Hof Amsterdam, 12-07-2004, nr. 23-002377-03

terwijl hij, verdachte, wist:

dat de hiervoor genoemde [broer verdachte] gewelddadig en agressief kon zijn en in het recente verleden de moeder van die [slachtoffer] [...], M.G.C. ([moeder slachtoffer]) [...], ernstig had mishandeld, en

dat de hiervoor genoemde [broer verdachte] het voornemen had om dat meisje [slachtoffer] [...] van het leven te beroven, in elk geval dat die [broer verdachte] zich had geuit in bewoordingen die inhielden dat het meisje [slachtoffer] [...] en haar moeder [moeder slachtoffer] [...] dood moesten,

en

terwijl hij, verdachte, wist:

dat in de namiddag van 8 juni 1997 de hiervoor genoemde [broer verdachte] met de moeder [moeder slachtoffer] [...] was weggegaan, en

dat hij, verdachte, gedurende die afwezigheid van de moeder [moeder slachtoffer] [...] was belast met de tijdelijke zorg (oppassen) voor dat meisje [slachtoffer] [...], en

dat die [broer verdachte] enige tijd later op die 8e juni 1997 zonder de moeder [moeder slachtoffer] [...] is teruggekeerd naar hem, verdachte,

toen en daar met dat opzet het volgende gedaan en/of nagelaten:

in de loop van de avond van 8 juni 1997, na het moment waarop die [broer verdachte] zonder de moeder [moeder slachtoffer] [...] bij hem, verdachte, terugkwam, is hij, verdachte, in een auto met die [broer verdachte] en met dat meisje [slachtoffer] [...] naar een in de huidige gemeente Bergen Noord-Holland, althans in Nederland, gelegen duingebied gereden en vervolgens

is hij, verdachte, met die [broer verdachte] en met dat meisje [slachtoffer] [...] naar een afgelegen plek in dat duingebied gelopen en vervolgens

op die afgelegen plek in dat duingebied aangekomen en nadat die [broer verdachte] tegen hem, verdachte, had gezegd (en daarbij doelende op het meisje [slachtoffer] [...]) “doe jij het maar”, in elk geval woorden van een soortgelijke aard en/of strekking, en door die [broer verdachte] met de hand een snijdende beweging voor de keel werd gemaakt, heeft hij, verdachte, dat meisje [slachtoffer] [...] aan die [broer verdachte] gegeven, althans heeft hij, verdachte, toegelaten dat die [broer verdachte] dat meisje [slachtoffer] [...] van hem, verdachte, heeft teruggepakt, en

heeft hij, verdachte, vervolgens die plek in de duinen verlaten met achterlating van dat meisje [slachtoffer] [...] op die plaats bij genoemde [broer verdachte], terwijl naar hij, verdachte, wist dat die [broer verdachte] zich kort tevoren voor het leven van het meisje [slachtoffer] [...] levensbedreigend had geuit.

Hetgeen onder 2 subsidiair meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezengeachte heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Nadere bewijsoverwegingen

Indien en voorzover enig hiervoor vermeld bewijsmiddel een schriftelijk bescheid is als bedoeld in artikel 344, eerste lid, aanhef, onder 5° van het Wetboek van Strafvordering, wordt dat slechts gebezigd in verband met de inhoud van de overige bewijsmiddelen.

Met betrekking tot de bewezenverklaring en de daartoe gebezigde, hiervoor vermelde bewijsmiddelen overweegt het hof als volgt nader.

dat [broer verdachte] met [moeder slachtoffer] was weggegaan en na twee uur terugkwam;

dat [verdachte] daarbij op [slachtoffer] paste;

dat hij met [broer verdachte] en [slachtoffer] naar het duingebied is gereden;

dat het de plek was waar hij (het hof begrijpt [broer verdachte]) vroeger met [moeder slachtoffer] had gekampeerd;

dat [broer verdachte] wilde dat hij [slachtoffer] ombracht;

dat [verdachte] dit niet wilde en was weggelopen.

Deze berichtgeving in het journaal van verbalisant Gerritsen komt overeen met de aantekeningen van verbalisant Bloem, welke zij later in haar proces-verbaal van 6 augustus 2002 heeft uitgewerkt en de inhoud van welk proces-verbaal overeenkomt met hetgeen [...] en [...] [...] op 15 augustus 2002 bij de politie hebben verklaard.

