Hof Arnhem, 29-06-2009, nr. 21-005087-08

primair

hij op of omstreeks 23 juli 2007 in de gemeente Apeldoorn ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om (telkens) opzettelijk en/of met voorbedachten rade [slachtoffer] van het leven te beroven, met dat opzet en/of na kalm beraad en rustig overleg, die [slachtoffer] (meermalen) met behulp van een vuurwapen (een pistool) in de (linker)borst ter hoogte van zijn hart en/of de buikstreek en/of elders in het lichaam, in ieder

geval in het lichaam heeft geschoten, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid;

subsidiair

hij op of omstreeks 23 juli 2007 in de gemeente Apeldoorn aan [slachtoffer] opzettelijk en/of met voorbedachte rade zwaar lichamelijk letsel (beschadiging van de linker long en/of lever en/of milt en/of maag en/of (andere) vitale organen), heeft toegebracht, door deze met behulp van een vuurwapen (een pistool) met dat opzet en/of na kalm beraad en rustig

overleg in zijn (linker)borst en/of buikstreek en/of elders in het lichaam, in

ieder geval in het lichaam te schieten, terwijl het feit is gepleegd tegen een ambtenaar gedurende of ter zake van de rechtmatige uitoefening van zijn bediening;

hij op of omstreeks 28 juli 2007 in de gemeente Zwolle met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een hoofdtelefoon en/of andere goederen, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan de Mediamarkt, in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte, welke diefstal werd voorafgegaan en/of vergezeld en/of gevolgd van geweld en/of bedreiging met geweld tegen [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 3], gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en/of gemakkelijk te maken en/of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf hetzij de vlucht

mogelijk te maken, hetzij het bezit van het gestolene te verzekeren, welk geweld en/of welke bedreiging met geweld hierin bestond(en) dat verdachte,

hij op of omstreeks 30 juli 2007 in de gemeente Dronten, een wapen van categorie III, te weten een vuurwapen (een Hrvatski Samokres model 2000, serienummer 47018), en/of munitie (11 patronen kaliber 9mm Parabellum) van categorie II, voorhanden heeft gehad;

hij in of omstreeks in de periode van 29 maart 2003 tot en met 28 juli 2007

in de gemeente Apeldoorn en/of elders in Nederland een of meer wapens van categorie II en/of III, te weten een vuurwapen (een hagelgeweer, merk Mossberg, pumop & slide action, een zgn riot-gun), en/of munitie (patronen) van categorie II en/of III, voorhanden heeft gehad;

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Overwegingen met betrekking tot het bewijs

Enkelvoudige fotoconfrontaties

De raadsman heeft ter terechtzitting in hoger beroep overeenkomstig zijn pleitnota (§ 3.0) erop gewezen dat de herkenningen van de verdachte door getuigen van de foto van verdachte die in de media is getoond en zogenoemde enkelvoudige fotoconfrontaties op voorhand als onbetrouwbaar hebben te gelden.

Het hof zal bedoelde herkenningen van verdachte door de getuigen [getuige 10], [getuige 8], [getuige 3] en [getuige 12] niet tot bewijs bezigen. Het verweer van de raadsman behoeft dan ook geen verdere bespreking.

In het bijzonder ten aanzien van feit 1

Betrouwbaarheid van de verklaring van [slachtoffer]

De raadsman heeft betoogd dat getwijfeld dient te worden aan de betrouwbaarheid van de verklaring van [slachtoffer]. Hij heeft hiertoe het volgende aangevoerd. Verdachte ontkent [slachtoffer] te hebben neergeschoten en is ten tijde van het schietincident niet aanwezig geweest in het winkelcentrum. Er bestaat volgens de raadsman de mogelijkheid dat [slachtoffer] een andere persoon dan [verdachte] in het hoofd heeft gehad. Hij kan situaties en personen bij aanhoudingen van vreemdelingen door elkaar hebben gehaald. [Slachtoffer] is nooit een foto van verdachte getoond. De raadsman heeft tevens aangegeven dat bij de aanhouding van [verdachte] in 2005 de ExplosievenOpruimingsDienst in verband met de aanwezigheid van een koffer is ingeschakeld en dat [verdachte] de classificatie vuurwapengevaarlijk heeft meegekregen. In de communicatie tussen [slachtoffer] en [getuige 2] is echter met geen woord hierover gesproken. Hij heeft ook gewezen op de omstandigheid dat [slachtoffer] zonder kogelvrij vest verdachte is gaan aanhouden, terwijl verdachte als vuurwapengevaarlijk bekend stond. Dat [slachtoffer] tegen [getuige 6] de naam [naam verdachte] heeft genoemd is volgens de raadsman niet verwonderlijk. Die naam had [slachtoffer] immers doorgekregen van [getuige 2]. Ten slotte heeft hij gewezen op de mogelijkheid dat de herinneringen van [slachtoffer] door de stress, die bij het schieten is ontstaan, zijn gewijzigd. [Slachtoffer] heeft tegenover de rechter-commissaris ook zelf verklaard dat hij volgens prof. dr. Gersons, is gaan blokkeren.

