HR, 27-09-2016, nr. 14/03736

Het eerste middel klaagt over de strafmotivering. In de toelichting op het middel wordt aangevoerd dat, gelet op de inhoud van het uittreksel justitiële documentatie van 21 mei 2014, ’s hofs vaststelling dat de verdachte ‘reeds eerder ter zake van woninginbraken en andersoortige diefstallen, onherroepelijk door de strafrechter is veroordeeld’, niet begrijpelijk is.

Het hof heeft de opgelegde straf als volgt gemotiveerd:

“Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezen verklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen.

Ten aanzien van de ernst van het bewezen verklaarde heeft het hof in het bijzonder gelet op:

- de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd;

- de mate waarin feiten als de bewezen verklaarde feiten in het algemeen schade teweeg brengen aan de eigenaars van de weggenomen goederen, dan wel diens verzekeraars, alsmede de mate van overlast en ergernis die door dergelijke delicten wordt veroorzaakt aan de gedupeerden.

Ten aanzien van de persoon van verdachte heeft het hof in het bijzonder gelet op de inhoud van het hem betreffend Uittreksel uit de Justitiële Documentatie, d.d. 21 mei 2014, waaruit blijkt dat hij reeds eerder ter zake van woninginbraken en andersoortige diefstallen, onherroepelijk door de strafrechter is veroordeeld.

Gelet op het vorenstaande kan naar het oordeel van het hof niet worden volstaan met een andere of lichtere sanctie dan een straf die onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming met zich brengt. Gelet op het relatief geringe strafblad van verdachte acht het hof de vordering van de advocaat-generaal, te weten zes maanden onvoorwaardelijke gevangenisstraf, te hoog. Het hof zal daarom overgaan tot oplegging van een gevangenisstraf voor de hierna te melden duur, met daarbij een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twee maanden. Met oplegging van een gedeeltelijk voorwaardelijke straf wordt enerzijds de ernst van het bewezen verklaarde tot uitdrukking gebracht en wordt anderzijds de strafoplegging dienstbaar gemaakt aan het voorkomen van nieuwe strafbare feiten.

Alles overziende acht het hof oplegging van een dergelijke straf passend en geboden.”

Bij de stukken van het geding bevindt zich een uittreksel justitiële documentatie van 21 mei 2014 betreffende de verdachte. Dit uittreksel houdt wat betreft ‘volledig afgedane zaken betreffende misdrijven’ één onherroepelijk geworden vonnis in, te weten een vonnis van de kinderrechter Utrecht, waarbij de verdachte is vrijgesproken van een gekwalificeerde diefstal, ontslagen is van alle rechtsvervolging ter zake van overtreding van art. 26 van de Wet wapens en munitie, en is veroordeeld voor een winkeldiefstal en voor overtreding van art. 13 van de Wet wapens en munitie (gepleegd op 15 februari 2011) tot een werkstraf voor de duur van 40 uren, subsidiair 20 dagen hechtenis. Dit vonnis is onherroepelijk geworden op 7 december 2011. Daarnaast vermeldt het uittreksel, afgezien van de onderhavige feiten, ten aanzien van ‘openstaande zaken betreffende misdrijven’ dat de verdachte op 11 april 2014 is gedagvaard ter zake van een drietal woninginbraken, gepleegd op 3 maart 2012. Het uittreksel houdt ten aanzien van ‘openstaande zaken betreffende overtredingen’ in dat aan de verdachte op 23 juli 2013 ter zake van overtreding van art. 72 Wet personenvervoer 2000 op 22 maart 2013 een strafbeschikking is aangeboden. Ten slotte vermeldt het uittreksel ten aanzien van ‘niet onherroepelijke zaken betreffende overtredingen’ dat de verdachte door de kantonrechter Utrecht op 9 april 2014 is veroordeeld tot een tweetal geldboetes ter zake van twee overtredingen van art. 70 Wet personenvervoer 2000 op 9 en 17 mei 2013.

Zoals hiervoor onder 3.3 is weergegeven bevat het desbetreffende uittreksel - kort gezegd en voor zover hier van belang - echter slechts één onherroepelijke veroordeling ter zake van één winkeldiefstal. Genoemd uittreksel bevat voorts weliswaar een drietal woninginbraken, waaraan het hof kennelijk refereert, maar voor deze feiten is de verdachte enkel gedagvaard (niet onherroepelijk). Dit betekent dat ’s hofs vaststelling dat de verdachte “reeds eerder ter zake van woninginbraken en andersoortige diefstallen onherroepelijk door de strafrechter is veroordeeld”, waarbij het hof mede tot uitdrukking heeft gebracht dat het daarbij (tevens) om meer dan één feit gaat, niet zonder meer begrijpelijk is aangezien het uittreksel uit de justitiële documentatie van 21 mei 2014 daarvoor geen steun biedt. De strafoplegging is daarom ontoereikend gemotiveerd.1.

