Hof Leeuwarden, 20-12-2006, nr. 0400506

[appellant] heeft aan deze opdracht niet voldaan. Hij heeft volstaan met het overleggen van een taxatierapport van Veilbos, waarin melding wordt gedaan van de gebruikswaarde van de - inhoudelijk niet toereikend gespecificeerd omschreven - "bedrijfsinventaris" tot het bedrag van euro 3.650,-- en van de "kantoorinventaris" tot het bedrag van euro 600,--. Daarnaast blijkt uit dit taxatierapport dat de waardebepaling van de kantoor- en bedrijfsinventaris, zoals aangegeven op een lijst die aan Veilbos is verstrekt doch die niet aan het hof is overgelegd, in 2001 gewaardeerd dient te worden op euro 11.500,-- exclusief BTW. Het hof stelt vast dat dit bedrag correspondeert met fl. 25.342,67 , welk bedrag nagenoeg overeenstemt met de in de koopakte vastgelegde waarde van de inventaris. In de context van het vorenoverwogene dient ervan te worden uitgegaan dat Veilbos aldus de waarde in 2001 heeft bevestigd van de inventaris waarop de bank het pandrecht heeft.

9. In r.o. 2.4 van het vonnis d.d. 14 januari 2004 heeft de rechtbank reeds vastgesteld dat de koopprijs van de verkochte zaken in overeenstemming is met de waarde daarvan, tegen welke overweging [appellant] geen expliciete grief heeft gericht. Niettemin is het hof op het punt van de (werkelijke) waarde van de desbetreffende tot de inventaris behorende zaken nader ingegaan, nu uit de toelichting op grief 4 (i.f.) volgt dat [appellant] de waarde van de betreffende zaken ook in het hoger beroep opnieuw aan de orde wenste te stellen. Nu [appellant] evenwel geen behoorlijk in het geding naar voren gebrachte klacht heeft geformuleerd op het punt van de door de rechtbank aangenomen waarde van de vervoersmiddelen, dient hiervan ook in hoger beroep als juist te worden uitgegaan. Insgelijks kan thans worden vastgesteld dat het laatstgenoemde ook geldt op het punt van de waarde van de bedrijfs- en kantoorinventaris, nu de door [appellant] ingeschakelde taxateur komt tot een bedrag dat in 2001 zelfs iets hoger is dan het contractueel vastgelegde bedrag ad fl. 25.156,--.

10. Op grond van al het bovenoverwoge concludeert het hof dat de in r.o. 6 genoemde verklaring van recht kan worden gegeven. Daarin ligt tevens besloten dat het achterhouden (en de daaraan inherente achteruitgang in waarde) en het vervreemden door [appellant] van zaken waarop de bank een pandrecht kan doen gelden, jegens de bank als onrechtmatig - want inbreuk makend op het absoluut te handhaven recht van de bank - heeft te gelden.

11. Met betrekking tot de vordering tot afgifte overweegt het hof dat [appellant] niet op inzichtelijke wijze heeft aangegeven welke zaken van enige substantiële waarde hij thans nog onder zich heeft en die hij kan (af)geven aan de bank, terwijl zulks evenmin blijkt uit het in algemene termen gestelde en niet nader toegelichte overzichtje van zaken dat is gehecht aan de rapportage van Veilbos, op basis van welk overzicht wel kan worden geconcludeerd dat vele zaken zich niet meer onder [appellant] bevinden.

12. Nu [appellant] aldus de hem geboden kansen heeft laten liggen om in de procedure met toereikende nauwgezetheid aan te geven welke van de door hem gekochte zaken waarop het pandrecht van de bank rust, zich thans nog onder hem bevinden en welke de waarde is van elk van deze zaken, zal het hof ervan uitgaan dat [appellant] niet in staat en/of bereid is enige verpande zaak van enige substantiële waarde, aan de bank af te geven. Mitsdien zal de omvang van de door de bank wegens inbreuk op haar pandrecht geleden schade worden vastgesteld op de som van de waarden van de zaken zoals deze vermeld zijn in de koopovereenkomst die op 21 mei 2000 tot stand is gekomen tussen [naam appellant] Schilderwerken BV en [appellant]. Met het oog op dit laatste behoeft thans, in het kader van de eerder genoemde verklaring van recht, niet nader te worden ingegaan op de vraag of de zaken waarop het pandrecht van de bank rust, nog (alle) bestaan en zo ja, of de bank dit pandrecht nog kan tegenwerpen aan derden aan wie (een of meer) zaken zijn vervreemd, bij ontkennende beantwoording van welke vragen immers moet worden geconcludeerd dat het pandrecht op de onderwerpelijke zaken inmiddels verloren is gegaan, en kan worden volstaan met de verklaring dat het pandrecht op de thans relevante zaken rust dan wel heeft gerust.

