Rb. Oost-Brabant, 13-11-2013, nr. 256805 / HA ZA 1084

In de eerste plaats zal beoordeeld worden of er tussen partijen een geheimhoudingsovereenkomst is gesloten, zoals door [eiser] gesteld en door Van [gedaagde] betwist.

[eiser] heeft gesteld dat partijen tijdens de zitting van de kantonrechter hebben afgesproken dat Van [gedaagde] tegenover Rabobank geheimhouding zou betrachten en dat Van [gedaagde] Rabobank in het geval van een tweede informatieverzoek zou doorverwijzen naar [eiser]. [eiser] heeft geen althans onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld op grond waarvan zou kunnen worden aangenomen dat partijen met elkaar een overeenkomst zijn aangegaan en dat de uitlatingen van Van [gedaagde] tijdens de ontbindingszitting er op gericht waren enige verplichting, laat staan een verplichting tot ‘absolute geheimhouding’ zoals [eiser] heeft gesteld, tegenover [eiser] aan te gaan. De ontbindingsprocedure zag op beëindiging van de arbeidsovereenkomst middels ontbinding, al dan niet met toekenning van enige vergoeding aan [eiser]. Zoals [eiser] ter comparitie heeft verklaard, heeft de kantonrechter tijdens de ontbindingszitting partijen de gelegenheid gegeven om te kijken of zij de zaak konden regelen, bleek vervolgens dat Van [gedaagde] niet wilde regelen en heeft Van [gedaagde] gezegd dat zij zich zou onthouden van het geven van informatie aan Rabobank. Voor zover dat al als een afspraak tussen partijen zou moeten worden gezien, zijdens Van [gedaagde] is ter comparitie verklaard dat de advocaat van [eiser] iets wilde afspreken over communicatie, levert dat nog geen (geheimhoudings)overeenkomst op.

Nu er van een overeenkomst, laat staan een geheimhoudingsovereenkomst geen sprake is, kan er van een tekortschieten van Van [gedaagde] in de nakoming van een dergelijke overeenkomst evenmin sprake zijn.

Volgens [eiser] heeft Van [gedaagde] in strijd met goed werkgeverschap als bedoeld in artikel 7:611 BW gehandeld door aan Rabobank in strijd met de op 29 augustus 2011 gemaakte afspraken, in strijd met haar toezeggingen, zonder enige noodzaak, wetende dat banken argwanend zijn tegenover werknemers met een stempel “integriteitsonderzoek” en met het kennelijk doel om [eiser] te schaden, vertrouwelijke en negatieve uitlatingen te doen.

De uitlatingen die Van [gedaagde] bij brief van 30 september 2011 heeft gedaan houden onder meer in dat [eiser] op 6 juni 2011 bij Van [gedaagde] op staande voet was ontslagen en dat Van [gedaagde] daartoe slechts overgaat bij zeer ernstige gedragingen die voor haar organisatie onacceptabel zijn. Het ontslag op staande voet was door Van [gedaagde] al bij brief van 26 juli 2011 aan Rabobank bekend gemaakt, zodat Van [gedaagde] van het doen van deze mededeling geen verwijt kan worden gemaakt. Het is eigen aan een dergelijk ontslag dat daartoe slechts bij zeer ernstige gedragingen kan worden overgegaan, zoals ook blijkt uit de wettelijke bepalingen dienaangaande, zodat de toevoeging van die strekking niet in strijd met goed werkgeverschap kan worden geacht. Dat Van [gedaagde] de ontbindingsbeschikking aan Rabobank heeft toegezonden is evenmin in strijd met goed werkgeverschap althans brengt die toezending niet mee dat Van [gedaagde] schadeplichtig zou zijn tegenover [eiser]. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat [eiser] ter comparitie heeft verklaard dat hij de heer[A] van Rabobank heeft gebeld toen de beschikking was gegeven, dat hij hem in grote lijnen heeft gezegd wat er in de ontbindingsbeschikking stond en dat hij het hele verhaal open en eerlijk heeft verteld, ook het standpunt van Van [gedaagde] zoals dat in de beschikking stond. Van [gedaagde] heeft derhalve door toezending van de beschikking geen andere informatie aan Rabobank verstrekt dan [eiser] zelf al had gedaan.

