Hof 's-Hertogenbosch, 27-03-2015, nr. 14/00336, nr. 14/00337

Het geding betreft de aan belanghebbende opgelegde naheffingsaanslag in de loonbelasting en premie volksverzekeringen en zorgverzekeringswet (LB) 2011 voor het tijdvak 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011, aanslagnummer [aanslagnummer 1] (hierna: de naheffingsaanslag 2011) en de naheffingsaanslag in de LB 2012 voor het tijdvak 1 januari 2012 tot en met 31 oktober 2012, aanslagnummer [aanslagnummer 2] (hierna: de naheffingsaanslag 2012). Tevens is ter zake van de naheffingsaanslag 2011 bij beschikking heffingsrente in rekening gebracht van € 204. Tegelijkertijd, in één geschrift verenigd met de naheffingsaanslagen, is bij beschikking voor 2011 een vergrijpboete opgelegd van € 8.348 en voor 2012 een verzuimboete van € 2.711.

De Inspecteur heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar, gedagtekend 22 mei 2013, de naheffingsaanslag 2011 gehandhaafd en de daarbij opgelegde boete nader vastgesteld op € 2.087, de naheffingsaanslag 2012 verminderd tot een bedrag aan belasting van € 2.464, de opgelegde boete nader vastgesteld op € 616 en aan belanghebbende een vergoeding van de kosten van bezwaar toegekend van € 235.

Belanghebbende is van deze uitspraken in beroep gekomen bij de Rechtbank. Ter zake van deze beroepen heeft de griffier van de Rechtbank van belanghebbende een griffierecht geheven van € 44 in de zaak met kenmerk 13/3574. In de zaak met kenmerk 13/3575 heeft de Rechtbank geen griffierecht geheven.

De Rechtbank heeft de beroepen in één uitspraak gegrond verklaard voor zover het de vergoeding van de kosten van bezwaar betreft, de uitspraken op bezwaar in zoverre vernietigd, het beroep voor het overige ongegrond verklaard, de Inspecteur veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende ten bedrage van € 851,25 en de Inspecteur opgedragen het betaalde griffierecht van € 44 aan belanghebbende te vergoeden.

Tegen deze uitspraak heeft belanghebbende hoger beroep ingesteld bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 118 in de zaak met kenmerk 14/00336. In de zaak met kenmerk 14/00337 heeft het Hof geen griffierecht geheven.

De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend. De (hierna te noemen) gemachtigde van belanghebbende heeft voorafgaande aan de zitting bij brief van 3 september 2014 aan het Hof bericht dat het standpunt van belanghebbende reeds uitvoerig is uiteengezet en onderbouwd, dat daarop door belanghebbende niets is aan te vullen en dat (namens) belanghebbende niemand ter zitting zal verschijnen. Bij brief van 17 oktober 2014 heeft bedoelde gemachtigde van belanghebbende nogmaals bevestigd niet naar de zitting te zullen komen. Bij brieven van 22 oktober 2014 respectievelijk 5 november 2014, telkens met bijlagen, heeft belanghebbende op grond van artikel 8:58 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

De Inspecteur heeft voor de zitting een pleitnota (met een bijlage) toegezonden aan het Hof en door tussenkomst van de griffier aan de wederpartij, welke pleitnota met instemming van de Inspecteur wordt geacht ter zitting te zijn voorgedragen.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 19 november 2014 te ‘s-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord, namens de Inspecteur, de heer [A], werkzaam bij de Belastingdienst/Landelijk Coördinatiecentrum Auto te Doetinchem, de heer [B], procesdeskundige, werkzaam bij de Belastingdienst/Grote Ondernemingen en de heer [E], werkzaam bij de Belastingdienst/Centrale Administratie, afdeling Inning en Verstrekking Gegevens. De gemachtigde van belanghebbenden, de heer [F] te [plaats 2], heeft het Hof schriftelijk bericht dat er namens belanghebbende niemand ter zitting zal verschijnen.

Het Hof heeft aan het einde van de zitting het onderzoek gesloten.