In het dossier bevindt zich voorts een brief van deskundige prof. dr. H.F.M. Crombag van 19 mei 2003 aan de rechter-commissaris in de rechtbank Alkmaar, in welke brief prof. Crombag een antwoord geeft op de hem voorgelegde vraag naar de betrouwbaarheid van ondermeer de getuigen [...] (zwarte ordner politiedossier, pagina’s 1-16). In deze brief overweegt prof. Crombag op pagina 7 als volgt:

Hebben de [...] [verdachte] die avond misschien niet goed begrepen en heeft hij toen op zijn warrige en verwarrende wijze alleen maar versie B (het hof begrijpt: de versie die verdachte op 31 juli 2002 in zijn verklaring aan de politie heeft verteld, te weten – kort gezegd – dat [broer verdachte] hem na de verjaardag van [broer verdachte] op 8 juni 1997 heeft meegenomen naar het duin en hem daar toen de plaats heeft laten zien waar [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] begraven lagen) verteld? Dat lijkt mij niet erg waarschijnlijk, want onderdelen van versie A (het hof begrijpt: de versie van de ouders [...]) zijn te markant en hun implicaties te belangrijk voor de [...] om versie B in hun hoofd door louter onbegrip in versie A te laten overvloeien.

In vorenstaande feiten of omstandigheden vindt het hof voldoende ondersteuning dat hetgeen verdachte aan [...] en [...] [...] - naar hun verklaring, zoals vermeld in de gebezigde bewijsmiddelen - op die dinsdagavond 30 juli 2002 heeft verteld, toen ook aan [...] en [...] [...] heeft verteld.

dat zij haar verklaringen aan de politie op – voor zover hier van belang – 19 en 26 september 2002 onder druk heeft afgelegd;

dat de handtekeningen onder de processen-verbaal van politie houdende haar op 19, 26 en 27 september 2002 aan de politie afgelegde verklaringen en de krullen (parafen) op de bladzijden waarop de verklaringen zijn vastgelegd, niet door haar zijn gezet; als ook

dat zij hetgeen zij in haar verklaring van 19 september 2002 aan de politie heeft gezegd over het door haar overhoorde gesprek had verzonnen en daarvoor gebruik had gemaakt van wat zij van [...] en [...] [...] had gehoord tijdens hun bezoek aan de familie [...] op 31 juli 2002.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt nader.

Ter terechtzitting van 29 respectievelijk 31 maart 2004 zijn de verbalisanten die [...] hebben gehoord, te weten Klein en Van Stein, als getuige gehoord. Zij hebben toen – voor zover hier van belang – als volgt verklaard:

We hebben geen druk op [...] uitgeoefend. Er is door ons niet aan [...] gevraagd of zij hoer was en dat is ook niet door ons geïnsinueerd. Aan haar lichaamstaal was duidelijk te merken dat ze iets op haar hart had. Zij is op een gegeven moment over het afgeluisterde gesprek gaan vertellen. Ze had duidelijk iets op haar hart en dat heeft ze uiteindelijk verteld.

Mij worden de krullen getoond die onderaan de pagina’s 599 tot en met 606 staan. Wij hebben [...] na afloop van de verhoren gevraagd haar paraaf onderaan iedere pagina te zetten en dat zal zij toen gedaan hebben met die krullen. Het moet wel zo zijn dat [...] die krullen heeft gezet. Mijn collega Van Stein en ik hebben dit in elk geval niet zelf gedaan.

De verklaring van [...] op pagina 605 die begint met de zin: “Ik zal nu verklaren over wat ik heb gehoord wat er met [slachtoffer] is gebeurd, (..)” verraste mij, want ik wist niet dat zij een gesprek had afgeluisterd. Ze kwam hiermee uit zichzelf. Wij hebben er tijdens het verhoor niet naar gevraagd. Ik wist bij het verhoor van [...] niets van een afgeluisterd gesprek. Ik heb dit ook niet van tevoren van mijn collega Klein gehoord. We hebben geen druk op [...] uitgeoefend.

Als het proces-verbaal is gesloten, is het niet meer mogelijk het opnieuw te openen om wijzigingen of aanvullingen aan te brengen. Het proces-verbaal kan alleen nog maar gelezen worden.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die het hof nopen te twijfelen aan de juistheid van deze afgelegde getuigenverklaringen, zulks te meer nu de deskundige in het door het hof gelaste handschriftonderzoek (hofdossier; deskundigenrapport NFI handschriftonderzoek) met betrekking tot de onder de politieverklaringen geplaatste en door [...] betwiste handtekeningen als volgt heeft geconcludeerd:

De resultaten van het vergelijkend handschriftonderzoek leiden tot de conclusie dat de betwiste handtekeningen hoogstwaarschijnlijk zijn geproduceerd door [...].