Verdachte dient volgens de raadsman te worden vrijgesproken van het onder 1 tenlastelegde, nu niet kan worden vastgesteld dat verdachte degene is geweest die [slachtoffer] heeft neergeschoten.

Het hof is van oordeel dat het namens verdachte gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak van het tenlastegelegde wordt weersproken door de gebezigde bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen. Het hof heeft geen reden om aan de juistheid en betrouwbaarheid van de inhoud van die bewijsmiddelen te twijfelen. Het hof overweegt omtrent de betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer] in het bijzonder het volgende.

Het hof acht de verklaringen van [slachtoffer] -anders dan de raadsman heeft betoogd- betrouwbaar en ziet geen aanleiding om niet uit te gaan van de juistheid hiervan. De verklaring van [slachtoffer] vindt op essentiële punten bevestiging in de door [getuige 2] tegenover de rechter-commissaris afgelegde verklaring. [Slachtoffer] heeft verklaard dat hij de man, die hij nabij de parkeerplaats voor de Rabobank zag, herkende van een aanhouding aan de Europaweg en dat hij dit telefonisch aan [getuige 2] heeft doorgegeven. [Getuige 2] heeft hij gevraagd naar de naam van de man. [Getuige 2] heeft bevestigd dat hij, nadat hij door [slachtoffer]was gebeld, op Europaweg onderzoek heeft gedaan in het BPS-systeem. Op het moment dat [getuige 2] de naam ‘[naam verdachte]’ noemde, sloeg [slachtoffer] daarop meteen aan. Uit de bevestiging van de verklaring van [slachtoffer] in de verklaring van [getuige 2] omtrent het naar voren komen van de naam ‘[naam verdachte]’ volgt dat de verklaring van [slachtoffer]omtrent de gebeurtenissen voor de schoten niet gewijzigd is door de stress van het schieten. Dat [slachtoffer] bij het contact met [getuige 2] de inzet van de ExplosievenOpruimingsDienst niet heeft genoemd, doet aan de betrouwbaarheid van zijn verklaringen niet af. [Slachtoffer] heeft wel aangegeven te hebben geweten dat bij de aanhouding in 2005 de ExplosievenOpruimingsCommando betrokken was. Het hof ziet in de omstandigheid dat [slachtoffer] dit aspect ten tijde van zijn contact met [getuige 2]

niet heeft genoemd, geen aanleiding te twijfelen aan de betrouwbaarheid van zijn verklaringen. Datzelfde geldt voor het gegeven dat bij [verdachte] wel eens een patroon in zijn schoenen was aangetroffen. Zoals [slachtoffer] bij de rechter-commissaris heeft verklaard, had dit niet tot gevolg dat verdachte als vuurwapengevaarlijk bekend stond. Het ging [slachtoffer] erom te achterhalen wie de man was, die hij zag. Het hof acht ook niet aannemelijk dat [slachtoffer] situaties en personen bij aanhoudingen van vreemdelingen door elkaar heeft gehaald. [Getuige 2] heeft verklaard dat [slachtoffer]een ijzersterk geheugen heeft. Tevens heeft het hof in aanmerking genomen dat de naam [naam verdachte] niet alleen voor het schietincident is genoemd, maar dat de naam ook tijdens en na het schietincident naar voren is gekomen. Uit de verklaring van [getuige 3] volgt dat [slachtoffer] de naam van [naam verdachte] (fonetisch) heeft gebruikt in het gesprek met degene die hem neerschoot. De (fonetische) naam van [naam verdachte] is door [slachtoffer] na het schietincident aan [getuige 6] genoemd. Ten slotte heeft het hof acht geslagen op de omstandigheid dat [slachtoffer] heeft verklaard dat hij op 30 juli 2007 de krant, De Stentor, heeft gehad, waarop op de voorpagina een foto van een man (het hof begrijpt: de foto van verdachte uit het vreemdelingensysteem) was afgedrukt. [Slachtoffer] heeft aangegeven dat de man op de foto de man was die hem had neergeschoten. Het verweer wordt verworpen.

Voorbedachte raad

Indien het hof wettig en overtuigend bewezen acht dat verdachte degene is geweest, die [slachtoffer] heeft neergeschoten, heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat er bij verdachte geen sprake is geweest van voorbedachte raad. Volgens de raadsman was er, gelet op diverse getuigenverklaringen, sprake van twee schoten direct achter elkaar. [Slachtoffer] stond na het eerste schot nog rechtop en zakte pas na het tweede schot in elkaar. Volgens de raadsman dient acht geslagen te worden op het verleden van verdachte. Verdachte was eerder negen maal in vreemdelingenbewaring gesteld en had hierbij zeer vervelende ervaringen meegemaakt. Verdachte heeft in een schrikreactie/paniekreactie gehandeld. Hij was bang dat hij weer opgepakt zou worden door de vreemdelingenpolitie. Verdachte heeft dan ook geen moment van kalm beraad en rustig overleg kunnen hebben. Derhalve dient hij volgens de raadsman te worden vrijgesproken van poging tot moord op [slachtoffer].

Het hof overweegt dienaangaande het volgende.

Het hof stelt op basis van de voorhanden zijnde bewijsmiddelen het volgende vast. Verdachte, die met de fiets was, werd aangesproken door [slachtoffer]. [Slachtoffer]heeft zich -naar eigen zeggen- kenbaar gemaakt als politieman. Hij heeft naar verdachte geroepen dat hij van de politie was. Hij heeft hierbij zijn legitimatiebewijs aan verdachte getoond. [Getuige 11] heeft gezien dat [slachtoffer] iets van een portefeuille, met iets van een pasje daarin, aan verdachte liet zien. Hierbij zei [slachtoffer] volgens de getuige iets in de trant van: ‘vreemdelingenpolitie’. Op het aanroepen reageerde verdachte. Hij vroeg wat [slachtoffer] van hem wilde. Op een gegeven moment zag [slachtoffer] dat verdachte voorover boog en zijn rechterhand in de fietstas hield. Op het moment dat verdachte zich oprichtte en zich naar links draaide, zag [slachtoffer] opeens een pistool in de rechterhand van verdachte. Vervolgens schoot verdachte zonder blikken of blozen op [slachtoffer]. Verdachte richtte vervolgens nog een keer zijn pistool op hem en haalde nogmaals de trekker over. Beide schoten zijn op korte afstand van het slachtoffer gelost. [Slachtoffer] zag dat verdachte het pistool opborg in de fietstas van zijn fiets en rustig wegfietste in de richting van de Rabobank.

Uit de hierboven weergegeven beschrijving van de gebeurtenissen die voorafgingen aan de schoten volgt dat verdachte tussen het moment dat hij werd aangesproken door [slachtoffer] en het moment dat hij zijn pistool tevoorschijn haalde, tijd heeft gehad zich te beraden op het te nemen of genomen besluit [slachtoffer] van het leven te beroven en dat hij gelegenheid heeft gehad tot nadenken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven.

Het hof acht, anders dan de raadsman heeft bepleit, niet van belang of [slachtoffer] bij het tweede schot nog rechtop stond. Dat verdachte, zoals de raadsman heeft gesteld, in een schrikreactie/paniekreactie heeft gehandeld, acht het hof niet aannemelijk. Volgens [slachtoffer] handelde verdachte bij het lossen van de schoten emotieloos. Verdachte fietste na het lossen van de schoten rustig weg. Er was bij verdachte geen paniek zichtbaar, niet voor, tijdens of na het schieten. Het hof komt dan ook tot de conclusie dat verdachte op 23 juli 2007 kennelijk koste wat kost wilde voorkomen dat hij opnieuw zou worden aangehouden.

Op grond van bovenstaande feiten en omstandigheden is het hof -met de rechtbank- van oordeel dat verdachte opzettelijk en met voorbedachte raad heeft geprobeerd [slachtoffer] van het leven te beroven. Het verweer wordt verworpen.

In het bijzonder ten aanzien van feit 3

Met de rechtbank is het hof van oordeel dat de tenlastegelegde munitie niet bewezen kan worden, nu uit de stukken volgt dat de bij verdachte tijdens zijn aanhouding aangetroffen munitie geen munitie in de zin van artikel 2, tweede lid, categorie II van de Wet wapens en munitie is. Het hof zal verdachte dan ook van dit gedeelte van de tenlastelegging vrijspreken.