1.10.Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat in afschrift aan partijen is verzonden.

De Rechtbank heeft de volgende, in hoger beroep niet bestreden, feiten vastgesteld, welke feiten het Hof als vaststaand overneemt.

2.1.1. Belanghebbende was in de periode van 1 januari 2011 tot en met 31 oktober 2012 in dienst van [bedrijf] B.V. te [plaats 1] (hierna: de werkgever). De werkgever heeft aan belanghebbende in de periode 1 januari 2011 tot en met 8 februari 2011 een personenauto, Mercedes ML, met kenteken [kenteken 1], ter beschikking gesteld en in de periode 9 februari 2011 tot en met 10 april 2012 een personenauto, Mercedes SLK, met kenteken [kenteken 2]. Belanghebbende beschikte vanaf het jaar 2006 over een Verklaring geen privégebruik auto (hierna: de Verklaring). Belanghebbende heeft op verzoek van de Inspecteur zijn zakagenda overgelegd met daarin de rittenadministratie over de periode 1 januari 2011 tot en met 15 april 2012.

2.1.2. De Inspecteur heeft de rittenadministratie vergeleken met (foto)camerabeelden afkomstig van het Korps landelijke politiediensten (KLPD) met behulp van ANPR-technologie. De Inspecteur heeft aan de hand van de informatie van het KLPD geconstateerd dat de auto met kenteken [kenteken 2] in de periode van 29 mei 2011 tot en met 5 februari 2012 dertien maal is gesignaleerd op de A2 ter hoogte van hectometerpaal 176.4 op dagen waarop belanghebbende volgens zijn rittenadministratie elders of niet heeft gereden in deze auto. Verder heeft de Inspecteur geconstateerd dat de beginkilometerstand op 6 oktober 2011 50 kilometer lager is dan de eindkilometerstand op 5 oktober 2011.

2.1.3. Met dagtekening van 27 december 2012 heeft de Inspecteur aan belanghebbende de naheffingsaanslag 2011 opgelegd van € 8.348. Gelijktijdig is bij beschikking heffingsrente in rekening gebracht van € 204 en is bij beschikking een vergrijpboete van € 8.348 opgelegd. Het belastingbedrag betreft de bijtelling van door belanghebbende volgens de Inspecteur voor meer dan 500 kilometer op jaarbasis in privé gebruikte auto’s, welke door zijn werkgever aan hem ter beschikking werden gesteld. De naheffingsaanslag 2011 is gebaseerd op een jaarsalaris van € 39.840, een cataloguswaarde van € 120.687 voor de auto met kenteken [kenteken 1] in de periode van 1 januari 2011 tot en met 8 februari 2011 en een cataloguswaarde van € 68.255 voor de auto met kenteken [kenteken 2] in de periode van 9 februari 2011 tot en met 31 december 2011 met voor beide auto’s een bijtellingspercentage van 25%.

2.1.4. Met dagtekening 27 december 2012 heeft de Inspecteur aan belanghebbende tevens de naheffingsaanslag 2012 van € 7.394 opgelegd. Gelijktijdig is bij beschikking een verzuimboete opgelegd van € 2.711. De naheffingsaanslag 2012 is gebaseerd op een maandsalaris van € 4.500, een cataloguswaarde van € 68.255 voor de auto met kenteken [kenteken 2] in de periode van 1 januari 2012 tot en met 31 oktober 2012 met een bijtellingspercentage van 25%. De boete is berekend over de periode 1 januari 2012 tot en met 20 april 2012.

2.1.5. Belanghebbende heeft op 23 december 2012 bezwaar gemaakt tegen de naheffingsaanslag 2011 en de naheffingsaanslag 2012. Naar aanleiding van dit bezwaar heeft de Inspecteur de naheffingsaanslag 2011 en de beschikking heffingsrente gehandhaafd, doch de boete verminderd tot € 2.087. De naheffingsaanslag 2012 is verminderd tot € 2.464 in verband met de verkoop van de auto op 11 april 2012. De boete is dienovereenkomstig verminderd tot € 616.

Het geschil betreft, naar het Hof uit de van partijen afkomstige stukken afleidt, in hoger beroep de volgende vragen:

I. was de Inspecteur bevoegd de onderhavige naheffingsaanslagen op te leggen?;

II. heeft belanghebbende met de door hem overgelegde rittenadministratie overtuigend aangetoond dat minder dan 500 kilometer op kalenderjaarbasis met de auto privé is gereden?;

III. heeft de Inspecteur door gebruik te maken van de (Automatic Number Plate Recognition) ANPR-gegevens, gehandeld in strijd met de Wet Bescherming Persoonsgegevens (hierna: Wbp), de richtlijnen van het College Bescherming Persoonsgegevens (hierna: het College), artikel 8 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM) dan wel met artikel 441B van het Wetboek van Strafrecht?;

IV. zijn de boetes terecht en tot het juiste bedrag opgelegd?

De cijfermatige berekening van de naheffingsaanslagen is niet in geschil.

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen hieraan van de zijde van de Inspecteur ter zitting is toegevoegd, wordt verwezen naar het van deze zitting opgemaakte proces-verbaal.

Belanghebbende concludeert, naar het Hof hem verstaat, tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, van de uitspraak op bezwaar en van de beide naheffingsaanslagen en boetebeschikkingen. De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Ten aanzien van het geschil

Bevoegdheid

Belanghebbende verwijst in zijn hoger beroepschrift voor de gronden naar een eendere gelijktijdig bij het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch aanhangige hoger beroepsprocedure onder kenmerknummer BK-SHE 13/00800. Het Hof maakt hier uit op dat belanghebbende de daarin verwoorde grief betreffende de onbevoegdheid van de Inspecteur tot het opleggen van de naheffingsaanslagen herhaalt. Dienaangaande overweegt het Hof als volgt.

Zoals volgt uit het arrest van de hoge Raad van 14 juni 2013, nr. 12/02697, ECLI:NL:HR:BZ4198, BNB 2013/85, faalt deze grief en zijn de naheffingsaanslagen opgelegd door een bevoegde inspecteur.

Wettelijk kader

Artikel 13bis van de Wet op de loonbelasting 1964 (tekst 2011 en 2012) (hierna: Wet LB) bepaalt - voor zover hier van belang - het volgende:

“12. Indien de werknemer een verklaring van de inspecteur overlegt waarin is vastgelegd dat de werknemer aan de inspecteur heeft medegedeeld dat de hem ter beschikking gestelde auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden wordt gebruikt (verklaring geen privé-gebruik), laat de inhoudingsplichtige inhouding van belasting over het in het eerste lid bedoelde voordeel achterwege. (…).

13. De werknemer kan een verzoek om een verklaring geen privé-gebruik bij de inspecteur indienen. De inspecteur beslist op het verzoek bij voor bezwaar vatbare beschikking.

(...)

15. In geval van een verklaring geen privé-gebruik kan de inspecteur de werknemer op enig moment verzoeken te doen blijken dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden wordt gebruikt.

16. Indien de verklaring geen privé-gebruik wordt ingetrokken of indien de werknemer niet doet blijken dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden is gebruikt, wordt de verschuldigde belasting, voorzover nodig in afwijking van artikel 20, tweede lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, nageheven van de werknemer. (…)”.

Beoordeling privégebruik

Het Hof sluit zich aan bij het oordeel van de Rechtbank dat belanghebbende niet het vereiste bewijs heeft geleverd dat hij in de hiervoor in 1.1 weergegeven tijdvakken van naheffing telkens voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden met de aan hem door de werkgever voor het verrichten van werkzaamheden ter beschikking gestelde personenauto heeft gereden. Belanghebbende heeft geen enkel feitelijk verweer gevoerd tegen de dertien door Inspecteur geconstateerde ritten die niet in de rittenadministratie bleken te zijn verantwoord. Ook anderszins heeft belanghebbende geen bewijs bijgebracht die de stelling schraagt dat hij de ter beschikking gestelde auto’s voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden zou hebben gebruikt. Het Hof volgt derhalve het oordeel van de Rechtbank dat belanghebbende niet heeft doen blijken dat hij in 2011 en 2012 de maximale afstand van 500 kilometer voor privé-doeleinden niet heeft overschreden.