Hetgeen verdachte op de avond van dinsdag 30 juli 2002 aan [...] en [...] [...] zou hebben en – naar het hof thans heeft vastgesteld – ook heeft verklaard over de gebeurtenissen op de avond van 8 juni 1997, een en ander zoals hiervoor weergegeven, stemt op vele punten overeen met hetgeen [...] zou hebben gehoord in het onderhavige gesprek dat zij – naar de verklaring van [...] – op 2 augustus 2002 tussen [...] [...] en verdachte zou hebben overhoord.

Het hof heeft ter terechtzitting onderzoek gedaan naar de eventuele mogelijkheid dat hetgeen verdachte op de avond van dinsdag 30 juli 2002 aan [...] en [...] [...] over de gebeurtenissen op de avond van 8 juni 1997 heeft verklaard aan [...] en [...] bekend is geworden of kunnen worden voordat [...] op zondag 4 augustus 2002 (samen met [...] [...] en verdachte) naar Turkije afreisde (rode ordner 2 politiedossier, pagina's 610-613).

In het bijzonder heeft het hof onderzocht of hetgeen verdachte op de avond van dinsdag 30 juli 2002 aan [...] en [...] [...] over de gebeurtenissen op de avond van 8 juni 1997 heeft verklaard

aan [...]:

is medegedeeld door verdachte en/of de politie toen [...] en [...] [...] op woensdag 31 juli 2002 (zulks op verzoek van verdachte en in aanwezigheid van de politie) op het politiebureau met verdachte spraken;

is medegedeeld door [...] en/of [...] [...] toen [...] en [...] [...] op woensdag 31 juli 2002, nadat zij op het politiebureau met verdachte hadden gesproken, de familie [...] een bezoek brachten; en

bekend kan zijn geworden uit berichten in de media of nog anderszins;

als ook

aan [...]:

anderszins bekend is kunnen worden, in het bijzonder door berichten in de media.

Op grond van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep, in het bijzonder ook gelet op hetgeen ter zake door de getuigen [...] en [...] [...], [...], [...] (van TV programma [...]), [...] (verslaggever van De Telegraaf) en verbalisanten Van den Berg en Bloem is verklaard, als ook de inhoud van de op videoband opgenomen televisie uitzendingen van 2 augustus 2002, zijn geen feiten of omstandigheden naar voren gekomen die het hof nopen ter veronderstellen dat [...] en [...], voordat [...] op zondag 4 augustus 2002 naar Turkije vertrok, kennis hebben verkregen of kunnen hebben verkregen van hetgeen verdachte op de avond van dinsdag 30 juli 2002 aan [...] en [...] [...] heeft verklaard over de gebeurtenissen op de avond van 8 juni 1997. Het hof heeft hierbij ook gelet op hetgeen [...] [...] heeft verklaard over het bezoek dat hij en [...] op woensdag 31 juli 2002, nadat zij op het politiebureau met verdachte hadden gesproken, aan [...] en [...] [...] hebben gebracht, in het bijzonder waarover toen tussen hen is gesproken (pagina 3 verklaring [...] [...], afgelegd bij de rechter-commissaris d.d. 24 maart 2003).

Het voorgaande brengt mee dat het door de getuige [...] gestelde – te weten dat zij de handtekeningen en krullen die staan op de processen-verbaal houdende de door haar op 19, 26 en 27 september 2002 aan de politie afgelegde verklaringen niet door haar zijn gezet - niet aannemelijk is geworden, als ook dat niet aannemelijk is geworden dat hetgeen door [...] op 19 en 26 september 2002 aan de politie is verklaard, door haar is verklaard onder druk, alt[...] onder zodanige druk dat gezegd zou moeten worden dat die verklaringen niet in vrijheid zijn afgelegd als bedoeld in artikel 29 lid 3 van het Wetboek van Strafvordering.

Evenzeer is op grond van het voorgaande niet aannemelijk geworden hetgeen de getuige [...] voorts nog heeft gesteld, te weten dat zij voor het in haar verklaring van 19 september 2002 aan de politie genoemde, maar verzonnen gesprek gebruik heeft gemaakt van hetgeen zij tijdens haar bezoek aan [...] en [...] [...] op 31 juli 2002 van hen had gehoord.

