relevant — ontleend:

Cunningham Lindsey heeft het schadebedrag vastgesteld op EUR 963.617,09.

Bij arbitraal vonnis van 30 november 2007 is UPS op basis van de overeenkomst aansprakelijk gehouden voor de door Telfort geleden schade en is voorts geoordeeld dat haar geen beroep toekwam op de uitsluiting van aansprakelijkheid. Daartoe oordeelden de arbiters dat een ‘careful service provider’ de diefstal had kunnen voorkomen. Het beroep van UPS op de beperking van haar aansprakelijkheid is wel gehonoreerd. Zij is bij het vonnis veroordeeld om aan Telfort een bedrag van EUR 200.000,= te voldoen, vermeerderd met rente en kosten.

Telfort vordert — na wijziging van eis en samengevat — veroordeling van Fortis tot betaling van EUR 817.158,12, vermeerderd met rente en kosten. Dit is het bedrag aan schade dat voor Telfort resteert na aftrek van de bijdrage van UPS. Aan deze vordering legt zij nakoming van de verzekeringsovereenkomst ten grondslag.

Fortis voert verweer. Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

De rechtbank is van oordeel dat de vordering voor afwijzing gereed ligt omdat Fortis zich terecht heeft beroepen op de alarmclausule. Hiertoe is als volgt overwogen.

Tussen partijen is primair in geschil of de alarmclausule aan te merken valt als een opschortende voorwaarde voor dekking dan wel als garantieclausule. De vraag hoe in een schriftelijk contract de verhouding van partijen is geregeld en of dit contract een leemte laat die moet worden aangevuld, kan niet worden beantwoord op grond van alleen maar een zuiver taalkundige uitleg van de bepalingen van dat contract. Voor de beantwoording van die vraag komt het immers aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze bepalingen mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Daarbij kan mede van belang zijn tot welke maatschappelijke kringen partijen behoren en welke rechtskennis van zodanige partijen kan worden verwacht.

De rechtbank is van oordeel dat uit de bewoordingen van de polis niet anders kan worden afgeleid dan dat het vereiste van een alarminstallatie van minimaal klasse 3 BORG een garantieclausule betreft. Indien Fortis had beoogd slechts dekking te verlenen voor zaken die op die manier beveiligd waren had het op haar weg gelegen dit duidelijk en onomwonden in de dekkingsomschrijving op te nemen. In de dekkingsomschrijving, zoals hiervoor aangehaald onder 2.3, staat dit echter niet vermeld. Daarin is slechts vermeld dat verzekerd zijn zaken in het distributiecentrum, voorzien van een alarmsysteem. Het vereiste dat dit alarmsysteem moet voldoen aan meergenoemde eisen staat vermeld onder het hoofdje clausules. Met dergelijke bewoordingen kan niet geoordeeld worden dat een redelijke uitleg van de polis is dat de extra eisen aan het alarmsysteem de dekking zouden omschrijven.

Anders dan Fortis is de rechtbank van oordeel dat het aan haar is haar beroep op deze clausule te onderbouwen met feiten en omstandigheden waarvan zij de bewijslast draagt, nu zij degene is die zich op de rechtsgevolgen beroept. De rechtbank is echter van oordeel dat zij haar beroep erop met de verwijzing naar het rapport van Cunningham Lindsey voldoende heeft onderbouwd.

Telfort heeft haar betwisting van de gegrondheid van dit beroep niet anders gemotiveerd dan door zich op het standpunt te stellen dat het alarmsysteem wel aan de vereisten voldeed. Onder verwijzing naar het door Fortis aangehaalde arrest van de Hoge Raad van 8 oktober 1999 (RvdW 1999,137) acht de rechtbank dit onvoldoende. Fortis heeft in haar conclusie van antwoord uitgebreid beschreven hoe het systeem van de BORG klasse-certificering werkt. Daarbij heeft ze onder andere aangevoerd dat voor een systeem dat aan de vereisten voldoet in beginsel een bijbehorend certificaat wordt verstrekt. Dit is slechts anders in uitzonderingsgevallen, waarbij Fortis als voorbeeld heeft genoemd dat een certificaat wordt achtergehouden in afwachting van te betalen facturen. Daarnaast heeft Fortis verwezen naar het rapport van Cunningham Lindsey waaruit onbetwist valt af te leiden dat sprake was van een alarmsysteem dat onvoldoende bereik had voor de hele achterwand en dat onvoldoende is gebleken om een uren durende inbraak te detecteren en dat de in de loods aangebrachte infrarood detectoren niet voorkomen op de lijst van door NCP goedgekeurde alarmcomponenten. Onder die omstandigheden had het op de weg gelegen van Telfort haar stelling dat sprake was van een systeem dat voldeed aan de vereisten nader te specificeren en te documenteren. Haar enkele ter comparitie ingenomen stellingen dat het alarmsysteem door een NCP-erkend bedrijf is aangelegd, is daartoe onvoldoende. Het had, gelet op het door Fortis aangevoerde, minimaal op haar weg gelegen een verklaring te geven voor het ontbreken van het certificaat.

Het vorenoverwogene brengt met zich dat als onvoldoende gemotiveerd betwist kan worden aangenomen dat het alarmsysteem niet voldeed aan de eisen die behoren bij minimaal klasse 3 BORG. In het midden kan daarbij blijven of er ten tijde van de inbraak al een geldig onderhoudscontract van kracht was. Het beroep van Fortis op de garantieclausule wordt dan ook gehonoreerd zodat Fortis zich op verval van dekking kan beroepen. Dit leidt tot afwijzing van de vordering.

Telfort zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De gevorderde veroordeling in de nakosten moet worden afgewezen, nu in artikel 237, lid 4, Rv voor het verhaal van deze kosten een bijzondere procedure is voorgeschreven. De kosten aan de zijde van Fortis worden begroot op:

De rechtbank

wijst de vorderingen af,

veroordeelt Telfort in de proceskosten, aan de zijde van Fortis tot op heden begroot op EUR 9.827,00.

Dit vonnis is gewezen door mr. C.H. Rombouts en in het openbaar uitgesproken op 5 november 2008.