Schending privacy

Met de stelling dat de Inspecteur heeft gehandeld in strijd met de Wbp, de richtlijnen van het College, artikel 8 van het EVRM dan wel met artikel 441B van het Wetboek van Strafrecht heeft belanghebbende bedoeld te stellen dat de Inspecteur de hiervoor in 2.1.2 vermelde informatie op basis van de ANPR-technologie onrechtmatig heeft gebruikt als bewijs en dat dit derhalve buiten beschouwing dient worden gelaten. Het gebruik van de informatie op basis van de ANPR-technologie is volgens belanghebbende onvoldoende omgeven met waarborgen ter bescherming van de fundamentele rechten op eerbiediging van het privéleven en op bescherming van persoonsgegevens tegen ernstige inmengingen zijdens de overheid.

Het Hof stelt vast dat het inherent is aan het door belanghebbende indienen van de verklaring geen privégebruik, zoals hiervoor omschreven in 4.3, dat de persoonlijke levenssfeer van belanghebbende wordt geraakt. Door het indienen van de verklaring dient belanghebbende immers een administratie bij te houden van de met de auto voor privédoeleinden verreden kilometers. De wetgever heeft dit vorm gegeven in de in het voormelde artikel 13bis, vijftiende lid, Wet LB, geformuleerde (zware) bewijslast. Desgevraagd door de Inspecteur dient belanghebbende te doen blijken dat hij met de auto minder dan 500 kilometer voor privédoeleinden heeft gereden. Elk tegenbewijs van de Inspecteur voor de door hem gestelde onjuistheid van de overgelegde administratie raakt per definitie de privésfeer van belanghebbende. Het Hof stelt vast dat belanghebbende zelf heeft gekozen voor de fiscale faciliteit door indiening van de verklaring geen privégebruik en daarmee controle over het privédomein toelaat. Hij had, zeker gelet op het nadien gereden aantal kilometers met de auto voor privédoeleinden, ook kunnen kiezen voor het niet aanvragen van de verklaring geen privégebruik. Dit alles laat onverlet dat het uitoefenen van controle in voormelde zin een inbreuk vormt op het recht van belanghebbende zich met de auto vrijelijk te bewegen waarheen hij wenst. Het vormt daarmee een inmenging van het openbaar gezag in privé leven van belanghebbende.

Kort gezegd komt de werkwijze van de Belastingdienst in deze neer op het volgende. De Belastingdienst maakt medegebruik van ANPR-camera’s van de politie; deze staan opgesteld op een aantal doorgaande wegen. Naar de Inspecteur ter zitting mededeelde, werden de foto’s vanaf 2010 tot 1 september 2014, zonder enige bewerking door de politie, per week doorgezonden. Vanaf 1 september 2014 zijn de foto’s zonder enige tussenkomst van de politie “real-time” doorgezonden naar de Belastingdienst. Deze samenwerking met de politie is neergelegd in het tot de stukken behorende “CONVENANT BELASTINGDIENST-POLITIE INZAKE MEDEGEBRUIK VAN DE ANPR-CAMERA’S VAN DE POLITIE”. De Belastingdienst, aldus de Inspecteur, filtert de gegevens en vernietigt de “no-hits” direct. Van de ontvangen gegevens wordt ongeveer 60% vernietigd en 40% wordt gebruikt voor controle-doeleinden, zoals onder meer het bepalen of er terecht geen bijtelling met betrekking tot het privégebruik van de auto plaatsvindt. De voor controle-doeleinden geselecteerde gegevens worden door de Belastingdienst gedurende 7 jaren bewaard. Er is overleg met het College. De werkwijze van het verzamelen en gebruik van ANPR-informatie is in 2010 gemeld aan het College, conform de Beleidsregel CBP richtsnoeren ANPR van 14 juli 2009, aldus de Inspecteur. Het gebruik van de ANPR-gegevens is gebonden aan strikte regels en de gegevens zijn niet beschikbaar voor derden.