In het bijzonder ten aanzien van feit 4

De raadsman heeft bepleit dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het onder 4 tenlastegelegde. Er zijn geen vingerafdrukken of DNA van verdachte op de riotgun en de munitie, die in de opslagbox lagen, aangetroffen. Dat verdachte de huur van de opslagbox betaalde en hier ook daadwerkelijk kwam, is volgens de raadsman onvoldoende om vast te stellen dat het wapen en de munitie van verdachte waren.

Het hof overweegt hieromtrent het volgende.

Voor bewezenverklaring van het bestanddeel ‘voorhanden hebben’ als bedoeld in artikel 26 van de Wet wapens en munitie is vereist dat de dader over het wapen en/of de munitie kan beschikken. Gelet op de verklaring van verdachte dat hij in de tenlastegelegde periode de beschikking over de opslagbox en de inhoud van de box heeft gehad, kon verdachte over het wapen en de munitie beschikken en had verdachte het wapen en de munitie aldus voorhanden als bedoeld in artikel 26 van de Wet wapens en munitie. Dat ook anderen, daargelaten dat verdachte de naam van die anderen niet heeft willen noemen, toegang tot de opslagbox hadden, doet hieraan niet af. Het verweer wordt verworpen.

primair

hij op 23 juli 2007 in de gemeente Apeldoorn ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk en met voorbedachten rade

[slachtoffer] van het leven te beroven, met dat opzet en na kalm beraad en rustig overleg, die [slachtoffer] met behulp van een vuurwapen (een pistool) in de (linker)borst ter hoogte van zijn hart en de buikstreek heeft geschoten, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid;

hij op 28 juli 2007 in de gemeente Zwolle met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een hoofdtelefoon, toebehorende aan de Mediamarkt, welke diefstal werd gevolgd van bedreiging met geweld tegen [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3], gepleegd met het oogmerk om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf de vlucht

mogelijk te maken en zich het bezit van het gestolene te verzekeren, welke bedreiging met geweld hierin bestonden dat verdachte,

hij op 30 juli 2007 in de gemeente Dronten, een wapen van categorie III, te weten een vuurwapen (een Hrvatski Samokres model 2000, serienummer 47018) voorhanden heeft gehad;

hij in de periode van 29 maart 2003 tot en met 28 juli 2007

in de gemeente Apeldoorn een wapens van categorie III, te weten een vuurwapen (een hagelgeweer, merk Mossberg, pumop & slide action, een zgn riot-gun), en munitie (patronen) van categorie III, voorhanden heeft gehad;

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard, zodat deze daarvan behoort te worden vrijgesproken.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezene levert op de misdrijven:

ten aanzien van het onder 1 primair bewezenverklaarde:

Poging tot moord.

ten aanzien van het onder 2 bewezenverklaarde:

Diefstal, gevolgd van bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf de vlucht mogelijk te maken en zich het bezit van het gestolene te verzekeren.

ten aanzien van het onder 3 bewezenverklaarde:

Handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III.

ten aanzien van het onder 4 bewezenverklaarde:

Handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III

en

Handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie.

Strafbaarheid van de verdachte

Verdachte is strafbaar aangezien geen omstandigheid is gebleken of aannemelijk geworden die verdachte niet strafbaar zou doen zijn.

Oplegging van straf en/of maatregel

De officier van justitie heeft geëist dat verdachte ter zake van feit 1 primair, poging tot moord, feit 2, 3, en 4 wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 26 jaren en 6 maanden met aftrek overeenkomstig artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht, zijnde de op grond van artikel 57 van het Wetboek van Strafrecht maximaal mogelijke straf.

De rechtbank heeft de verdachte ter zake van voornoemde feiten veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 15 jaren met aftrek overeenkomstig artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht. Zowel de verdachte als het Openbaar Ministerie is in hoger beroep gekomen.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat verdachte voor de feiten 1 primair, 2, 3 en 4 wordt veroordeeld tot eenzelfde straf als in eerste aanleg opgelegd.

Het hof heeft net als de rechtbank bewezen verklaard dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan feit 1 primair, poging tot moord, en de feiten 2, 3 en 4.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen hoofdstraf bepaald op grond van de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, mede gelet op de persoon van verdachte, zoals van een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken. Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Op 23 juli 2007 heeft verdachte, terwijl hij door [slachtoffer], een politieman, werd aangehouden, een wapen getrokken. Hij heeft geprobeerd [slachtoffer] dood te schieten.