13. Waar [appellant] in zijn laatstgenomen akte nog een beroep op verrekening heeft gedaan met zijn vorderingen op de failliete vennootschap, kan zodanig beroep [appellant] niet baten nu het thans gaat om een vordering die toekomt aan de bank.

De conclusie in het principaal appel:

14. Het bovenoverwogene leidt ertoe dat het vonnis d.d. 28 juli 2004, waarin het van [appellant] primair gevorderde aan de curator is toegewezen, in zoverre dient te worden vernietigd. De door de curator en de bank subsidiair gevorderde verklaring van recht zal ten behoeve van de bank kunnen worden verleend zoals deze is gevorderd. Ook de veroordeling van [appellant] tot betaling van een bedrag in hoofdsom ad euro 20.085,22 (fl. 44.262,--) dient op de gronden als voormeld omschreven te worden toegewezen aan de bank, en voor het overige missen de grieven gericht tegen genoemd vonnis en het daaraan voorafgaande vonnis d.d. 14 januari 2004 waarin [appellant] tot betaling van een gelijk bedrag aan de curator is veroordeeld, in het licht van het bovenoverwogene doel, zodat deze grieven thans verder geen afzonderlijke bespreking behoeven.

Als de overwegend in het ongelijk te stellen partij zal [appellant] worden veroordeeld in de kosten van het beroep.

In het incidenteel appel:

15. De incidentele grief van de curator en de bank is gericht tegen de (eind)beslissing van de rechtbank in haar vonnis d.d. 14 januari 2004 tot afwijzing van de gevorderde vergoeding wegens buitengerechtelijk gemaakte kosten en, naar het hof uit de stellingen van de curator en de bank begrijpt, tot de daarop voortbouwende afwijzing van deze vordering in het dictum van het eindvonnis.

16. Het hof overweegt hieromtrent dat de curator en de bank, bij gelegenheid van de comparitie in prima, hebben aangegeven dat zij, tezamen met hun raadsman, in totaal zeven brieven hebben gezonden aan [appellant], zulks - voor zover twee van deze brieven niet reeds waren erkend door [appellant] - onder opgave van de data van verzending. In dat verband voeren zij aan - in essentie weergegeven - dat het maken van buitengerechtelijke kosten tot het door hen gevorderde bedrag ad euro 1.188,-- de dubbele redelijkheidstoets van art. 6:96 BW kan doorstaan, en dat deze kosten niet geacht moeten worden te zijn begrepen in de vergoeding op basis van het gebruikelijke liquidatietarief.

17. [appellant] heeft in zijn memorie van antwoord in het incidenteel appel, voor zover voor de beslissing op het gevorderde relevant, betwist dat er aan de zijde van de curator en de bank sprake is geweest van meer dan "enkele briefjes" en heeft voorts aangevoerd dat een specificatie van de kosten ontbreekt. In dat verband heeft [appellant] aangevoerd dat het schrijven van enkele sommatiebrieven valt onder de vergoeding voor proceskosten, en dat daarnaast het ontbreken van een deugdelijke specificatie in de weg staat aan toewijzing.

18. Naar het oordeel van het hof berusten de stelplicht en - bij ontkenning - de bewijslast omtrent het bestaan van voor vergoeding in aanmerking komende buitengerechtelijke kosten op de curator en de bank. Nu de curator en de bank ook in hoger beroep de kosten niet nader hebben gespecificeerd en voorts (het merendeel van) de gestelde brieven niet in de procedure hebben overgelegd, zulks terwijl het hof in het duister tast omtrent de inhoud ervan, ontbreekt het aan toereikende feiten of omstandigheden die, indien bewezen, zouden kunnen leiden tot het oordeel dat de curator en de bank aanspraak kunnen maken op vergoeding van buitengerechtelijke kosten tot het gevorderde bedrag.

19. De grief mist derhalve doel, terwijl het honoreren van een bewijsaanbod in het licht van het voorgaande niet aan de orde is. Het incidenteel beroep zal worden verworpen. Als de in het ongelijk te stellen partij dienen de curator en de bank de kosten van het incidenteel appel te dragen.

In het principaal en incidenteel appel:

20. Voor zover partijen thans over en weer bedragen aan elkaar zijn verschuldigd, komen deze bedragen tot hun gemeenschappelijk beloop voor verrekening in aanmerking. In dat licht mist [appellant], die in omvang de geringste vordering heeft, belang bij de gevorderde veroordeling in het incidenteel appel tot hoofdelijke betaling door de curator en de bank.

21. Hetgeen partijen verder nog te berde hebben gebracht, kan als in het voorgaande reeds vervat dan wel als niet ter zake dienende, buiten bespreking blijven.