Belanghebbende stelt dat het gebruik van de met ANPR-technologie verworven gegevens in strijd is met de Wbp, omdat het gebruik niet noodzakelijk zou zijn. Het Hof verstaat de stelling aldus dat het gebruik niet proportioneel is in relatie tot het doel (de controle van de rittenadministratie). Belanghebbende heeft zijn stelling niet gespecificeerd noch nader onderbouwd, behoudens verwijzing naar een kopie van een persbericht van EenVandaag van 28 oktober 2014. Het Hof wijst de grief af. In het kader van het voorliggende belastinggeschil is toetsing van de voormelde werkwijze van de Inspecteur aan de Wbp niet aan de orde nu dit de bevoegdheid van de belastingrechter te buiten gaat. Bij de behandeling hierna van de door belanghebbende gestelde schending van artikel 8 EVRM zal nader worden ingegaan op het proportionaliteitsvereiste.

De Inspecteur heeft de gegevens op grond van artikel 55 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) verkregen. Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat de Inspecteur heeft gehandeld in strijd met genoemd artikel 55 van de AWR faalt de grief. Belanghebbende stelt in dit verband dat het moet gaan om de uitwisseling van bestaande gegevens. Naar het oordeel van het Hof betreffen het hier ook bestaande gegevens. Dat het in het onderhavige geval gaat om door ANPR-camera’s van de politie gegenereerde foto’s die worden doorgegeven, met ingang van 1 september 2014 “real-time”, maakt dit niet anders.

De bewaartermijn van 7 jaren van op grond van de AWR verkregen gegevens vloeit voort uit de wettelijke bevoegdheid een navorderingstermijn van 5 jaren te hanteren. Een algemene bewaartermijn voor de onderhavige gegevens van 7 jaren is niet in alle gevallen noodzakelijk, doch het staat vast dat deze is gebaseerd op een wettelijke grondslag, te weten het uitoefenen van bevoegdheden ten behoeve van heffing en inning van belastingen. Voor zover de bewaartermijn van 7 jaren al als (te) lang kan worden beschouwd, hetgeen belanghebbende stelt, en voor zover niet noodzakelijk voor het nagestreefde doel, doet dat naar ’s-Hofs oordeel aan de rechtmatigheid van het gebruik van de gegevens in de onderhavige situatie niet af. Het is aan de wetgever bepalingen in de AWR en de Wbp te synchroniseren. Het Hof merkt voorts op dat indien belanghebbende binnen het juridische kader van artikel 13bis van de Wet LB wordt geconfronteerd met niet adequate behandeling van de met ANPR-technologie verkregen gegevens, het leerstuk van het nieuwe feit ex artikel 16 van de AWR in voorkomend geval rechtsbescherming zal kunnen bieden. De Inspecteur is voorts op grond van artikel 67 van de AWR gehouden de gegevens verkregen met ANPR-technologie geheim te houden, dat wil zeggen deze gegevens niet verder te verspreiden dan noodzakelijk voor – kort gezegd – richtige belastingheffing en inning van rijksbelastingen en in- en uitvoerrechten. Met het in acht nemen van deze bewaartermijn en de waarborg van artikel 67 van de AWR heeft de Inspecteur jegens belanghebbende onrechtmatig noch in strijd met enig beginsel van goed bestuur gehandeld. Tot slot merkt het Hof op dat toetsing van het gebruik van met ANPR-technologie gegenereerde gegevens aan artikel 441B van het Wetboek van strafrecht niet toekomt aan de belastingrechter, maar in voorkomende geval is voorbehouden aan de strafrechter.

Het Hof concludeert dat de Inspecteur voldoende wettelijke grondslag heeft de gegevens op basis van de ANPR-technologie te gebruiken voor controle van het privégebruik van de aan belanghebbende ter beschikking gestelde auto.

