Hof 's-Hertogenbosch, 27-12-2006, nr. 20-011574-05

op 12 februari 2005 een man die hij kent als [voornaam verdachte] (het hof begrijpt [verdachte]), in het café [naam café] te Maastricht op hem afkwam en hem met zijn tot vuist gebalde handen sloeg;

hij klappen voelde op zijn schouders, borst, maagstreek en kaak en hij daarvan pijn ondervond;

dat [voornaam verdachte] daarna een barkruk optilde en hiermee hard tegen zijn bovenlichaam stompte[1].

Deze verklaring vindt steun in de volgende getuigenverklaringen.

De kastelein van het café [naam café], [getuige 1], verklaart ten overstaan van de politie dat

op 12 februari 2005 [verdachte] en [betrokkene 1] in [naam café] aanwezig waren;

[verdachte] als een wilde in de richting van [slachtoffer] rende, waarbij hij een barkruk omver liep, en hij op [slachtoffer] insloeg, waarbij hij hem meerdere keren in zijn gezicht raakte;

[verdachte] daarna de kruk opraapte en in de richting van [slachtoffer] sloeg.[2]

Getuige [getuige 2] verklaart dat hij op 12 februari 2005 in [naam café] aanwezig was en aldaar zag dat [verdachte] met gebalde vuist in het gezicht van [slachtoffer] sloeg, vervolgens een barkruk pakte en [slachtoffer] daarmee in zijn borst sloeg.[3]

Getuige [getuige 3] verklaart dat hij op 12 april 2005 in [naam café] aanwezig was, [verdachte] aldaar [slachtoffer] met gebalde vuist in het gezicht sloeg en met een barkruk tegen diens lichaam sloeg.[4]

Ter terechtzitting in hoger beroep hebben de getuigen [getuige 1] en [slachtoffer] hun eerder afgelegde verklaring bevestigd en hebben beiden verklaard dat [verdachte] het slachtoffer [slachtoffer] met zijn tot vuist gebalde handen en met de barkruk heeft geslagen.

Het hof hecht geloof aan de hiervoor opgenomen verklaringen van de getuigen en het slachtoffer [slachtoffer]. Dat, zoals verdachte gesteld heeft, de getuigen [getuige 1], [getuige 2] en [getuige 3] elkaars verklaringen op die van aangever [slachtoffer] hebben afgestemd is op geen enkele manier aannemelijk geworden. Te meer nu getuige [getuige 1] ter terechtzitting heeft verklaard dat zowel [slachtoffer] als verdachte goede klanten van hem waren en hij op zich niets tegen verdachte heeft. De bovenvermelde verklaringen stemmen onderling overeen, terwijl [slachtoffer] en [getuige 1], als getuigen ter terechtzitting in hoger beroep gehoord, op het hof een oprechte indruk hebben gemaakt.

Op grond van voormelde redengevende feiten en omstandigheden acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte [slachtoffer] heeft mishandeld, zoals dit onder bewezenverklaring is opgenomen.

Bijzondere overwegingen omtrent het bewijs

De beslissing dat het bewezen verklaarde door de verdachte is begaan berust op de

feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang beschouwd.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Het bewezen verklaarde is voorzien en strafbaar gesteld bij artikel 300, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Het wordt gekwalificeerd zoals hierna in de beslissing wordt vermeld.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten.

De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezen verklaarde.

Op te leggen straf of maatregel

Het hof komt tot een bewezenverklaring van eenvoudige mishandeling en verwijst hierbij naar hetgeen onder de bewezenverklaring en bewijsmotivering is opgenomen.

De eerste rechter heeft verdachte veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twee maanden met een proeftijd voor de duur van twee jaren, alsmede tot een werkstraf voor de duur van 90 dagen, subsidiair 45 dagen hechtenis.

De advocaat-generaal heeft ter zake van mishandeling gerekwireerd tot een werkstraf voor de duur van 60 uren, subsidiair 30 dagen hechtenis, alsmede een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 maand, met een proeftijd van twee jaren.

Gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van de verdachte, zoals van een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken, acht het hof oplegging van een taakstraf in de vorm van een werkstraf van na te melden duur passend en geboden.

Het hof heeft bij het bepalen van de strafmaat en strafsoort in het bijzonder gelet op

de ernst van het bewezen verklaarde in de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd;

het voor een eenvoudige mishandeling met beperkt lichamelijk letsel gebruikelijk straftoemetingsbeleid, zoals dit is neergelegd in de zogenaamde oriëntatiepunten, volgens welke een gevangenisstraf voor de duur van 6 weken dan wel een daarmee corresponderende werkstraf gebruikelijk is;

de mate waarin het bewezen verklaarde persoonlijk leed teweeg heeft gebracht; het slachtoffer [slachtoffer] heeft ter terechtzitting in hoger beroep blijk gegeven thans nog fysiek hinder te ondervinden van het bewezen verklaarde,

de mate waarin het bewezen verklaarde schade teweeg heeft gebracht;

de omstandigheid dat verdacht in een café, in de aanwezigheid van bezoekers, [slachtoffer] heeft mishandeld, terwijl verdachte beveiligingsbeambte van beroep is en duidelijk fysiek overwicht had op [slachtoffer], van wie verdachte bovendien wist dat hij in verband met het zijn van poliopatiënt juist fysiek beperkt is.

Een werkstraf van een duur zoals door de advocaat-generaal is gevorderd doet naar het oordeel van het hof geen recht aan het vorenstaande.

In de omstandigheid dat verdachte nog niet eerder strafrechtelijk is veroordeeld vindt het hof aanleiding, anders dan de advocaat-generaal en de eerste rechter, niet over te gaan tot het opleggen van een voorwaardelijke gevangenisstraf.

Schadevergoeding

In hoger beroep is de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer] tot een bedrag van EUR 1513,34 aan de orde.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij [slachtoffer] als gevolg van verdachtes onder 1 subsidiair bewezen verklaarde handelen rechtstreeks schade heeft geleden tot na te melden bedrag. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag toewijsbaar is.

Ten aanzien van de ingediende materiële schadeposten merkt het hof het volgende op.

In verband met afschrijving zal het hof de kosten voor de bril halveren, zodat een bedrag van

EUR 150,- voor vergoeding in aanmerking komt. Het hof zal de opgevoerde kosten voor rechtsbijstand eveneens halveren, nu de advocaat van [slachtoffer], mr. P.H.M. Hartmans, in eerste aanleg verklaard heeft slechts EUR 350,- in rekening te brengen. In totaal komt hiermee in aanmerking voor materiële vergoeding EUR 510,25. (150,- + 10,25 + 350,-).

Ten aanzien van de immateriële schade komt naar het oordeel van het hof gelet op de verklaring van de benadeelde partij in hoger beroep afgelegd, namelijk dat hij nog steeds fysiek hinder ondervindt, een bedrag van EUR 500,- voor vergoeding in aanmerking.

Voor het overige is de vordering naar het oordeel van het hof niet van zo eenvoudige aard dat zij zich leent voor behandeling in het strafgeding. In zoverre kan de benadeelde partij daarom in haar vordering niet worden ontvangen en kan zij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Het hof ziet aanleiding ter zake de maatregel van artikel 36f Wetboek van Strafrecht op te leggen als na te melden.

Verdachte is naar burgerlijk recht aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 22c, 22d, 24c, 36f en 300 van het Wetboek van Strafrecht.

-------------------------------------------------------------------------------

[1] Het ambtsedig proces-verbaal van de regiopolitie Limburg Zuid, district Maastricht, nummer 2005020990-1, d.d. 15 februari 2005, opgemaakt in de wettelijke vorm door [verbalisant 1], agent van politie, dossier pagina 4, inhoudende voormelde verklaring van aangever [slachtoffer].

[2] Het ambtsedig proces-verbaal van de regiopolitie Limburg Zuid, district Maastricht, nummer 2005020990-5, d.d. 8 maart 2005, opgemaakt in de wettelijke vorm door [verbalisant 2], brigadier van politie, dossier pagina 9-10, inhoudende voormelde verklaring van [getuige 1].

[3] Het ambtsedig proces-verbaal van de regiopolitie Limburg Zuid, district Maastricht, nummer 2005020990-9, d.d. 21 april 2005, opgemaakt in de wettelijke vorm door [verbalisant 2], brigadier van politie, dossier pagina 16, inhoudende voormelde verklaring van [getuige 2].

[4] Het ambtsedig proces-verbaal van de regiopolitie Limburg Zuid, district Maastricht, nummer 2005020990-11, d.d. 26 april 2005, opgemaakt in de wettelijke vorm door [verbalisant 2], brigadier van politie, dossier pagina 18, inhoudende voormelde verklaring van [getuige 3].