Van handelen in strijd met goed werkgeverschap en aansprakelijkheid uit dien hoofde is derhalve geen sprake.

[eiser] heeft gesteld dat Van [gedaagde] heeft gehandeld in strijd met een wettelijke plicht als neergelegd in de Wbp.

Hij heeft daartoe onder meer, onder verwijzing naar het bepaalde in artikel 6 Wbp, gesteld dat Van [gedaagde] zonder enige noodzaak en in strijd met de geheimhoudingsovereenkomst zijn persoonsgegevens, vergezeld van negatieve suggesties, heeft verstuurd aan Rabobank en dat Van [gedaagde] daarnaast telefonisch persoonsgegevens heeft verstrekt aan Rabobank Nederland, hetgeen niet te verenigen is met de zorgvuldigheid die de wet eist. Voorts heeft [eiser] gesteld dat alle persoonsgegevens die Van [gedaagde] aan Rabobank heeft verstrekt, bij Van [gedaagde] bekend zijn in verband met zijn (voormalig) dienstverband. Volgens [eiser] is dit het doel waarvoor deze gegevens aan Van [gedaagde] zijn verstrekt en is het doel niet om een andere bank te voorzien van negatieve informatie over [eiser].

Van [gedaagde] heeft tot haar verweer onder meer aangevoerd dat [eiser] toestemming als bedoeld in artikel 8 onder a Wbp heeft gegeven om aan Rabobank relevante gegevens te verstrekken in het kader van het integriteitsonderzoek en dat is voldaan aan het vereiste van doelbinding als bedoeld in artikel 9 Wbp.

De gegevens waar [eiser] in dit verband op doelt betreffen de mededelingen van Van [gedaagde] over [eiser] aan Rabobank en Rabobank Nederland als hiervoor onder 2.8 en 2.9 genoemd. Nu het hier om gegevens gaat die [eiser] betreffen moeten deze gegevens worden aangemerkt als persoonsgegevens in de zin van de Wbp.

[eiser] heeft Van [gedaagde] onherroepelijk schriftelijk toestemming gegeven om in verband met het door Rabobank uit te voeren integriteitsonderzoek relevante gegevens te verstrekken. Aan het bepaalde in artikel 8 onder a Wbp voor het verstrekken van persoonsgegevens is daarmee voldaan. Niet gebleken is dat [eiser] deze toestemming heeft ingetrokken. Dat het telefonisch verstrekken van persoonsgegevens aan Rabobank Nederland niet te verenigen is met de zorgvuldigheid die de wet vereist, is door [eiser] niet onderbouwd zodat daaraan verder voorbij zal worden gegaan.

Anders dan [eiser] heeft gesteld valt niet in te zien dat de verstrekking van zijn gegevens aan Rabobank en Rabobank Nederland neerkomt op een verwerking van zijn persoonsgegevens op een wijze die niet verenigbaar is met de doeleinden waarvoor zij zijn verkregen. Dat de gegevens mede zijn verzameld om een toekomstige werkgever en een toezichthouder te informeren over het verloop van het dienstverband en de omstandigheden waaronder dit is beëindigd, volgt immers uit de omstandigheid dat [eiser] aan Van [gedaagde] toestemming heeft gegeven om in het kader van een integriteitsonderzoek relevante gegevens aan Rabobank als toekomstige werkgever te verstrekken en de op de ontbindingszitting gedane uitlatingen van Van [gedaagde], waarop [eiser] uitdrukkelijk een beroep heeft gedaan, erop neerkomend dat aan de toezichthouder gegevens over het ontslag op staande voet kunnen worden verstrekt. Van verstrekking van persoonsgegevens van [eiser] in strijd met de doeleinden waarvoor deze zijn verkregen is geen sprake.

De slotsom van het voorgaande is dat Van [gedaagde] niet heeft gehandeld in strijd met het bepaalde in de Wbp.

[eiser] heeft gesteld dat Van [gedaagde] heeft gehandeld in strijd met de maatschappelijke zorgvuldigheid die in het maatschappelijk verkeer betaamt. [eiser] heeft er in dit verband op gewezen dat het in hoge mate waarschijnlijk en voorzienbaar was dat [eiser] zijn proeftijd niet door zou komen na de verrichte zwartmakerij, dat de gevolgen voor [eiser] ernstig zouden zijn en dat het voor Van [gedaagde] niet bezwaarlijk was om zich te onthouden van de gewraakte mededelingen.

Van [gedaagde] heeft betwist dat zij [eiser] bewust in diskrediet heeft gebracht, dat het niet zo waarschijnlijk was dat de arbeidsovereenkomst van [eiser] zou worden beëindigd, dat er geen sprake is van zwartmakerij en dat zij zich niet had kunnen onthouden van de mededeling op het tweede verzoek, gelet op de afspraken en verplichtingen van banken, zoals neer gelegd in haar Algemene Gedragscode, de Wet financieel toezicht en besluiten die daaruit voortvloeien, en het belang van [eiser].

Van [gedaagde] kan niet worden geacht onzorgvuldig te hebben gehandeld door Rabobank op 30 september 2011 te hebben geïnformeerd op de wijze waarop zij dat heeft gedaan. Aan [eiser] is rechtsgeldig ontslag op staande voet verleend. Een dergelijk ontslag kan blijkens het bepaalde in artikel 7: 677 BW worden gegeven als er sprake is van een dringende reden, onder meer zoals genoemd in artikel 7:678 BW. De mededeling van Van [gedaagde] aan Rabobank, inhoudende dat zij enkel tot ontslag op staande voet overgaat bij zeer ernstige gedragingen die voor haar organisatie onacceptabel zijn, komt neer op weergave van het wettelijke criterium en kan daarom anders dan [eiser] heeft gesteld, niet worden aangemerkt als zwartmakerij. Voor wat betreft het meesturen door Van [gedaagde] aan Rabobank van de ontbindingsbeschikking geldt dat [eiser] volgens eigen zeggen zelf Rabobank van de volledige inhoud van de ontbindingsbeschikking, inclusief het standpunt van Van [gedaagde], op de hoogte heeft gesteld. Voorts staat vast dat de arbeidsovereenkomst is gesloten onder de ontbindende voorwaarde dat uit de ontbindingsprocedure geen informatie zou komen die tot een negatieve screening van [eiser] zou leiden, zoals [eiser] aan Van [gedaagde] tijdens de ontbindingszitting kenbaar had gemaakt, zodat aannemelijk was dat Rabobank zich nog nader zou informeren over de inhoud en uitkomst van de ontbindingsprocedure. Daarbij komt nog dat de advocaat van [eiser] ter comparitie heeft opgemerkt dat voor [eiser] niet eens zozeer de brief van Van [gedaagde] van 30 september 2011 het schadelijkst was, maar de mededelingen van Van [gedaagde] over [eiser] aan Rabobank Nederland. Het meesturen van de ontbindingsbeschikking aan Rabobank, waarvan de inhoud haar door toedoen van [eiser] al bekend was, kan daarom niet in strijd worden geacht met de zorgvuldigheid die Van [gedaagde] tegenover [eiser] in acht had te nemen.

Voor wat betreft de mededeling van Van [gedaagde] aan Rabobank Nederland geldt dat het, gelet op de aandacht die onbetwist binnen de financiële wereld voor compliance bestaat, de inhoud van de mededelingen en de verhouding tussen Rabobank en Rabobank Nederland als haar toezichthouder, niet onwaarschijnlijk was dat deze mededelingen gevolgen zouden kunnen hebben voor het dienstverband van [eiser] bij Rabobank, in die zin dat Rabobank zou afzien van het aangaan dan wel voortzetten van het dienstverband met [eiser]. Het was voorzienbaar dat Rabobank Nederland naar aanleiding van de mededelingen van Van [gedaagde] navraag over [eiser] zou doen bij Rabobank en zich met Rabobank zou verstaan over het al dan niet in dienst nemen of houden van [eiser]. De gevolgen daarvan zouden voor [eiser] verstrekkend en schadelijk kunnen zijn. Uit de interne en externe regelgeving waarop Van [gedaagde] zich heeft beroepen volgt niet dat zij gehouden was haar eigen toezichthouder in kennis te stellen van het feit dat [eiser] bij Rabobank in dienst zou treden en evenmin volgt daaruit dat Van [gedaagde], al dan niet op verzoek van haar toezichthouder, gehouden was aan Rabobank Nederland te melden dat [eiser] als zijnde een bij haar op staande voet ontslagen werknemer in dienst ging treden bij Rabobank. Dat Van [gedaagde] zich daartoe niet gehouden achtte kan ook worden afgeleid uit de inhoud van haar uitlating tijdens de ontbindingszitting, meer in het bijzonder voor zover deze inhoudt dat Van [gedaagde] geen verdere informatie aan Rabobank zou verstrekken, dat [eiser] weer aan de slag zou moeten kunnen en dat er alleen in het geval de AFM informatie zou opvragen of er een rechterlijk bevel zou worden gegeven, niet volstaan zou worden met een doorverwijzing naar [eiser]. Van een verzoek van AFM of een rechterlijk bevel was geen sprake.

Van [gedaagde] moet derhalve worden geacht te hebben gehandeld in strijd met de zorgvuldigheid die zij tegenover [eiser] in acht had te nemen door Rabobank Nederland dat mede te delen dat bij Rabobank een (ex-)werknemer werkzaam was, dat Van [gedaagde] deze (ex-) werknemer op staande voet had ontslagen vanwege voor Van [gedaagde] onacceptabele gedragingen en dat er daarover een bodemprocedure liep bij de kantonrechter.

De stellingen van [eiser] ter zake het causaal verband tussen het onrechtmatig handelen van Van [gedaagde] en de door hem geleden schade komen er op neer dat meergenoemde mededeling van Van [gedaagde] aan Rabobank Nederland tot gevolg heeeft gehad dat de arbeidsovereenkomst tussen Rabobank en hem is beëindigd, omdat Rabobank Nederland naar aanleiding van die mededelingen nadere gegevens over [eiser] aan Rabobank heeft gevraagd en vervolgens op basis van die gegevens Rabobank heeft geadviseerd het dienstverband met [eiser] te beëindigen waarna Rabobank daartoe is overgegaan. Volgens [eiser] heeft de door Van [gedaagde] veroorzaakte inmenging van Rabobank Nederland ertoe geleid dat Rabobank de arbeidsovereenkomst met hem heeft beëindigd en zou Rabobank zonder die inmenging niet tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst zijn overgegaan. Van [gedaagde] heeft dit oorzakelijk verband betwist.

Dat de beëindiging van de arbeidsovereenkomst met [eiser] zonder de inmenging van Rabobank Nederland niet zou hebben plaatsgevonden kan niet zonder meer worden aangenomen. De indiensttreding van [eiser] bij Rabobank had immers plaatsgevonden onder de ontbindende voorwaarde dat uit de rechtszaak van 29 augustus 2011 geen zaken naar voren zouden komen die een negatieve screening tot gevolg zouden hebben. Dit impliceert dat voortzetting van het dienstverband met Rabobank afhankelijk was van informatie die uit de ontbindingsprocedure naar voren zou komen. [eiser] heeft weliswaar gesteld dat hij die informatie aan Rabobank had verstrekt en dat Rabobank op grond van die informatie geen aanleiding zag de arbeidsovereenkomst op te zeggen, maar nu dat is weersproken door Van [gedaagde], is dat niet komen vast te staan.

Het ligt op de weg van [eiser] om aan te tonen dat Rabobank de arbeidsovereenkomst met hem heeft beëindigd als gevolg van de door Van [gedaagde] veroorzaakte inmenging in zijn dienstverband met Rabobank. [eiser] heeft bewijs aangeboden en zal in de gelegenheid worden gesteld dit bij te brengen.

De schade waarvan [eiser] vergoeding heeft gevorderd betreft onder meer het inkomen dat hij stelt te hebben gederfd nu zijn dienstverband met Rabobank niet tot aan zijn pensioengerechtigde leeftijd heeft voortgeduurd. Vast staat dat er tussen Rabobank en [eiser] een arbeidsovereenkomst bestond voor de duur van één jaar. Volgens [eiser] zou hij na afloop van deze overeenkomst een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd hebben gekregen, hetgeen door Van [gedaagde] is betwist. Indien het causale verband komt vast te staan, ligt het op de weg van [eiser] om hiervan bewijs bij te brengen. Om proceseconomische redenen zal hij zal hiertoe thans reeds overeenkomstig zijn aanbod in de gelegenheid worden gesteld.