Belanghebbende stelt dat de Inspecteur heeft gehandeld in strijd met artikel 8 EVRM. Het Hof heeft reeds geconcludeerd dat het gebruik van gegevens op basis van ANPR-technologie in het onderhavige geval in beginsel een inbreuk vormt op de privacy van belanghebbende. Deze inbreuk ingevolge artikel 8 EVRM is gerechtvaardigd indien deze bij wet is voorzien en noodzakelijk is in het belang van – in dit verband – het economisch welzijn van het land. Gelet op het in 4.10 overwogene, stelt het Hof voorop dat een voldoende wettelijke grondslag aanwezig is voor gebruik van de met ANPR-technologie gegenereerde gegevens ter controle van het privégebruik van de aan belanghebbende ter beschikking gestelde auto.

De in 4.3 weergegeven wettelijke bepalingen en de indiening van de verklaring van geen privégebruik betekenen een substantiële fiscale verlichting van de belastingdruk voor belanghebbende. Het past binnen een dergelijk systeem dat de Belastingdienst controle uitoefent op nakoming van de voorwaarden waar de faciliteit aan moet voldoen. Gelet op het grootschalige karakter van het verlenen van verklaringen van geen privégebruik, de beperkte mogelijkheden tot controle hiervan en het grote budgettaire belang dat hiermee voor de Staat is gemoeid, ligt het voor de hand om deze controle zo efficiënt mogelijk in te richten. Naar het oordeel van het Hof is de informatievergaring op basis van de ANPR-technologie proportioneel bezien in het licht van het doel, te weten, in het kader van richtige belastingheffing, onder meer het controleren van rittenadministraties. Het alternatief zou zijn dat de Belastingdienst investeert in andere dure technieken en mogelijk een groter beslag aan ambtenaren nodig heeft om andere controlemogelijkheden te exploreren. Het moge duidelijk zijn dat het toepassen van andere controletechnieken en inzet van menskracht evenzovele inbreuken op de privacy van belanghebbende zouden vormen en evenzeer belastend zouden zijn voor de burger. Belanghebbende heeft op geen enkele wijze aangegeven op welke wijze de voormelde controle goedkoper en minder belastend voor hem zou kunnen worden ingericht. Het Hof concludeert dat getoetst aan proportionaliteit noch aan subsidiariteit in relatie tot artikel 8 EVRM het gebruik van de van de met ANPR-technologie verkregen gegevens in de onderhavige casus verbiedt.

Belanghebbende heeft in verband met zijn beroep op schending van artikel 8 EVRM gewezen op het arrest van het HvJEU van 8 april 2014, C-293/12 en C-594/12, waarin de Richtlijn 2006/24EG van het Europees Parlement van 15 maart 2006 ongeldig is verklaard. Deze richtlijn betreft de bewaring van gegevens die zijn gegenereerd of verwerkt in verband met het aanbieden van openbare beschikbare elektronische communicatiediensten of van openbare communicatienetwerken en tot wijziging van richtlijn 2002/58/EG. Belanghebbende heeft slechts in zeer algemene termen verwezen naar het voormelde arrest. Het Hof merkt op dat het arrest beperkt is tot het bewaren van gegevens uit elektronische communicatiediensten, derhalve slechts een deelhandeling betreffend, namelijk het bewaren, en bovendien een ander soort gegevens betreft als die onderwerp zijn in het onderhavige geschil. Desalniettemin kunnen aanwijzingen van het HvJEU in het voormelde arrest hun werking hebben in de onderhavige casus.