Verdachte wilde kennelijk koste wat kost aan een aanhouding ontkomen. Het vond plaats op een maandag rond 18.00 uur in een winkelcentrum, zodat veel mensen ooggetuigen zijn geweest van het gebeuren. Het hof kan zich voorstellen dat het voor de ooggetuigen een angstige ervaring is geweest.

Nadat verdachte de schoten had gelost, is hij met het wapen gevlucht. Verdachte is een week op de vlucht geweest. In deze (korte) tijd heeft verdachte zich nogmaals schuldig gemaakt aan een ernstig strafbaar feit. In de Mediamarkt kregen de beveiligingsmedewerker en verkoopmedewerker het vermoeden dat verdachte zich schuldig had gemaakt aan een diefstal. De beveiligingsmedewerker wilde verdachte aanhouden, waarop verdachte de beveiligingsmedewerker en verkoopmedewerker met een vuurwapen bedreigde.

Het moet achteraf op de betrokkenen enorme indruk hebben gemaakt dat zij door dezelfde man zijn bedreigd, die er een week eerder niet voor is teruggedeinsd om een politieman neer te schieten.

Bij verdachte zijn wapens en munitie aangetroffen. Tegen het ongecontroleerde bezit van vuurwapens en munitie dient, gelet op het grote gevaar dat hiervan uitgaat en dat zich in de onderhavige zaak ook daadwerkelijk heeft geopenbaard, streng te worden opgetreden.

De gevolgen van het schietincident zijn voor [slachtoffer] ernstig, zowel voor zijn lichamelijke als geestelijke gezondheid. Hij liep twee schotwonden op. Hij verkeerde de eerste dagen in levensgevaar en werd verpleegd op de intensive care. Lichamelijk bleven er nadien klachten van pijn in de borst en de linkerschouder en tintelingen in de linkerpink. Hij moest psychotherapie ondergaan om het trauma te verwerken. Het hof heeft tevens acht geslagen op de door mr. Deij ter terechtzitting in hoger beroep namens [slachtoffer] weergegeven impact op zijn leven, met name op zijn gezinsleven en carrièreperspectieven. Hij behoeft nog steeds psychosociale hulp. [Slachtoffer] is op dit moment weer aan het werk, maar het is de vraag of hij weer op dezelfde voet als vroeger zijn werk als politieman kan doen. Hij heeft constant pijn, hetgeen betekent dat hij bijvoorbeeld niet, zoals iedere andere vader, met zijn kind kan stoeien. Het is de vraag of hier in de toekomst verbetering in zal komen. Wellicht moet hij leren leven met zijn pijnklachten.

Het hof is van oordeel dat het opleggen van een gevangenisstraf voor lange duur op zijn plaats is. Het is de vraag wat de precieze hoogte van die langdurige gevangenisstraf moet zijn.

De advocaat-generaal heeft een zestal zaken genoemd, die naar zijn oordeel enige gelijkenis vertonen met de onderhavige zaak. In die zaken varieert de opgelegde duur van de gevangenisstraf van 7 jaren voor een poging moord door het insteken op een agent tot een gevangenisstraf voor de duur van 20 jaren voor een voltooide moord op een agent en andere delicten. Bij het bepalen van de straf dient volgens hem tot uitdrukking te komen dat verdachte een politieagent op een kille en gewetenloze wijze in zijn werk heeft belemmerd. Daarnaast moet rekening worden gehouden met het feit dat verdachte eerder voor overtreding van de Wet wapens en munitie en voor geweldsdelicten is veroordeeld. Afgezet tegen de door hem aangehaalde jurisprudentie vordert de advocaat-generaal dat een gevangenisstraf voor de duur van 15 jaren aan verdachte wordt opgelegd.

Ook de raadsman heeft overeenkomstig zijn pleitnota in hoger beroep een overzicht gegeven van tien uitspraken waarin het om een poging tot moord ging. De gemiddeld opgelegde gevangenisstraf voor poging tot moord bedraagt bij deze voorbeelden 7 tot 8 jaren. Naar de mening van de raadsman is een strafoplegging van vijftien jaar gevangenisstraf in de onderhavige zaak dan ook niet reëel.