In het vorenoverwogene vindt het hof voorts voldoende grond voor de vaststelling dat [...] – anders dan door haar is gesteld – het onderhavige gesprek en de inhoud ervan, voor zover door haar verstaan, niet heeft verzonnen.

Ik ben schuldig;

Ik moet mijn straf daarvoor uitzitten."

(verklaring [...] [...] rode ordner 2 politiedossier, pagina 451).

Verdachte is, nadat hij op de avond van dinsdag 30 juni 2002 bij [...] en [...] [...] was geweest, op woensdag 31 juli en donderdag 1 augustus 2002 door de politie als getuige gehoord, is – nadat het graf op 1 augustus 2002 was gevonden – daarvan door de politie in kennis op vrijdagochtend 2 augustus 2002 op het politiebureau in een gesprek waarbij ook [...] [...] en [...] aanwezig waren en is op zondagavond 4 augustus 2002 naar Turkije gegaan en is eerst door de politie aangehouden nadat hij uit Turkije was teruggekeerd en wel direct na terugkeer (relaas verbalisante E. Bloem rode map 2 politiedossier, pagina's 706-709 + proces-verbaal M. van der Meer rode ordner 1 politiedossier, pagina's 1-40).

Blijkens de eerste getuigenverklaring die hij aan de politie heeft afgelegd, heeft verdachte er tegen de politie allereerst over gesproken dat hij niet alles van wat hij wist op dinsdagavond 30 juli 2002 aan [...] en [...] [...] had verteld.

Naar die verklaring heeft hij de ouders van [moeder slachtoffer] met name niet durven of willen vertellen wat [broer verdachte] hem had gezegd over – naar het hof begrijpt - de achtergrond van het ombrengen van in het bijzonder [moeder slachtoffer], omdat hij dat te kwetsend voor de ouders van [moeder slachtoffer] vond. Het hof verwijst hiervoor naar de inhoud van de betreffende verklaring van verdachte (rode ordner 1 politiedossier, pagina’s 60-78; zie ook bewijsmiddel 1.1).

Hieruit leidt het hof af dat verdachte, toen hij – kort gezegd – zijn verhaal deed aan [...] en [...] [...] zich heel wel realiseerde wat hij wel of niet aan de ouders van [moeder slachtoffer] wilde vertellen over wat hij wist.

Voormelde feiten of omstandigheden geven het hof voldoende grond te oordelen dat hetgeen [...] tegenover de politie heeft verklaard over wat verdachte over de gebeurtenissen met [slachtoffer] in het door haar overhoorde gesprek heeft gezegd en/of [...] heeft gezegd hetgeen [...] haar over dat gesprek heeft verteld, voor zover de daarin vermelde feiten of omstandigheden in hun kern overeenkomen met dan wel alleszins begrijpelijk aansluiten bij hetgeen [...] en/of [...] [...] hebben verklaard over wat verdachte hun op dinsdagavond 30 juli 2002 heeft verteld over het gebeurde op zondag 8 juni 1997 dan wel omgekeerd, in elk geval in overeenstemming is met de werkelijkheid en door verdachte op die zondag 8 juni 1997 zelf is waargenomen, ondervonden of verricht.

In dit verband wijst het hof er terzijde nog op dat deze vaststelling van de gebeurtenissen op 8 juni 1997 niet uitsluit dat wat verdachte in zijn verklaringen als getuige en verdachte zelf heeft gezegd – te weten, kort gezegd, dat [broer verdachte] hem na de verjaardag van [broer verdachte] op 8 juni 1997 naar het duin heeft meegenomen en hem daar de plaats heeft laten zien waar [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] begraven lagen – niet tevens overeenkomstig de waarheid is. Immers, op grond van de feiten of omstandigheden die – naar de vaststelling van het hof - verdachte op 8 juni 1997 in elk geval heeft waargenomen, ondervonden of verricht, is geen uitsluitsel te geven of verdachte op 8 juni 1997 [slachtoffer] in het duin heeft achtergelaten op de plek waar op donderdag 1 augustus 2002 het graf van [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] is aangetroffen.

[broer verdachte] heeft daar toen [slachtoffer] uit de handen van verdachte gepakt en verdachte heeft [broer verdachte] gevraagd waarom hij zo deed;

[broer verdachte] heeft [slachtoffer] weer aan verdachte teruggeven en tegen hem, verdachte, gezegd: “Doe jij het maar”;

verdachte heeft gezegd: “Wat doe je? Ben je gek? Het is jouw gezin, jouw dochter”;

[broer verdachte] heeft daarop [slachtoffer] van verdachte teruggepakt;

verdachte is daarop weggelopen;

[broer verdachte] is na enige tijd naar verdachte gelopen; [broer verdachte] was toen alleen;

verdachte en [broer verdachte] zijn vervolgens naar de auto teruggelopen.

Uit alle voormelde feiten of omstandigheden, in onderling verband en samenhang beschouwd, leidt het hof af – kort gezegd –

in de eerste plaats:

dat [broer verdachte] op of omstreeks 8 juni 1997 zijn dochtertje [slachtoffer] [...] opzettelijk en met voorbedachten rade van het leven heeft beroofd. Het hof heeft hierbij in aanmerking genomen dat uit op de hiervoor vermelde, door het hof bewezen geachte gang van zaken genoegzaam blijkt dat [broer verdachte] [slachtoffer] heeft meegenomen naar het duingebied met het vooropgezette plan om haar daar het leven te benemen of te doen benemen;.

en voorts

dat verdachte zijn broer [...] tot het uitvoeren van dat voornemen opzettelijk gelegenheid heeft verschaft. Het hof wijst er in dit verband nog op dat verdachte, gelet op de situatie waarin en de omstandigheden waaronder hij de taak opnam om op [slachtoffer] te passen, jegens de moeder van [slachtoffer] de bijzondere plicht had om er voor zorg te dragen dat hij goed op [slachtoffer] zou passen en zoveel mogelijk zou voorkomen dat haar iets zou overkomen, zolang haar moeder, [moeder slachtoffer] [...], nog niet was teruggekomen, in elk geval jegens de moeder, [moeder slachtoffer] [...], de bijzondere plicht had er voor zorg te dragen dat [slachtoffer] op een tijdstip en een plaats en onder omstandigheden als vermeld niet bij haar vader [broer verdachte] alleen werd achtergelaten, zoals wel door hem is gedaan.

Strafbaarheid van het bewezengeachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de straf-baarheid van het bewezengeachte uitsluit, zodat dit straf-baar is.

Het bewezengeachte levert op:

medeplichtigheid aan moord.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die strafbaar-heid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf

De rechtbank heeft de verdachte vrijgesproken.

Tegen voormeld vonnis is door het openbaar ministerie hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 4 jaren met aftrek van de tijd die in verzekering en voorlopige hechtenis is doorgebracht.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan medeplichtigheid aan moord op zijn nichtje, het nog geen 1 jaar oude meisje [slachtoffer] [...]. [slachtoffer] is op of omstreeks 8 juni 1997 vermoord door haar vader [...], broer van verdachte, en verdachte is toen daaraan medeplichtig geweest.

Verdachte is, toen hij op [slachtoffer] paste en zijn broer [...] zonder de moeder van [slachtoffer], [moeder slachtoffer] [...], bij hem was teruggekomen, ’s avonds laat samen met zijn broer met medeneming van [slachtoffer] naar een afgelegen plek in een duingebied gegaan. Verdachte is dit gaan doen, terwijl hij wist dat zijn broer [broer verdachte], vader van [slachtoffer] en toen al ernstig ziek, het voornemen had geuit dat als hij dood zou gaan, [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] ook dood zouden moeten. Aangekomen op de afgelegen plek in de duinen heeft zijn broer [broer verdachte] tegen verdachte gezegd: “Doe jij het maar.” Verdachte heeft daarop zijn broer geantwoord: “Wat doe je? Ben je gek? Het is jouw gezin, jouw dochter.” en vervolgens toegelaten dat zijn broer [slachtoffer] van hem afpakte. Verdachte is vervolgens bij [broer verdachte] en [slachtoffer] weggegaan en heeft geen, althans geen serieuze, poging gedaan om [slachtoffer] tegen zijn broer [broer verdachte] in bescherming te nemen. Vastgesteld is dat [broer verdachte] kort hierna [slachtoffer] heeft vermoord.

Door aldus te handelen heeft verdachte zijn broer [broer verdachte] alle gelegenheid geboden tot het ombrengen van [slachtoffer]. Het hof rekent dit verdachte, ook als het hof daarbij zijn leeftijd in 1997 en de persoon van [broer verdachte] in aanmerking neemt, zwaar aan. Hij heeft zijn plicht jegens de moeder van [slachtoffer] om goed voor [slachtoffer] te zorgen toen ernstig verzaakt.

In onze rechtsstatelijke samenleving worden het ombrengen van een hulpeloos en onschuldig kind en medeplichtigheid daaraan als zeer ernstige strafbare feiten aangemerkt, zulks te meer indien de daders tot de directe familie van het kind behoren.

De moord op [slachtoffer] [...] heeft voor haar nabestaanden onherstelbaar leed veroorzaakt en de rechtsorde zeer ernstig geschokt.

Het ruim vijf jaren nadat zij werden vermist, bekend worden dat zowel [moeder slachtoffer] als [slachtoffer] [...] dood waren en dat hun skeletten in de duinen bij Bergen (Noord-Holland) waren gevonden, is niet alleen een schok geweest voor de nabestaanden, in het bijzonder de ouders en broers van [moeder slachtoffer], maar ook voor de samenleving in het algemeen.

Verdachte heeft zich in de onderhavige situatie in 1997 bevonden met zijn oudere broer die zich reeds meermalen gewelddadig en agressief had gedragen en die – in de cultuur waaruit de familie van verdachte afkomstig is – toen de verantwoordelijkheid droeg voor het gezin waarvan verdachte deel uitmaakte. Het hof heeft bij de beoordeling van het ten laste van verdachte bewezengeachte gedrag rekening gehouden met de omstandigheid dat hij zich ten opzichte van zijn broer – naar het hof aannemelijk acht - toen in een moeilijke positie heeft bevonden.

Verdachte heeft na de –naar het hof aannemelijk acht- ook voor hem vreselijke gebeurtenis in de duinen ruim vijf jaren gezwegen, terwijl hij wel wist dat de ouders van [moeder slachtoffer] en grootouders van [slachtoffer] al die tijd in grote onzekerheid verkeerden en intensieve pogingen deden te achterhalen waar hun dochter en kleindochter waren en of zij nog in leven waren. Uiteindelijk heeft hij toch het besluit genomen de ouders van [moeder slachtoffer] te vertellen dat [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] dood waren en hun de plaats te wijzen waar [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] zouden zijn begraven. Verdachte heeft vervolgens ook medewerking aan de politie gegeven om het graf te kunnen vinden en openen.

Dat hij uiteindelijk na zo lange tijd toch het besluit heeft genomen en uitgevoerd om een einde te maken aan de grote onzekerheid omtrent het nog in leven zijn van [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] waarin met name de ouders van [moeder slachtoffer] verkeerden, verdient waardering. Zo hebben de ouders van [moeder slachtoffer] dat – naar het hof heeft kunnen waarnemen – ook ervaren.

Zeer teleurstellend daarentegen is dat verdachte bij de politie en justitie inzake zijn wetenschap omtrent de begraafplaats van [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] anders heeft verklaard dan hij tegenover de ouders van [moeder slachtoffer] had gedaan. Dit heeft – naar het hof eveneens heeft kunnen waarnemen – de ouders van [moeder slachtoffer] zeer geraakt en hun het gevoel bezorgd dat anderen konden denken dat zij oneerlijk hadden verklaard. Het hof rekent dit verdachte weer aan.

Blijkens een hem betreffend uittreksel uit het Algemeen Docu-mentatieregister van de Justitiële Documentatiedienst van 2 september 2003, is verdachte niet eerder strafrechtelijk veroordeeld.

Het hof heeft voorts kennis genomen van en gelet op de inhoud van het vroeghulp interventierapport van de Reclassering Nederland van 24 september 2002, almede de rapportage naar aanleiding van een onderzoek door Psychologisch, Psychiatrisch en Neurologisch Adviesbureau Kemperman van 14 februari 2003.

In het bijzonder gelet op de ernst van het bewezengeachte, daarbij tegen elkaar afwegende énerzijds de omstandigheid dat verdachte na lange tijd heeft bewerkstelligd dat er een einde is gekomen aan de onzekerheid bij familie [...] omtrent het al dan niet in leven zijn van [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] en anderzijds de omstandigheid dat hij hen zeer heeft geraakt door aan de politie niet te vertellen wat hij hun had gezegd, is het hof van oordeel dat – ook nu het bewezengeachte strafbare feit reeds vijf jaren geleden heeft plaatsgehad - oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van geruime duur passend is.

Het hof acht, alles afwegende, oplegging van na te noemen -deels voorwaardelijke- gevangenisstraf thans passend en geboden.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 48, 49 en 289 van het Wetboek van Strafrecht.