Allereerst merkt het Hof op dat de Belastingdienst de met ANPR-technologie gegenereerde gegevens, direct na binnenkomst, selecteert op basis van een aantal fiscale controledoelen; 60% wordt direct vernietigd en 40% wordt bewaard voor controle-doeleinden. Hiermee wordt voldaan aan het op basis van objectieve criteria selecteren van de informatie voor het doel waarvoor deze is bestemd, namelijk het controleren van onder meer het privégebruik van de zakelijk ter beschikking gestelde auto. In voornoemd arrest van het HvJEU worden met betrekking tot het bewaren van gegevens nadere voorwaarden gesteld. De gegevens worden in het onderhavige geval gedurende 7 jaren bewaard. Het Hof sluit niet uit dat de in punt 62 en 63 van het arrest gegeven overwegingen ten aanzien van deze bewaartermijn mogelijk kunnen leiden tot reactie van de wetgever indien een nieuwe richtlijn op dit punt wordt aangescherpt. Onder verwijzing naar hetgeen het Hof hiervoor heeft overwogen in 4.9 kan de lengte van de bewaartermijn van 7 jaren naar ’s-Hofs oordeel evenwel niet tot de conclusie leiden dat de Inspecteur met het bewaren van de met ANPR-technologie gegenereerde gegevens jegens belanghebbende handelt in strijd met artikel 8 EVRM.

De boete

Aan belanghebbende is over het jaar 2011 ingevolge artikel 67f, eerste lid, van de AWR, in samenhang met paragraaf 28, zesde en zevende lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten 1998 (hierna: BBBB) een vergrijpboete opgelegd van 25% van de boetegrondslag (de nageheven LB). Aan belanghebbende is over het jaar 2012 ingevolge artikel 67c, eerste lid, van de AWR, in samenhang met paragraaf 24, vierde en vijfde lid, van het BBBB een verzuimboete opgelegd van 25% van de boetegrondslag (de nageheven LB). De Inspecteur heeft zich met betrekking tot beide belastingtijdvakken - naar het Hof het standpunt van de Inspecteur begrijpt - op het standpunt gesteld dat belanghebbende grove schuld heeft aan het niet betalen van belasting over het privégebruik van de aan hem in dat tijdvak ter beschikking gestelde auto’s. In zijn arrest van 23 juni 1976, nr. 17 879, BNB 1976/199 heeft de Hoge Raad grove schuld omschreven als “een in laakbaarheid aan opzet grenzende omstandigheid”.

Het Hof is van oordeel dat belanghebbende met het overleggen van een onjuiste kilometeradministratie door ten minste 8 privéritten in 2011 en ten minste 5 privéritten in 2012 niet in de administratie op te nemen doelbewust de Inspecteur op het verkeerde been heeft willen zetten om belastingheffing te ontgaan. Hij heeft hiermee in zo grote mate onzorgvuldig gehandeld dat hem een ernstig verwijt kan worden gemaakt en het aan zijn grove schuld is te wijten dat aanvankelijk te weinig belasting is geheven.

Het Hof acht derhalve bewezen dat belanghebbende het beboete feit heeft begaan en dat hem dienaangaande grove schuld kan worden verweten. Belanghebbende bepleit matiging van de boete omdat het verzuim pas na enige tijd is opgetreden en er enige tijd is verstreken tussen de geconstateerde overtreding en het boetebesluit. Het Hof verwerpt de grief en sluit aan bij overweging 2.6.4. van de uitspraak van de Rechtbank en maakt die tot de zijne. Het Hof voegt hier aan toe dat belanghebbende heeft nagelaten de verklaring geen privégebruik in te trekken en heeft gepersisteerd in het onjuist administreren van zijn privé verreden kilometers. Het Hof acht de vergrijpboete over het jaar 2011 evenals de verzuimboete over het jaar 2012 passend en geboden.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat dient te worden beslist zoals hierna is vermeld.

Ten aanzien van het griffierecht

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Ten aanzien van de proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de AWR.

Het Hof verklaart het hoger beroep ongegrond.

Aldus gedaan op 27 maart 2015 door J.W.J. Huige, voorzitter, T.A. Gladpootjes en R.C.A.M. Philippart, leden, in tegenwoordigheid van R.O.J.M. de Windt, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.

De uitspraak is ondertekend door de griffier, alsmede door mr. T.A. Gladpootjes, aangezien de voorzitter is verhinderd deze te ondertekenen.

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (Belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH ’s-Gravenhage. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen.

Bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

Het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

de naam en het adres van de indiener;

een dagtekening;

een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.