Hoewel in de onderhavige zaak verdachte zich naast de poging tot moord schuldig heeft gemaakt aan andere strafbare feiten, leert de praktijk dat het zwaartepunt bij de bepaling van de precieze hoogte van de langdurige gevangenisstraf ligt bij feit 1, de poging tot moord. Het hof is van oordeel dat de door de officier van justitie hiervoor gevorderde straf exorbitant hoog is. Enkele jaren geleden was het nog niet eens mogelijk een dergelijke tijdelijke gevangenisstraf voor een voltooide moord op te leggen. Desalniettemin lijkt de trend gezet om een straf op te leggen, die enorm afwijkt van een straf, die in soortgelijke gevallen gebruikelijk is. De rechtbank heeft in het onderhavige geval daadwerkelijk een gevangenisstraf voor de duur van 15 jaren opgelegd. Het hof krijgt de indruk dat de rechtbank zich bij het bepalen van de hoogte van deze langdurige gevangenisstraf mede heeft laten leiden door de exorbitant hoge eis van de officier van justitie in deze.

In de praktijk pleegt de strafrechter bij de beoordeling van een zaak en de oplegging van straf waar mogelijk rekening te houden met vergelijkbare zaken. Onderzoek naar vergelijkbare zaken wijst eerder op een strafoplegging als door de raadsman gesuggereerd dan op de door de advocaat-generaal gevorderde.

Het hof ziet in de omstandigheid dat verdachte de bereidheid heeft getoond om een vuurwapen te gebruiken, zodra iemand in zijn vaarwater komt, aanleiding tot strafverzwaring. Deze bereidheid blijkt hieruit dat verdachte, toen [slachtoffer] als politieman verdachte wilde aanhouden, [slachtoffer] heeft neergeschoten. In de tweede plaats blijkt dat doordat verdachte, nadat hij door personeel van de Mediamarkt op diefstal was betrapt, niet voor heeft geschroomd een vuurwapen te tonen, zodat hij nogmaals kon ontkomen aan aanhouding. Het hof ziet in de omstandigheid dat verdachte een politieman heeft neergeschoten, terwijl deze zijn werk wilde doen, eveneens reden tot strafverzwaring. Verdachte heeft hierbij niet in een opwelling gehandeld, hetgeen hem zwaar wordt aangerekend. Verdachte heeft [slachtoffer], zoals reeds onder het kopje ‘voorbedachte rade’ is overwogen, emotieloos neergeschoten en is na het lossen van de schoten rustig weggefietst. Uit het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep is gebleken dat [slachtoffer] inmiddels weer als politieman aan het werk is, zij het met beperkingen. Het is nog afwachten of hij voor de rest van zijn leven moet leren leven met deze beperkingen.

Nadat verdachte [slachtoffer] heeft neergeschoten, heeft verdachte binnen een week met een wapen gedreigd, hetgeen verontrustend is. Door het Pieter Baan Centrum is onderzoek naar de geestvermogens van verdachte verricht. In de multidisciplinaire onderzoeksrapportage, gedateerd 27 juni 2008 en opgemaakt door J.M. Oudemans, psycholoog, en J.H. van Renesse, psychiater, beiden verbonden aan de Psychiatrische Observatiekliniek “Pieter Baan Centrum” te Utrecht wordt aangegeven dat verdachte weigerde mee te werken aan het onderzoek. De (korte) gesprekken bevatten geen aanwijzing voor grove psychiatrische pathologie. Het hof ziet in de persoon van verdachte of zijn persoonlijke omstandigheden geen aanleiding over te gaan tot strafvermindering.

Het hof houdt ten nadele van verdachte rekening met het, verdachte betreffende, Uittreksel Justitiële Documentatie, gedateerd 2 juni 2009, waaruit volgt dat verdachte eerder is veroordeeld voor geweldsdelicten en overtreding van de Wet wapens en munitie.

Bij afweging van bovengenoemde factoren acht het hof een gevangenisstraf voor de duur van 10 jaren, passend en geboden. Het hof kan zich voorstellen dat het slachtoffer en zijn directe omgeving deze straf te licht vinden. De werkelijkheid gebiedt in dat verband te zeggen dat het in het onderhavige geval, hoewel het hof zich realiseert dat de gevolgen voor het slachtoffer en zijn directe omgeving zeer ernstig zijn, bij een poging is gebleven. Dat verschil moet tot uitdrukking komen in de strafoplegging.

De vordering van de benadeelde partij [slachtoffer]

De benadeelde partij heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt EUR 21.444,78. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van EUR 16.444,78. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering.

De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering.

Zijn vordering is als volgt opgebouwd: