Hof Arnhem, 05-12-2006, nr. 2005/640

Voor de procedure in eerste aanleg wordt verwezen naar de inhoud van de vonnissen van 30 juni 2004, 3 november 2004 en 16 maart 2005 die de rechtbank Almelo tussen principaal appellant/incidenteel geïntimeerde (hierna ook te noemen: [appellant]) als eiser en principaal geïntimeerde/incidenteel appellante (hierna ook te noemen: Univé) als gedaagde heeft gewezen. Van die vonnissen is een fotokopie aan dit arrest gehecht.

[appellant] heeft Univé bij exploot van 26 mei 2005 aangezegd van die vonnissen in hoger beroep te komen, met dagvaarding van Univé voor dit hof.

Bij memorie van grieven heeft [appellant] dertien grieven tegen de vonnissen van 3 november 2004 en 16 maart 2005 aangevoerd en toegelicht, bewijs aangeboden en nieuwe producties in het geding gebracht. Hij heeft gevorderd dat het hof de bestreden vonnissen vernietigt en, opnieuw recht doende, bij uitvoerbaar bij voorraad verklaard arrest, Univé veroordeelt tot vergoeding van zijn schade ad € 148.468,20 + PM, minus de reeds betaalde voorschotten, vermeerderd met de wettelijke rente over alle toegewezen schadeposten vanaf de dag van het ongeval (25 maart 1998) althans vanaf enige andere datum die het hof in goede justitie kiest, tot aan de dag van algehele betaling en vermeerderd met een bedrag van € 6.470,80 wegens buitengerechtelijke kosten, een en ander met veroordeling van Univé in de proceskosten van beide instanties.

Bij memorie van antwoord heeft Univé verweer gevoerd, bewijs aangeboden en een aantal producties in het geding gebracht. Zij heeft geconcludeerd tot niet-ontvankelijkverklaring van [appellant] in zijn vordering althans tot ongegrondverklaring van het appèl, met veroordeling van [appellant], uitvoerbaar bij voorraad, in de kosten van (bedoeld zal zijn:) het hoger beroep.

Bij dezelfde memorie heeft Univé incidenteel beroep ingesteld tegen het eindvonnis van 16 maart 2005 en heeft zij daartegen één grief aangevoerd en toegelicht en bewijs aangeboden. Univé heeft gevorderd dat het hof dat vonnis gedeeltelijk vernietigt wat betreft de hoogte van de door haar aan [appellant] verschuldigde buitengerechtelijke kosten en, opnieuw recht doende, bij uitvoerbaar bij voorraad verklaard arrest, [appellant] veroordeelt tot terugbetaling aan Univé van € 9.011,15, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 23 mei 2005 en met veroordeling van [appellant] in de proceskosten.

Bij memorie van antwoord in het incidenteel beroep heeft [appellant], onder overlegging van producties, verweer gevoerd, bewijs aangeboden en geconcludeerd dat het hof primair bepaalt dat het door [appellant] gevorderde bedrag wegens buitengerechtelijke kosten ad € 6.470,80 in plaats van € 4.760,00 (het door de rechtbank toegewezen bedrag; hof) terecht is en voor toewijzing vatbaar ligt, naast de wettelijke rente daarover vanaf 17 september 2002, subsidiair het eindvonnis van 16 maart 2005 bekrachtigt, met veroordeling van Univé in de kosten van beide instanties.

Vervolgens heeft Univé bij akte gereageerd op de memorie van antwoord in het incidenteel beroep, waarna [appellant] heeft afgezien van het nemen van een antwoordakte.

Tot slot hebben partijen de stukken voor het wijzen van arrest aan het hof overgelegd, waarna het hof arrest heeft bepaald.

De rechtbank heeft in haar vonnis van 3 november 2004 onder 1.a tot en met 1.f feiten vastgesteld. [appellant] heeft in grief 2 aangevoerd dat de rechtbank onder 1.d ten onrechte ervan is uitgegaan dat Univé hem bij wijze van voorschot in totaal € 41.336,09 had betaald. Het hof zal in rechtsoverweging 4.7 onder 2 daarop nader ingaan. Aangezien [appellant] tegen de verdere feiten, zoals vastgesteld door de rechtbank, geen grieven heeft aangevoerd of bezwaren heeft geuit, zal het hof in hoger beroep ook van die feiten uitgaan.

Tegen het tussenvonnis van 30 juni 2004 zijn geen grieven aangevoerd, zodat [appellant] in zoverre niet-ontvankelijk zal worden verklaard in het hoger beroep.

Het gaat in deze zaak om de hoogte van de schadevergoeding waarop [appellant] aanspraak kan maken als slachtoffer van een verkeersongeval jegens Univé als WAM-verzekeraar van de veroorzaker van dat ongeval.

[appellant] is geboren op 26 juli 1947 en was laatstelijk werkzaam als metselaar in dienstbetrekking. Op 25 maart 1998 is hij als passagier van een auto betrokken geraakt bij een verkeersongeval. De auto waarin hij zat, werd van achteren aangereden door een andere auto waarvan de bestuurder bij Univé WAM-verzekerd was. Univé heeft erkend voor de door dit ongeval ontstane schade jegens [appellant] aansprakelijk te zijn. [appellant] is ten gevolge van het ongeval arbeidsongeschikt geworden. Hij ontvangt een WAO-uitkering berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80-100%.

[appellant] is in 2001 op verzoek van beide partijen onderzocht door de neuroloog E.F.J. Poels, verbonden aan het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen. Poels heeft in zijn rapportage van 12 juli 2001 als diagnose gesteld: “acceleratie trauma van de wervelkom, vooral de halswervelkolom en in mindere mate de lumbale wervelkolom. Daarna de ontwikkeling van vrij typische zogenaamde post whiplashklachten.”

De rechtbank heeft in haar eindvonnis van 16 maart 2005 geoordeeld dat [appellant] jegens Univé aanspraak kan maken op betaling van in totaal € 75.225,43. Zij heeft Univé - onder aftrek van een bedrag van € 41.336,09 wegens betaalde voorschotten - veroordeeld tot betaling aan [appellant] van € 33.889,34, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf de dag van dagvaarding, zijnde 19 september 2002.

In hoger beroep heeft [appellant] in het principaal appèl in dertien grieven aangevoerd dat de rechtbank:

ten onrechte geen vergoeding van f 150,00 heeft toegekend voor de reiskosten die zijn gemaakt door bezoekers aan hem direct na het ongeval;

ten onrechte de gevorderde inkomstenderving van zijn echtgenote ad f 250,00 heeft afgewezen;

zijn schade wegens verlies aan zelfwerkzaamheid vanaf ongeval tot einde leven te laag heeft bepaald op € 4.537,80;

ten onrechte de gevorderde schade voor huishoudelijke hulp voor het verleden en de toekomst ad f 10.000,00 volledig heeft afgewezen;

ten onrechte geen vergoeding heeft toegekend voor het feit dat hij kosten moet maken in verband met “stilzitten thuis”, welke hij begroot op f 1.500,00;

ten onrechte zijn schade wegens het verlies aan arbeidsvermogen heeft gesteld op € 39.744,34;

heeft verzuimd de wettelijke rente over zijn schade toe te wijzen vanaf de datum van het ongeval;

ten onrechte op niet inzichtelijke wijze zijn schade wegens gemiste verdiensten uit zwarte nevenwerkzaamheden heeft begroot op € 15.000,00;

een te laag bedrag aan smartengeld ( € 7.500,00) heeft toegekend.

[appellant] vordert een bedrag van f 150,00 wegens reiskosten die vrienden en kennissen hebben moeten maken toen zij hem na het ongeval kwamen opzoeken. Dit soort kosten komen op grond van het bepaalde in artikel 6:107 lid 1 BW slechts voor vergoeding in aanmerking wanneer de persoonlijke relatie van de derde tot het slachtoffer zodanig nauw is, dat het maken van de bezoekkosten dáárdoor wordt gerechtvaardigd (MvT Inv. Parl. Gesch., blz. 1282 e.v. onder 7). Daarvan is naar het oordeel van het hof bij bezoeken door vrienden en kennissen in het algemeen niet zonder meer sprake. Door [appellant] is verder ook niets gesteld waaruit zou kunnen volgens dat hij met de desbetreffende personen een nauwe relatie in de hier bedoelde zin onderhield. De enkele omstandigheid dat deze bezoeken aan zijn herstel hebben bijgedragen, zoals hij stelt, is in dit verband onvoldoende. Aldus heeft hij te weinig gesteld om op dit punt tot bewijslevering te worden toegelaten, zoals hij heeft aangeboden. Daarmee faalt grief 5.

[appellant] heeft in eerste aanleg een bedrag van f 250,00 gevorderd omdat zijn echtgenote inkomsten heeft gederfd als gevolg van vrije dagen, gemiste overuren en dergelijke. Ook hier gaat het om verplaatste schade in de zin van artikel 6:107 lid 1 BW. De rechtbank heeft deze post afgewezen. In hoger beroep heeft [appellant] deze vordering verhoogd tot € 500,00. [appellant] stelt zich op het standpunt dat zijn echtgenote inkomsten uit haar werk als hulp in de thuiszorg in loondienst heeft gemist omdat zij hem heeft begeleid naar diverse medische instellingen, advocaat en SFB en ARBO-dienst.

Het hof overweegt als volgt. Als kosten van verzorging van het slachtoffer kunnen ook gederfde inkomsten in de vorm van gemiste vakantiedagen door een derde in aanmerking komen wanneer aannemelijk is dat het normaal en gebruikelijk is dat professionele (betaalde) hulpverleners worden ingeschakeld in het geval die derde niet in de gelegenheid zou zijn het slachtoffer bij te staan (HR 28 mei 1999, NJ 1999, 564 en HR 6 juni 2003, NJ 2003, 504). Op grond van de stellingen van [appellant] - die alleen maar heeft gesteld dat zijn echtgenote hem, mede vanwege zijn “duizeligheidsklachten etc.”, regelmatig heeft vergezeld - is onvoldoende aannemelijk dat zich hier een situatie voordeed waarvoor professionele hulp zou zijn ingeschakeld wanneer zijn echtgenote verhinderd zou zijn geweest hem te vergezellen. Hieruit volgt tevens dat er geen grond is [appellant] op dit punt tot nadere bewijslevering toe te laten, zoals hij heeft aangeboden. Ook grief 6 faalt derhalve.

In eerste aanleg heeft [appellant] hiervoor een bedrag van in totaal f 6.000,00 gevorderd voor de periode tot en met 2001 (f 1.500,00 per jaar) en een bedrag van f 18.947,87 als gekapitaliseerde schade vanaf 2002 tot zijn 73e levensjaar. De rechtbank heeft in rechtsoverweging 10.2 van het tussenvonnis van 3 november 2004 een bedrag van f 10.000,00 (€ 4.537,80) toegewezen. In hoger beroep voert [appellant] aan dat de rechtbank zich te veel heeft laten leiden door het rapport van de neuroloog drs. Poels door te oordelen dat hij nog in staat moet worden geacht kleinere klussen in en om het huis zelf te doen en dat er onvoldoende aanknopingspunten zijn om te oordelen dat het door Univé geboden bedrag zijn schade niet dekt. Volgens [appellant] ondervindt hij meer beperkingen en moeten er nadere onderzoeken plaatsvinden, waaronder, zo begrijpt het hof, een neuropsychologisch onderzoek naar zijn beperkingen en een arbeidsdeskundig onderzoek naar de gevolgen van zijn beperkte belastbaarheid.

Neuroloog Poels heeft in zijn rapport geschreven:

“8 a. Er zijn geen feitelijk neurologische beperkingen aan te geven. Betrokkene wordt weliswaar gehinderd in ADL, sociale activiteiten, vrijetijdsbesteding en beroepsuitoefening, doch deze beperkingen hebben een subjectief karakter. De beperkingen welke betrokkene aangeeft bestaan uit pijnklachten, welke ontstaan wanneer betrokkene bepaalde activiteiten voor een langere periode uitvoert (...)

Beperkingen welke betrokkene naar mijn oordeel zal ondervinden bij loonvormende arbeid in het algemeen zijn beperkt en worden niet gekenmerkt door de onmogelijkheid bepaalde bewegingen uit te voeren. Wel zullen er na bepaalde activiteiten, welke langer dan ongeveer 1 uur onafgebroken hebben geduurd pijnklachten kunnen ontstaan. (...)

Zwaar bukken en tillend werk is voor betrokkene niet weggelegd en ook het tillen van zware voorwerpen boven schouderhoogte kan pijnklachten in het cervicale gebied opleveren. Het is dus van belang om werkhoogte, zitcomfort en belichting goed op de specifieke wensen van betrokkene in te stellen.

[appellant] vordert een bedrag van f 10.000,00 omdat hij niet meer kan helpen in het huishouden. De rechtbank heeft deze vordering afgewezen omdat onvoldoende duidelijk is geworden voor welke taken [appellant] is uitgevallen; ter comparitie heeft hij alleen maar aangevoerd dat hij wel eens hielp bij het afwassen, maar dat rechtvaardigt niet de toekenning van een schadevergoeding, aldus de rechtbank. Ook heeft zij erop gewezen dat [appellant] op grond van het rapport van Poels in staat moet worden geacht licht huishoudelijk werk te verrichten. In hoger beroep heeft [appellant] gesteld dat hij de nodige klussen in huis deed, zoals afwassen, stofzuigen, tuinarbeid en klusarbeid in en om het huis en dat hij dat nu niet meer kan. Naar het oordeel van het hof komt [appellant] hiervoor geen vergoeding toe. Voorzover het gaat om werkzaamheden aan de tuin of “klusarbeid” worden deze kosten geacht te zijn begrepen, zoals gebruikelijk, onder verlies zelfwerkzaamheid. Voor het overige (zoals afwassen en stofzuigen) heeft [appellant] geenszins aannemelijk gemaakt dat hij, naast een full-time baan als metselaar, zwart bijklussen in de vrije tijd én andere klussen in en rond het huis (zelfwerkzaamheid), vóór het ongeval substantieel bijdroeg aan huishoudelijk werk, terwijl zijn vrouw slechts 15 uur per week buitenshuis werkte. Van enige substantiële taakverschuiving is derhalve niet gebleken. Een nader onderzoek naar de belastbaarheid van [appellant] inzake huishoudelijke arbeid kan daarom achterwege blijven. Ook grief 8 faalt.

[appellant] vordert f 1.500,00 omdat hij sinds het ongeval gedwongen thuis zit en dit, zo stelt hij, onder andere vanwege de hogere energiekosten, duurder is dan wanneer hij de hele dag voor zijn werk buitenshuis zou zijn. Hij heeft in dit verband gesteld dat f 25,00 per maand wegens extra verwarmingskosten “een gebruikelijke vergoeding” is. De rechtbank heeft de vordering afgewezen.

Het hof oordeelt hierover als volgt. Aangezien [appellant]’s vrouw maar 15 uur per week buitenshuis werkt(e), gaat het feitelijk om 15 uur per week dat [appellant] sinds het ongeval alleen thuis zit. Ofschoon uit de stukken wel blijkt dat [appellant] sinds het ongeval zijn huis nauwelijks meer uit komt en Univé dit op zichzelf ook niet heeft weersproken, had het toch wel op de weg van [appellant] gelegen om aan de hand van gas- en elektriciteitsrekeningen te laten zien dat het energieverbruik ook daadwerkelijk is gestegen sinds het ongeval. Omdat [appellant] zijn vordering onvoldoende feitelijk heeft geadstrueerd is er ook geen grond [appellant] op dit punt tot bewijs toe te laten. Ook grief 9 faalt.

Het debat dat de partijen voeren gaat over de vraag of er een nieuwe kapitalisatieberekening gemaakt moet worden. De enige geschilpunten betreffen de kapitalisatiedatum en met welke rekenrente (rendement) en inflatiepercentage moet worden gerekend. Bij de stukken bevindt zich een berekening waarin het arbeidsvermogenverlies van [appellant] tot zijn 60e jaar per 1 januari 2002 is gekapitaliseerd op f 87.585,00, bij een rendement van 6% en een inflatie van 3%, dus bij een kapitalisatierente van 3%. De rechtbank heeft dat bedrag ook toegewezen. [appellant] wil dat zijn verlies aan arbeidsvermogen wordt gekapitaliseerd per 1 januari 2005, tegen een kapitalisatierente van 2% (4% rendement en 2% inflatie). Univé verzet zich daartegen.

[appellant] heeft niet gemotiveerd aangegeven waarom in deze zaak met een andere kapitalisatierente gerekend zou moeten worden dan de in het huidige tijdsgewricht gebruikelijke 3% (6% rendement en 3% inflatie). Het hof ziet dan ook geen aanleiding in deze zaak een andere kapitalisatierente te hanteren. Verder geldt dat [appellant] in zijn toelichting op deze grief onder 7. terecht heeft opgeworpen dat Univé vanaf de kapitalisatiedatum over het verschuldigde bedrag de wettelijke rente is verschuldigd. In zoverre slaagt ook, zoals hierna zal blijken, grief 11. Dat betekent dat [appellant] vanaf de peildatum 1 januari 2002 aanspraak kan maken op de wettelijke rente over het door de rechtbank toegewezen bedrag van f 87.585,00. Tot 1 januari 2005 gaat het daarbij om een bedrag van ongeveer f 15.000,00. [appellant] heeft een kapitalisatieberekening overgelegd van zijn verlies aan arbeidsvermogen per 1 januari 2005 bij een (voor hem gunstige) kapitalisatierente van 2%, welke uitkomt op f 91.852,19 (en niet op € 91.852,19 zoals [appellant] kennelijk abusievelijk stelt). Wanneer dit zou worden berekend op basis van een door het hof aangehouden kapitalisatierente van 3%, zou dit bedrag lager uitvallen. Een en ander betekent dat [appellant] bij een kapitalisatie per 1 januari 2002 – wanneer ook rekening wordt gehouden met de sindsdien verschuldigd geworden wettelijke rente – aanspraak kan maken op een hoger bedrag dan wanneer er wordt gekapitaliseerd per 1 januari 2005. Nu het hof een kapitalisatierente van 3% hanteert en de grief in zoverre faalt, heeft [appellant] geen belang meer bij een voor hem ongunstig uitvallende kapitalisatie per 1 januari 2002.

[appellant] maakt aanspraak op de wettelijke rente vanaf de datum ongeval, zijnde 25 maart 1998. De rechtbank heeft de wettelijke rente toegewezen vanaf de dag van dagvaarding, 19 september 2002. De wettelijke rente over het smartengeld moet worden toegewezen vanaf de datum van het ongeval omdat deze schade toen is geleden. Verder is de wettelijke rente over gekapitaliseerde bedragen toewijsbaar vanaf de kapitalisatiedatum, althans voor zover de kapitalisatiedatum is gelegen vóór de dag van dagvaarding. In zoverre slaagt de grief dan ook. Wat betreft de overige bedragen geldt dat het daarbij steeds gaat om kosten die na het ongeval zijn gemaakt. De wettelijke rente daarover is toewijsbaar vanaf het moment van opeisbaarheid. Het is aan [appellant] als eisende partij om daarover duidelijkheid te verschaffen, zeker nadat de rechtbank in haar eindvonnis uitdrukkelijk had overwogen dat de rentevordering onvoldoende was toegelicht. Nu die toelichting ook in hoger beroep ontbreekt, is er geen grond het oordeel van de rechtbank dat de wettelijke rente wat betreft de overige bedragen toewijsbaar is vanaf de dag van dagvaarding, aan te tasten. In zoverre faalt de grief dus.

De rechtbank heeft een bedrag van € 15.000,00 toegewezen wegens gemiste inkomsten uit zwart werk. Daarbij is zij ervan uitgegaan dat [appellant] tot zijn 65e gemiddeld 20 uur per maand zou hebben zwart gewerkt voor f 20,00 per uur.

[appellant] heeft allereerst betoogd dat de rechtbank er ten onrechte van uit is gegaan dat hij 20 uur per maand werkte terwijl hij gemiddeld 40 uur per maand werkte en hij daarnaast ook nog een paar keer per jaar open haarden aanlegde. Over deze kwestie zijn in eerste aanleg getuigen gehoord. Alleen [appellant] heeft daarbij, als partijgetuige, verklaard dat hij schatte gemiddeld 40 uur per maand zwart te hebben gewerkt en dat hij daarnaast ook nog een paar keer per jaar een open haard aanlegde. De getuige [A.] heeft verklaard in het jaar vóór het ongeval nog twee of drie keer met [appellant] te hebben gewerkt en toen met hem onder meer twee keer een open haard te hebben aangelegd en voorts te denken dat [appellant] bijna elk weekend wel bijkluste. De getuige [B.] heeft verklaard ervan uit te gaan dat [appellant], hem kennende, bijna elk weekend bijkluste. De getuige [C.] heeft verklaard geen idee te hebben hoeveel [appellant] gemiddeld bijkluste. Deze verklaringen bevatten, ook in onderlinge samenhang beschouwd, te weinig concrete feiten en omstandigheden om als steunbewijs te kunnen gelden voor de verklaring van [appellant] dat hij gemiddeld 40 uur per maand zwart bijkluste en daarnaast ook nog eens een paar keer per jaar open haarden aanlegde. Weliswaar heeft [appellant] op dit punt aanvullend (getuigen)bewijs aangeboden, maar voor zover hij nader schriftelijk bewijs wil bijbrengen, had hij dat al meteen bij memorie van grieven kunnen en moeten doen en voor zover hij nader getuigenbewijs zou willen leveren, geldt dat het, nu op dit punt in eerste aanleg al getuigen zijn gehoord, op zijn weg had gelegen om aan te geven welke (nieuwe) getuigen aanvullend gehoord zouden moeten worden en waarover die getuigen dan nader of anders zouden kunnen verklaren. Nu hij dit alles heeft nagelaten wordt aan zijn aanbod tot nadere bewijslevering voorbij gegaan.

Verder heeft [appellant] aangevoerd dat niet inzichtelijk is hoe de rechtbank tot het bedrag van € 15.000,00 is gekomen. Het hof volgt [appellant] hierin niet. Wanneer ervan wordt uitgegaan dat hij tot zijn 65e zwart zou hebben gewerkt, gaat het over de periode van 25 maart 1998 (datum ongeval) tot 26 juli 2012 (65e verjaardag [appellant]) om 14 jaar en 4 maanden, zijnde 172 maanden. Redelijkerwijs kunnen daar 14 maanden van worden afgetrokken – per jaar één maand - voor vakanties en feestdagen, zodat 158 maanden overblijven. Dat zou betekenen dat [appellant] met zwart werk 158 x 20 uur x f 20,00 = f 63.200,00 zou hebben verdiend. Die inkomsten moeten worden teruggebracht naar een nettovergoeding, zoals volgt uit de jurisprudentie van de Hoge Raad (HR 24 november 2000, NJ 2001, 195). Dit is door de rechtbank verder niet geëxpliciteerd. Een van de factoren die daarbij van belang is, is dat rekening moet worden gehouden met belastingen en premieheffing. Het is redelijk in verband daarmee een korting toe te passen van 40%, zodat resteert een nettobedrag van f 37.920,00. Een andere van belang zijnde factor is dat [appellant] nu al vervroegd een vergoeding voor verdiensten zal ontvangen die hij anders in de toekomst zou hebben gehad. Daarom moet ook met kapitalisatiefactoren als rendement en inflatie rekening worden gehouden, terwijl daarnaast ook de kans dat [appellant] voortijdig zou zijn gestorven (de sterftekans) of door ziekte of anderszins niet meer in staat zou zijn geweest dit extra werk tot zijn 65e te verrichten, moet worden verdisconteerd. Aldus is het oordeel van de rechtbank dat [appellant]’s schade wegens gederfde inkomsten uit zwart werk kunnen worden geschat op € 15.000,00 (f 33.055,65) naar het oordeel van het hof voldoende inzichtelijk. [appellant]’s stelling dat de overwegingen van de rechtbank niet te volgen zijn, wordt dan ook gepasseerd.

Het voorgaande betekent dat ook grief 12 faalt.

De rechtbank heeft ten titel van smartengeld een bedrag van € 7.500,00 toegewezen. [appellant] vordert € 20.420,10. Het hof overweegt dat de hoogte van immateriële schadevergoeding of smartengeld ingevolge artikel 6:106 lid 1 BW naar billijkheid moet worden vastgesteld, waarbij rekening moet worden gehouden met alle omstandigheden van het geval, in het bijzonder de aard en de ernst van het letsel en de gevolgen daarvan voor [appellant]. Bij de beoordeling van de hoogte van dit bedrag neemt het hof mede in aanmerking de bedragen die door Nederlandse rechters in vergelijkbare gevallen zijn toegekend – daaronder begrepen de maximaal toegekende bedragen – alsmede de sinds de betreffende uitspraken opgetreden geldontwaarding (vgl. HR 17 november 2000, NJ 2001, 215).

[appellant] lijdt aan een post-whiplash syndroom. Gelet op de leeftijd van [appellant] ten tijde van het ongeval (50 jaar), de rapportage van de neuroloog Poels, waarin deze de functionele invaliditeit van [appellant] heeft geschat op 4%, de omstandigheid dat [appellant] sinds het ongeval volledig arbeidsongeschikt is en er thans nog sprake is van restklachten na whiplash, het feit dat [appellant] niet meer in staat is zijn vroegere hobby’s (o.a. het houden van duiven) uit te oefenen en beperkt is in zijn mogelijkheden om te klussen in en om het huis, waardoor zijn daginvulling beperkt is, is het hof met de rechtbank van oordeel dat in deze zaak een smartengeld van € 7.500,00 redelijk en billijk is.

Conclusie