Het middel slaagt.

Het derde middel klaagt ten aanzien van feit 1 dat het hof ongemotiveerd de alternatieve lezing van de gebeurtenissen van de verdachte terzijde heeft geschoven.

Het hof is in een nadere bewijsoverweging uitdrukkelijk ingegaan op het door de verdediging in hoger beroep gevoerde verweer betreffende feit 1.2.Het hof heeft daarbij, zo volgt uit zijn overwegingen, het door de verdachte naar voren gebrachte scenario niet geloofwaardig geacht. Dit oordeel is geenszins onbegrijpelijk, mede gelet op de (daaraan voorafgaande) vaststellingen van het hof dat de verdachte wegrende op het moment dat de politie hem zag, dat hij zijn aanhouding probeerde te voorkomen, en dat de verdachte geen plausibele verklaring kon geven voor de bij hem aangetroffen goederen, die van de aangeefster bleken te zijn. Bovendien is ‘s hofs oordeel gelet op HR 16 maart 2010, ECLI:NL:HR:2010:BK3359, rov. 2.5 toereikend gemotiveerd.

Het middel faalt.

Het vierde middel klaagt over de bewezenverklaring van feit 2. In de toelichting op het middel wordt gesteld dat het niet-ondertekende rapport van dactyloscopisch sporenonderzoek niet als een ‘ander geschrift’ als bedoeld in art. 344 lid 1 en onder 5 Sv kan worden aangemerkt, nu het document met betrekking tot de betrokkenheid van de verdachte geen ondersteuning vindt in de overige gebezigde bewijsmiddelen.

Het middel klaagt tevergeefs over de begrijpelijkheid en de motivering van ’s hofs verwerping van een bewijsverweer3.en het stelt nadere eisen aan het bepaalde in art. 344 lid 1 en onder 5, Sv, die geen steun vinden in het recht. Het hof heeft (de uitleg van) die bepaling niet miskend. De bewezenverklaring van feit 2 steunt naast het rapport dactyloscopisch sporenonderzoek van [verbalisant 1] op de aangifte van [betrokkene] en op het proces-verbaal van sporenonderzoek van verbalisant [verbalisant 2]. In het bedoelde rapport wordt het resultaat weergegeven van het onderzoek naar de veiliggestelde vingerafdrukken, een en ander zoals is weergegeven in het proces-verbaal van sporenonderzoek van verbalisant [verbalisant 2]. Beide bewijsmiddelen houden dus voldoende verband met elkaar.4.

Ook dit middel is tevergeefs voorgesteld.

Het tweede middel klaagt dat de redelijke termijn als bedoeld in art. 6 lid 1 EVRM in de cassatiefase is overschreden omdat de stukken te laat door het hof zijn ingezonden.

Namens de verdachte is op 24 juli 2014 cassatie ingesteld. De stukken van het geding zijn blijkens een daarop gezet stempel op 14 oktober 2015 bij de Hoge Raad binnengekomen, zodat de inzendingstermijn van acht maanden met afgerond zeven maanden is overschreden. Voorts zal de Hoge Raad in deze zaak niet binnen twee jaar na het instellen van het beroep in cassatie uitspraak doen. De redelijke termijn is dus ook in zoverre overschreden. Het middel slaagt. De Hoge Raad kan dit middel in het onderhavige geval evenwel onbesproken laten. Gelet op het slagen van het eerste middel, kan het tijdsverloop immers bij de nieuwe behandeling van de zaak door het hof aan de orde worden gesteld.

7. Het eerste middel slaagt. Het tweede middel is terecht voorgesteld, maar kan buiten bespreking blijven. Het derde en het vierde middel falen en kunnen met de aan art. 81 lid 1 RO ontleende motivering worden afgedaan.

8. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

9. Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak, maar uitsluitend wat betreft de strafoplegging, tot terugwijzing van de zaak naar het gerechtshof ’s-Hertogenbosch teneinde in zoverre op het bestaande beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan, en tot verwerping van het beroep voor het overige.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG